Hoofdstuk 55 - Op zoek naar de aanwijzing (?) (nog niet af)

Helena · Bericht door **Helena** » za aug 26, 2006 11:22 pm

<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> Gaia loopt met de anderen mee en geeft zonder mopperen haar bezemsteel af aan een medewerker. Als haar toverstok gevraagd wordt, neemt ze deze argwanend uit de zak van d'r gewaad en rijkt hem met een wantrouwige blik naar de man toe. Deze legt hem met een zachte, mechanisch tik op het weegschaaltje en geeft de staf zonder een woord te zeggen terug. Wanneer Gaia zich terug bij de rest wil voegen, merkt ze dan Mara meer en meer de motoriek begint te krijgen van een ouder iemand, als ze dan nog een met een flirtende blik naar Roxan oogt, valt Gaia's mond een stuk open en staart haar ongelovig aan. Daarna schudt ze verward haar hoofd, waarschijnlijk zal ze het zich wel weer verbeeld hebben. De kleine hokjes en bureaus zijn aangegeven met kleine koperen plaatjes en verwijzingen wat de ambtenaar in kwestie voor het ministerie doet. Als ze een hokje in het oog krijgt wat woongebieden/steden en de inwoners ervan als bevoegdheid heeft, loopt ze er onzeker naar toe. Een stoffige oude man die zo te zien de dagen afteld wanneer hij eindelijk van zijn pensioen kan geniet, kijkt vragend op. "Kan ik u ergens mee van dienst zijn?", vraagt hij met een sikkeneurige blik op de Sado-zwerm die in de hal staan. Gaia trommelt even met haar vingers op het houten bureaublad en denkt na over heo ze het kan aanpakken. "Wel.. Ik vroeg me af of het ministerie soms over archieven en documenten beschikt, over ons dorp". De man trekt een lade open en begint daar druk in te rommelen. "Hoe heet het dorp?", vraagt hij verstrooid als hij een doos zoutzuurtjes uit de la vist die al een maand of twee vervallen zijn. "Sado", antwoordt Gaia die een sprankeltje hoop krijgt. De man veert vermoeid recht "Schotland, toch? Aan uw accent te horen. Dan moeten we op een andere etage zijn", hij zwaait met een priemende en eeltige vinger naar de andere dorpsbewoners. "Zij mogen wel meegaan, maar denk eraan dat we zo net de vloer hebben gepoetst".  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Omdat Milosh iets van zich moet laten horen (aldus enkele personen), loopt hij naar de balie waar hij zijn bezem op neer legt. Dan geeft Milosh zijn wand af, die hij niet veel later weer terugkrijgt. Hierna loopt hij weer naar de anderen toe, steekt zijn handen in zijn zakken, en wacht min of meer geduldig af. Milosh volgt zwijgend het gesprek tussen Gaia en de oude man die er blijkbaar op gesteld is dat alles schoon blijft. Wanneer de man belerend een vinger naar de andere Sado'ers uitsteekt, trekt Milosh even lichtjes zijn wenkbrauwen op, maar besluit niets te zeggen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img354.imageshack.us/img354/2953/thorn4wr.jpg" /> Thorn doet hetzelfde met zijn wand en bezem als Milosh, en gaat dan op een klein afstandje van de groep staan. Hij heeft niet echt behoefte aan gezelschap, noch vindt Thorn al deze Ministry-mensen nou echt sympathiek. Maar hij houdt gewoon zijn mond dicht en let goed op, en dan ziet 'ie wel wat er van komt. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn snuift even over de opmerking van de Ministerie medewerkster. Daarna ziet hij dat iedereen zowat weer zijn eigen gang begint te gaan en dat het nog lang kan duren vooraleer er werkelijk iets van de grond komt (OOC: XD). Hij merkt dat Gaia tenminste al iets probeert uit te halen en in de hoop dat de groep dat ook merkt, loopt hij enkele passen dichterbij om te kunnen horen wat er allemaal wordt gezegd. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch ziet Will schrikken, Was hij die vriend van u? vraagt hij voorzichtig, hij legt even een hand op zijn schouder, Wist u dan niet dat hij dood was zegt hij dan, Sorry dat ik het zo bot zei zegt hij licht verdrietig. Hij denk even na, hij heeft zijn vader wel eens over zijn schooltijd horen praten, maar de naam Will kon hij zich niet herrineren. misschien was hij het vergeten en had zijn vader het hem wel verteld. Hij weet niet goed wat hij verder nog kan zeggen en ziet dan dat Gaia, navraag aan het doen is, hij speelt even met het doosje in zijn handen, maar misschien is dit niet het goede moment. Zullen we even kijken of Gaia al meer te weten is gekomen vraagt hij dan aan Will. Hij loopt alvast haar kant op. Hoi Gaia ben je al iets wijzer geworden vraagt hij vriendelijk, Dinz negeert hij, Hij mocht hen gewoon niet. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Hij kijkt naar Mitch en probeert te glimlachen. "Maakt niet uit, jij kon het niet weten," zegt hij. Will merkt dat hij onwillekeurig naar Mitch blijft kijken. Hij kan zich gewoon niet voorstellen dat hij is opgevoed door Marwan. Maar de 'bewijzen' lijken te kloppen. Hij loopt achter Mitch aan als die naar Gaia toeloopt en wenkt Aisha om ook te komen. Hij is benieuwd of Gaia al wat gevonden heeft, want het liefst is hij hier zo snel mogelijk weer weg. Hij heeft het rare gevoel dat Grace heel dicht in de buurt is.