Hoofdstuk 46 - de waarheid is hard (verbeterd)
Geplaatst: wo jul 05, 2006 4:32 pm
<img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> <br /> <br /> <span style="color: indianred;">Een herinnering vervaagt. Er komt een nieuwe te boven, wanneer Roxan al ouder is en op Zweinstein zit. Weer een nieuwe, en nog een. Ten slotte gaan haar ogen open. Ze kijkt weer recht in het gezicht van Mitch en glimlacht. Ze denkt dat ze haar krachten weer wat herwonnen heeft en krabbelt recht met veel moeite. <br /> <br /> ‘Bedankt,’ brengt ze schor uit tegen Mitch. <br /> <br /> <span style="font-style: italic;">Elmaz</span>. Tuurlijk, daar was ze mee bezig. Ze <span style="font-style: italic;">moet</span> terug naar Elmaz. Ze zal hem eens te pakken krijgen. Hij krijgt zijn zin niet. Deze keer niet. Ze zal terugkomen, voor z’n neus. Ze probeert op haar benen te gaan staan, vindt wat steun, grijpt ze rotswand vast met haar goede hand en komt erg langzaam vooruit. Vastbesloten om terug te gaan. <br /> <br /> Ze kijkt om naar Dizn en probeert hem te wenken. Hij moet mee. <span style="font-style: italic;">Moet</span>. Anders gaat het niet. Ze loopt verder en verder de tunnel door, tot ze er uiteindelijk uitkomt. Even gaat ze uitgeput op de grond zitten. Eigenlijk is het helemaal niet slim wat ze doet, maar het moet toch. Naast zich ziet ze een trap. <span style="font-style: italic;">Ik wil naar boven.</span> <br /> <br /> Een paar keer struikelend over te treden en haar been openhalend, komt ze uiteindelijk boven aan. Het duizelt haar en ze grijpt de dichtstbijzijnde boom vast. Zo gaat ze van boom tot boom, tot ze uiteindelijk veel later de treurwilg in beeld ziet. Ze glimlacht flauw. Voor de treurwilg staat Elmaz. Haar glimlach wordt breder. <br /> <br /> Ze wankelt naar de achterkant van de treurwilg en gaat er even bij zitten. Boven haar waait een takje heen een weer door de wind, die flauw waait. Er zit een druppel water op de tak, het valt recht op Roxans neus. Die kijkt omhoog en ziet de tak. Een hele lange tak, vanaf de kern in de boom, maar smal, erg smal, alsof hij nog erg veel moet leren. Ze steekt haar hand uit naar de tak en raakt hem aan. Een flits. Van Elmaz, die op het moment aan de andere kant van de boom moest staan. Het was dus een herinnering.</span> <br /> <br /> <span style="font-size: 4; line-height: normal;"><span style="color: crimson;"><span style="font-style: italic;">Dizn was weg. Zij was alleen in de tuin, samen met Elmaz. Roxan was de bloemetjes water aan het geven. Elmaz had een of ander houten stokje vast, waarvan Roxan niet wist dat het een toverstok was, en hij wat ‘aan het knallen’ in Roxans ogen. ‘Elmaz, straks gaan de bloemetjes dood!’ ‘Tuurlijk! Kun je nu echt niets zinnigers uit je mond krijgen?’ ‘Nou.. sorry hoor..’ Elmaz gaat weer door met ‘knallen’ en Roxan gaat verder met bloemetjes water geven. Ze lopen allebei naar elkaar toe, en op een gegeven moment botsen ze tegen elkaar. ‘Kijk nu toch eens een keer uit!’ roept Elmaz uit frustratie. Roxan, die dit niet gehoord had, omdat ze Elmaz’ toverstok in de gaten kreeg en merkte dat het niet gewoon een stokje was, staarde met grote ogen naar Elmaz. Ze wendt haar ogen van hem af en gaat door de tuin huppelen en zingen. ‘Hihihi! Elmaz denkt dat hij kan toveren. Abracadabraaaa!!’ Zo gaat dat nog even door tot Elmaz het zat is. Hij zal eens laten zien wat hij kan. Met de punt op Roxans knie richtend, spreekt hij een spreuk uit. Roxan valt op de grond en schreeuwt het uit. Haar knie bloeit en ze kan niet op haar been staan. Woedend kijkt ze naar Elmaz. Ze heeft nog niet in de gaten dat hij getoverd heeft. Op de achtergrond verschijnt Dizn. Hij wordt boos op Elmaz en begint ook nog te huilen. Bij Roxan lopen er ook tranen over haar wangen en ze hinkt naar Dizn. ‘Stop! Dizn! Nee je m…</span></span></span> <br /> <br /> <span style="color: indianred;">Woede lijkt haar nieuwe kracht te geven en ze staat op. Ze kijkt naar Dizn, naast haar. Ze moet het hem vertellen. Vertellen wat ze wil. Wat ze van plan is. <br /> <br /> ‘Dizn.. we sturen hem weg.. en als hij niet wil.. dan.. dan.. v-vermoorden we hem,’ zegt ze, met in haar achterhoofd houdend dat zij hem toch niet kunnen vermoorden voor altijd, omdat hij bij de volgende opdracht waarschijnlijk gewoon terug komt. <br /> <br />Zonder op z’n reactie te wachten, draait ze zich om en wankelt ze op Elmaz af. Voor z’n neus blijft ze staan. Herinneringen komen boven drijven. Woede en misschien een klein stukje verdriet. <span style="font-style: italic;">Waarom moest dit, wat min of meer een broeder-zuster band zou moeten zijn, uitlopen op een finaal drama..