Hoofdstuk 53 - Naar het Ministerie en Amnesia (verbeterd)

Helena · Bericht door **Helena** » za aug 26, 2006 11:18 pm

<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img63.imageshack.us/img63/7666/qdv1hc.jpg" /> Alice komt langzaam vanachter haar mans rug vandaan, maar houdt haar staf onafgebroken naar Mitch gericht. Ook al zou ze het nooit toegeven, maar er kroop toch een nerveus gevoel rond haar. Ze waren nog niet goed en wel in het huis geïnstalleerd of er vliegt een onbekende door het raam. Als deze ook nog toegeeft dat hij met moeite een bezem kan hanteren wordt het Alice ook meteen duidelijk dat het waarschijnlijk een dreuzel of snul is en dat is de druppel. Volbloedtovenaars die haar villa binnenvliegen; daar zal ze nog geen drama over maken. Maar types die hun afkomst verloochenen hebben in haar ogen zelfs niet het recht om nog maar in een straal van twintig kilometer bij haar huis te kómen. Als Mitch vervolgens verklaart dat zijn achternaam Cheesemaker is, hij de broer van Olivier blijkt te zijn én dus haar kleinzoon is valt haar mond een stuk open van sprakeloosheid. Perplex laat Alice haar staf langzaam zakken en probeert moeizaam de woorden tot zich te verwerken. Ze had behoefte om Mitch uit te maken voor leugenaar, schelden, wat vervloekingen over hem te gieten, krijzen; maar deed niets van dit alles. Daarbij herkende ze onbewust dat Mitch qua uiterlijk een beetje leek op Klaus… Alice wordt meteen wakker geschud uit haar gedachten als Sanders hoofd langzaam de vorm krijgt van een kleine vulkaanuitbarsting en de bezem zonder tegenspraak het raam uitsmijt, als hij daarna Mitch bij zijn gewaad vastgrijpt blijft Alice onafgebroken naar zijn gezicht staren en schudt dan lichtjes haar hoofd. Alice kijkt haar nieuwe kleinzoon met grote ogen na als deze naar beneden valt van de eerste verdieping, maar al snel trekt ze haar hoofd weg wanneer er een nieuwe beraming in de vensteromlijsting staat. “Leugens, allemaal leugens”, sist ze duidelijk articulerend in de hoop dat ze misschien haar eigen woorden zal geloven. “Klaus heeft maar één zoon en dat is Olivier. We hebben maar één kleinkind en dat is Olivier”, herhaalt ze nerveus in haar handen wrijvend. Natuurlijk wist ze dat er ook nog Thorn, Aïsha, Gaia bestonden, maar die waren van geen enkel belang meer. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch is verbaast terwijl hij naar beneden valt, hij beseft het nog niet helemaal, die man is toch sterker dan dat hij er uit ziet flits door zijn hoofd. Mitch is namelijk een lange redelijk gespierde jongen. Dan valt hij met een plof op de grond, even blijft hij versuft liggen. Dan barst hij in lachen uit, niet vrolijk, maar het idee dat zijn opa zich verraden heeft. Want als hij een leugenaar was geweest, had hij hier niet zo gelegen, maar was hij er erger aan toe geweest. Hij drukt zich voorzichtig op, merkt dat zijn linkerhand gekneusd aan voelt, zij kleren zijn iets wat gescheurd. In zijn gitaar ziet een barst, maar verder mankeert hij boven wel niets. Mitch staat dan wat groggy op, hij weet het allemaal niet meer alles is ook zo verwarrend, hij loopt een andere tuin binnen en gaat daar op een stenen muurtje zitten en hij doet dan wat hij eerder heeft gedaan. Mitch schrijft een brief aan zijn vader, die hij nooit verstuurde dat kon immers niet, maar het luchtte hem op.  Hoi pa Hier is weer eens een brief van je verwarde zoon, Ik hoop dat alles daarboven goed met je gaat en met moeder, Lisa en Sean, zie mijn vorige brief. Sinds mijn laatste brief is er veel gebeurt, ik heb mijn bloedfamilie ontmoet, ik heb nu twee broers, Olivier en Ryan. Olivier is op zich geen slechte jongen, maar is gehersenspoeld door mijn opa, die is echt gestoord. Ik hoop dat hij zijn verstand weer terug vindt en dat hij afstand neemt van zijn opa. Ryan is een rare snuiter, hem ken ik niet zo goed, hij negeert mij, dus ik zal hem ook wel niet beter leren kennen, al verlies ik daar denk ik ook niet veel aan. Ryan heeft een verloofde Sarah wat een hele leuke meid is, haar ken ik ook niet zo goed maar misschien komt dat nog, zij hebben nu samen een zoontje die ze gevonden hebben bij hen op de stoep, ik kom niet meer bij als het kind geen volbloed blijkt te zijn. Misschien komen ze er dan achter, dat het niet uitmaakt wat voor bloed je hebt, maar dat je zelf bepaald wie en wat je bent, zoals jij mij dat vroeger altijd hebt verteld. verder heb ik nog een oom, twee nichtjes en een neef. Hen ken ik ook nog steeds niet goed. Al heb ik met één van de nichtjes, Aisha een goed gesprek gehad en mijn hoop is ook dat ik haar beter zal leren kennen en mijn andere nichtje Gaia ook. Voor de rest is het een vreemde groep waar ik mee optrek. Linda is wel oké, maar voor de rest, ik weet het niet vader, er is een reden waarom ik mee moet, maar ik weet niet waarom. Ik wilde dat we nog een keer konden praten zoals vroeger. Weet je nog de laatste keer, toen heb je me erg geholpen. Hoewel het erg moeilijk voor jou moest zijn geweest, want het ging wel om je vrouw. Maar genoeg slechte herinneringen opgehaald, we vertrekken nu naar Londen, ik heb geen idee wat we daar moeten doen. maar we zien wel. Ik zie je over vijftig jaar of zo wel weer, als het niet eerder is. Adios Mitch Hij vouwt het papiertje dicht en schrijft de naam van zijn vader er op, hij schut even zijn hoofd en zucht even, pakt dan een tweede papiertje.  