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> De man neemt zich even de tijd om iedereen dreigend aan te kijken en heist zich daarna met moeite uit zijn gemakkelijke stoel. Wanneer er nog wat vliegende memo's op hem komen afstuiven, ontwijkt hij die behendig aangezien hij er elke minuut zowat mee geconfronteerd wordt. Hij sleept zich voort naar de groep en kijkt dan keurend in het rond als er alvast enkele mensen bij Gaia staan. Gaia bijt aarzelend op haar onderlip wanneer er anderen nieuwsgierig rond haar komen staan om een glimp van het gesprek op te kunnen vangen. Misschien waren die archieven helemaal nutteloos... Dan zou ze hun kostbare tijd voor niets verspillen. Ze glimlacht naar Mitch als deze haar komt vragen hoe het er mee staat. "Ik hoop het... Ik heb gevraagd of het ministerie archieven achterhoudt van Sado, hopelijk kan de man ze geven". De man vist even zijn zakhorloge uit zijn gewaad, werpt er een vluchtige blik op en wijst dan naar de eerst volgende gang die naar verscheidene liften zal leiden. "Laten we geen tijd verspillen, ik heb nog veel te doen", (het enige wat de man nog te doen had, is spelfouten uit dossiers schrappen koffie drinken, maar dat hangt hij aan niemands neus) zegt hij bedrijvig, terwijl hij voorop loopt om de groep naar de juiste etage te kunnen leiden. ... Ze bereiken de vierde verdieping en na veel gepuf van de man die vloekend naar de juiste sleutel zoekt, kunnen ze de ruimte binnen die de vele documenten bewaard. De kamer bestaat voornamelijk uit hoge houten kasten die tot aan het plafond reiken en ladders die uitgestalt staan tegen de reusachtige lades. "Normaal gezien staat alles op alfabetische volgorde", legt de man kalm uit, waarna hij zich op een van de stoelen neerploft. "Ik hoop dat jullie geen bezwaar hebben dat ik hier aanwezig ben, maar het zou onverantwoord zijn om onbekenden achter te laten tussen al deze archieven", voegt hij er fijntjes aan toe, zelfvoldaan omdat ze toch niet de sleutel hebben om in de belangrijkste lades te gaan.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" />  Dizn volgt alles wat de man vertelt keurig op en loopt dan mee in de richting van de liften. Hij zucht even. Zijn humeur was er niet op verbetert en in een lift gaan met té veel mensen, was geen goed idee om zijn humeur op te krikken. Nu hij er bij nadacht, waarom vergroten die liften niet steeds, naar gelang de inhoud? Het is toch magie? Naja. Dizn had geen tijd om er verder over na te denken, want hij hoorde het belletje, de vrouw die vertelde dat ze op de vierde verdieping terecht kwamen en het geruis van memo's die naar buiten vlogen. [...] Dizn stapt het archieflokaal in. Hij had zich iets dergelijks voorgesteld. Maar helemaal niet zo groot als deze ruimte. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Met tegenzin loopt Aisha achter de groep aan, ze wist nog steeds niet waarnaar ze precies op zoek waren en dat is vrij onhandig, toch. En dat die raar bezig zijnde Mara en Roxan mee gingen, verontrustte haar ook enigzins. Als ze in de archief ruimte zijn kijkt Aisha een beetje vragend om zich heen. Wanneer ze de man zelfvoldaan hoort praten snuift ze geirriteerd. De man werkt haar nu al op de zenuwen en dat is waarschijnlijk eerder zijn probleem, dan het hare. Althans, als hij bezig blijft. Dan zet Aisha een stap naar voren en ze bekijkt de grote kasten, die in lange rijen staan. Even fronst ze en ze kijkt opzij naar Gaia. Ze buigt zich naar haar zus toe. "Mag ik die kerel vervloeken?" Mompeld ze grijnzend tegen Gaia, zo dat de man het niet horen kan. Dan gaat ze weer rechtstaan en ze loopt een van de 'gangen' in. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img220.imageshack.us/img220/7474/caitlinxz3.jpg" />  Caitlin loopt met de bezems niet naar haar kantoortje, maar naar het testcentrum wat ook op de zesde verdieping plaatsvindt. Tot haar grote vreugde merkt ze, als ze de deur opent, dat er verder niemand in de troeperige kamer aan het werk is. Caitlin heeft een hekel aan andere mensen van het Ministerie die haar van het werk houden en tegen haar aanpraten over onzin die haar niks kan schelen. In zulke gevallen luistert ze niet en de meesten hebben dat niet eens door. Caitlin grijnst bij de gedachte. Sommige tovenaars zijn ook zo onnozel. Iemand van het Atrium komt binnen en legt, zonder op te kijken, de rest van de bezems op een tafel. Terwijl Caitlin één voor één een bezem pakt en er zorgvuldig een spreuk op afvoert om te checken of er geen vloek op zit, denkt ze terug aan een paar maanden terug. Het was namelijk niet altijd het geval dat ze nooit naar andermans verhalen luisterde... Éénmaal luisterde ze goed, érg goed zelfs. Anita Baker die op de negende verdieping werkte, het Departement van Mystificatie, was net als Caitlin in het testcentrum geweest om bezems te testen. Caitlin wist dat Anita nogal dom was en nooit nadacht over wat ze zei. Ze had zich altijd afgevraagd wat Anita deed op het Ministerie. Misschien hadden ze haar uit medelijden aangenomen, of misschien werkte er familie die een goed woordje voor haar had gedaan. Een ding dat zeker was, was dat Caitlin geen zin had om een paar uur met de domme Anita door te brengen. Het begon precies zoals Caitlin verwachtte, Anita vertelde verhalen over haar verdwenen hond, over haar vriend (wow, wie wil háár als vriendin?!) en Caitlin luisterde met een half oor en reageerde nauwelijks. Op een gegeven moment begon Anita over haar werk op het Departement van Mystificatie, over de profeties die daar waren, over een Sado-profetie die daar lag. Vanaf toen waren Caitlins oren gespitst, ookal liet ze dat niet merken. 'Ken je Sado?' 'Nah, ik heb er wel eens van gehoord. Maar vertel... Een profetie óver Sado?' Kennelijk was Anita dolblij dat ze eindelijk Caitlins interesse kon winnen. Ze vertelde Caitlin enthousiast over de profetie van Sado. Als de profetie vernietigd werd, zou er een voorspelling ontsnappen over het mysterie van Sado. Anita was nogal nieuwsgierig naar de profetie, vertelde ze. Haar moeder woonde ooit in Sado en had haar verteld over het mysterie. Helaas heeft Anita nooit geprobeerd om erachter te komen wát de voorspelling was. 'Het zou me m'n baan kunnen kosten, snapje?' 