</span> Ze doet haar mond open en spreekt. <br /> <br /> ‘Elmaz, <span style="font-style: italic;">verdwijn</span>. Verdwijn uit m’n leven en dat van iedereen anders. Sado is jou niet waard als <span style="font-style: italic;">koning</span>. Ga weg, en kom <span style="font-style: italic;">nooit</span> meer terug’ <br /> <br /> ‘<span style="font-style: italic;">Verdwijn</span>, of ik maak er <span style="font-style: italic;">zelf</span> een eind aan’<br /><br /></span><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img85.imageshack.us/img85/6507/christine4kc.jpg" /> <br /> <br /> <span style="color: indianred;">Christine loopt door de straten van Sado terwijl ze iets in doeken gewikkeld in haar armen houdt. Het was al donker. Ze blijft even staan en kijkt naar de baby in haar armen. Een vage glimlach waar ook iets pijnlijks in schuilt, verschijnt op haar gezicht als ze een stukje van de doek opheft en ziet dat de baby nietsvermoedend slaapt. Daarna kijkt ze stilstaand rond. Het was hier zo <span style="font-style: italic;">doods...</span> Een rilling loopt over Christines rug en snel wandelt ze verder, zich niet zo enorm op haar gemak voelend. <br /> <br /> Na een minuutje of tien zoeken, is ze gearriveerd waar ze wilde zijn. Ze kijkt vlug even naar binnen om te besluiten dat er niemand aan de andere kant van het raam zit ondanks het huis toch bewoond leek en gaat met haar rug tegen de muur van het huis staan. Ze staart denkend voor zich uit. Het was allemaal relatief vlug besloten, maar nu ze hier uiteindelijk stond - haar laatste "kans" - twijfelde Christine of ze het wel degelijk zou doen. <span style="font-style: italic;">Het is de enige manier om nog een kans te kunnen maken</span>, spookt het door haar hoofd. Uiteindelijk zucht ze diep en slaat haar hoofd neer, kijkend naar de baby. Dan begint ze zachtjes te spreken tegen het slapende kind. <br /> <br /> "Het komt allemaal goed, schatje, dat beloof ik je. <span style="font-style: italic;">Ik beloof het je...</span>" Haar stem klinkt alsof die op het punt staat te breken en Christine streelt met haar vinger over het kind z'n zachte gezichtje. Haar ogen vullen zich met tranen, waarna ze langzaam en geluidsloos over haar wangen rollen. Even kijkt ze links en rechts om te kijken of de straat leeg is en tovert dan een korf tevoorschijn die ze op de grond voor de deur zet. Dan kust ze de baby zachtjes op z'n voorhoofdje, zegt: "Ik ga je missen..." en legt het voorzichtig in de korf, erop lettend het kind niet wakker te maken. Dan haalt ze een brief uit haar broekzak en steekt ze bij hem. Even blijft ze gehurkt zitten bij de baby, maar besluit dan met pijn in haar hart om op te staan. Ze kijkt nog even neer. <br /> <br /> "Het spijt me... Maar ik kan niet anders..." zegt ze dan hakkelend, wanneer de emoties de overhand beginnen te nemen, waarna ze zich met de grootste tegenzin omdraait, weggaat, voelt hoe het schuldgevoel bij elke pas die ze zet, groter en groter wordt.</span> <br /> <br /> <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> <br /> <br /> <span style="color: dodgerblue;">Lana schrikt op en tilt haar hoofd als ze ziet en hoort hoe Will zich tegenover Gaia gedraagt. Ze staat op van de rots waar ze op was gaan zitten en gaat dichterbij de rest staan terwijl ze alles aanziet. Als Mike Will probeert te kalmeren en dat schijnt te lukken, bedaart Lana weer een beetje. Ze weet niet wat ze van Will moet denken. Als ze eventjes verder dacht, wist ze eigenlijk niet meer wat ze van ver iedereen moest denken. <br /> <br /> Als Mike naar Sarah en haar toewandelen, fronst Lana haar wenkbrauwen. Z'n houding staat haar niet echt aan en dat wordt alleen maar bevestigd wanneer hij schuldig zegt dat hij nog eens iets te bekennen heeft. Een naar voorgevoel bekruipt Lana. <span style="font-style: italic;">Wanneer ga ik eindelijk eens alles weten?