Hoi Aisha Als je dit leest, ben ik op de wegisweg in Londen, moet nog wat doen, ik wacht jullie op in het ministerie. dus mocht iemand mij missen, dan weten jullie waar ik ben. Goede reis. groetjes Mitch Hij Schrijft Aisha naam er op, ziet een uil over vliegen en roept deze, hij geeft hem de brief, en ziet de uil wegvliegen, hij wil de andere brief wegsteken als zijn blik op de naam valt, hij had per ongeluk de brief van zijn vader aan de uil meegegeven, hij glimlacht even, die uil zou spoedig weer terug komen vermoede hij, nou ja die moest hem maar vinden in Londen, Hij ziet dan een andere uil overvliegen, hij paait het diertje deze komt aangevlogen, hij geeft het diertje de goede brief en deze vliegt weg, hij kijkt hem na. Dan hangt hij zijn gitaar wat rechter, en verdwijzeld dan naar de Wegisweg, als waar hij, naar de toverstokken winkel loopt.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Vlak voordat Aisha vaart wil beginnen te maken, komen er twee uilen naar haar toevliegen. Ze fronst even en opent vlug de beide brieven. Aangezien er boven de eerste Hoi pa staat frommelt ze die op en stopt ze die in haar mantel, die kan ze later lezen, ze is immers geen váder... Nu opent ze de andere brief en omdat haar naam erboven staat, leest ze deze nu wel. Ze glimlacht even flauw, na het ongeluk daarnet had Mitch vast een andere manier van reizen gekozen. Dan kijkt Aisha nog even naar Sarah en Billy, maar al snel scheurt ze haar blik van hen af. Ze kijkt even hatelijk naar Olivier, maar dan glijdt haar blik naar haar zus. Ze glimlacht even flauw, als teken dat het wel gaat lukken voorlopig en ze begint nu echt vaart te maken. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img134.imageshack.us/img134/854/marwanleith5qj.jpg" /> Hij had het bijna gemist, maar vanuit zijn ooghoeken had Marwan de jongen voorbij zien komen. Ondanks de rotvaart had hij ook gezien wie het was en nu staat hij hier. Het is dat de groep daar in de lucht niet door zijn raam kan kijken, anders hadden ze hem vast opgemerkt. Hij kan hen wel zien, maar de jongen komt niet terug. Een teleurgesteld gevoel borrelt op en Marwan zucht zachtjes, gelukkig was zij hier niet. Ze was naar buiten gegaan, dat weet hij zeker. Iets anders had Marwan ook gezien, en hij stelde vast dat hij in ieder geval veel op haar leek. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn besluit zich maar neer te leggen en niet meer te wachten op Mara en Roxan. Ten slotte zijn ze groot genoeg (OOC: :')). Hij gaat nog wat hoger vliegen en beslist dan maar om aan te vliegen. Hij roept naar beneden, niet wetend naar wie het zal roepen; "Kom, laten we aanvliegen, zo verliezen we alleen maar tijd"  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Een beetje onzeker staat hij nog steeds met zijn bezem op de grond. Als uiteindelijk ook de laatste mensen opstijgen besluit hij dat hij nu toch ook echt zal moeten gaan. Hij slikt even en laat de bezem dan voorzichtig omhoog gaan. Even slingert hij een beetje maar tegen de tijd dat hij op dezelfde hoogte als de rest is gekomen gaat het al weer bijna automatisch. De angst om nog eens te vliegen na al die jaren is totaal weg en er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Hij maakt een beetje vaart en haalt iedereen één voor één in en ziet dan dat Aisha er ook wat van kan. Hij gaat even naast haar vliegen. "Zo, dat heb je zeker van je vader?" vraagt hij lachend. "Heb je ook in het zwerkbalteam gezeten op Zweinstein?" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Hij vliegt op zijn gemak verder en trekt zich van niemand iets aan. Hij negeert Sarah met Billy en Ryan en heeft ook geen behoefte aan het gezelschap van één van de anderen. Al gauw ziet hij de Treurwilg voor zich opdoemen, die groots aftekend aan de horizon. Hij maakt even een rondje om de wilg om te kijken of iedereen die achter hem vliegt het nog kan bijhouden en er niets aan de hand is. Ze vliegen nu over het bos waar hij zich een tijd geleden had willen verstoppen in een boomhut en herinnert zich ook hoe behulpzaam Sarah toen nog geweest was. En Ryan was er niet geweest, hij wilde niets van Sarah weten omdat ze een halfbloed was. Het kilometers grote bos strekte zich aan alle kanten voor hem uit en Olivier wist dat dit bos er niet voor niets was aangelegd. Hij had jarengeleden gehoord hoe mensen in opstand waren gekomen tegen de 'cultuur' in Sado en daarom een scheiding wilde tussen de 'gewone wereld' en Sado. Allemaal onzin als je het Olivier vroeg. Maar Perkamentus had de wens van de vele ouders ingewilligd, en sindsdien lag aan de rand van Sado tot de rand van Zweinstein 'Het Verboden Bos', met allerlei wrede schepsels die er voor moesten zorgen dat leerlingen absoluut niet in Sado terecht kwamen. De ideeën van die gestoorde oude man sloegen echt nergens op. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Het allereerste dat in haar opkomt is om "Ik heb geen vader." te zeggen, maar ze beseft dan dat hij het wel goed bedoeld. Hij lacht en Aisha weet nu al dat, dat niet erg vaak voorkomt. Ze vliegt even een stukje verder en kijkt opzij naar Will. Wat weet hij eigelijk weinig van ons. "Ja, maar zo goed was ik niet. Ze hadden alleen geen betere wachter." Zou hij uberhaupt weten op welke afdeling ze zat? "Toch is Huffelpuff met mij als wachter er eenmaal in geslaagd de cup te halen." Ze glimlacht flauw en ziet in de verte Olivier vliegen, de uitslover. Op school al, daar was hij al die jongen die weinige foute dingen deed. Populair, zo had zij hem altijd gezien. Aisha zucht en gaat wat sneller vliegen, grote hoogtes als deze was ze toch niet echt gewend. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> Gaia krijgt een onheilspellend gevoel over haar heen als Mitch op een abnormaal hoge snelheid lang haar heen suist, waardoor ze even op haar bezem wiebelt. Ze bijt op haar onderlip en probeert ondertussen ‘een harmonieus evenwicht te veroorzaken’, zoals de professor indertijd het zo mooi verwoordde. Maar haar poëtische handleiding heeft nooit de mogelijkheid gegeven om van Gaia een goede vlieger te maken. Het feit dat Aïsha onophoudelijk Oliviers achterhoofd aan het bestuderen is maakt het er niet beter op, daar komt net als vroeger weer op z’n zachtst uitgedrukt narigheid van en dat wil Gaia eerlijk gezegd niet herbeleven. Met een inschattende blik naar onder gericht waar een landschap onder haar voorbij suist, probeert ze zich aan het tempo van Aïsha aan te meten zodat ze naast haar kan vliegen. Als Will soepel lang hun komt vliegen probeert ze niet al te veel met haar bezem te zwenken en vangt ondertussen flarden van het gesprek op. Gaia was met haar pover zwerkbal-talent allicht niet bevoegd voor een plekje in het team, maar hield zich vooral bezig met het beschilderen van spandoeken voor haar zus en Ravenklauw te supporteren, aangezien schilderen en tekenen vroeger een behoorlijke hobby was. “Ik wist niet dat je in het zwerkbalteam zat”, zegt ze tegen Will. Wat niet meer van normaal was, ze wist in principe niets van hem, buiten dat hij een kaasverslaving heeft. “Wat was je functie dan?” <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Wanneer hij hoort dat Aisha bij Huffelpuf heeft gezeten en het hen één keer is gelukt de cup te winnen begint hij te glunderen. "Ik heb ook bij Huffelpuf gezeten," zegt hij, stiekem had hij wel verwacht dat Aisha ook bij Huffelpuf had gezeten omdat ze zo op elkaar lijken (al willen ze dat, mede doordat ze zo op elkaar lijken, niet toegeven). Dan draait hij zijn gezicht naar Gaia, als hij hoort wat ze vraagt. "Ik was drijver bij het Huffelpufteam, samen met m'n vriend Marwan," antwoordt hij. "We hebben helaas nooit kunnen winnen, dus ik ben stiekem wel trots op Aisha nu," zegt hij met een knipoog naar zijn beide dochters. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Will knipoogt naar haar, maar Aisha merkt het even niet. Met haar wand in haar hand fixeert ze op Olivier die ergens een stuk naar voren vliegt. Ze snapt dat er straks commentaar op gaat komen, maar dat boeit haar even niet veel. Naar haar idee is hij iets te vrij daar op die bezem. Met een zwiepje van haar wand richting de bezem van Olivier doet ze zijn bezem vreemde bewegingen maken en satanisch grinnikend stopt ze haar wand in haar mantel. Ze kijkt opzij naar haar vader en glimlacht onschuldig. "Wie is Marwan?" Vraagt ze, om de aandacht van Olivier en zijn bezem af te leiden. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Hij voelt hoe zijn bezem vaart mindert doordat een vrij stevige wind opsteekt. Hij maakt zich wat kleiner op zijn bezem om minder weerstand te hebben. Als hij even later in de verte kijkt ziet hij de vele torentjes van Zweinstein opdoemen. Wat hem meer zorgen baart is dat er achter Zweinstein donkere wolken hangen, het kan nog wel eens gaan regenen. Dan maakt zijn bezem ineens een rare beweging naar links. Geschrokken grijpt hij zich vast aan zijn bezem, maar dan tuimelt hij er alsnog bijna vanaf als zijn bezem een duik naar beneden maakt. Hij kan zich nog net met één hand vastgrijpen. Wanneer de bezem weer redelijk normaal doet klimt hij er terug op, maar dan begint hij aan een nieuw 'dansje'. Naar rechts, omhoog, het houdt maar niet op... "Wooaaah..mijn bezem is behekst!" schreeuwt hij. Dan ziet hij Aisha in de verte vliegen en er begint een lampje bij hem te branden. "Bitch, als ik er afval heb JIJ een probleem!" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> "Ach, dat was een schoolvriend," antwoordt hij mompelend op de vraag wie Marwan was. Hij had geen zin om het hele verhaal nu uit de doeken te doen. Dan hoort hij Olivier ineens schreeuwen en kijkt naar zijn dochter. "Wat heb jij uitgespookt?" zegt hij en hij kan een lachje niet onderdrukken. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Een glimlach speelt om Aisha's lippen, als de bezem nog belachelijker doet dan ze had gedacht. Van Olivier die schreeuwt dat zijn bezem behekst is kijkt ze zowaar triomfantelijk. Ze kijkt opzij naar haar vader. "Och." Ze haalt haar schouders op en luisterd naar de woorden van Olivier. Ondertussen is ze niet ver meer van hem verdaan en het haatgevoel wordt heviger. "Maar deze keer bezorg je me in nuchtere toestand problemen, of wat?!" Bijt ze hem toe, terwijl ze aan hem voorbij gaat. Zodra ze volledig langs hem heen is, wordt de spreuk opgeheven en stopt de bezem met dansen (hoe toepasselijk he deb en viool, dansen [a]). Aisha kijkt naar haar vader. "Het liefst zou ik hem naar beneden laten vallen." Zegt ze grimmig. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Hij ziet dat Olivier's bezem weer normaal doet en haalt opgelucht adem, het was dus maar een geintje. "Ik dacht dat jij moordenaars laf vond?" zegt hij een beetje uitdagend als hij hoort wat Aisha zegt. Ook Will ziet nu de torens van Zweinstein en ze vliegen er even later voorbij, hij ziet het zwerkalstadion liggen en moet opnieuw denken aan zijn Zweinsteintijd, die alweer zo ver in het verleden ligt. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana volgt op haar bezem de rest die vooraan vliegt. Het zag ernaar uit dat het voor haar een rustig reisje zou worden. Al gauw vliegen ze over Hogwarts heen en Lana kan het niet laten van naar de terreinen ver beneden te staren. Zó lang was het voor haar nog niet geleden dat ze hier op school gezeten heeft, amper driekwartjaar of zo. Lana zucht eventjes en kijkt voor zich uit. Ze ziet hoe Olivier z'n bezem niet onder controle krijgt en blij dat zij het niet aan de hand heeft, komt er toch een vage glimlach op haar gezicht. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img487.imageshack.us/img487/2821/gracef8ri.jpg" /> Als Mara ook naar buiten komt lopen, richt Grace haar toverstaf ook op haar en Verlamd Mara zodra ze uit het zicht van Sarahs huis is. Dan loopt ze naar haar toe, grijpt haar bij haar pols en Verdwijnselt met haar. Ze dumpt Mara ergens in de buurt van waar Roxan ligt en grijnst even. Dan Verschijnselt Grace weer op de plek waar ze eerder stond en ziet hoe iedereen op bezems vertrekt, richting Ministry. Grace Verdwijnselt weer en verschijnt bijna in de overvolle container die bij de telefooncel staat. "Wel, rottende Flubberwurm!" vloekt Grace. "Welke lompe Snul heeft die vuile troep hier gegooid?!" Ze klopt haar kleding voorzichtig af en wandelt naar een rode telefooncel die vlak naast de container staat. "Dit heb ik altijd al belachelijk gevonden..." mompelt Grace terwijl ze het telefooncelletje inwandelt en de hoorn van de haak neemt. "Veiligheidsmaatregelen voor die domme Dreuzels, hoe idioot..." Met een chaggerijnige kop drukt ze bruter dan nodig is de 6-2-4-4-2-code in en wacht vervolgens ongeduldig op reactie. "Welkom bij het Ministerie van Toverkunst. Uw naam en de reden van uw bezoek, graag." zegt opeens een vrouwenstem. Grace zucht. "Grace Portman. Ik kom mensen uit de weg ruimen." zegt ze verveeld. "Dank u. Bezoeker, neem uw badge en bevestig hem op uw gewaad." zegt de vrouwenstem weer, waarna er iets in het wisselgeldbakje komt rollen. Grace neemt de badge op en kijkt even naar het opschrift Grace Portman, schoonmaakdienst en bevestigt het op haar gewaad. "Bezoeker van het Ministerie, u bent verplicht u te laten fouilleren en uw toverstok te laten registreren bij de bewakingsbalie aan het einde van het Atrium." zegt de vrouwenstem weer. "Ja, ja!" zegt Grace geïrriteerd. "Zak nu maar naar beneden met dit ding hier!" De vloer zakt weg nog voor Grace haar zin kon afmaken en niet veel later stapt Grace door de deur van de telefooncel naar buiten, de vrouwenstem negerend die haar een prettige dag wenst. Een beetje rondkijkend wandelt Grace oplettend door het Atrium heen, niet van plan zich te fouilleren. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Aisha hoort de woorden van Will en een tijd lang reageert ze niet. Ze kijkt onder haar naar het reusachtige kasteel, het grote meer, het zwerkbalstadion en zweinsveld. Herrineringen aan die tijd komen boven drijven. Daar de beukwilg en langs het meer de struiken. Onwillekeurig gaat Aisha harder vliegen, er voorbij... Pas wanneer ze er echt voorbij zijn mindert ze weer in tempo. "Moordenaars zijn ook laf." Zegt ze dan tegen haar pa. "Maar sommige mensen verdienen het door een lafaard aan hun einde te komen." Aisha kijkt achterom, haar ogen zoeken Gaia. Soms heeft ze haar zus gewoon heel hard nodig. "Kun je... Kun je wat dingen over mama vertellen?" Vraagt ze dan aarzelend aan haar vader. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> De gure wind wordt steeds sterker en Will slaat zijn mantel nog eens goed om zich heen. 'April doet wat hij wil,' denkt hij zuchtend. Gisteren was het nog zo mooi zonnig geweest en nu zou het waarschijnlijk niet lang meer duren voordat het begon te regenen. Als hij hoort wat Aisha vraagt kijkt hij even verbaasd naar haar, en kijkt dan even naar Gaia. Hij is een beetje verbijsterd door die plotselinge interesse. "Ze...ze was mooi," begint hij, terugdenkend aan Jessica tijdens haar schooltijd en ook daarna. "En ik denk dat ze qua karakter toch het meeste op Gaia lijkt," zegt hij met een glimlach naar Gaia zelf. "Tijdens haar schooltijd waren heel veel jongens verliefd op haar...en ik ook." Hij grinnikt even als hij weer moest denken aan alle pogingen die er werden gedaan om haar te versieren. "Maar naar mij keek ze nooit om, ik was toch maar het kaasjongetje." "Zijzelf was alleen geïnteresseert in Marwan, en pas in ons 6e leerjaar kwamen Jessica en ik met elkaar in contact, na Hogwarts begon het voor ons eigenlijk pas echt.."  