Hoofdstuk 52 - Smekkies, oude haat en bezems (verbeterd)

Helena · Bericht door **Helena** » za aug 26, 2006 10:50 pm

<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img487.imageshack.us/img487/6265/nicof6eh.jpg" /> Nico wreef zichzelf eens over zijn buik. De afgelopen dagen, die hij samen met zijn geliefde heeft doorgebracht, heeft hij zich iets te veel laten wennen aan een bourgondische levenstijl. Zijn gewaad stond strak gespannen om zijn buik. Het werd tijd dat hij weer in actie kwam. Nico begon het sowieso zat te worden dan hij constant op dezelfde plaats zat. Het begon te kriebelen en hij moest weer gaan zwerven. Eventjes dan, want Grace had hem nodig.. en Nico zou het niet openlijk toegeven, maar hij had Grace ook nodig. ... Nico's maag begon te rommelen. Hij was pas een uur van 'huis' en hij kreeg nu al honger. Hij liep in de volbloedwijk en zijn oog viel op een prullenbak die naast een bankje stond. Hij wierp er vluchtig een blik in en zag dat deze leeg was. 'He, wat jammer nou. Sorry buikjelief, maar je zult je geduld nog even moeten bewaren.' Vrolijk fluitend vervolgde Nico zijn weg, liep de straat uit en sloeg de hoek om. Tegen de gevel van een huis stond nog een prullenbak. 'Eens zien of ik nu meer geluk heb,' mompelde hij tegen zichzelf. En alsof het zijn geluksdag was lag er in de prullenbak een doos zonder deksel waar een aantal smekkies in lagen. Nico maakte een sprongetje van blijdschap en pakte de doos op. Even verderop ging hij op de muur zitten en wilde de eerste smekkie uit de doos pakken, maar deze zat vastgeplakt aan de doos. 'Oh, een gesmolten smekkie! Mijn dag kan niet meer stuk!' Jubelend trok hij de smekkie los en at hem vol smaak op. 'Mmm, Kaas!' Pas toen hij de volgende smekkie wilde pakken viel hem iets op. De smekkies zaten in twee kaarsrechte lijnen vastgeplakt in de doos. Tussen enkele smekkies zaten wat grotere tussenruimtes en ze vormden drie groepjes als je dat baseerde op die tussenruimtes. 'Wat vreemd, maar wel lekkerrr!' Nog nasmakkend van de Kaas-smekkie at hij de rest op. In de volgorde waarop Nico ze op at waren dat: Ijsbergsla, twee maal Limoen, Rookworst, Yoghurt, Aarbei, Nasi, Mais, Oorsmeer, Rottende eieren, Tutti-frutti, Erwten en weer Rottende eieren. 'Ik had moeten weten dat die bruine Rottende eieren waren, maar ik trap er nog elke keer in.' Nog nagniffelend over de rottende eieren liep hij weer verder.. toen hij plots weer stil ging staan. Nico herinnerde zich ineens iets van een communicatie methode met Grace van vroeger. Toen ze nog jong en naief waren hadden ze samen ooit eens een methode bedacht waarop ze met elkaar konden communiceren zonder dat iemand doorhad dát er gecommuniceerd werd. Je plakte dan smekkies met een specifieke smaak op een vel papier. Voor het zinnetje 'Volg mij' plakte je de smekkies met de smaken Vlierbessen, Oorsmeer, Limoen en Grapefruit achter elkaar. Vervolgens liet je een stukje open en daarna plakte je Mais, Ijsbergsla en Jenever achter elkaar. Zo simpel, maar o zo doeltreffend. Het lampje begon bij Nico te branden. De smekkies die hij daarnet zo gulzig naar binnen had gepropt waren in werkelijkheid een boodschap. 'OH NEE! HOE KON IK ZO LOMP ZIJN!' Wanhopig begint hij zijn geheugen af te graven, in de hoop dat hij nog weet in welke volgorde wélke smekkies gegeten heeft. Hij kreunt wanneer hij beseft dat hij het niet meer weet. Maar dan krijgt hij het tweede briljante idee van die dag. 'DE DOOS, WAAR IS DE DOOS?' Vliegensvlug rent hij naar de doos en kijkt naar de afdrukken van de smekkies die vastgeplakt zaten. Hij kan door middel van de kleur niet onderscheiden welke smaak het is. Maar dan komt zijn zwerversinstinct naar boven. Doelbewust begint hij de afdruk van elke smekkie af te likken. 'Oh, dit is Kaas. Mmm, en dit is Ijsbergsla.. en dit Limoen.. Ooh en dit ook.' Al likkend en proevend komt Nico erachter wat de boodschap is, eerst begint hij zachtjes te lachen.. maar dat maakt algauw plaats voor een manikaal gekakel. 'Oooh ze zouden eens moeten weten! Graceje toch, wat ben je weer duivelsgeniaal!' Huppelend van plezier vervolgt Nico zijn weg, klaar om de voorbereidingen te treffen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Hoewel Milosh weet dat de bijeenkomst bij Sarah thuis weldra zal beginnen, vindt hij dat dat nog wel even kan wachten. Peinzend loopt Milosh door de verlaten straten van Sado, totdat hij net buiten Sado staat. Alles is hier weelderig begroeid. Met licht gefronste wenkbrauwen staart Milosh naar de kaasfabriek die als een smet op het dorp opdoemt. Dan zucht hij - deze plaats brengt onaangename herinneringen terug. Langzaam loopt Milosh naar de ingang van de fabriek, en dan langs allerlei hindernissen die de bewoners van Sado hebben moeten overwinnen. Milosh krijgt een steeds wrangere smaak in zijn mond als hij zo mogelijk nog langzamer de trap oploopt. Boven aangekomen, staart Milosh even naar de kamer die onder de vloer ligt (OOC: ik weet niet hoe het anders te zeggen ^^"). Dan gaat hij daar op de een of andere manier naar binnen. Zoals Milosh al verwacht had, is de wand onaangeroerd. Hij pakt zijn wand op, en begint dan naar de uitgang van de fabriek te lopen. [..] Stil komt Milosh Sarah's huis binnen. Milosh kijkt met een zoekende blik in het rond, totdat hij Lana ziet. Snel loopt hij naar haar toe, terwijl Milosh glimlacht. Dan zegt hij iets in de trant van dat het hem spijt dat hij tamelijk laat is. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana kijkt op als hij Milosh ziet binnenkomen. Eindelijk, waar heeft die uitgehangen? schiet er door haar heen. Lana glimlacht niet en op z'n excuses gaat zij ook nog niet in. "We zijn nog niet begonnen, dus da's niet erg, maar... Waar heb je in godsnaam gezeten?" vraagt ze fluisterend. Niet iedereen hoefde het te horen. "Ik was ongerust over je! Ik word wakker en ben helemaal alleen in huis. Geen boodschap of niets..." Lana kijkt Milosh indringend aan. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img487.imageshack.us/img487/2821/gracef8ri.jpg" /> Grace ziet dat Roxan opeens de straat oploopt en iets lijkt te zoeken. Helaas voor Roxan (en gelukkig voor Grace) vindt ze niemand. Als Roxan zich omdraait en terug wilt lopen, grijpt Grace haar toverstaf en richt die op Roxan, zegt "Paralitis" en ziet hoe de spreuk Roxan vol in haar rug raakt. Als die roerloos op de grond ligt, loopt ze in zo'n snelheid naar haar toe en slaat haar met een enkele vuistslag bewusteloos. Snel kijkt ze op of er niemand op een eventueel gemaakt geluid afkomt, maar de kust is nog altijd veilig. Zelfingenomen grijnst ze, grijpt Roxan haar pols vast en Verdwijnselt samen met haar. Aangekomen in een huis, dumpt Grace Roxan op een zetel die er wat schots en scheef bij staat. Met een grijns op haar gezicht kijkt ze naar Roxan, beseffende dat ze weer weg kan gaan. Roxan kan toch niets doen zolang de tegenbezwering niet is uitgesproken. Maar voor ze naar buiten gaat, krijgt ze -net als haar geliefde- ook een rammelend maagje. Grace loopt naar de keuken en trekt de frigo open, waarna ze er met een misselijke blik inkijkt. Ik geef het op... Wat had je ook verwacht? schiet er door Grace heen wanneer ze enkele hompen kaas ziet die hoogstwaarschijnlijk hun datum overschreden hebben. Kokhalzend van de geur smijt ze de frigo weer dicht en Verschijnselt terug achter haar bespiedboom. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Zodra Linda begint te kletsen, voelt Mara hoe blij ze is om Linda als vriendin te hebben. Ze kan echt goed met Linda praten, ze is de eerste die haar meteen accepteerde zoals ze is. 'Prima, met mij gaat het prima. Met jou hopelijk ook.' Ze kijkt Linda even onderzoekend aan. 'Ruzie? Met Mitch? Niet echt. Okee, we hadden een meningsverschil.. Maar geen rúzie. Zo erg was het echt niet, hij doet alleen een beetje dramatisch. Ik heb geen idee waarom, ik ken hem eigenlijk amper...' Ze ziet Olivier weglopen, hij zegt niet eens iets. Ze weet dat ze zelf ook geen zin had om uitbundig gedag te zeggen, maar hij was wél met Linda aan het praten. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch hoort dan wat Aisha zegt, hij mompelt zachjes, kan het niet zo zijn dat jouw geheugen jouw in de steek laat, dat jij je het verkeert herinnert, ik had liever dat hij mijn wettelijke vader was dan zijn broer zegt hij zachjes tegen de verdwijnende rug. Nog even blijft hij daar dan zitten, dan besluit hij dat het tijd is, hij hijst zijn rugzak op zijn rug, doet zijn gitaar er weer overheen, hij loopt dan stilletjes naar de tuin. Aarzelend blijft hij even staan, Wie hield hij nu voor de gek, dacht hij nu echt dat Mara hem zo willen, vergeet het maar, hij zucht even diep, Je moet haar uit je hoofd zetten Mitch, Jij bent een volbloed, zijn een kind van dreuzel ouders, zij zal je toch nooit anders zien, waarom denk je dat je Liza de waarheid nooit verteld hebt, Hij neemt daar het besluit, kijkend naar de mensen in de tuin. Hij gaat nu voorgoed weg, dan gebeurt er iets vreemds, het is net of zijn jas begint te branden. Mitch voelt een pijn door zich heen stalen, hij slaakt even een kreet van pijn, hij probeert zijn, spullen af te gooien, Maar deze lijken wel verankert op zijn rug. oké , oké ik snap de boodschap ik blijf, ik zal die verrekte taak volbrengen. Dan kunnen jullie allemaal de boom in hijgt hij, de pijn begint af te nemen. Ligt hijgend probeert hij het boek uit zijn binnenzak te halen, wat niet wil lukken hij lijkt behoorlijk klem te zitten, hij geeft het dan maar op, geïrriteerd, loopt hij de tuin door. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" /> Ze ziet ook Olivier weggaan en vraagt zich af wie er allemaal nog meer van plan zijn weg te gaan, nog voor de vergadering is begonnen. 'Ja, met mij gaat het ook goed hoor,' zegt ze en ze hoort wat ze zegt over Mitch. Ze staart naar buiten de tuin en kijkt dan Mara weer aan. 'Oké, als jij het zegt.. Hij doet alleen zo vreemd de laatste dagen,' zegt dan. 'Is het zo langzamerhand eigenlijk geen tijd?' vraagt ze dan, haar gevoel zegt dat ze hier al heel lang zitten. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara weet niet zo goed wat Linda bedoeld. 'Ik weet echt niet wat Mitch heeft. Hij ontwijkt me een beetje de laatste tijd.. Maar laten we inderdaad naar binnen gaan.' Ze staat op en steekt haar hand uit om Linda omhoog te trekken. 'Weet je, Linda...' Ze stopt even en kijkt de tuin rond. '..ik heb dit praten met jou vreselijk gemist.' Ze glimlacht. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Nog steeds nadenkend over de woorden van zijn opa loopt hij terug de tuin van Sarah in. Hij ziet dat Mara en Linda ook weer terug naar binnen gaan. Hij loopt langs hen heen en gaat richting woonkamer. Als hij Sarah ziet zitten met Ryan komt de gruwelijke gedachte in hem naar boven haar nu meteen te vermoorden, maar hij houdt zich in. Hij gaat op een stoel zitten naast Mike en kijkt zwijgend rond. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /> Sarah trekt een gezicht wanneer ze de kots van Billy langs haar rug voelt lopen. Het zal weer eens niet. Elke dag hetzelfde liedje. Ze legt Ryan uit waar de doekjes liggen en neemt deze vervolgens dankbaar van hem aan. Ze ontdoet zichzelf zo goed en kwaad als het kan van de smurrie en tovert de rest weg. Een frisse citroengeur verspreidt zich door de kamer. (OOC: Ja zeg, we blijven niet in die kotslucht zitten hoor. Straks vallen er nog doden q: ) Na de aansporingen van Dizn beseft ze dat het onderhand wel eens tijd wordt dat de vergadering gaat beginnen. Ze richt haar toverstok op haar keel en versterkt haar stem zodat de mensen buiten haar ook kunnen horen. 'Goed, ik merk dat nog niet iedereen er is. Ik wil nog heel eventjes wachten op de rest en dan ga ik toch echt beginnen. Het is namelijk een kwestie die ons allemaal aangaat, maar we hebben ook niet al te veel tijd. Het is dus belangrijk dat we zo efficiënt mogelijk te werk gaan en het heeft dus geen zin om mijn verhaal twee of meer keer te vertellen. Dat zorgt alleen maar voor tijdsverlies en onduidelijkheid.. Mmm, goed. Nog heel eventjes dan.. De tijd dringt namelijk.' Sarah slikt even omdat ze een beetje een droge keel heeft gekregen. Een glaasje water zou wel handig zijn. Het is al een tijdje geleden dat ik voor zoveel mensen heb gesproken en ik blijf er toch elke keer weer de kriebels van krijgen. Waarom heb ik eigenlijk deze hele vergadering op me genomen? Sarah trommelt op de leuning van haar stoel en wacht ongeduldig op de laatkomers en de mensen die hun toevlucht tot haar verwoeste tuin hebben gezocht. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Hij kijkt verschrikt op als hij plost Sarah's stem door het huis hoort galmen. Eindelijk, verzucht hij. Nog even wachten? Bedoelt ze Roxan? Naja. Er zijn er vast nog niet hier niet zijn, alleen kent Dizn ze niet allemaal. Degene die nog buiten zitten mogen ook wel eens naar binnen komen, vindt Dizn. Hij kijkt rond en merkt dat mensen zich beter op hun stoel gaan zetten. De vergadering zal zo beginnen.. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh kijkt Lana kalm aan als ze begint over dat ze erg ongerust was en waar hij was. Hij had een briefje of iets dergelijks achter moeten laten, maar ja... Milosh was daar op het moment gewoon even niet in de stemming voor. Als Lana uitgepraat is, zegt Milosh: "Ik ben-" Maar dan schalt Sarah's stem door het huis, waardoor Milosh dus min of meer onderbroken wordt. Milosh is blijkbaar maar net op tijd. Als ook Sarah klaar is, kijkt Milosh weer naar Lana, en gaat (iets zachter) verder. "Ik ben naar de fabriek geweest," zegt Milosh, er nog steeds redelijk kalm uitziend, "om mijn wand te halen. Ik vermoed namelijk dat ik hem spoedig nodig zal hebben, dus ja..." Dan zwijgt Milosh maar. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana luistert naar wat Sarah te vertellen heeft. Ze keek even rond en zag dat Roxan er nog niet was. Was die er net niet? Even? Naja... Lana kijkt terug naar Milosh als hij vertelt waar hij uitgehangen heeft. Lana zet een ietwat geïrriteerde en teleurgestelde blik op als Milosh zegt dat hij alleen naar de fabriek is geweest. "Je wist best dat ik met je mee wilde gaan daarheen..." zegt ze stil, zodat niemand het hoort, en kalm, maar toch op een toon dat het duidelijk is dat ze het meent. "Ik zeg dat niet voor niets, hoor... Het is er hartstikke gevaarlijk." Lana kijkt Milosh even zwijgend aan. Hopelijk snapte hij wat ze bedoelde. Het was gewoon gevaarlijk. Meer was er niet achter te zoeken. "Nuja, gelukkig is er niets gebeurd... Maar doe dat geen tweede keer meer, alsjeblieft..." zegt ze dan met een zwakke glimlach. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch hoort de stem van Sarah versterkt doorklinken in de tuin, hij loopt verder en ziet Linda en Mara zitten, Goedendag dames, We worden binnen verwacht geloof ik zegt hij dan vriendelijk glimlachend. Hij had zich er bij neergelegd, hij zou er maar het beste van maken, Hij houd de deur voor de meiden open( die zelf maar moeten beslissen of ze er door lopen) en loopt dan naar binnen, hij doet zijn tas af, zet deze in een hoek van de kamer neer, doet zijn gitaar weer recht en gaat voor het raam staan. Mitch staart zonder wat te zien naar buiten, dan meent hij wat te zien bewegen, hij focust zijn ogen op het gebied en meent weer iets te zien, dan merk hij, dat er iemand mist die hij toch gezien had, vreemd zegt hij dan erg vreemd, hij loopt dan naar de voordeur en loopt naar buiten om dat gebied te onderzoeken, Zachjes roep hij Roxan ben jij dat. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" /> Ze haalt haar schouders op als ze hoort wat Mara zegt, dan wist zij het ook niet hoor. Ze glimlacht als ze hoort wat ze zegt en pakt haar hand vast en staat op. Ze hoort Sarah en kijkt Mara aan. 'Kwam jij hier niet met Roxan? Want volgens mij is ze er nu niet...' Ze ziet dan dat Mitch terug is en grijnst als hij de deur open houdt. 'Dankje,' zegt ze en ze loopt naar binnen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> Gaia zit nog steeds stilletjes binnen terwijl ze met een lepel in haar kop thee roert. Ondertussen vangt ze flarden op van de gesprekken die anderen voeren, zodat ze wat meer achter hun kan achterhalen. Aïsha was de enige die ze echt begreep, de anderen bewoners waren nog steeds onbeantwoorde raadsels, om nog maar te zwijgen over haar vader. Ze kan een glimlach niet onderdrukken als Mitch naast haar zus gaat zitten en een gesprek voert, muziek speelt en een bemoedigende kus op haar wang geeft. Tevreden dat hij niet een stereotype volbloed is, veert ze recht en zet haar kopje terug op een plateau waar resterend servies staat en door middel van magie in een mum van tijd wordt schoon gemaakt. Een ogenblik kijkt ze naar haar vader die nogal aangedaan in een stoel zit te trillen. De ruzie die er buiten heeft afgespeeld heeft ze niet gevolgd en was enerzijds blij, aangezien de discussies en het gescheld als een zware last op haar schouders rust. Als Aïsha kalm terug binnenkomt glimlacht ze terug met een flauw handgebaar en wilt maar al te graag naar haar toe gaan, hoewel het aan haar knaagt dat Will er bijzit alsof hij elk moment in tranen uit kan barsten van woede of verdriet. Toch gaat ze naast haar zus zitten en schudt nadenkend haar hoofd. "Ik hoop dat ik de naam 'Grace' vandaag voor een keer niet meer hoef te horen", mompelt ze vermoeid. Ze hoopte dat Grace naar Syberië was gevlucht en daar een concurerend kaasfabriekje had gestart, maar dat leek haar onwaarschijnlijk. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img63.imageshack.us/img63/7666/qdv1hc.jpg" /> Alice zit op de vensterbank van het oude huis waar ze ooit gewoond heeft in gelukkigere tijden, op deze plek las ze vroeger vaak in de heroïsche boeken die haar nauw aan 't hart lagen. Maar na alles wat ze had meegemaakt begon ze steeds meer te walgen van de voorspellende zinnen en de gelukkige eindes, gewoon al omdat het nooit kan aansluiten aan de realiteit. Ze legt het boek naast zich en hoort dan het herkenbare geluid dat haar man terug was. Gehaast wandelt ze de kamer uit waar nog altijd een verouderingscrisis heerst en waar meer barst en scheur dan muur is. "Heb je echt tegen hem gesproken?", vraagt Alice op een lichtelijke ongelovige toon als ze haar man vindt in een van de kamers. Ze was er absoluut op tegen dat haar kleinzoon van iemand houdt die niet volledig pure was. Maar Olivier zou haar nooit vermoorden, hield ze zich voor. Hoewel zijn grootvader manipulerend genoeg kan zijn om hem er toch toe aan te zetten. Ze slaakt een zucht en wendt dan haar gezicht langzaam af "Ik hoop dat we meteen terug uit het dorp gaan als alles achter de rug zit", zegt ze met een duidelijke, kille stem. Ze heeft geen behoefte aan alle herinneringen die ze aan Sado heeft overgehouden opnieuw te herbeleven. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img150.imageshack.us/img150/245/mysterieuzeman7jr.jpg" /> Hij neemt een stoel aan gaat rond de tafel zitten. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn keek rond, zoekend naar Roxan. Ze was hier nog steeds niet. Hij wilde nog naar de andere kant kijken van de tafel toen z'n ogen bleven rusten op een man. De man in het pak, de man waarvan hij het gezicht niet had gezien, de man die was verdwenen na een luide gil, de man waarvan hij gezicht nu wel herkende. Het was zijn vader. Dizn keek rond, maar blijkbaar had niemand z'n vader opgemerkt. Dizn slaat in paniek en kijkt zonder ook nog maar een vin te veroeren naar z'n vader. Hij ziet er goed uit. Maar. Wat gebeurd er toch met hem? Z'n vader is dood. Dit kan z'n vader NIET zijn! Het kan niet! Even dacht hij dat hij de lippen van z'n vader zag bewegen. Hij schrikt als hij merkt dat z'n gedachte waar wordt. Hij kan niets van de woorden onderscheiden, maar blijkbaar blijft hij hetzelfde herhalen, of dat denkt Dizn tenminste. Z'n stem komt luider. Hij is weet zeker dat hij z'n stem nu wel verstaat. Niemand hoort 'm blijkbaar. Dizn wou dat hij dit ook niet had gehoord. Wat gebeurd er met 'm? Dit kan gewoon niet.. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img150.imageshack.us/img150/245/mysterieuzeman7jr.jpg" /> Hij kijkt Dizn recht in de ogen en begint iets te prevelen. "Volg mij en dood een Volbloed" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn kijkt rond. Dood een volbloed? Wat? Nee? Hij begint sneller te ademen. Hij moest dit wel hallucineren. Dit kan gewoon niet anders, dit kan niet anders. Hij was dood, z'n vader was dood. En wat bedoelt hij met 'Volg mij en dood een Volbloed'. Was dit een teken? Een signaal? <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> Als Ryan rustig luisterd naar Sarah dwalen zijn ogen naar de personen in de kamer af. Zie nou, allemaal halfbloedjes en modderbloedjes... allemaal in 1 kamer. Wat een schande eigenlijk! Dan kijkt hij weer naar Sarah en beseft voor de zoveelste keer dat de liefde van zijn leven een halfbloed is en kalmeert dan weer een beetje en hij wil net weer gaan zitten als hij iets ziet waar zijn bloed van gaat stollen. Wat doet zij hier? Hij kijkt naar Sarah maar ziet dat zij veelste druk bezig is met haar toespraak en hoopt dat dat zo blijft. Dan schuifelt hij helemaal naar de andere kant van de kamer, langzaam, zodat Sarah niet afgeleid wordt. Hij weet dat ze dit niet graag doet, storen zou funest zijn voor haar. Hij blijft naast Naima staan, die al enigszins zenuwachtig oogde, waarschijnlijk omdat zij ook al doorhad dat hij haar had opgemerkt. Dan... zo zacht mogelijk maar wel met een dreigende ondertoon slist hij: Wat doe jij hier, waarom ben jij weer terug... ik dacht dat Marc duidelijk tegen je was geweest toendertijd! Hij kijkt haar dreigend aan om zijn woede nog meer te onderstrepen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img146.imageshack.us/img146/6224/naimi3ux.jpg" /> Naima voelt haar bloed stollen. Haar hart slaat drie slagen over. Nee......niet hij. Ze kijkt achter haar en ja hoor, het is hem. Ryan. Verdomme....waarom moest ze zo nodig naar deze bijeenkomst gaan? Nu zou Marc ook zo weten dat ze Sado niet heeft verlaten. Ze probeerd er rustig uit te zien, geen scene te schoppen. Ze kijkt Ryan recht in zijn ogen aan, ze is niet bang voor hem. Ze haat hem, dat wel, maar ze is niet bang. Naima probeeerd uit alle macht wat te bedenken om te zeggen, de stilte duurd al te lang. Dan zegt ze uiteindelijk: 'Ik bepaal altijd nog zelf waar ik woon en wat ik doe, daar kan zelfs jij niks aan doen' ze hoopt dat ze niet paniekerig klinkt. Wat zou hij tegen Marc zeggen? <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara glimlacht en gaat met Linda in de kamer zitten. 