</span> Ze zegt echter niets en kijkt Mike alleen maar aan terwijl die z'n bekentenis doet en Lana's nare gevoel alleen maar groter en groter wordt. Het idee dat Mike helemaal niet in het café zat terwijl zij en Sarah bijna hun leven verloren waren voor hem, maakte haar niet bepaald blij. Als Thorns naam valt, voelt Lana zo'n groot gevoel van haat door haar heen gaan tegen hem en het feit dat Thorn van de afgrond was gedonderd, vond Lana opluchtend. <br /> <br /> Als Mike zwijgt, denkt Lana dat z'n bekentenis is afgelopen en probeert in zichzelf te zoeken wat en hoe ze moet reageren. Maar dan flapt Mike er tegen Lana's verwachting uit dat haar moeder niet dood is en hen in de steek heeft gelaten. Lana wordt van het ene op het andere ogenblik krijtwit en hoort dan ook nog eens dat Grace haar moeder is, hoewel haar dat niets meer aandoet. Het is stil. <br /> <br /> "Grace?" vraagt ze dan uiteindelijk. Ze zwijgt even en kijkt Mike aan, en Lana's blik wordt enorm achterdochtig als hij Mikes uitdrukking op z'n gezicht ziet. Dat voorspelde niet veel positiefs. Lana kijkt even naar Sarah, maar dan weer naar Mike. <br /> <br /> "En... Wie- wie is Grace?" vraagt ze hem dan onbegrijpend, terwijl ze nu lijkbleek is. Hoewel Lana al een sterk horrorvermoeden heeft, had ze nog nooit van een persoon genaamd Grace gehoord.<br /><br /></span><span style="color: indianred;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> <br /> <br /> Hij ziet Roxan op hem afkomen. Hij werpt een vuile blik op Mitch en gaat dan samen met Roxan naar boven. Het is moeilijk, ze zijn allebei vermoeid. Uiteindelijk raken ze toch boven, waar ze Elmaz zien. Dizn ziet Roxan die de tak aanraakt, een hele smalle tak. Dizn kijkt vuil naar Elmaz. Roxan had hem net gezegd dat ze zou zeggen dat hij moest verdwijnen en anders zou ze hem vermoorden. Dat tweede leek bij Dizn het beste. <br /> <br /> Hij ziet Roxan op Elmaz aflopen. Dizn doet hetzelfde, samen staan ze voor Elmaz. Hij hoort wat Dizn zegt. Dizn kijkt vuil, recht in Elmaz' ogen. Hij voelt haat en woede. Als Elmaz niet oplet, is het straks werkelijk gedaan. </span> <br /> <br /> <span style="color: gold;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img502.imageshack.us/img502/7097/kdm8oa.jpg" /> <br /> <br /> Elmaz schrikt uit gedachten over Roxan en Dizn op. Hij ziet ze, ze komen de trap op. Ze <span style="font-style: italic;">leven </span>nog. Dit kon niet waar zijn, wie overleeft er nu zo'n val. Dit is niet goed. Ze zijn vast woedend en - voor Elmaz kan verder denken ziet hij Roxan en Dizn op hem afstappen. Elmaz steekt z'n hand in z'n gewaad en houdt z'n wand klaar. Hij hoort wat Roxan zegt. <br /> <br /> <span style="font-style: italic;">''Jij bent mij niet waard als broer'' </span>zegt hij vuil en met de nadruk op het woord 'broer'. Hij kijkt nog even recht in de ogen van Roxan en Dizn. Hij trekt z'n toverstok...<br /><br /></span><span style="color: dodgerblue;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> <br /> <br /> Milosh ziet hoe Mike's houding is, en hij beseft vrijwel meteen wat er gaat volgen, aangezien hij deze houding maar al te goed kent... omdat hij deze houding 2 weken geleden heeft aangenomen, in de kaasfabriek, terwijl hij opbiechtte dat hij de amulet had en zijn ouders die van Olivier vermoord hadden. <br />Terwijl Mike begint te praten, wordt Milosh steeds wantrouwiger. Hij kijkt Lana even min of meer bemoedigend aan, kijkt daarna weer naar Mike. Milosh voelt aan dat het belangrijkste en wellicht schokkendste gedeelte nog zal komen, en tast naar Lana's hand. <br />Hij verstijft echter midden in de beweging als Mike zijn laatste zinnen zegt. Milosh beseft geleidelijk over wie Mike het heeft. Will noemde Duister Persoon Grace... Mike zei dat Grace niet alleen Will's leven kapot gemaakt had... en de stukjes vallen op hun plaats. <br />Milosh voelt een enorm gevoel van walging door zich heen gaan - niet jegens Lana of Sarah omdat ze de dochters van Grace zijn, en zelfs niet jegens Mike. De walging die Milosh voelt is jegens Grace, omdat ze er voor gezorgd heeft dat haar eigen dochter vermoord werd, dat ze grijzend toekeek, dat ze Lana zo maar in de steek gelaten heeft. <br />Als dan Roxan boven aan komt, samen met Dizn en die twee richting Elmaz lopen en hem lijken uit te dagen en tegelijkertijd Lana vraagt wie Grace is, weet Milosh even niet wat te doen. <br />Dan kijkt Milosh Lana aan, en pakt alsnog haar hand vast. "Lana," zegt hij langzaam, "Grace is... was... Will's... metgezellin..." Milosh zwijgt even. "Grace was de vrouw die er voor zorgde dat Will de kans kreeg je te vermoorden."