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch loopt de toverstokken maker winkel binnen, hij vond het wel jammer dat Olivander weg was, maar niemand had hem meer gezien, nadat hij zo spoorloos was verdwenen. Hij stapt de winkel binnen en ziet een vrij jonge man van een jaar of dertig, Hij loopt naar de man toe en verteld dat hij een nieuwe toverstaf wil, na een aantal te hebben uitgeprobeerd, kijkt de man hem aan, hij hoort de man iets mompelen, maar kan hem niet goed verstaan, hij geeft Mitch dan een toverstaf, zodra Mitch hem in de handen heeft weet hij dat, dat de juiste is, de man kijkt hem triomfantelijk aan. Nadat hij de nam heeft betaald, loopt hij de winkel uit, hij loopt dan langs een winkel als hij in zijn ooghoek iets ziet, hij loopt naar de etalage raam en bekijkt het voorwerp, "Dit kan toch niet" mompelt hij verbaast. Hij ziet een mes met het wapen, dat ook op zijn deken stond, hij loopt de winkel binnen en vraagt naar de mes. Hij besluit om hem te kopen. nadat hij in nog een paar winkels is geweest, besluit hij dat hij wel rust heeft verdient en hij loopt naar de lekke ketel. Daar besteld hij een boterbier en gaat aan een tafeltje zitten en geniet rustig van zijn bier. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" /> Ze vliegt met de rest mee door de lucht en vraagt zich af waar Mitch en Mara zijn. Ze ziet wat Aisha bij Olivier doet maar trekt zich er niet veel van aan. Ze gaat wat sneller vliegen en bedenkt zich hoe lang ze dit al niet meer heeft gedaan, vroeger vloog ze regelmatig hele stukken, gewoon zomaar, maar tegenwoordig eigenlijk niet meer, al weet ze niet waarom. Ze neemt zich voor dat ze het maar weer vaker moet gaan doen, het was altijd leuk om wat van de wereld te zien.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /> Nu ze eindelijk vaart beginnen te maken, voelt Sarah een last van haar schouders vallen. Heerlijk vind ze het om weer eens te vliegen en ze geniet er dan ook met volle teugen van. Zo af en toe werpt ze eens een blik achterom om te kijken hoe het met Billy gaat. Maar die lijkt het allemaal prima te vinden, want hij slaapt rustig door. Wanneer ze over de terreinen van Zweinstein vliegt en in de verte Zweinsveld ziet trekt een vlaag van heimwee door haar lichaam heen. Wat was mijn leven nog heerlijk zorgeloos toen ik hier het grootste gedeelte van het jaar woonde. En toen was alles nog koek en ei met Olivier. Die goeie ouwe tijd... Sarah schudt haar hoofd om zich van die gedachte te verlossen en concentreerd zich weer op het vliegen. Door de stevige wind kost het wat meer moeite om de bezem en het mandje van Billy in bedwang te houden. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Vermoeid opent Mara haar ogen. Ze ziet eerst niets, maar dan merkt ze dat het donker is. Roxan ligt naast haar, bewegingsloos. Die is óf dood, óf bewusteloos, óf verlamd. Op één of andere manier wordt Mara niet ongerust, zoals ze normaal zou doen. Een golf van vermoeidheid spoelt door haar heen. Ze slaap gewoon, wat anders. En deze ruimte is gewoon... mijn schuilkelder. Er is natuurlijk oorlog. Mara is blij dat ze weet wat er aan de hand is en ze gaat liggen. Zodra ze comfortabel ligt -zover dat mogelijk is- sluit ze moe haar ogen en zakt ze weg, in een diepe slaap. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> [...] Roxan wordt 'wakker' met een bonzende hoofdpijn. Waar ben ik? Even weet ze niet wat er gebeurd was, maar daarna begint het weer te dagen. Ik ben ontvoerd.. en dat terwijl iedereen naar London is. Een vlaag van wanhoop overspoelt haar, maar dan merkt ze dat er iemand naast haar ligt. Ze hoort iemands adem en ziet alleen een onderkant van een broek met schoenen, omdat ze haar hoofd niet kan bewegen. Waar ken ik die van.. Mara! Met alle moeite die ze kan opbrengen, probeert ze zich te bewegen, maar het lukt niet. Paralitis zeker.. De gelijkmatige adem van Mara brengt Roxan op het idee dat ze slaapt. Yeah.. lekker. Heeft ze dan niet gezien dat ik in een uiterst ongemakkelijke positie hier lig? Dan maar wachten tot ze wakker wordt...  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch kijkt op zijn horloge en ziet dat hij nog tijd genoeg heeft, hij staat dan op en besluit om naar het gemeentehuis te gaan, om daar zijn eigen zaken te regelen. Hij loopt de dreuzel stad in en vindt het gemeente huis, waar hij zijn paspoort moet laten verlengen en hij moet nog wat andere dingen regelen, zoals het indienen van ene bouwplan voor zijn ouderlijk huis. Hij wil daar namelijk een overdekt speelparadijs maken zodat daar tenminste nog iets goed uit voortkomt. zijn stuk land samen met die van Liza´s stuk zijn groot genoeg om daar wat mee te doen. Aangezien liza´s ouders waren overleden, had hij ook hun huis geërfd, hij ziet even het gezicht van zijn vader voor zich en vraagt zich af wat hij er van zou zeggen, hij vermoed dat deze er wel me zou hebben ingestemd. Als hij alles heeft geregeld gaat hij naar het toilet en als hij zich er van heeft vergewist dat er verder niemand is, verdwijnselt hij naar de steeg waar de bezoekers ingang zich bevind. Nadat hij het nummer heeft ingetoetst en gezegd dat hij geen flauw idee heeft wat hij hier komt doen glijd er een bordje door de centenbakje. Mitch Cheesemaker gezelligheidsbezoek. Een seconden later volgt er een tweede Mitch Leith Cheesemaker gezelligheidsbezoek. Hij kijkt verbijstert naar de twee speldjes, hij hoort niet wat de vrouw allemaal zegt en blijft ook een seconden verbluft staan. Dan herinnert hij ineens wat zijn oma heeft gezegd, zijn adoptie is nooit wettelijk gemaakt, dus officieel is zijn naam nooit verandert. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara wordt versuft wakker. Ze heeft kloppende hoofdpijn. Vaag herinnert ze zich dat ze al eerder wakker was, maar meer dan vaag weet ze het niet. Naast haar ligt een meisje, die ze met veel moeite kan herkennen. Roxan! ´Roxan?´ Ze kan zien dat Roxan wakker is, maar ze ligt bewegingsloos. Verlamd natuurlijk. Mara kan zich de tegenspreuk niet meer herinneren, als die er überhaupt al is. Het valt haar op dat ze bijna niet meer kan herinneren, alleen dat ze ontzettende hoofdpijn heeft. ´Ik heb echt afschuwelijke hoofdpijn.. Wat is er gebeurd?´ <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Aisha zucht even na het verhaal en vliegt door, zonder nog wat te zeggen tegen Will. Ze gaat nog wat sneller vliegen en kijkt even schuin naar achter, naar Gaia. Aisha zucht en voor ze het door heeft druipt er een traan over haar wang. Verwoedt veegt Aisha de traan weg. Ze kijkt weer even achterom en voelt hoe haar vingers koud zijn. Terwijl ze doorvliegt trekt ze haar wand uit haar zak en met een simpele spreuk worden haar vingers weer warm. "Hoe ver nog?" Vraagt ze dan, aan niemand in het bijzonder. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> Roxan telt de tijd af tot Mara wakker wordt. Nadat ze 9372 'uilen' heeft geteld, ziet ze Mara bewegen. Gelukkig. Ze ziet dat Mara niet van plan is om haar verlammingsspreuk op te heffen, maar dat ze in de plaats daarvan vraagt wat er gebeurd is. Nu weet Roxan dat een beetje, omdat ze meende dat ze Grace zag binnenkomen met Mara. Ongemakkelijk door de verlamming brengt ze toonloos uit: 'Grace.. ontvoerd..' 'En.. enve.. enervatio,' zegt ze er hakkelend achteraan, in de hoop dat Mara die hint begrijpt en kijkt haar hoopvol aan, voor zover dat mogelijk is. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara probeert haar hoofdpijn te negeren- Ze pak haar staf en probeert de spreuk op te rakelen, als Roxan hem moeizaam uitbrengt. ´Enervatio,´ zegt ze opgelucht. ´Het spijt me, ik kon het me niet herinneren.. Mijn hoofd doet zo´n zeer, ik herinner me weinig.´ Ze gaat even anders zitten. ´Maar waarom heeft Grace ons ontvoerd? Van iedereen die ze kan kiezen, natuurlijk weer wij. Alsof ik niet al genoeg ontvoerd ben.´ <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Als zijn bezem weer normaal doet klimt hij terug recht en haalt even opgelucht adem. De trut, ik krijg haar nog wel met d'r grote bek. Hij besluit er nu maar niet op in te gaan omdat hij het ondertussen ijskoud heeft en zo snel mogelijk op het ministerie wil zijn. 'Hopelijk gaat het niet regenen,' denkt hij met een pessimistische blik op de donkere wolken boven hem. Maar helaas voelt hij even later de eerste druppels op zijn gezicht spatten en het begint steeds harder te regenen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Hij vliegt al een tijdje een beetje alleen rond. Dan maakt hij weer eens vaart en gaat vooraan vliegen, dan weer vliegt hij helemaal achteraan. Wanneer Aisha vraagt hoever het nog is kijkt hij even op zijn horloge. 'Ik denk dat we nog een uurtje moeten vliegen,' zegt hij. 'Zoals je ziet zijn we al heel wat zuidelijker, met al die dreuzel-stink-steden.' Dan merkt ook hij dat het begint te regenen en hij slaat zijn mantel nog eens extra stevig om zich heen. Hij kijkt dan even achterom om te zien hoe het met Sarah en Lana is. Gelukkig lijkt alles goed te gaan. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> Roxan glimlacht als de spreuk opheft wordt en beweegt zich. Ze gaat tegen een muur zitten, blij zijnde dat ze niet meer zo ligt als daarnet. Ze luistert naar Mara, die over ontvoeringen en hoofdpijn praat, en herkent de hoofdpijn bij zichzelf. 'Dankje' 'Mijn hoofd doet ook zeer.. - maar ik herinner me wel alles, moet ik zeggen. Waarom Grace ons ontvoerd heeft? Eh, nou, ze is een fullblood, en je weet de 'mudbloodhaat' van hier, en aangezien wij dat nou net zijn... Ja, waarom wij eigelijk? Nja, niets is hier eerlijk en begrijpbaar, het zal wel een of andere stomme reden hebben' 'Eigenlijk zouden we moeten proberen hieruit te komen' Ze staat gebukt op, omdat het plafond erg laag zit en loopt met haar hand langs de muur. Het is erg donker. Oh, natuurlijk! Ze pakt haar wand. 'Lumos' Ze ziet een kleine ruimte ontstaan, met onafgewerkte muren.. en deuren. Waar zijn we? Ze loopt naar de deur en geeft er een schop tegen; hij geeft niet mee. 'Alohomora!' Niets. 'Oke, hier gaat niet echt te ontsnappen zijn, of we moeten met z'n tweeën wel iets heel fantastisch verzinnen,' zegt ze uiteindelijk. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn heeft de hele rit nog geen woord gezegd. Hij hoopt dat Roxan het wel goed stelt, maar ze geweten sust 'm en heeft 'm goede hoop. Hij voelt druppels en trekt zijn kraag wat hoger, omdat het hier boven best wel koud aan het worden is. Hij geniet er van weer op zijn broom te zitten. Het was best lang geleden.