'Ja...' antwoordde Caitlin afwezig. Ze dacht na over de voorspelling. Wat zou het zijn? De dagen daarna bedacht Caitlin hoe ze binnen kon dringen op het Departement van Mystificatie. Je mag, zelfs als medewerker, niet zomaar naar het departement toegaan. Je zou heel wat schade aan kunnen richten door alle profeties, en al die belangrijke voorspellingen, te vernietigen. Dus was ze, net als Anita, bang dat áls ze betrapt zou worden, ze haar baan zou kwijtraken. En het geld heeft ze dringend nodig. Inmiddels is Caitlin bij de laatste bezem. Alle voorgaande bezems zijn in orde. Het zou vreemd zijn als uitgerekend met de laatste iets mis is. Ze vuurt een aantal spreuken af op de bezem en tot haar verbazing merkt ze dat er inderdaad wat mis is. Caitlin laat alle bezems, behalve de ene met de vloek, liggen en loopt met in haar rechterhand de vervloekte bezem de kamer uit, de lift in, naar het Atrium. De groep lijkt aanzienlijk kleiner geworden. Met grote stappen loopt ze naar hen toe en steekt haar hand, met daarin de bezem, uit. 'Deze bezem... is vervloekt.' zegt ze scherp. Ondertussen kijkt ze of ze een van de tovenaars of heksen verdacht ziet doen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch kijkt Gaia aan en dan de man, hij haald zijn schouderop hij zou wel zien, hij loopt dan rustig achter de rest aan, negeert Mara en Roxan, hij had geen zin om er over na te denken, maar wierp hun toch af en toe vreemde blikken toe, hij stapt op de aangekomen verdieping uit de lift en kijkt de archief ruimte rond, dus hier zou meer informatie moeten zitten. hij negeert de man en kijkt nog even in het rond op alfabetische volgolgorde hmmmm, je had hier de R dus de S zou daar logische wijze naast moeten zitten dacht hij terwijl hij een gang in was gelopen, alleen ede S zat er niet naast het was de V, hij loopt verder en snapt in eerste instantie niets van die chronische volgorde, waar die man het over had. Dan ziet hij ineens op een la verboden bos/Sado staan, hmm dan hadden ze lang kunnen zoeken bij de S, "hé jongens ik denk dat ik iets gevonden heb "zegt hij, hij opend de la en deze is tot zijn verbazing leeg. "Laat maar deze la is leeg" zegt hij geirriteerd <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> 'Naar het ministerie? Op brooms?' vraagt ze verbaasd. 'Het is hier natuurlijk nog steeds Sado..' Ze sommeert haar bezem naar zich toe en wacht tot Mara dat ook gedaan heeft. Even kijkt ze in het rond, of er geen toevallige dreuzels lopen en dan maakt ze aanstalten om op haar bezem te gaan zitten, tot ze iets eigenaardigs ziet. Ze kijkt Mara aan, of zij het msischien ook ziet, maar beseft dan dat de man die ze ziet helemaal niet leeft. Dat die man haar vader is. Mara lijkt hem niet te zien, dus Roxan is er alleen mee. Dit kan niet.. Hij is dood! <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img96.imageshack.us/img96/3767/sergejuo8.jpg" /> ’Roxan,’ zegt de man, alsof het een gewone alledaagse zaak is. Natuurlijk vond hij het ook wel wat spannend om z’n dochter weer te zien, er was natuurlijk het een en ander gebeurd in het gezin, maar hij had gaandeweg geleerd zich rustig te houden. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> ’Papa?’ zegt ze, nog steeds verbaasd over het feit dat hij er staat. ‘Hoe.. hoe kan-‘ <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img96.imageshack.us/img96/3767/sergejuo8.jpg" /> ’Ja, ik ben het,’ zegt de man glimlachend, zich dan beseffende dat dat vast al lang duidelijk was. Hij was natuurlijk ook al wat ouder en vergat af en toe wat. ‘Ga er maar gewoon van uit dat dit kan, want ik heb geen tijd om je vragen te beantwoorden, het spijt me. Dizn is in het ministerie, waar je waarschijnlijk daarnet achter bent gekomen. Er is iets belangrijks wat je daar moet zien. Ik herhaal moet zien.’ Even lijkt hij vager te worden, werpt nog een blik op z’n dochter, terwijl hij sorry met z’n lippen vormt. Hij kon niet langer blijven. Er was iets belangrijks gaande. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> Ze hoort het verhaal van haar vader aan en kijkt verbluft als hij terug weg is. Dit is nog het toppunt van alles.. Even aarzelt ze om te gaan, alsof haar vader daar daarnet helemaal niet was, maar dan wil ze op haar broom stappen. Eigenlijk gaat dat veel te sloom.. Ze kijkt naar Mara. ‘Mara, dat was mijn ehm –,’ even stokt ze. “Mijn vader” zal wat raar klinken, aangezien hij dood is en Mara hem niet eens gezien heeft. Ze begint haar zin opnieuw. ‘Ik weet niet of je het gelooft of niet, maar iemand belangrijk kwam me daarnet vertellen dat ik onmiddellijk naar het ministerie moest. Er is iets aan de hand, volgens mij. Ik vrees dat de brooms te langzaam gaan, dus we – of ik als jij niet meewilt – zullen moeten verdwijnselen’ Op een antwoord van Mara wachten doet ze niet, daar is ze te verward voor en daarvoor heeft ze te veel haast. Ze verdwijnselt en hoopt dat Mara achter haar aankomt, ookal heeft ze het niet zo netjes gevraagd. Als ze voor het ministerie is, blijft ze even wachten of Mara ook komt, terwijl ze nadenkt over wat er aan de hand is. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Hij loopt met een aantal mensen mee achter de man van het Ministerie aan en vraagt zich af of ze meteen al iets zullen vinden. Als ze de enorme kamer vol kasten en laden binnenkomen zucht hij diep. Als het hier niet logisch is opgeborgen vinden ze de aanwijzing nooit. Hij grijnst even als hij Aisha hoort fluisteren of ze de man mag vervloeken. Altijd gauw geïrriteerd. "Nou, waar gaan we nu zoeken?" vraagt hij aan niemand in het speciaal. "We kunnen slechts de hele kamer doorspitten." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Hij blijft achter met een paar andere wanneer de rest meegaat met een man van het ministerie. Hij heeft totaal geen behoefte om te helpen met zoeken. Dan komt Caitlin ineens weer aangelopen en hij grijnst als hij ziet dat ze een bezem bij zich heeft. Wanneer ze zegt dat één van de bezems vervloekt is kijkt hij onschuldig en trekt dan een gezicht alsof hem iets binnenvalt. "Die bezem is volgens mij van Aisha Cheesemaker, ik zie het aan de vorm," zegt hij. "Ja, ja, hij is duidelijk van haar." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara luistert verbaasd naar Roxan. Haar vader? Maar ik zie niets! Ze luistert aarzelend naar de uitleg van Roxan. Nee... Niet verdwijnselen. Dat.. kan ik niet. Voordat Mara kan zeggen dat ze niet durft te verdwijnselen, is Roxan al weg. Ze besluit dat ze wel móét. Ze haalt diep adem, sluit haar ogen en concentreert zich. Ze heeft geen flauw idee hoe je ookalweer moet verdwijnselen, maar tot haar grote verbazing en opluchting staat ze ineens probleemloos naast Roxan. ´Je hoeft het niet allemaal uit te leggen.. Maar ik snap het niet helemaal. Waar stond je vader dan? Ik zag hem niet.´ Ze begrijpt er niet veel van, maar gelooft Roxan wel. Ze heeft het nog nooit over haar vader gehad... Althans, dat herinnert Mara zich niet. Maar ze herinnert zich eigenlijk ook niet waar Roxan het wel overgehad heeft... Waar komt haar vader dan ineens vandaan? <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img218.imageshack.us/img218/3189/viktorjj2.jpg" /> Hij stapt in zijn zetel, neemt de krant van vandaag en gaat die voor de 16de keer vandaag uitlezen. Hij had een saai en nutteloos leven. Hij kreeg grijze haren, lachrimpels op zijn voorhoofd, hoewel hij amper lachtte, en zijn snor vertoonde ook al grijze haartjes. Hij zucht en slaat dan een pagina van de krant om. Hij had geen vrienden hier in Sado. Niemand kende hem, hoewel dat hoogstwaarschijnlijk kwam doordat hij nooit naar buiten kwam, stak hij de schuld op anderen. Hij haatte andere mensen, hij had een hekel aan contacten leggen en hij haatte oude contacten opzoeken nog meer dan nieuwe contacten te maken. Hij moest aan zijn zoon denken. Het was jaren geleden dat hij hem had gezien, hij wist niet wat er van hem terecht was gekomen, hij had geen idee waar hij was. Viktor liet z'n krant op een tafeltje vallen. Hij liep naar de kast en haalde er een oud, stoffig en versleten fotoboek uit. Met z'n blauwe ogen ging hij van links naar rechts over de foto's. Elmaz op zijn 4de verjaardag <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Niemand schijnt hem te horen er komt in ieder geval niemand kijken, alleen spurt hij dan verder langs de lades, veel snapt hij niet van de volgorde, dan ziet hij ineens iets Sado staat er op een boek. Geboortes en overledenen. Deze ligt gewoon ergens op een plank net als of hij daar is neegelegt en vergeten, hij ziet nog drie andere boeken, die er het zelfde uit zien maar dan met andere plaatnamen er op. Nog steeds hoopt hij ergens dat zijn geboorte akte vals is, hoe kan hij nu familie zijn van zulke mensen, hij gaat in een hoekje zitten en bladdert door het boek, dan komt hij aan bij het jaar dat hij geboren is. Daar ziet hij dan toch echt zijn naam staan en die van zijn ouders, die ook op de geboorte akte staan, met als bij vermelding. Broertje van Ryan, hij zucht diep, dan zoek hij de geboorte datum van Olivier op en ziet daar weederom zijn naam staan maar nu staat hij als vermelding. Hij kan er niet meer onderuit, het is echt waar, dit boek moet kloppen. Hij bladert verder en vind het overlijden van zijn vader en zijn vrouw, hij blijft een tijdje doods naar die bladzijden aan het turen. Terwijl hij zich ondertussen afvraagt wat voor iemand zijn vader geweest was. Zijn eigelijke vader was een goede vader voor hem geweest zou zijn biologische vader net zo zijn of zou die hem in een tweede Olivier verandert hebben. Hij denkt na dat lijkt hem eigelijk onmogelijk. Hij was minder beinvloedbaar op dat gebied en had vroeger al een eigen willetje, hij blijft daar rustig zitten en denkt al niet meer aan waar hij eigelijk voor kwam.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn loopt een gang door en eindigt bij een raam. Het is nogal stoffig en Dizn draait even met z'n hand over het raam, waardoor hij een klein cirkeltje vrije ruimte vormt op het raam om door te kijken. Hij ziet wat bomen, het is klaarlichte dag buiten, terwijl het daar net nog duidelijk aan het regenen was. Aahja.. Die ramen zijn betoverd, ook nog waar, nu lijkt het of het gebouw helemaal niet onder grond verzonken is. Dizn draait zich terug om en merkt dat het hele arcief erg stoffig is. Hij loopt terug en een andere gang in. Dan blijf hij staan. Hij krijgt opnieuw vreemde gedachtes. Aan het einde van de gang aangekomen merkt hij dat zijn gedachte waar is... "Papa?" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img96.imageshack.us/img96/3767/sergejuo8.jpg" /> "Ja, ik ben het" zegt zijn vader glimlachend. Hij wist dat dit allang duidelijk was. "Dizn, ik heb nu helemaal geen tijd om honderden vragen te beantwoorden, maar die tijd komt nog, dat beloof ik je" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn had inderdaad een hoop vragen, maar blijkbaar zou z'n vader het aantal opdrijven. Hij moest hen iets duidelijk maken. Dizn merkte dat zijn vader er vager begon uit te zien, meer zoiets als een geest. Hoe kan dit in godsnaam... Hij is een Muggle. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img96.imageshack.us/img96/3767/sergejuo8.jpg" /> "Luister Dizn, we mogen geen argwaan wekken. Verschijnsel tot net buiten de deur, of sluip geniepig weg, daar wacht ik op je" zegt hij en even later is hij volledig verdwenen. [...] <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn verschijnt met een plop naast zijn vader. Hij schrikt even en doet een paar stappen achteruit. "Wat, wat nu?" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img96.imageshack.us/img96/3767/sergejuo8.jpg" /> "Luister zoon, je moet me simpelweg volgen. Niemand kan mij zien, dus doe zo normaal mogelijk. We moeten een plek hebben waar we rustig kunnen babbelen, afgezien van andere nieuwsgierig Volbloeden, halfbloeden of van welke verrekte familiesoort dan ook." Hij wist dat dit niet de enige reden was. Op die plek lag iets veel belangrijkers... Iets dat hen zou laten schrikken. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn knikte alleen maar. Hij had geen flauw benul wat er gaande was, maar één iets wist hij zeker: Dit was geen droom. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img96.imageshack.us/img96/3767/sergejuo8.jpg" /> "Volg me" zei hij. Hij stapte de gang door en kwam in een volgende, redelijk lange gang. De muren waren bekleed met wit behang (eigenlijk begon het behang al geel uit te slaan). Hij liep de gang tot op het eind en sloeg daarna een kleinere gang links in. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn volgde gehoorzaam. Hij merkte dat er eigenaardig weinig volk in de buurt was. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img96.imageshack.us/img96/3767/sergejuo8.jpg" /> "Dizn, wil je even de deur voor me openen?" vraagt hij, wijzend naar een stuk hout wat dus blijkbaar een deur moest voorstellen. Hij neemt even zelf de deurknop vast, maar laat z'n hand er gewoon door glijden. "Zie je" zegt hij dan met een opgetrokken wenkbrauw. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn doet de deur krakend open, stapt naar binnen, net als zijn vader en doet de deur dan weer krakend achter zich dicht. Enkele minuten geleden had hij nog in het archief gestaan en was hij geschrokken door de omvang van de ruimte en door de bergen hoge documenten en boeken die er werden bewaart... In deze ruimte was heel weinig te zien. De ruimte was klein en bevatte twee lessenaars aan het einde van de muur. Verder in de ruimte was één lange tafel te vinden, die zich van de ene muur tot de andere muur uitstrekte, met een hoop verspreide documenten. Dizn kon wel zien dat hier al jaren niet meer was gewerkt, want ook het stof rees hier tot hoge stapels. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img96.imageshack.us/img96/3767/sergejuo8.jpg" /> "Tja.. Dit was het beste wat ik kon vinden" loog hij. Eén van die documenten zou nog belangrijk worden, maar daar wou hij het beslist nog niet over hebben. "Dizn, dit moet ik nu echt vragen" zegt hij. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn merkt dat de stem van zijn vader nu op 'serieus' gesprongen is. Dizn had dit voelen aankomen, maar wilde dit helemaal niet. Hij had het nooit gewild. Hij had het zo niet gewild... Dizn liep een kamer binnen en liet de deur krakend achter zich toe vallen. Tegenover hem zat een man die hij als kleine jongen graag had gezien, maar toen waren die dingen nog niet gebeurd. Dizn hoorde de man vragen stellen, of beter, hij hoorde hem dezelfde vraag telkens herhalen. Hij liep tot aan de man en keek op hem neer. Tranen vloeiden over zijn wangen en vielen naar zijn vader op de grond. "Jij hoeft me geen vragen te stellen, ik heb hordes aan vragen, papa" zei hij met een snikkend geluid dat er op wees dat hij dit niet gewild had. Niet zo. Er waren wrede dingen gebeurd, dingen die ze nooit zouden kunnen vergeten. Dingen die jaren zouden innemen om te vergeten. "Het spijt me". Avada Kedavra. Dizn z'n ogen stonden vol met tranen en stonden op het punt om elk moment uit te barsten. "Ik heb het zo niet gewild, papa, helemaal niet" zegt hij dan. Tranen rollen over zijn wangen en vallen als bakstenen op de keiharde grond. Hij valt op zijn knieën, hij heeft geen idee waarom. Uitputting? Vergiffenis? "Het spijt me zo" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img96.imageshack.us/img96/3767/sergejuo8.jpg" /> Sergej liep naar z'n zoon, wreef met zijn inmiddels gerimpelde handen door zijn haar. "Stil maar, jongen, stil maar" zegt hij meteen daarna. Ook de druppels in zijn ogen stonden nu op barsten. "Het is al goed, het is -" Maar hij maakte zijn zin niet af. Hij had dit niet moeten doen. Dizn had er al die jaren voor nodig gehad om dit te vergeten. Dit was niet de bedoeling. "Het spijt me, jongen" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn keek recht in de ogen van zijn vader. Hij leek wat te bedaren door de kalme woorden die de mond van zijn vader kwamen rollen. Dizn staat op. Hij veegt z'n tranen van zijn inmiddels vochtige wangen en neemt dan een stoel van een van de bureaus. Hij had geen idee wat zijn vader nog zou vertellen. Ergens had hij dit verwacht, maar... Dizn wilde er niet verder aan denken. Hij wilde dit voorgoed vergeten. "Papa, wat - wat wilde je me vertellen" zegt hij dan, ligt nasnikkend en bang om iets verkeerd te zeggen om te vragen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img96.imageshack.us/img96/3767/sergejuo8.jpg" /> "Nog niet jongen" anwoord zijn vader, vrijwel zonder haperingen. "Eerst moet ik Roxan hierheen zien te krijgen" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" />  Roxan? Maar Roxan was ook in dat archief. Dizn wist niet waar dit heen ging. Daarnet had hij nog zitten janken om dingen die vroeger waren gebeurd en nu maakte hij zich opnieuw zorgen om zijn zus. "Vader," begon hij maar hij stopte zijn vrijwel meteen als hij merkt dat zijn vader alweer was verdwenen. Dizn bleef alleen achter in een stoffige kamer. Z'n wangen waren nog steeds vochtig, zijn hoofd was net gebarsten van emotie's, maar ergens voelde hij dat hij blij was dat dit was gebeurd. Dit had hij al jaren opgekropt in de hoop dit nooit los te moeten laten, maar nu dit toch was gebeurd, was alles verandert...  