<br /><br /></span><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> <br /> <br /> <span style="color: dodgerblue;">Hoewel de luiken gesloten zijn van de ramen van de kamer is het licht er fel. De witte muren, het witte plafond, de witte vloer en de witte meubels maken het er licht. Slechts een lampje verlicht de grote kamer. Op het bed in de kamer ligt Aisha. Ze kijkt naar het plafond, probeert blikken van de man te negeren. <br /> <br /> <span style="font-style: italic;">Wie is die man?</span> De vraag spookte haar al door het hoofd sinds ze wakker werd. Ja, ze kende hem. Ze had deze man eenmaal eerder gezien, toen ze nog klein was. Nee, ze had hem zelfs twee keer gezien. Ook op die ene dag, de dag die niet in haar herrineringen moest zitten, maar er zat. <br /> <br /> Aisha treky aan de ketens en merkt voor de zoveelste keer dat het geen zin heeft. <span style="font-style: italic;">Vast.</span> Ze zouden haar niet missen, met dat briefje. Op het eerste gezicht leek deze in wit gehulde mens, een begaafd man. Hij had hier over nagedacht. <br /> <br /> Aisha zucht en kijkt opzij, de man lijkt in gedachten.</span> <br /> <br /> <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img133.imageshack.us/img133/1253/marwan7iy.jpg" /> <br /> <br /> <span style="color: limegreen;">Marwan kijkt even naar het meisje, die op het bed naar het plafond ligt te staren. Daarna kijkt hij weg en staart hij naar zijn eigen blote voeten. Gedachten schieten hem door het hoofd. <span style="font-style: italic;">Wat nu?</span> Will, of zijn bijnaam Cheesy, moest boeten, dat was zeker. <br /> <br /> Plots staat Marwan op en loopt hij naar het evenal witte bureau. Hij pakt een pakt een stuk perkament en gaat zitten. Met de ganzenveer begint hij te schrijven. <span style="font-style: italic;">Cheesy, je zult boeten.</span> Een glimlacht krult om Marwans lippen. <br /> <br /> <span style="font-style: italic;">Jij mijn grote liefde, ik jouw dochter. Dacht je nu echt dat je er zo makkelijk af kon komen? Dacht je nu echt dat ik haar zo van me af liet pakken? In ruil heb ik je dochter, ze lijkt op haar. Evenals ze op jouw lijkt, <span style="text-decoration: underline;">Cheesy</span>.</span> <br /> <br /> Zelfvoldaan stond Marwan op en liep hij de kamer uit, om het berichtje onmiddelijk naar zijn oude vriend te sturen. Zijn wraak zou zoet zijn, Will moest de pijn voelen die hij had gevoeld. De pijn die sterker was geworden nadat Marwan ten oren was gekomen dat Will er wat op na hield met die <span style="font-style: italic;">lelijke</span> secreet. Dat monster. Jessica verdiende beter.<br /><br /></span><span style="color: indianred;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> <br /> <br /> Mara voelt een arm om haar schouders en weet dat het Linda moet zijn. Ze blijft stil zitten. Ze hoort iedereen praten, maar het doet haar niets. Dan hoort ze ineens zachtjes de stem van Roxan. <br /> <span style="font-style: italic;">Dat kan niet, Roxan is dood.</span> <br />Ze kijkt op en ziet Roxan staan, en Dizn. Voor Elmaz. Elmaz met getrokken staf. Zonder erbij na te denken springt ze op, naar haar toverstaf graaiend. Ze richt op Elmaz en schreeuwt: 'EXPELLIARMUS!' <br />Ze ziet hoe Elmaz' staf uit zijn hand slaat. Ze blijft met bevende arm staan, en veegt met haar andere hand de tranen van haar gezicht.<br /><br /></span><span style="color: darkorange;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> <br /> <br /> Mitch ziet dat Roxan weer voorzichtig overeind krabbelt, dan zegt ze bedankt en ziet de blik die Dizn hem toe werpt, hij denkt* Het zal hier wel nooit veranderen. <br /> <br />Hij ziet hun weg lopen, zelf blijft hij nog even zitten in gedachten verzonken, hij ziet in gedachten weer het kleine wezentje in zijn handen, zijn zoon, het mocht niet zo zijn, hij was te zwaar gewond geweest en ze waren te ver van enige medische zorg geweest, bovendien had hij zijn wand niet bij hem. <br /> <br /> Zijn verloofde had nooit geweten dat hij een Wizard was, al die jaren dat ze hem kende, hij had het haar nooit durven te vertellen, bang voor haar reactie. <br /> <br /> <br /> Hij had hun beiden begraven, in het land waar ze zo van hielden, Egypte. <br /> <br />Hij zucht even diep en staat dan ook op, hij loopt een paar passen en staat dan in een scherp steentje, hij haalt daarbij zijn voet open, moeizaam hinkelen vervolgt hij zijn weg, hij ziet dan de trap, hij loopt voorzichtig naar boven, glijd een paar keer uit en weet uiteindelijk boven te komen. <br /> <br /> Als hij boven is, gaat hij vermoeid tegen een boom zitten en kijkt uit over het ravijn naar de bergen</span> <br /><br /><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> <br /> <br /> <span style="color: dodgerblue;">Met gebogen hoofd wacht hij de reactie van Sarah en Lana af. Hij kan het niet. Hij kan ze niet meer recht in de ogen aankijken. <br /> <br /> "Grace," zegt hij vermoeid als hij Lana's reactie hoort, "Grace is de vrouw die Will dwong jou te vermoorden." <br /> <br /> Hij zucht. Eigenlijk was het beter geweest als de moeder van Sarah en Lana toch dood was, maar dat ze gewoon een lieve vrouw was geweest. De waarheid was hard. <br /> <br /> Mike voelde zich op dit moment heel alleen. Zijn dochters zouden hem niet meer willen zien. Hij zou weer naar huis kunnen en zijn eenzame leventje kunnen voortzetten.</span> <br /> <br /> <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> <br /> <br /> <span style="color: darkorange;">Met stijgende verbazing kijkt hij naar het tafereel. Zijn oom draait compleet door. Eigenlijk wilde hij naar voor lopen en er een stokje voor steken, maar toen zag hij dat Mike het zelfde plan had. Hij zag er zeer vastberaden uit. Olivier besloot te blijven staan. <br /> <br />Wanneer Will weer wat gekalmeerd is door Mike's verhaal, dat Olivier zeer verbaasde, denkt hij dat het weer rustig zal worden. Maar dan komt Mike naar Lana en Sarah toe. <br /> <br /> <span style="font-style: italic;">Grace is hun moeder. Ze hebben een volbloedmoeder. Maar wat voor één.</span> <br /> <br /> Hij kan geen woord uitbrengen en staat er maar een beetje bij. Hulpeloos kijkt hij even naar Sarah die tot nu toe nog niets gezegd heeft. <span style="font-style: italic;">Wat gaat er in haar hoofd om?</span> <br /> <br /> <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> <br /> <br /> Hij luistert naar Mike's verhaal en wordt langzaam weer kalm. De 'gewone' Will keert langzaam terug doordat hij beseft dat Mike bijna hetzelfde meegemaakt heeft. Grace heeft hen beiden het leven zuur gemaakt. <br /> <br /> Will krijgt weer moed om verder te gaan, doordat hij merkt dat het Mike ook gelukt is. <span style="font-style: italic;">Hij was helemaal alleen, maar heeft zich er doorheen geslagen.</span> <br /> <br /> Hij kijkt naar Gaia en probeert te glimlachen. "Sorry," fluistert hij, "Ik was even helemaal de weg kwijt. Het spijt me zo." <br /> <br /> Hij kijkt even naar Mike en de rest van de groep en denkt na. Dan neemt hij een besluit. "We moeten onderduiken Gaia. Grace zal niet lang wachten met haar wraak, en haar wraak zal zoet zijn. We zijn in groot gevaar. Allebei." <br /> <br /> Hij hoopt dat hij Gaia kan overtuigen. Ze zal hem immers op zijn woord moeten geloven. "Alsjeblieft, laat haar niet mijn laatste dochter afnemen."<br /><br /></span><span style="color: darkorange;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img354.imageshack.us/img354/2953/thorn4wr.jpg" /> <br /> <br /> Thorn loopt langzaam de gang in, behoedzaam om zich heen kijkend. Hij is nog niet geheel hersteld van zijn val, integendeel zelfs, hij komt amper voor uit. Thorn vertrouwt het hier niet helemaal. <br />Hoe dan ook, na een tijd lopen zonder verdere ongelukken komt hij bij een hoge en steile stenen trap aan. Met gefronste wenkbrauwen bekijkt Thorn de trap, besluit dat er geen gevaar mee verbonden is, en begint de trap dan op te klauteren. <br />Wanneer Thorn boven is, blijft hij hijgend staan, en heeft verder geen oog voor de omgeving. Thorn kijkt echter verbaasd op als hij stemmen hoort...<br /><br /></span><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> <br /> <br /> <span style="color: dodgerblue;">Lana had al verwacht wat het antwoord zou zijn, maar kan het niet tegenhouden dat in haar ogen een geschokte blik schiet wanneer zowel Milosh als Mike zeggen - bevestigen - wie Grace is. Lana voelt dat het licht wordt in haar hoofd en het eerste wat ze doet is door haar knieën naar de grond zakken. Het idee dat haar moeder niet gestorven was na haar geboorte door een of andere ziekte, maar dat die hen gewoonweg <span style="font-style: italic;">verlaten</span> heeft, zich jaren niet vertoond heeft en dan opeens terugkomt om met haar eigen dochter de vloer te vegen -want zo zag Lana het, het was Grace geweest die haar weerloos gemaakt had zodat ze geen kans meer maakte, niet Will - dat alles komt als een harde klap in Lana's gezicht aan. <br /> <br />Lana staart in haar handen wrijvend naar het gras en schudt haar hoofd, omdat ze het niet kan geloven. "Dat is niet waar... Dat kan niet dat er zo'n perso- dat is niet waar..." mompelt Lana dan hardop in zichzelf. Maar tegelijkertijd voelt ze een enorm grote afkeer - als die er al niet was - voor Grace, maar ook voor zichzelf door haar lijf jagen.