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara is opgelucht dat Roxan ook hoofdpijn heeft (omdat het dan niet aan haar ligt ^^), maar maakt zich zorgen om haar geheugenverlies. ´Graag gedaan, bedankt dat jij die spreuk zei, die was ik ook al kwijt. En het is gewoon niet eerlijk, we waren gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, ofzo..´ Mara kreunt even om haar kloppende hoofd, maar maakt ook wat Lumoslicht. ´Het moet toch kunnen.. We kunnen hier duidelijk toverkracht gebruiken, aan de Lumos te zien. Doet hij het ook niet met Bombarda?´ oppert ze. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> 'Bombarda?' Zal dat alles zijn, alleen bombarda? Roxan loopt een eindje weg van de deur, waarschuwt Mara niet te dichtbij te komen en steekt haar wand naar de muur. 'BOMBARDA,' schreeuwt ze, met iets te veel enthousiasme. Ondanks dat mag het resultaat daar toch niet wezen. Er vliegt een beetje stof van de muur en Roxan draait zich om met een onschuldig glimlachje en rode wangen. Eigenlijk is ze teleurgesteld, dat daar toverkracht niets uithaalt. Ineens draait ze zich terug naar de muur en geeft er een schop tegen. Dat viel tegen. 'Aauw!! M'n teen!' Hopend op enig resultaat, draait ze zich terug naar de muur en bekijkt verbaasd het stuk steen wat naast het hoopje stof ligt. Overdreven hinkend loopt ze terug, iets te blij dat er resultaat is na al die uren nutteloos verlamd op de grond te liggen. 'Rare muur he?' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Will raakt zo langzamerhand doorweekt dankzij de enorme plensbui die over hen heen valt. Hij moet moeite doen om zich vast te houden aan zijn bezem, die ondertussen helemaal nat en glibberig is. Gelukkig ziet hij onder zich eindelijk Londen opduiken, ze zijn er bijna. Will snakt naar droge kleding en een flinke boterham met kaas, na deze tocht die toch wel een aantal uren heeft geduurd. Hij kijkt even naar Aisha en Gaia die het ook niet lang meer lijken uit te houden. "We zijn er bijna jongens."  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara ziet dat Bombarda eigenlijk niets uithaalt. ´Ach, we konden het proberen.. Pas je op?´ Ze kijkt even bezorgd naar Roxan, die zo erg hinkt. Het zal wel heel veel pijn doen.. ´Die muur klopt niet.. Waarom gebeurt er niks? Dat stof kan toch niet het enige zijn?´ Ze loopt erheen en duwt er tegen, maar -natuurlijk- geeft hij niet mee. Ze besluit er maar niet tegen te schoppen, ze heeft al genoeg aan haar barstende hoofdpijn. ´Waar komt die hoofdpijn toch vandaan? Ben ik ergens tegenaan gekomen ofzo? Waarom herinner ik me zo weinig, dat is niet leuk.´ <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana vliegt nog steeds zwijgend achter de rest aan. Al vlug regent het pijpenstelen en plakt Lana's haar tegen haar gezicht en in haar ogen. Met haar natte hand probeert ze het uit haar gezicht te wrijven, maar het waait er zo weer in door de rukwinden die zo een beetje voortdurend voorbijscheuren. Ze probeert te zien waar de anderen vliegen, maar door de weersomstandigheden slaagt ze daar niet echt in. Na een paar uren vliegen ziet ze ook vaag de lichten van Londen onder zich. Maar goed, Lana heeft het ijskoud en is verkleumd tot op het bot, en heeft haar toverstok niet boven durven halen om zich te verwarmen uit schrik dat de wind hem zou meesleuren. Een duizelig gevoel bekruipt Lana, en zonder het te beseffen begint ze al te dalen met haar bezem die wat van links naar rechts zwenkt. Pas als ze ver gezakt is, beseft Lana dat ze van de anderen weggevlogen is. Ze ziet het straatje waar ze moet zijn met de telefooncel, maar wordt ook telkens duizeliger en vlekken beginnen voor haar ogen te dansen. Kom aan, kom aan, nog even volhouden... spoort ze zichzelf aan terwijl ze rillend haar bezem probeert te besturen die naar alle kanten zwiept. Bijna denkt ze veilig te kunnen landen, vooraleer het zicht volledig zwart wordt en ze van zo'n vier meter hoogte bewusteloos van haar bezem op de harde natte grond van het steegje valt.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn merkt dat ze zijn waar ze wezen moeten. Hij ziet de rode telefooncel al mooi glimmen. Hij daalt af als hij ziet dat Lana dat ook doet, maar blijkbaar gaat dat niet zo goed. Is ze nu? Flauwgevallen? Met een snelheid vliegt hij naar beneden, laat z'n broom op de grond vallen en probeert Lana te wekken. Hij mompelt iets met zijn toverstok in de hand. Geleerd tijdens zijn studie Helerkunde, 2de jaar: Hoe laat ik een flauwgevallen persoon weer wakker worden? Hij krijgt nog rillingen als hij de professor die hij voor dat vak had weer voor ogen haalt. Hij ziet dat Lana haar ogen lichtjes opent...  