'Roxan? Weg? Nee, dat kan niet. Ze is vast naar de wc, ofzo.' Mara glimlacht onzeker naar Linda en probeert het uit haar hoofd te zetten. Ze laat haar blik langs de mensen glijden en blijft hangen bij Naima. Ryan kijkt dreigend, woedend. Naima blijft zo te zien kalm. Mara is nog steeds boos op Ryan en vraagt zich af wat ze moet doen. Moet ik Naima helpen of laten? Ze denkt dat Naima niemand kent en is ban dat ze zometeen misschien weggaat. 'Ik ben zo terug,' fluistert ze naar Linda. Ze staat op en loopt er heen. 'Hee Naima. Ryan.' Ze kijkt expres niet naar hem en pakt Naima's arm. 'Ga je mee, daar zitten? Roxan komt vast ook zo, en Linda is heel aardig.' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> Hij trekt zijn mond open om haar haar plaats te wijzen,als hij merkt dat Mara ertussen komt. Zijn bloed kookt en hij kijkt ze woedend na als Mara Naima wegsleept van hem vandaan. Stelletje mudbloods.. waar haalt ze het gore lef vandaan mij zo te negeren, maar dit zal ze duur komen te staan. Vooral Naima, ik zal haar leren. Hij trekt met moeite zijn blik weg van Mara en Naima die nu verder kletsen wanneer ze gaan zitten. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> "Ja, ik heb met hem gesproken," zegt Sander zuchtend wanneer zijn vrouw opnieuw vraagt of hij het wel echt gedaan had. "Ik wil net als jij niet dat hij met dat stuk vuil omgaat." Hij kijkt even om zich heen in hun vervallen huis, waar ze tijdelijk logeren. Alles zag er nog precies hetzelfde uit als toen ze het jaren geleden hadden verlaten, maar alles was nu oud en vies. "Weet je, misschien kunnen we beter een tijdje hier blijven. We knappen het huis een beetje op, we vragen Olivier of hij hier komt wonen en dan probeer ik hem weer terug aan de goede kant te krijgen." Hij kijkt naar zijn vrouw en vraagt zich af of ze dat een goed idee vind. Hij weet dat ze het liefste zo snel mogelijk weer hier weggaat. "Misschien dat Olivier dan uiteindelijk wel met ons mee wil gaan, dat is toch wat jij wil?"

Helena · Bericht door **Helena** » za aug 26, 2006 11:17 pm

<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara negeert Ryan verder en hoopt dat Naima niet boos is. Ze kijkt op haar horloge; en merkt dat ze die niet om heeft. Ze zucht, ze kan er niet tegen als ze niet weet hoe laat het is. Roxan ziet ze nog steeds niet. Hoewel ze weet dat de vergadering zo begint, excuseert ze zich tegenover Naima en Linda en gaat ze naar buiten. De straat is uitgestorven, geen Roxan. Mara loopt de straat uit, ze versnelt haar pas. Ik ga mijn horloge halen en ondertussen Roxan zoeken. Ze kijkt goed om zich heen, maar het is overal stil. Verdacht stil. Ze gaat nog sneller lopen en opent haar deur. Zodra ze binnen staat, haalt ze even opgelucht adem. Ze pakt haar horloge en beseft dat ze weer terug moet. Ze loopt naar buiten en draait de deur goed op slot. Ze loopt terug naar waar ze vandaan kwam. Ineens, zonder dat Mara er een aanleiding voor kan verzinnen, valt ze voorover. Ze probeert haar val te remmen met haar armen, maar het is te laat. Het laatste wat ze ziet zijn de straatstenen die steeds dichterbij komen. Dan wordt alles zwart.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Terwijl ze rustig stil zit op de stoel, merkt ze dat Gaia er bij kwam. Ze kijkt opzij naar haar zus, die nadenkend haar hoofd schudt en dan zegt ze de naam Grace liever niet meer hoord. "We zullen wel niet aan die naam ontkomen." Aisha glimlacht even en kijkt de kamer rond, maar zorgt ervoor dat ze niet naar Will kijkt, maar hem behandeld als lucht. Haar blik glijdt langs Sarah, die zojuist wat heeft gezegt en haar blik vangt dan Billy, die bij Sarah is. Ze zucht en kijkt naar haar schoot. Zuchtend zakt Aisha een beetje onderuit in de stoel, terwijl ze even haar hand op de arm van Gaia legt en ze kijkt weer even naar Sarah en Billy, terwijl ze zich niet kan indenken hoe iemand een baby'tje achterlaat bij iemand. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> Gaia buigt zich lichtelijk voorover zodat ze over Aïsha’s schouder ter controle naar Will kan kijken, alsof ze bang is dat hij elk moment onder de sofa gaat neuzen of Grace misschien er onder verstopt zit. Ze laat haar blik geringschat over de kamer glijden en kan de geurige kruiden en bloemen in de voortuin ruiken, door het open raam. Een ogenblik herinnert ze zich haar moeder die een voorliefde had voor rozen en jasmijn. Toen ze stierf en hun grootmoeder het voogdij overnam keek niemand meer om naar de planten, waardoor ze als een soort van symboliek samen met Jessica weg vervaagden. Ze luistert naar het gerommel en het zachte gezoem van de stemmen rond zich, waarna ze opmerkt dat Aïsha uitdrukkelijk naar Billy kijkt. Gaia bijt nerveus op haar onderlip, verzet zich een beetje en laat haar hand in die van haar zus glijden. Als ze het gezonde gezicht van Billy uit een van de lakens die rond hem zijn gewikkeld ziet steken, moet ze denken aan wat ze een paar jaar geleden heeft meegemaakt. “Probeer er niet aan terug te denken, niemand hoeft ervan te weten…”, fluistert ze haar zus zachtjes toe terwijl ze over haar hand streelt, ook al wist ze dat al die herinneringen moeilijk te verdringen zijn. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /> Na enkele minuten heeft Sarah genoeg van het wachten. De laatkomers hebben al wat extra kostbare tijd gekregen en meer tijd is er gewoon niet. Sarah staat voor de zoveelste keer deze ochtend op en vraagt om aandacht. Ze versterkt bewust haar stem niet, want het is niet de bedoeling dat ongewenste gasten mee luisteren. Wanneer Sarah alle aandacht op haar gericht heeft gekregen begint ze met praten.. 'Zoals jullie wellicht allemaal weten hebben we een paar heftige dagen achter de rug. Er zijn een heleboel schokkende dingen gebeurt, die niet allemaal even fijn waren. Maar we zijn ook een paar dingen te weten gekomen. Zo weten we nu dat we met zijn allen weer een opdracht moeten voltooien.' Sarah ziet wat gezichten vertrekken op het moment dat ze dit zegt. Blijkbaar is zij niet de enige die haar buik vol heeft van die idiote zoektocht naar het ultieme vage onbekende. 'Lieke heeft ons laten weten dat we naar het Ministerie van Toverkunst moeten voor een eerste aanwijzing voor onze opdracht. Roxan en Mara zijn al bij de ministeriepost hier in Sado geweest maar hebben niets kunnen vinden. Daarom gaan wij nu met zijn allen naar Londen toe en gaan het hele ministerie uitkammen. We gaan daar heen met bezems omdat Billy anders niet mee kan en ik denk dat het sowieso wel even fijn is als iedereen kan uitwaaien. Dus ik wil iedereen verzoeken om zometeen zijn of haar bezem te sommeren. Wie geen bezem heeft kan er eentje van mij lenen, ik heb er nog wel een paar op zolder liggen. Maar goed, ik weet niet hoe betrouwbaar die nog zijn, dus vliegen is op eigen risico.' Sarah kijkt elke persoon in de woonkamer nadrukkelijk aan (behalve Mike en Olivier), ze wil dat iedereen de ernst van deze opdracht beseft. 