<br /><br /></span><span style="color: dodgerblue;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> <br /> <br /> Gaia blijft verstijfd op dezelfde plaats staan als Wills smekende en standvastige woorden tot haar doordringen. Maar hetgene wat in haar geheugen gegrift staat is maar één ding; <br /> Aïsha is weg. <br /> Niet thuis al lezend in een van haar boeken. Niet naast haar, terwijl ze zoals altijd iets bemoedigends toefluistert. Nergens. <br /> En hetgene verliezen waar je al je hele leven erg afhankelijk aan bent, voelt aan als een enorm gemis. <br /> Zwakjes laat Gaia haar hand zakken waarin nog steeds als een soort van bescherming haar wand in gekluistert zit. Het feit dat Will op het punt staat om haar te vermoorden dringt niet tot haar door. Aïsha was er niet. <br /> <br />Dan sluit ze haar ogen, zoals ze als kind altijd deed wanneer ze bang was en het sluiten van je ogen als een ontvluchting van de werkelijkheid zag. <br />Daarna opende ze ze terug en ziet dan het gelaat van haar vader voor haar, met een sombere uitdrunking kijkt ze naar de grijze plukken haar die als vuile strepen in zijn haardos zitten en de vouwen in zijn gezicht. <br /> Hij was nog niet zo oud, wist ze. Maar alle gebeurtenissen hebben hem geveld. <br /> <br />Gaia verliest zich zelf in dit moment en gilt dan duidelijk 'NEE'. 'Nee, nee, nee, nee', herhaalt ze als een kind dat haar zin niet krijgt. Elke 'nee' klinkt steeds hopelozer en langzaam loopt ze naar hem toe, terwijl ze voor hem hurkt. <br /> <span style="font-weight: bold;">"Doe het niet. Daar krijg je spijt van. Spijt", </span>fluistert ze met tranen in haar ogen die langs haar wangen parelen. <br /> <br /> <span style="font-weight: bold;">"Er is maar een iemand die hier moet boeten. Je weet goed genoeg wie dat is, papa."</span> <br /> <br />Het gezicht van Grace flitst door haar een en met een korte knik verdwijnt dat even snel als het gekomen is. Machteloos kijkt ze hem aan, enigzins gelukkig om zijn bezorgdheid. <span style="font-weight: bold;">"Ik ga niet onderduiken voordat Aïsha veilig is."<br /><br /></span></span><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> <br /> <br /> <span style="color: darkorange;">Hij kijkt naar zijn dochter en vindt het merkwaardig dat ze nog zo rustig blijft. <span style="font-style: italic;">Hij had haar bijna vermoord.</span> <br /> <br /> "Gaia, luister, als we niet onderduiken zal ze jou ook ontvoeren. Misschien zelfs vermoorden," zegt hij op paniekerige toon. <br /> <br /> "Grace heeft veel macht, dat blijkt wel. Ze lag dodelijk gewond in een tunnel waar normaal niemand komt, maar nu loopt ze weer doodleuk rond! We zijn in gevaar Gaia. Jij bent in gevaar." <br /> <br /> Hij denkt even terug aan de beelden van Aisha die hij gezien had. Liggend op het bed, vastgebonden. <br /> <br /> "We kunnen Aisha niet zomaar even redden, al zou ik het net als jij dolgraag willen. Het is echt beter als we onderduiken."<br /><br /></span><span style="color: dodgerblue;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> <br /> <br /> Milosh ziet Lana's geschokte blik, waarna Lana op haar knieen zakt. Haastig knielt hij naast haar neer, en luistert naar het verwarrende gemompel. Milosh kan haar gevoelens wel begrijpen - prima, zelfs. <br />Hij kijkt Lana bemoedigend aan - of tenminste... iets dat voor bemoedigend door moet gaan. Milosh weet niet direct wat te zeggen, dus zwijgt hij maar, terwijl hij nog steeds Lana aan blijft kijken. Dan slaat Milosh zijn armen om Lana heen.<br /><br /></span><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> <br /> <br /> <span style="color: dodgerblue;">Lana voelt Milosh' armen om haar heen, en blijft even bewegingsloos zitten. Gedachten stromen door haar hoofd. Dan beseft ze pas tegoei dat Milosh haar vastheeft en beweegt lichtjes ongemakkelijk terwijl ze nog net de drang kan onderdrukken hem van haar af te duwen. <br /> <br /> "Milosh, alsjeblieft, laat me los..." zegt ze dan moeilijk. "Ik verdien dit niet... ik <span style="font-style: italic;">walg</span> van mezelf..." Even flitst er in haar gedachten een vermomde Grace voorbij, die haar gezicht onthult, waarna Lana's eigen gezicht zichtbaar is. Tot voor kort had ze altijd gedacht dat ze op mama leek, was ze trots op haar geweest en had ze haar als haar grote voorbeeld genomen. <br /> <br /> "Ik ben bang dat ik op haar lijk..." zegt ze dan plots.