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch stapt uiteindelijk uit de lift en loopt ene kleinstukje verder, daar doet hij zijn beide speltje op. Ergens vond hij het wel grappig, nadat hij zijn toverstaf heeft gewogen, gaat hij een stukje verder zitten wachten op de rest. Hij haald even twee doosjes tevoorschijn, in de ene bevindt zich een keting met een hanger mat daaraan een bat, een slurk, twee beuker en een Snitch, deze zijn allemaal op een hele mooie manier samen gevat, op de achter kant staat de tekst gegraveert Carpe diem, met daar onder Mitch. in de andere doosje zit even eens ene keting, maar met ene andere hanger het geloof, hoop en liefde tekens, dus de anker, kruis en hart, deze zijn heel mooi afgewerkt en op de achterkant staat de zelfde tekst. Hij twijfelde nu toch, zouden ze dit niet vreemd vinden.Maar hij was blij dat zij, zijn nichtjes waren. Hij wilde hun dat op die manier tonen. Verder was het ene manier om tegen hun te zeggen dat als zij hem nodig mochten hebben hij er voor han zou zijn. Hij klapte de beide doosjes dicht en wachte tot de anderen kwamen, dat kon toch niet meer lang duren <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Net als de rest vliegt hij helemaal doorweekt Londen binnen. Hij heeft het gevoel dat hij dadelijk niet meer van zijn bezem afkomt, maar tegelijkertijd denkt hij het ook niet lang meer vol te houden om er op te blijven. Dan ziet hij ineens Lana rare toeren maken en vliegt verschrikt naar haar toe. Net als hij bijna bij haar is valt ze van haar bezem naar beneden en verschrikt landt Mike langs haar. "Lana, Lana? Zeg iets!" Ongerust luistert hij of ze nog wel ademt en kijkt dan naar Dizn. "Doe iets! Jij bent hier de heler!" schreeuwt hij paniekerig. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Aisha landt ook en kijkt even opzij naar Lana en haalt dan haar schouders op. Mike doet haar momenteel erg aan haar vader denken, die ook zo hysterisch kan doen. Gillende keukenmeisjes mompeld ze tegen zichzelf. Haar blik glijdt over de telefooncel en Aisha stapt er heen. Mitch zal al wel binnen zijn. denkt ze. Met haar bezem in haar ene hand en haar wand in de andere loopt Aisha het hokje in. Dan kijkt ze even naar buiten. "We kunnen beter in twee of drie groepen." Zegt ze dan op een zakelijke toon. "Daarbij gaat Lana nu toch een beetje lastig... Mag ik jullie er wel op wijzen dat hier muggles aanwezig zijn trouwens, magie zou niet handig zijn." Ze knikt naar een muggle die iets verderop staat te roken en kijkt dan naar Olivier. "Maar misschien kan Olivier even naar de jongen kijken, dan is hij vast verdwenen." Zegt ze, maar de jongen loopt al weg en Aisha haalt haar schouders op en trekt haar hoofd weer naar binnen. Slechts enkele seconde later staat ze op het ministerie, waar het opvallend rustig is en waar Mitch niet ver van haar vandaan al zit te wachten. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana opent vrijwel meteen haar ogen als Dizn iets mompelt om haar bij te krijgen. Even vraagt ze zich af wat er gebeurd is omdat Mike naast haar hysterisch staat te doen, maar dan beseft ze dat ze toch van haar bezem gedonderd moet zijn. Zo snel mogelijk gaat Lana overeind zitten, negeert haar pijnlijke arm van de val en kijkt Mike aan die nogal ongerust staat te doen. "Het is goed, het is goed!" zegt ze vlug, om Mike te kunnen kalmeren en niet de langer die paniekaandacht te krijgen. "Er is niets aan de hand, ik werd gewoon slap..." mompelt ze terwijl ze terug het koude klamme gevoel krijgt. Ze tast naar haar toverstok om zichzelf droog te kunnen stomen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Dan pas ziet hij dat Lana haar ogen al terug open heeft en hoort hoe ze hem probeert te kalmeren. Hij kijkt naar Dizn en glimlacht even. "Sorry, dankjewel..," zegt hij. "Lana, moet ik je helpen met opstaan?" vraagt hij bezorgd. "Heb je nergens pijn?" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Ook Will landt even later en ziet dat er gelukkig niets ernstigs aan de hand is met Lana. Hij ziet dat de rest ook landt en loopt naar Gaia toe die even verderop staat. "Zullen we ook naar binnen gaan? Aisha is al weg." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn kijkt verslagen naar Mike. "Djeez.. Ik sprak net een spreuk uit hoor" zegt hij. Hij kijkt dan naar Lana. Hij ziet dat ze niet meteen een wond heeft, maar vraagt toch maar voor de zekerheid of ze al dan niet ergens pijn heeft. "Eum.. Heb je ergens pijn?" vraagt hij terwijl al lichtjes rechtop gaat zitten. Dan hoort hij Aisha. Hij knikt bij het horen dat ze beter in groepen gaan. Hij zucht en kijkt dan opnieuw naar Lana in de hoop dat alles goed is. Dan hoort hij haar zeggen dat het wel gaat. "We kunnen best opschieten, de rest gaat zo naar binnen" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" /> Linda land ook bij de telefooncel en ze ziet dat er iets aan de hand is met Lana. Ze maakt zich er niet druk om en loopt regelrecht naar de telefooncel. Ze toets het nummer in en krijgt een badge. 'Bezoeker van het Ministerie, u bent verplicht...' 'Jaja, het zal wel, schiet maar op,' mompelt ze en ze begint de dalen in de cel. Even later staat ze beneden, waar ze Aisha en iets verderop ook Mitch ziet. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana vist haar toverstok uit haar broekzak terwijl ze voor de zekerheid toch nog even blijft zitten en schudt haar hoofd als Mike vraagt of ze haar overeind moet helpen. "Nee, nee, ik kan het wel..." zegt ze dan, waarna ze overeind begint te krabbelen. Ze kijkt even rond en ziet de bezem die ze gebruikte ergens ongeschonden in een hoekje liggen. Als haar dan gevraagd wordt of ze ergens pijn heeft, schudt ze haar hoofd weer. "Neen..." liegt ze, terwijl ze naar de telefooncel stapt en erin treedt. Zo erg was het niet dat er speciale zorgen nodig waren. Ze kijkt naar Mike en Dizn, want Lana weet zelf niet echt wat ze moet doen hier. Ze is gewoon de anderen gevolgd.