'Goed, dan stel ik voor dat we nu vertrekken. Ik wil iedereen verzoeken mij te volgen naar mijn achtertuin. Dan wil ik nog even een laatste opmerking maken. Pas op met het sommeren van je bezem. Er zijn hier veel mensen en voor je het weet steek je een oog uit met de steel. Iemand nog vragen? Nee? Ok, daar gaat ie dan.' Zachtjes en met beleid sommeert Sarah haar bezem en maakt er een mandje achteraan vast zodat Billy, die nog steeds rustig in haar armen slaapt, daar in kan liggen. Ze stopt het kindje in het mandje en dekt hem extra stevig toe. Daarna spreekt ze wat veiligheidsspreuken over het mandje uit, zodat Billy ongestoord kan slapen tijdens de vlucht. Wanneer Sarah klaar is en om zich heen kijkt ziet ze dat de rest intussen óf druk in gesprek is óf bezig is om veilig zijn of haar bezem in bezit te krijgen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Nog steeds naar Billy kijkend, luisterd ze maar half naar het verhaal van Sarah. Ze krijgt mee dat ze haar bezem moet sommeren en als Sarah dan haar bezem sommeerd draait Aisha zich naar Gaia. "Ik kan zo toch niet mee..." Fluisterd ze enigzins wanhopig, omdat Will het niet te horen hoeft. Ze kijkt haar zus aan en kijkt even naar Sarah, die op hen lijkt te wachten. Met tegenzin sommeert ze haar bezem, die al snel naar hen toe komt en ze pakt hem beet. Weer werpt ze een blik op Gaia. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img125.imageshack.us/img125/4774/marwanleith5qj9xv.jpg" /> Niet ver van het stel Sado'erst vandaan zit een oude bekende van de geliefde [:')] Will in een stoel. Hij zit een beetje voorover, met zijn hoofd in zijn handen. Nog steeds kon hij zich niet goed voorstellen dat hij dat gedaan had met dat meisje, de dochter van zijn vroegere vriend. Hij wilde toch ook niet dat het met zijn jongen gebeuren zou? Langzaam staat Marwan op. Hij strekt zijn benen en gaat voor het raam staan. Aan de overkant van de straat ziet hij in het huis van de jonge Sarah een hoop mensen. Vermoeid slaat Marwan zijn ogen neer en hij draait zich om en gaat weer zitten. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch loopt dan langzaam op de struik af, hij ziet nog steeds niets, hij loopt langzaam verder, loopt door de struiken heen, ziet niet dat Mara ondertussen achter hen, weg loopt, Hij schrik als hij dicht bij wat hoort, dan schiet er een wasbeer, hevig blazend weg, Hij zucht even opgelucht, maar is nog wel op zijn hoede, was dat werkelijk wat ik had gezien, hij schut zijn hoofd, hij besluit om dan maar weer terug te gaan naar Sarahs huis. Mitch wil naar binnen lopen als hij merkt dat de deur dicht is, hij besluit om dan maar om te lopen en via de tuin weer naar binnen te gaan, daar aangekomen, ziet hij dat iedereen buiten staat en een paar mensen, een bezem bij zich hebben. Hij loopt naar Aisha toe, ehmm wat gaan we doen? gaan we vliegen?dan heb ik een probleem, ik heb geen bezem en ik kan eigelijk niet zo goed vliegen, zegt hij met een licht rood hoofd, Hij had het nooit goed geleert, sinds hij kon verdwijnselen, vond hij het ook niet nodig, hij vond het ook niet zo prettig, hij bleef liever met beide benen op de grond. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Hij kijkt om de paar seconden even naar Aisha en Gaia. Gewoon, om zeker te weten dat ze er nog zitten. Als Gaia wat op Aisha in zal praten zal het allemaal wel weer goedkomen. Wanneer Sarah aan haar verhaal begint luistert hij aandachtig, maar met opnieuw af en toe een blik naar de andere kant vna de kamer. Als ze zegt dat er schokkende dingen gebeurd zijn gruwelt hij weer even bij de gedachte van de verdwijning van Aisha. Als Sarah uitgepraat is staat hij op en loopt eerst nog even langs de keuken, waar hij nog een boterham met kaas pakt. Dan gaat hij naar buiten en sommeert zijn bezem, die nog in de fabriek lag. 'Als we naar Londen gaan zal Grace ons wel niet volgen,' denkt hij bij zichzelf. 'Hoewel, misschien dat ze zo gek is om ons achterna te vliegen.' Maar als hij het beeld in zijn hoofd krijgt van Grace op een bezem, ziet hij de bezem neerstorten onder haar gewicht. Even grijnst hij om zijn gedachten. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> Als Sarah verteld dat de groep zo meteen gaat vertrekken, tast ze naar haar staf die ze nogal vergeten in een zak van haar gewaad heeft gestopt en sommeert dan haar bezem hoog boven zich uit, om te verkomen dat hij iemand raken kan. Als Billy veilig en wel in een mandje komt te liggen, zich niet bewust van alle ellende rond zich, kijkt Gaia naar Aïsha die zich de hele tijd op het kind focus’t. Vroeger, na al die toestanden, droomde ze ervan dat ze bij elk kind wat ze tegenkwam het zich op de een of andere manier zou bezeren. Of dat de ouders het uit ’t oog verloren. Gaia drukt voorzichtig een kus op Aïsha’s wang en probeert haar dan zo zelfverzekerd mogelijk aan te kijken. “Jij bent de sterkste van ons twee, vergeet dat niet. Billy zal niets overkomen, kijk maar naar al die spreuken die hem beschermen en er zijn genoeg mensen die over hem waken. Niet zoals toen.”, stopt ze, ze wou niet een vergelijk opstellen van vroeger en nu. Als Mitch naar hun toeloopt, blijft ze naast Aïsha staan en glimlacht dan behulpzaam naar hem. “Ik ben persoonlijk ook geen natuurtalent, maar we kunnen je vast wel helpen zodat je op onze bezems kan steunen”, zegt ze met een inschattende blik naar het vervoer. Ze hoopt dat de reis naar Londen Aïsha’s zinnen konden verzetten. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img63.imageshack.us/img63/7666/qdv1hc.jpg" /> Alice staart enkele seconden naar de marmeren schoorsteenmantel wat ooit een maagdelijk witte kleur had, maar waar nu onbestemde groezelige vlekken in zaten. Ze kon zich nog herinneren dat ze in deze kamer zat toen haar man vertelde dat hun zoon is vermoord. De stem van haar zoon toen hij Alice hun eerste kleinzoon presenteerde als een kers op de taart is ze ook nog niet vergeten. Ze haalt een hand door d’r haar als ze naar haar man luistert en is blij dat ze niet aanwezig was op het moment dat hij Olivier had aangesproken. Als een onhoorbaar en denkbeeldig verwijt kon ze stemmen in het huis horen, die fluisterden; je neemt gewoon de dromen van je eigen kleinzoon af, voor je eigen welbehagen. Je bent werkelijk nog geen haar verandert… Maar daar was het nu te laat voor. Alice schrok toen haar man er terloops bij vertelde dat ze het huis terug woonbaar zouden maken, er intrekken, probleemloos. Ze hapt schokkerig naar adem en ziet al de weggerotte meubelen al rond zich draaien. Vroeger was ze dol op het huis, zijn mooie grote kamers, de tuin waar de kinderen konden spelen alsof het hun eigen koninkrijk was en op veilige afstand van degene die een bedreiging waren voor Alices idealistische leventje. Ze kon en wou hier niet opnieuw wonen. Dan zegt ze uiteindelijk; “Goed. Maar geen minuut langer dan mogelijk is.” Ze kijkt op en vervolgt; “Olivier is nog jong, je kan hem makkelijk manipuleren, maar hij zal nooit zo- ze slikt het woord ‘hardvochtig’ in, aangezien ze zelf ook zo is geweest- zijn als jij. Ik betwijfel dat hij iemand vermoord waarvan hij houdt”. Ze snuift bij het idee dat haar kleinzoon verliefd is geworden op een halfbloed. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh knikt als Lana vraagt of hij dat niet een tweede keer wilt doen, en glimlacht dan maar. "Het zal niet meer gebeuren..." Hij draait zijn hoofd naar Sarah als die weer begint te praten. Zijn gezicht vertrekt even als Sarah begint over een nieuwe opdracht, maar daarna houdt Milosh zijn gezicht weer in de plooi. Als Sarah verteld wat ze gaan doen, knikt Milosh. Hij volgt de rest naar buiten en steekt zijn net opgehaalde wand in de lucht. "Accio broom!" Niet veel later komt zijn bezem aanvliegen, die gelukkig niemand aanrijdt... vliegt, bedoel ik. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img354.imageshack.us/img354/2953/thorn4wr.jpg" /> Thorn luistert zwijgend naar Sarah, ondertussen Will gewoon ontwijkend. Dan loopt hij ook naar buiten toe, en sommeert net als de rest zijn broom. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> Hij zet een begripvolle uitdrukking op zijn gezicht, wanneer hij doorkrijgt dat zijn vrouw geen behoefte heeft hier weer in te trekken. Hij kan het ook wel begrijpen van haar kant, maar hij houdt zichzelf voor dat ze dolgelukkig zal zijn als alle andere Koningen en Koninginnen straks verslagen zijn en zij tweeën de alleenmacht over Sado hebben. "Ik weet zeker dat Olivier het uiteindelijk zal doen, daar zorg ik wel voor," zegt hij mysterieus. "Mijn moord op Nischa zal niets zijn in vergelijking met wat Olivier gaat doen.." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Vanaf het moment dat Sarah begint te praten probeert hij constant haar blik te vangen, maar tevergeefs. Sarah kijkt naar iedereen, behalve naar hem en Olivier. Eigenlijk wil hij gaan schreeuwen, maar met de woorden van Lana in zijn achterhoofd houdt hij zich in. Wanneer ze is uitgepraat gaat hij ook naar buiten en daar ziet hij dat Milosh er nu ook is, dat was hem nog niet opgevallen. Hij knikt even ter teken van begroeting en loopt dan naar het schuurtje achter in Sarah's tuin, waar hij wat bezems gaat halen. Hij zelf heeft zijn bezem namelijk in zijn oude huis liggen. Hij komt terug met een stuk of 4 bezems en houdt ze in de lucht. "Wie heeft er nog een bezem nodig?" vraagt hij en hij kijkt de groep rond. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch kijkt Gaia dankbaar aan, hij had het wel getroffen met zulke nichtjes, zij waren de enigste familieleden die zich überhaupt iets van hem aantrokken. Hij had het gevoel, dat hij voor de rest niet eens bestond. "Dank je" zegt hij dan tegen haar, "Maar ... hmm laat maar," Hij herinnert zich nog de laatste keer dat hij op een bezem zat, Niet aan denken Mitch, gewoon doen. Waar is je gevoel voor avontuur gebleven. Avontuur is goed, maar dan wel op de grond. Strijden twee stemmen in zijn hoofd. Mitch ziet dan Mike met vier bezems uit het schuurtje komen, aarzelend met erg veel tegen zin, "Doe mij er maar één," zegt hij met een valse vaste stem, met lood in de schoenen, loopt hij naar Mike toe, om een bezem van hem over te nemen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> Als hij hoort dat Sarah is uitgepraat loopt hij naar haar toe. Wil je dat ik Billy overneem op de bezem, of red je het wel? Hij kijkt nogal hulpeloos als hij dit zegt maar op een rare manier vind hij het ventje zo slecht nog niet. Het huilt niet overdreven vaak en hij is erg rustig over het algemeen. Ondertussen sommeert hij zijn oude Helleveeg uit zijn vervallen schuur. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" /> Ze luistert naar Sarah en vindt het aan de ene kant wel vreemd dat ze Billy niet kan meenemen als ze verdwijnselen, maar vindt het niet erg om te vliegen; ze houdt daar wel van. Ze loopt net als de rest naar buiten en ziet dat Mitch aarzelend één van de bezems van Sarah neemt en vindt het toch wel een beetje vreemd, ze vond Mitch wel een type die veel vloog. 'Accio bezem,' zegt ze uiteindelijk en ze ziet dat haar bezem aan komt vliegen en zowel Ryan als Thorn op een haar na mist. 'Sorry, ik ben nooit zo goed geweest in sommeren,' zegt ze verontschuldigend, maar toch met een klein grijnsje. Ze gaat naast Mitch staan. 'Je hebt geen bezem? Ik vond jou wel een vlieg-type,' zegt ze met een knipoog. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Hij ziet dan dat Linda haar bezem sommeert en dat deze Thorn en Ryan net mist, hij grinnikt even, Hij stelde zich voor dat Ryan geraakt werd door de bezem, hij schrikt van zijn eigen gedachten, Waarom dacht hij dat. Maar voor hij zijn gedachten verder kan pijlen, hoort hij Linda. "Nope, dat heb je verkeert gedacht, geloof mij, ik en bezems, dat is als vuur en water, als ik het kan vermijden, dan doe ik het ook," zegt hij rustig. "Het is niet zo dat ik hoogtevrees heb, of niet durf te vliegen, vorig jaar hebben we nog een toch met een luchtballon gemaakt, maar met een bezem, nee, die dingen gaan altijd de verkeerde kant op", zegt hij quasi verontwaardigt, maar met en glimlach op zijn gezicht. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img146.imageshack.us/img146/6224/naimi3ux.jpg" /> Wanneer Naima word meegesleept blijft ze Ryan strak aankijken. Die arrogantie.....bah. Eigenlijk is ze geirriteerd, Mara moet zich nergens mee bemoeien, maar ze wil niet nog meer vijandigheid. Ze houd zich verder koest, en ziet dat Mara ook weggaat, waardoor ze de zoveelste keer deze ochtend alleen komt te zitten. Dan begint er een meisje te praten. Naima luisterd geboeit, het klinkt allemaal echt interessant. Ze loopt mee naar buiten, maar houd zich verre van Ryan en probeerd geen aandacht op zich te betrekken. Misschien vergeet hij wel dat ze hier is. Ze sommeert haar bezem zonder al te veel problemen en kijkt naar de rest. Zou ze niet veel beter naar huis kunnen gaan? Ze is toch niet echt welkom hier. Een beetje verloren blijft ze naar de rest kijken. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana luistert naar Sarahs toespraak aan iedereen en kijkt even rond als ze aankomen bij het punt 'vervoer'. Ergens is ze blij dat ze niet gaan Verschijnselen, aangezien Lana dat niet kan. Daarbij denkt Lana even fronsend terug aan de moord op Isa. Maar Lana had gehoopt dat ze ergens met iemand kon Bijverschijnselen, aangezien Lana het ergste vreest voor haar bezem. Als de toespraak voorbij is, staat Lana op en wandelt naar de achtertuin. Ze heft haar staf op. "Accio bezem..." zegt ze zacht en wacht terwijl ze naar de lucht kijkt. Misschien had ze nog een klein beetje geluk... Dan ziet Lana iets aan komen vliegen, maar haar gezicht betrekt. Ze ziet hoe een kapotte bezem waarvan de vele stukken alleen nog met een paar splinters verbonden blijven met mekaar naar haar toevliegen. Als Lana de bezem vastpakt, vallen de andere talrijke stukken er zo af en ploffen ze neer in het gras. Wat geïrriteerd dat er blijkbaar niets heel is gebleven van en in haar huis, laat ze het stukje dat ze in haar hand heeft maar bij de rest op de grond vallen en draait ze zich terug om en wandelt naar binnen, met het gedacht dat nu vlugvlug de bezem herstellen wel eens voor grote verwikkelingen zouden kunnen zorgen eens in de lucht. Lana voelt er niets voor om onnodige risico's te nemen. "Doe mij ook maar één..." zegt ze met tegenzin tegen Mike, wanneer ze hem net hoort vragen wie er nog een bezem moest. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Zo onopvallend mogelijk is hij de rest naar buiten gevolgd en wanneer hij op het punt staat zijn Vuurflits te Accio'en, beseft hij dat die een tijdje geleden is vergaan dankzij de Koning der Halfbloeden. Door de gedachte aan het verdwenen huis van zijn ouders, het huis waar hij is opgegroeid, wordt zijn humeur er niet beter op. Nors loopt hij naar Mike en vraagt hem met tegenzin naar de laatste bezem. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Als eerste geeft hij een bezem aan Mitch die duidelijk geen zin heeft om te gaan vliegen. "Kop op, er zijn vast meer mensen die geen kaas hebben gegeten van vliegen." Dan ziet hij ineens een hoopje brandhout voorbij vliegen en als hij ziet dat die voor Lana's voeten op de grond valt, beseft hij ook wat het is. De bezem van Lana die ook meegenomen is in de 'schoonmaakbeurt' van haar huis. "Ik zal straks een nieuwe voor je kopen aan de WegisWeg," zegt hij troostend. "Ik heb immers nog heel wat verjaardagskado's in te halen." Aan Olivier geeft hij de één na laatste bezem die hij nog over heeft en beseft dat ook hij zijn bezem is kwijtgeraakt door een schoonmaakbeurt van zijn huis, eentje die notabene was uitgevoerd door zijn vader. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Hij pakt de bezem van Mike aan en glimlacht even. Dan stapt hij op zijn bezem en schiet de lucht in. Een heerlijk gevoel. Hij had al tijden niet meer gevlogen, terwijl het toch zijn favoriete hobby was geweest tijdens zijn Zweinsteinperiode. Hij was altijd Jager geweest in het team van Zwadderich en had dat met veel plezier gedaan. Hij maakt even een paar rondjes boven de tuin - of liever gezegd zandhoop, want veel is er niet meer van over sinds zijn graafpartij - van Sarah en wacht ongeduldig tot de rest ook opstijgt. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana neemt de bezem van Mike aan terwijl ze hoort wat hij zegt. Als reactie glimlacht ze er alleen maar even ongemakkelijk op. Lana zou niet eens weten wat ze erop moest antwoorden en zwijgt even. "Dat hoeft niet, hoor." zegt ze dan maar, omdat ze niet wilt dat Mike haar nu gaat bederven met allerhande spulletjes. "Het is niet dat ik dagelijks op m'n bezem zat, snap je? Dus dat zou weggegooid geld zijn..." Lana kijkt ondertussen kritisch naar de bezem terwijl ze zich in haar achterhoofd afvraagt of die wel betrouwbaar is. Ze vind het best wel jammer dat haar eigen bezem na al die jaren nu tot brandhout is gedoopt. Ze ziet dat Olivier ook zonder bezem zit, maar kijkt haast verbaasd als die glimlacht naar Mike. Wat scheelt er toch met hem? Eerst kon hij hem en mij niet hebben omdat hij dacht dat wij z'n ouders afgepakt hadden, en nu gedraagt hij zich opeens zo tegen Mike alsof hij nooit iemand een vlieg kwaad gedaan heeft! Misschien heeft het allemaal te maken met Sarah... Hoe hypocriet... denkt ze geërgerd. Lana kijkt Olivier een tikkeltje ongelovig na als die terug naar de tuin wandelt en rond begint te sjeezen op z'n bezem.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch pakt dan de bezem van Mike aan, hij slaat zijn been er over en zet zich dan af, alleen veel te hard. Hij schiet als een champagne kurk de lucht in, mist op een haar naar Olivier, die daar boven rond vliegt, weet dan naar ene tijdje den bezem naar beneden te drukken, compenseert te veel en schiet met een noodgang naar beneden, mist Olivier weer net. Mitch weet net op tijd de bezem recht te krijgen voordat hij tegen de grond smakt, maar de bezem is nu out off control. en spint vlak over de grond en lanceert dan Mitch als het waren, die door een raam van een huis schiet. Versuft blijft hij even op de grond zitten, hij kijkt dan op en ziet een vrouw staan in de kamer, hij kijkt haar aan terwijl hij ophoog komt "Sorry mevrouw "zegt hij beleeft, "Mijn ehh bezem sloeg op hol, mooi dat ik daar niet meer op ga" mompelt hij er achter aan. Dan ziet hij ook een man staan. "Ook sorry, naar ...." hij herkend hem dan, Hij beseft dan wie die vrouw moet zijn, zijn oma. Hij bekijkt haar even met een schuin hoofd, niet beseffend, hoezeer hij op dat moment op zijn vader lijkt. "Sorry nogmaals" mompelt hij dan terwijl hij achter uit loopt en er verschillende gedachtes door zijn hoofd razen. Eigelijk wil hij haar vragen om wat meer over zijn vader te vertellen. Hij heeft hem één keer gezien, heel lang geleden, toen hij een jaar of, vijf, zes was, zijn vader had hem toen niet gezien, aangezien hij verstopt zat. Zijn vader wilde hem mee naar huis nemen. waarom wist hij niet, hij wist toen natuurlijk ook niet dat het zijn vader was. Dat moest dan vlak voor zijn dood zijn geweest. Hij wist nu, dat het zijn vader moest zijn geweest, Maar hij weet ook waar zijn grootouder voorstaan en is blij dat zijn ouders toen geweigerd hadden. zijn grootouders staan voor alles, waar hij tegen is.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Z'n vader was nu een tijdje verdwenen en hij had gepikeerd geluisterd naar de toespraak van Sarah. Ze gaan vliegen. Vliegen. Dat was lang geleden. Als hij het zich goed herrinerde van toen hij Wachter was in het Zwerkbalteam van Ravenklauw. Hij glimlacht. Dan Accio'd hij z'n broom en even later schiet hij ook de lucht in. Hij was blij om weer op z'n bezem te zitten. Alleen.. Waar was Roxan nu? Door het voorval dat z'n vader opnieuw was verschenen (hij rilde opnieuw van het beeld, helemaal niet van de kou), had hij er niet meer bij nagedacht dat Roxan nog niet hier was. Hij wilde even aan iemand vragen of ze wisten waar Roxan was, maar, nu hij er bij nadacht waren Dizn en Mara zowat de enige die zóuden moeten weten waar Roxan was. En nu hij even rond keek.. Hij zag Mara ook niet. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img146.imageshack.us/img146/6224/naimi3ux.jpg" /> Alle gebeurtenissen gaan een beetje lang Naima heen. Ze kijkt Ryan af en toe vluchtig aan, maar die schijnt haar aanwezigheid ook niet meer op te merken. De anderen zijn veel te druk met zichzelf bezig om ook maar op te merken dat Naima haar bezem weglegt, en het van alle drukte wegloopt. Ze had Roxan en Mara ook al een tijdje niet gezien, en dat waren eigenlijk de enige mensen die zich ook maar een beetje in haar geinteresseerd hadden. Mischien moest ze maar op zoek gaan naar die twee.....wat zou er gebeurd zijn? Maar nee, ze heeft geen idee hoe ze dat zou moeten doen. Dus loopt Naima richting haar eigen vertrouwde huisje, en ploft op haar bed. Er zijn teveel dingengebeurd die ze niet kan bevatten, ze moet er even van bijkomen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> Hij staat nog steeds met zijn gezicht naar zijn vrouw toe, die op de vensterbank staat en glimlacht even bemoedigend bij het zien van haar vermoeide gezicht. Ze had niet meer de kracht die ze eerst had, om te vechten voor een rijk met alleen zuiver bloed. Af en toe moest hij haar even terug oppeppen. Sander kijkt door het raam naar buiten naar de verwilderde tuin, waar het gras meer dan een meter hoog staat en eigenlijk niet eens meer gras is, het was meer uit de kluiten gewassen onkruid. Van de groengeverfde schutting was weinig meer over, alleen wat verrotte planken die het geheel nog net bij elkaar konden houden. Toen keek hij even naar de oude appelboom, die ze hadden gepland toen ze nog jong waren, toen ze hier pas waren komen wonen. Achter de boom zag hij iets raars, een klein stipje dat steeds groter werd en hun kant opkwam. Toen het rakelings langs de appelboom afvloog zag hij dat het een tovenaar op een bezem was en zonder nog na te denken trekt hij zijn vrouw van de vensterbank om een botsing te voorkomen. Beschermend gaat hij voor zijn vrouw staan als de glassplinters in het rond vlogen en de jongeman in hun kamer landt. "Wat heeft dit te betekenen?" zegt hij kwaad toen hij van de eerste schrik bekomen was. "Wat denk je wel niet, zomaar hier komen binnenvliegen?" Zijn gezicht liep rood aan en hij staat op om op gelijke hoogte met Mitch te komen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img63.imageshack.us/img63/7666/qdv1hc.jpg" /> Alice staat nadenkend door het raam te kijken en probeert het onkruid en de drab in de tuin te negeren door zich vooral te focussen op de planten die