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> ’Hij stond er gewoon. Recht voor m’n neus.’ Daar had hij inderdaad ook gestaan. Natuurlijk raar voor Mara, dat ze hem niet kon zien. Nu was hij er niet meer. Roxan denkt dat hij waarschijnlijk binnen zit, daar was het ook te doen. Ze loopt naar de oude telefooncel, wacht daar op Mara en negeert het gebabbel van de vrouwenstem. Ze was hier al eens eerder geweest en wist dus hoe het ging. Ze begint tegen Mara te vertellen. ‘Ik heb je waarschijnlijk nooit verteld over m’n vader. Hij is dood, hij stierf toen ik 1 jaar oud was. Ik weet dus eigenlijk helemaal niets van hem, ik ken hem alleen van een foto. Deze foto.’ Ze haalt een foto uit haar zak, waar destijds ook het papiertje met stukje tekst over Sado in had gezeten. Er staat een al iets oudere man op. Net als bijna iedere Ravogn had hij donker haar – wat al grijs begon uit te groeien. Hij had een ietwat spits gezicht wat blij noch droevig stond. Roxan kijkt naar de foto en beseft dat het misschien wel jammer is dat ze hem nooit gekend heeft… Als ze beneden zijn, pakt ze haar badge en stapt de telefooncel uit. ‘Zo, we zijn in het Atrium’ Dan valt haar oog op Mara's badge, die haar wat verbaast. 'Waarom staat er eigenlijk Maro op je badge? Bang om herkend te worden?' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana blijft achter met Mike, Milosh, Olivier, Sarah en Ryan. Het leek haar een beetje idioot dat ze met z'n allen gaan zoeken naar een archief dat toch in één lade steekt waar je amper met twee personen in kan. Lana wandelt naar Milosh toe en legt een arm om zijn middel heen. "Ik heb hier geen zin in..." geeft ze zachtjes toe. "Wie weet wat we allemaal te weten komen. Ik vertrouw het niet..." Lana beseft dat dat misschien ook een reden is waarom ze niet meegegaan is met de anderen, maar ook dat ze hier niet kunnen blijven staan. "Moeten wij dan maar met ons zessen op eigen been ergens anders zoeken?" vraagt ze hem twijfelend, waarna ze Caitlin terug ziet komen met een bezem. Ze ziet er niet zo blij uit, en Lana vraagt zich ergens af of Caitlin dat ooit wel kan. Als ze zegt dat de bezem vervloekt is, hoopt ze dat het haar niet is. Een klein opgelucht zuchtje ontsnapt aan haar mond, tot Olivier zegt dat het vast Aïsha's bezem is. Lana kijkt hem even achterdochtig aan. Ze vond de bezem er niet anders uit zien dan de meeste anderen van de groep. "Als dat zo is, dan zal je moeten wachten..." zegt Lana tegen Caitlin. "Aïsha is namelijk nét met de andere helft van de groep vertrokken naar ergens anders." Dan kijkt Lana om en ziet Roxan en Mara nog in het Atrium staan. Waren ze niet met de anderen meegegaan? Ach ja... Ik zal me wel vergist hebben, zo helder ben ik trouwens niet... denkt ze, waarna ze zich terug tot Caitlin richt. "Zou u ons kunnen helpen?" vraagt ze dan aan Caitlin. Ergens verwacht ze een gemeen antwoord terug, maar je weet maar nooit. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Aisha loopt langs de lange kasten en begint ondertussen aardig geirriteerd te raken. Af en toe trekt ze een boek uit de kast, dat informatie zou kunnen bevatten, maar vervolgens komt ze erachter dat dat zo ongeveer niet zo is. Dan legt ze het boek terug in de kast, op zo'n manier dat de chronologische volgorde die erin behoorde te zitten nu al helemaal niet meer chronologisch is. Het stof dat hier ligt begint haar onder tussen op haar keel te werken en Aisha loopt tussen de kasten uit naar de man toe, die daar zo zelfvoldaan zit. Ze grijpt haar wand uit haar mantel en gaat voor Charles staan. Ze kijkt hem even geirriteerd aan. "Kunt U misschien even een handje helpen?" Zegt ze kil tegen hem. "Dat zal een hoop rommel besparen aan deze kasten." Zegt ze er vervolgens achteraan, terwijl ze hoopt dat iemand ondertussen al wat gevonden heeft, aangezien ze het niet lang meer volhoudt om de man niet te vervloeken. En omdat ze het tussen het stof niet lang meer volhoudt. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch bestudeert het boek verder. Hij vind opeens het kopje huidige bewoners. Hij ziet iedereen die nu aanwezig is er in staan. Alleen bij Olivier staat een vraagteken, aangezien zijn huis is verwoest, bij zijn eigen naam staat Tentje in de bergen. Hij grinnikt even, dan kijkt hij verder Marwan Leith plus ene adres, kijkt daar staat Will en Lana. Wat! hij kijkt nog eens terug. Het was niet eens tot hem door gedrongen, wat deed zijn vaders naam daar? Wat voor de duivel was hier aan de hand. Dit boek kon niet kloppen. Mitch uit een verschrikte kreet en gooide het boek van zich af. Dat was gelogen, dat kon niet dat kon niet, dat zou zijn vader hem nooit aan doen. Dat zou hij toch nooit doen. Hij zocht Wil op, hij was woest. Mitch had het boek weer opgepakt. Woedend kijkt hij Will aan “Weet jij hier meer van” zegt hij beschuldigend tegen hem. “Jij wist hier van, je kan mij niet wijs maken dat jij niets van zijn zogenaamde dood wist.” Hij pakt hem bij zijn kleding, “Waarom dacht je dat dit grappig was, dachten jullie beiden dat dit grappig was. Een zestienjarige jongen alleen op de wereld laten stikken en geen mogelijk hebben om ergens heen te kunnen. Weet je hoeveel nachten ik op straat heb geslapen? Nou weet je dat? Weet hoeveel tijd het mij heeft gekost, om over zijn dood heen te komen?” Hij raast door, alle frustratie van de afgelopen jaren komen er nu uit. Hij is furieus en hij is er van overtuigt, dat Will hier meer van moet weten. “Ik wacht op antwoord”, zegt hij kill, met een vuurrood gezicht. Hij heeft niet door dat hij Will bijna smoort, zo strak heeft hij hem bij de kleding vast. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" /> Ze is ook met de rest meegelopen naar het archief en kijkt wat rond. Erg veel kan ze nou niet vinden tussen al die stoffige boeken. Ze ziet Aisha die aan de man 'vraagt' of hij kan helpen. Dan ziet ze dat Mitch Will ineens bedreigt, blijkbaar had hij iets ontdekt in een boek. 'Mitch, je vermoordt hem nog op deze manier, laat hem los,' zegt ze terwijl ze Mitch naar achteren probeert te trekken. Ze zucht en draait zich om, hoe moesten ze ooit wat vinden hier? Ze laat haar vinger over de ruggen van de boeken glijden, maar het enige wat het haar oplevert is een stoffige vinger. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara luistert naar Roxan. Dood? Dat verklaart een hoop. Ze gan de lift in en Mara probeert te volgen wat er net met Roxan gebeurde. 'Dus je zag een soort.. geest? Van je vader? Die je waarschuwde? Ik weet niet waarom, maar ik geloof je. Maar geesten zijn toch voor iedereen zichtbaar?' Dat herinnerde Mara zich, maar ze wist maar al te goed dat haar geheugen nu vrijwel onbetrouwbaar was. Ze liep het Atrium in en zag wat mensen. Ze kwamen haar echt bekend voor, maar stom genoeg wist ze niet meer wie het waren. Dan hoort ze Roxan. 'Herkend? Nee hoor, ik heb gewoon mijn naam opgegeven.' Ze kijkt Roxan onzeker aan. Ze zal toch niet.. Ik heet toch wel echt Maro? <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> 'Geen geest, want hij was geen tovenaar. Ik zag gewoon een gestalte, eigenlijk best raar. En hij wilde niet dat jij hem zag, denk ik, dus daarom zag je hem niet.' Ze kijkt Mara ernstig aan als ze zegt dat ze gewoon haar naam heeft opgegeven. Dan beseft ze dat Mara daarnet erg veel hoofdpijn had en steeds bij alles de plank misslaat. Zou ze geheugenverlies hebben? Roxan besluit het te testen. Met een simpele vraag moet het wel lukken. 'Mara, wat is je achternaam?' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch komt een beetje tot zijn zinnen door Linda, maar snauw naar haar “Bemoei je er niet mee”. Hij laat dan toch Will los, drukt hem de boek in de handen, draait zich op zijn hakken om en loopt de ruimte uit. De tranen stromen over zijn wangen. Verblind rent hij naar de liften. Zijn hele leven was een leugen. Hij heeft geen idee waar hij heen gaat. dan stopt de lift en zonder te weten, is hij op de eerste etage terecht gekomen. Hij opent een deur en stapt een mooi ingerichte kantoor in, zonder dat hij het ziet. Hij loopt naar de stoel achter de bureau en laat zich er in vallen. Het portret aan de wand wil commentaar geven, Maar bedenkt zich, naar een blik op Mitch te hebben geworpen. Mitch merkt hier niets van. Is dan zijn hele leven een leugen geweest? Zijn alle herinneringen die hij heeft vals? Was de beeld van zijn vader dan zo verkeert? Was hij dan toch anders, dan dat hij zich dat herinnerd?. Hij legt zijn hoofd even in zijn handen en haalt dan zijn handen door het haar. Hij herinnert zich weer de laatste avond, voor hij weer naar school ging. Toen zijn ouders nog leefde. Zijn vader was in een opperbeste stemming, ze gingen met zijn tweeën naar de kermis die in de stad was, Zijn vader ging over al met hem in, niets was hem te gek. Mitch had de dag van zijn leven. later gingen ze nog ergens wat drinken, zijn vader vertelde hoe hij het had getroffen met z´n zoon. Mitch had hem toen even met schaamrood op de kaken aangekeken, want de hele café kon dit horen. Maar hij voelde zich toch gevleid. Hij had zijn vader aangekeken en had gezegd dat hij zich geen beter vader had kunnen wensen. Zijn vader had hem toen omhelst en er liepen tranen over zijn wangen. Mitch had dat eerst vreemd gevonden, maar nu. Altijd had hij het zich al afgevraagd, had hij zijn dood voelen aan komen? Waarom juist op die avond? Normaal bleven ze altijd rustig thuis, de avond voordat hij weer naar school ging. Het was net alsof hij alles er nog wilde uit halen. Nu vroeg hij zich af, wie de tweede persoon was geweest, die onder het puin had gelegen. Want er waren toch echt twee geweest. Hij zucht even diep. leunt achter over en wrijft dan over zijn slapen heen. Net als of hij op die manier, zijn zorgen kan weg vragen. Hij weet niet of hij ooit nog iemand kan vertrouwen. Als je bloedeigen vader dit al flikt. Wie kan je dan vertrouwen?  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara kijkt Roxan aan. Ze weet het niet. 'Nou.. Gewoon.. Iets met Vuur, en een werkwoord..' Ze slaat haar ogen neer. Ze kan het zich echt niet meer herinneren. 'Ik weet het niet. Echt niet. Het enige wat ik nog weet, is dat jij Roxan heet. Roxan Ravogn. Verder herinner ik me zo goed als niks.. Af en toe komt er weer iets boven, zoals de bezems.' Ze durft Roxan amper aan te kijken, dus bestudeert ze de punten van haar schoenen heel goed. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Will is een beetje overdonderd als Mitch ineens vanalles tegen hem begint te schreeuwen en doet een paar stappen achteruit. Hij is blij als Linda hem weer een beetje kan bedaren en draait zich dan om naar Gaia en Aisha. "Waar heeft die nou weer last van," fluistert hij, zodat Mitch het niet kan horen. "Als het zo moet vertel ik helemaal niets meer." Hij kijkt naar de Man van het Ministerie, die een badge met Charles op zijn gewaad heeft hangen en vraagt zich af waarom die man hier werkt. Hij doet helemaal niets om hen te helpen en staat maar een beetje te kijken. "Nou, waar gaan we nu zoeken?" vraagt hij hardop. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img220.imageshack.us/img220/7474/caitlinxz3.jpg" />  Wanneer ze van een jongen hoort dat de vervloekte bezem waarschijnlijk van ene Aisha Cheesemaker is, kijkt ze naar de bezem. 'Ha! Waarschijnlijk bloedbesmeurd-zo-dom! Een volbloed zou nooit, maar dan ook nóóit zijn of haar bezem laten vervloeken.' Vervolgens hoort ze een meisje, waarvan het Caitlin opvalt hoe bleek ze is, vragen of Caitlin de groep kan helpen. 'Helpen?' Ze kijkt het meisje bedenkelijk aan en stapt een stap naar voren om haar beter aan te kijken. 'Helpen?' herhaalt ze. Haar gezicht vertrekt zich tot een grijns. 'Helpen, vraagt ze. Alsof ik niks beter te doen heb!' De gezichtsuitdrukking wordt star en nog steeds kijkt Caitlin het meisje aan. 'Ik zie eruit als iemand die niks te doen heeft, he? Iemand die alleen rondloopt om tijd te verdoen. Dat heb je fout. Ik werk me kapot hier, verdomme.' Er volgt een korte stilte waarna Caitlin voldaan lacht. 'Sorry bleekscheet, zoek maar naar één of andere infobalie of iets dergelijks.' Plotseling vermoedend dat ze wordt aangestaard draait ze haar hoofd een kwartslag naar links en ziet daar, een paar meter verderop het Departementshoofd van haar afdeling staan. Hij kijkt haar scherp aan, alsof hij wil zeggen dat als ze nu niet die direct de mensen van Sado helpt, ze haar biezen kan pakken. Caitlin draait resoluut haar hoofd naar de groep en zegt zo zacht dat het Departementshoofd het niet kan horen: 'Nou zeg op. En snel graag.' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana haar blik verandert meteen van standaard naar kwaad en verontwaardigd dat zelfs mensen op het Ministerie zo'n haat koesteren tegen al wat niet Pure is. De hele wereld is zeker aangetast met het 'Dood aan anti-Pure!'-virus? schiet er door haar hoofd heen, beseffende dat ze vast en zeker Pure is, en Lana besluit al meteen dat Caitlin op haar lijstje met niet geliefde personen komt te staan. Als Caitlin op een haast spottende manier naar Lana stapt, blijft ze staan en kijkt Caitlin onbewogen aan. Als ze voor de derde keer 'helpen' herhaalt, zegt Lana droogjes: "Helpen, ja. Fijn te weten dat je gehoororganen nog in prima staat zijn." Lana trekt zich niets aan van Caitlins uitdagende gelach, op het feit dat de frons op haar hoofd steeds groter wordt na, en gaat in op Caitlins -naar Lana's mening - zinloze praatjes. "Het verbaast me dat je ondanks je drukte toch nog tijd genoeg hebt om mensen die zogezegd onwaardig zijn toch nog af te kunnen zeiken. Ik zou maar vlug maken dat je terug aan het werk bent, dan..." zegt ze terwijl ze Caitlin doordringend aankijkt. Als Caitlin dan toch lijkt toe te geven, grijnst Lana even in zichzelf. Wat een omhooggevallen stuk vreten... "We zijn van Sado, zoals je wellicht wel al vernomen zult hebben. Het zal natuurlijk ook niet onbekend zijn dat daar de laatste tijd nogal wat zware problemen zijn." vervolgt ze met een ietwat pijnlijke trek op haar gezicht als ze even terugdenkt aan een paar dingen. Dan gaat ze verder. "We zijn naar hier doorverwezen om hier een aanwijzing te vinden die leidt naar de oplossing van de problemen in Sado. De helft van de groep is al op zoek in de archieven. Nu is mijn vraag of er hier misschien nog andere plaatsen en dingen zijn die de toestanden in ons dorp aangaan..." Lana kijkt Caitlin aan, wachtend op antwoord. Ze had express niet de exacte problemen vernoemd. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img220.imageshack.us/img220/7474/caitlinxz3.jpg" />  Caitlin kijkt het meisje zorgvuldig aan terwijl de gedachte aan de Sado-profetie een ogenblik haar hoofd inschiet. Ze zegt niks en staart naar voren. Misschien kunnen deze mensen haar helpen achter de profetie te komen... Zou ze haar trots opzij kunnen zetten en deze mensen vertellen over haar ontdekking? Haar irritaties over het meisje dat voor haar staat lijken even te verdwijnen. 'Ik weet wel iets...' Verkondigt ze. 'Iets over Sado, hier op het ministerie. Op de negende verdieping: het Departement van Mystificatie.' Direct kijkt ze het meisje aan. Wantrouwend. En ze vraagt zichzelf af of ze misschien teveel verteld heeft aan deze vreemdelingen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana beseft wat een stilte er even heerst tussen Caitlin en de rest van hen. Misschien hadden ze wel geluk en wist ze er inderdaad iets van. Als Caitlin dan verklaart inderdaad iets te weten, verschijnt er een klein glimlachje op Lana's gezicht en vergeet ze Caitlin als gewone mens zijnde even. In functie stond ze Lana al veel meer aan. Als de woorden 'het Departement van Mystificatie' vallen, kijkt Lana met een rare blik. Dat klonk... mysterieus en niet als een Departement dat nogal alledaags bleek te zijn. Lana vangt Caitlins wantrouwende blik op, maar laat zich daardoor niet leiden. "Is er een kans dat we daarheen zouden kunnen?" vraagt ze voorzichtig. "Mits begeleiding eventueel, van jou of een ander, aangezien je eerder zei dat je het nogal druk had..." voegt ze er dan aan toe. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Als hij van Caitlin de woorden over bloedbesmeurden hoort wordt hij ineens terug 'wakker', uit zijn pessimistische bui. "Zou je ons daarheen willen brengen?" vraagt hij meteen als ze iets zegt over een een Departement van Mystificatie. "Ik ben zelf ook een volbloed, dit is de enige manier om van de bloedbesmeurden af te komen."