<br /><br /></span><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> <br /> <br /> <span style="color: indianred;">'Je <span style="font-style: italic;">bent</span> mijn broer niet,' probeert ze hem rustig te zeggen, wat niet echt wil lukken. Er zit eigenlijk een kern van waarheid in, aangezien ze alleen dezelfde moeder delen. <br /> <br /> Gelijk als hij z'n wand trekt, trekt zij ook haar wand. Het lijkt haar duidelijk wat er moet gebeuren. Toch is er iets van aarzeling. Jaren lang hadden ze samengeleefd, min of meer samen gespeeld, dingen gedeeld.. moest daar nu een einde aan komen? <span style="font-style: italic;">Hij probeerde jou ook te vermoorden..</span> <br /> <br /> Dan komt Mara tussenbeide. Roxan glimlacht als ze haar ziet. Ze roept <span style="font-style: italic;">Expelliarmus</span>. Dit horen eigenlijk zij, Dizn en Elmaz uit te vechten, Mara heeft er niets mee te maken.. maar ze lijkt het haar aan te trekken. <span style="font-style: italic;">Niet nog een onschuldige dode..</span> <br /> <br /> Terwijl Roxan nog met haar wand op de wand-loze Elmaz gericht staat, ziet ze uit een ooghoek Lana vallen. Er schijnt daar iets aan de hand te zijn. <span style="font-style: italic;">Hoorde ik dat nu goed? Grace haar moeder?</span> Ze kijkt van Elmaz naar Lana naar Mara en weer opnieuw. Alle belangrijke dingen komen tegelijk. Ze had Lana nog niet eens een 'welkom terug' gezegd. Tegelijk vangt ze Lana's woorden op. <br /> <br /> 'Nee! Lana, dat meen je niet! Denk dat niet! Je <span style="font-style: italic;">mag</span> niet op haar lijken, en je <span style="font-style: italic;">lijkt</span> ook niet op haar!' zegt ze, even afgeleid van Elmaz, waarnaar ze haar blik naar Dizn wendt met de blik <span style="font-style: italic;">wat nu</span>. <br /> <br /> 'Nou, ga je nog kiezen of moet ik het doen voor je,' snauwt ze Elmaz ondertussen bijna toe.<br /><br /></span><span style="color: gold;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img502.imageshack.us/img502/7097/kdm8oa.jpg" /> <br /> <br /> Elmaz neemt z'n toverstok weer in z'n hand die eruit was gevallen, nadat Mara een Expelliarmus spreuk had uitgeroepen. <br /> <br /> <span style="font-style: italic;">'Bemoei je er niet mee!'</span> roept hij in de richting van Mara. Z'n woede wordt hem te veel. <span style="font-style: italic;">'SECTUSEMPRA'</span> roept hij krachtig en duidelijk. Hij keert zich tot Roxan. Hij hoort wat ze zegt. <br /> <br /> <span style="font-style: italic;">'Ik zal zelf wel kiezen'.</span> Hij heft z'n wand. <span style="font-style: italic;">'Avada -'</span>..</span> <br /> <br /> <span style="color: indianred;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> <br /> <br /> <span style="font-style: italic;">'AVADA KEDAVRA'</span> roept Dizn snel. Hun spreuken raken elkaar. Ze komen in een strijd. Ze hadden immers allebei dezelfde kern. Als Dizn nu faalt is het voorgoed voorbij. Hij mag niet, hij zal niet falen, hoort hij zichzelf zeggen. Even lijkt de spreuk van Elmaz te winnen. Dizn krijgt het moeilijk. Hij ziet verschillende beelden voorbijflitsen. Elmaz. Vroeger. Roxan. Dizn is nog vermoeid van het waterongeval. Hij moet dit winnen. Voor Roxan. <br /> <br /> Dizn's straal neemt toe. Nog even..</span> <br /> <br /> <span style="color: gold;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img502.imageshack.us/img502/7097/kdm8oa.jpg" /> <br /> <br /> Elmaz ontmoet de groene straal. Hij valt neer. <span style="font-style: italic;">Dood</span>. <br /> <br />Een tak van de treurwilg komt tevoorschijn, een stevige dikke tak. De tak windt zich om de voet van Elmaz, die zijn toverstok nog steeds in zijn hand heeft. Elmaz wordt de treurwilg ingetrokken.<br /><br /></span><span style="color: indianred;"><img border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /><br />Mara hoort alle gesprekken om haar heen, en ziet dat Roxan naar haar glimlacht. Maar dan pakt Elmaz zijn staf weer. Dizn en hij strijden, en ze ziet tot haar grote opluchting dat Dizn wint. Elmaz wordt de treurwilg ingetrokken. Mara rent naar Roxan en Dizn toe. <br />'Je b- Jullie zijn terug!' <br />Ze ziet dat Roxan bezorgd is om Lana. Ze kent Lana niet zo goed, maar zij en Roxan schijnen goede vriendinnen te zijn. Ze weet niet wat Roxan allemaal weet, hoe lang ze alweer terug is. <br />'Hoe lang zijn jullie alweer terug? Je was toch dood? En weet je wat er allemaal aan de hand is?'