nog aantoonbaar zijn. "Het spijt me dat ik zo tegendraads ben de laatste tijd over onze woonplaats", zegt ze met een schuldbewust gevoel. Sander zat ook niet te wachten op gezeur over iets onbenulligs als een huis, aangezien hij veel belangrijkere zaken aan zijn hoofd heeft. Daarbij zal het huis met magie in een mum van tijd opgeknapt zijn en hun financiële toestand zorgt ook wel voor voordelen. Als haar echtgenoot naast haar komt staan, wendt ze haar hoofd naar hem toe en neemt dan zijn hand vast "Ik zal je helpen met Olivier, zover dat kan", beloofd ze oprecht zonder op te merken dat de stip in de verte langzaam aan de vorm van een man krijgt die elk moment door het raam zal rammen. Voor Alice het goed beseft, botst ze tegen Sander die voor haar gaat staan en weert zich van de glassplinters die vervaarlijk rond haar gezicht schitteren. Ze smoort een gil door haar hand verschrikt tegen haar mond te drukken en tast wergtuigelijk naar haar wand die ze als bescherming voor zichzelf naar de onbekende man richt die meermaals excuses mompelt. "Wie ben jij?!", vraagt ze overbodig. Ze neemt in ieder geval wel genoegen met het feit dat ze de zaak 'dit huis is een brok ellende' gewonnen heeft. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch kijkt geschrokken naar zijn opa, dan kijkt hij maar naar zijn oma en ziet dat zij ook haar toverstok heeft getrokken. De enige verdediging die Mitch heeft is zijn gitaar en mes. hij kijkt zijn oma aan, "Ik ben Mitch Leith, geboren Cheesemaker, ik ben de oudere broer van Olivier, wat mij dus uw kleinzoon maakt." hij vraagt zich af, of zijn opa haar dit al heeft vertelt, hij denkt van niet. Hij kijkt dan naar zijn opa, "Ik ehmmm kan niet zo goed met een bezem omgaan en ben dus de controle verloren, over de bezem" zegt hij schuldbewust, hij schut even zijn hoofd om het glas uit zijn haar te krijgen en haalt dan zijn hand door zijn er doorheen. Hoe moest hij hier het snelste weg komen, ik zal tegen Sarah zeggen dat ik op het ministerie wel op hun wacht, ik kan dan eerst mooi nog even naar de wegisweg, hun doen er toch minstens twee uur over om er te komen, mischien zelf drie. Ik ga echt niet meer op een bezem. Hij haalt ondertussen even de gitaar van zijn rug, kijkt even in de behuizing of daar geen glassplinters zijn achter gebleven, hij ziet dat dat goed is gegaan. Hij is even compleet vergeten, waar hij zich bevindt. hij was verzonken in zijn gedachten, wat hij wel vaker deed als hij teveel aan zijn hoofd had, daarbij kwam weer een lichte hoofdpijn opzetten.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Even glimlachte Aisha bemoedigend naar Mitch, maar vlak daarna schiet hij al weg. Verbaasd kijkt Aisha even naar Mitch en vergeet ze alles wat zich in haar hoofd afspeelde. Dan is hij uit het zicht en komen de gedachten weer terug. Ze glimlacht even geforceerd naar haar zus en kan de neiging het baby'tje uit het mandje te rukken maar net weerstaan. Ze kijkt naar Olivier die op zijn bezem door de lucht scheert en ze wordt even terug gesmeten het verleden in. Een jonge Olivier die door de lucht scheert met de Quaffle onder zijn arm en zij die nerveus voor de doelpalen heen en weer vliegt. Haar eerste wedstrijd. Toen hij scoorde had ze de glimlach gezien, die ook nu op zijn gezicht staat. Walgend stapt Aisha op haar bezem. Haar blik wordt weer naar het mandje gezogen en ze hoopt dat niemand het eigelijk merkt. Rustig stijgt Aisha een paar meter op en ze kijkt naar onder, waar meer mensen zich gereed maken. Stiekem hoopt ze voor veel actie voor zodadelijk, dat kan ze nu wel gebruiken. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /> Sarah kijkt goedkeurend wanneer ze iedereen ijverig in de weer ziet met bezems. Hier en daar wat kleine ongelukjes, maar dat was te verwachten met zoveel mensen op zo'n kleine ruimte. Wanneer Ryan haar wat vraagt over Billy schudt ze van nee. 'Nee hoor, bedankt Ryan, maar het gaat zo ook wel denk ik. Hij zal het wiegende effect van het mandje wel kunnen waarderen,' zegt ze met een glimlach. Dan vindt ze dat het tijd is om te vertrekken. Sarah kucht een keer heel hard en zegt dan met luide stem, 'ok, is iedereen zover?'. Met een blik op de mensen die nog aan de grond staan. 'Ik denk dat het nu echt tijd wordt dat we vertrekken en ik wil dan ook aan iedereen vragen om vaart te maken.' Sarah kijkt nog een keer naar Ryan en stijgt dan ook op. Dan cirkelt ze wat rond om te kijken hoe het mandje van Billy het doet. Zonder problemen wiegt het zachtjes achter de bezem. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn hoort dat Sarah vaart wil maken. Hij ziet dat nog enkele mensen beneden staan. Maar hij ziet Mara en Roxan nog steeds niet. Hij kijkt twijfeld en waagt het dan toch. "Sarah" begint hij als hij bij haar is aangekomen "Mara en Roxan zijn er nog steeds niet.. Het is niet de gewoonte van ze, zeker niet van Roxan, om zo laat te komen" Hij zucht. "Het is zeker niet de gewoonte om gewoon niet op te komen dagen bij een feit als een opdracht van de Kings en de Queens.." Hij kijkt twijfelend. Hij zucht dan opnieuw. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana kijkt naar de anderen die allemaal één voor één de lucht in schieten en besluit dat het ook maar eens tijd wordt. Als Sarah duidelijk maakt dat het nu écht wel beter is van te vertrekken, gooit ze haar been over de bezem. Even kijkt ze op zich heen: Roxan was er nog altijd niet, maar het viel Lana ook wel op dat ook Mara en dat nieuwe meisje waarvan Lana eigenlijk nog eens niet weet hoe ze heet er ook niet zijn. Lana had wel gemerkt dat zij drie de laatste tijd nogal vaak met elkaar optrokken, en dat doet Lana enigszins minder bezorgd worden. Misschien zijn zij drie toch op een andere manier onderweg... denkt ze wat gerustgesteld. Dan zet Lana zicht op de grond af, waarna ze even later in de lucht zweeft. Even flitst een beeld van haar als Seeker voor haar ogen bij dat gevoel. Ze vliegt een rondje door de tuin om te voelen hoe de bezem het doet. OK, de vervangbezem is natuurlijk anders dan haar eigen bezem was, maar Lana had verwacht dat de bezem minder goed bestuurbaar zou zijn. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> Hij kijkt met een woedende blik naar Mitch en springt bijna uit zijn vel wanneer die een verhaaltje houdt over dat hij de broer van Olivier zou zijn. "Rot een eind op, Olivier heeft geen broer!" zegt hij kwaad. "Hij pakt de bezem uit Mitch's handen en gooit die een eind weg, de tuin in. Vervolgens geeft hij Mitch een harde duw waardoor deze door het raam heen naar buiten valt. "Laat me je hier niet meer zien, met je rotbezem!" zegt hij dreigend. Vervolgens pakt hij zijn toverstok en repareert het raam met 'Reparo'. "Wat denkt die rare gast wel niet...," mompelt hij, meer tegen zichzelf da ntegen zijn vrouw. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Een beetje teleurgesteld hoort hij hoe Lana zijn idee om haar een bezem te geven niet goedkeurd, hij had toch het gevoel dat hij nog heel wat goed te maken had met haar. Als ze opstijgt wil hij hetzelfde doen, maar dan hoort hij Dizn. "Ze zullen wel komen, die ene nieuwe modderbloed is ook weg, dus ze zullen wel samen ergens heen zijn," zegt hij geruststellend. "Kom, dan gaan we." Zonder nog op het tegengesputter van Dizn te letten stijgt hij op en cirkelt wat rondjes, hij vliegt nog even langs af om te kijken of Billy niet kan vallen en gaat dan langzaam steeds hoger vliegen, ze kunnen nu vertrekken naar Londen.