<br /> <br /> </span><span style="color: dodgerblue;"><img border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /><br />Milosh luistert naar Lana, zwijgend. <span style="font-style: italic;">O God...</span> schiet door hem heen. Als Lana dan plotseling zegt dat ze bang is dat ze op Grace lijkt, volgt hij enorm veel woede jegens Grace door zijn lijf jagen. <br />Hij zucht even diep, maar begint daarna te praten. "Lana, kijk me aan." Milosh zwijgt even, zet zijn gedachten op een rijtje, en gaat verder. "Lana... je bent absoluut niet zoals... je moeder. Dat zou iedereen in je omgeving dan wel gemerkt hebben... en... geloof me, dan zou ik je een half uur geleden niet ten huwelijk hebben gevraagd." <br />Milosh begint nu moed te vatten, en zijn stem wordt wat standvastiger. "Lana, je bent een geweldig mens. Je karakter is prachtig, en het lijkt in niets op dat van je moeder. <br />En Lana, je ouders maken niet je karakter. Dat doe je zelf. Je ouders zorgen misschien voor richtlijnen, maar voor voor de rest heb je je hele karakter zelf gemaakt. Grace heeft er geen invloed op gehad, noch Mike." Milosh zwijgt wederom, glimlacht even. <br />"Lana, het kan me niets schelen wie je moeder is. Kan het feit dat Mike in 5 seconden net de naam zei van je moeder meteen je hele karakter omgooien? Nee. En het verandert voor mij niets, want de enige persoon die voor mij telt ben jij, Lana." Hierna zwijgt Milosh, die een brede glimlach op zijn gezicht heeft en Lana vol liefde aankijkt.<br /> <br /> </span><span style="color: darkorange;"><img border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /><br />Mitch kijkt langzaam op en neemt dan een besluit, hij haalt langzaam de ketting die onder zijn blouse zit te voorschijn. <br /><br />Hij kijkt er even naar trekt dan de ketting van zijn hals en kijkt naar de ringen die er aanhangen. <br /><br />Hij staat dan op en loopt naar de rand van de ravijn, hij laat de ringen in zijn hand glijden en zegt <span style="font-style: italic;">"Lisa het is nu al drie jaar, dat ik je moet missen, ik heb al die jaren om jou en de kleine getreurt, ondanks dat jullie altijd in mijn hart zullen blijven, moet ik verder, daarom neem ik op deze wijze opnieuw afscheid van jullie, vaarwel."</span> <br /><br />Hij laat de ringen uit zijn handen glijden, de ringen vallen naar beneden het ravijn in, hij volgt ze zolang als het mogelijk is, kijkt dan op en ziet een prachtige lucht, hij ziet een prachtige avondrood, hij weet dat hij hier goed aan heeft gedaan, hij kan nu verder. <br /><br />Mitch blijft even genietend staan te kijken naar de prachtige hemel, met de handen in de zakken en er verschijnd een ontspannende berustende blik in zijn ogen en zijn gelaat verzacht. <br /><br />Hij draait zich dan om en hinkeld naar de rand van het `bos´ hij blijft tegen een boom geleund staan en kijkt wat er allemaal daar aan de hand is, hij ziet nog net Dizn die de KDM verslaat, dat Mara dan naar Roxan nar Dizn en roxan toe rent, verder op ziet hij zijn broers, Sarah, Milosh, Lana een Mike die in een gesprek verwikkeld zijn, Will die Gaia van iets probeert te overtuigen, ziet Linda zitten, alleen Aisha ziet hij niet. <br /><br />Dan ziet hij nog iemand, maar hij weet bijna zeker dat het een gezichtsbedrog is, Hij denkt* nee, dat kan Thorn niet zijn, als dat zo was hadden de anderen hem toch wel opgemerkt, Mijn verbeelding gaat weer met mij aan de haal. <br /><br />Hij blijft rustig tegen de boom aanstaan en wacht af, wat er verder gaat gebeuren.<br /> <br /> </span><span style="color: dodgerblue;"><img border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /><br />Als Lana zichzelf schuldig begint te voelen over haar eigen karakter wil hij haar tegenspreken. Maar dan hoort hij de stem van Milosh al, en besluit dat hij dit nu beter even aan hem kan overlaten. Hij weet niet of Lana hem nog wel vertrouwd. <br /><br />Dan hoort hij plots iets waarvan zijn ogen groot van worden. <br />"Wablief? Jullie gaan <span style="font-style: italic;">wat</span>?" vraagt hij verbaasd. <br /><br />Hij kijkt even van Lana naar Milosh en dan weer terug naar Lana. "Wat uh..leuk voor jullie!" komt er niet echt overtuigd uit.<br /> <br /> </span><img border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /> <br /> <span style="color: dodgerblue;">Lana krijgt vrijwel meteen na haar uitspraak tegenspraken naar zich toegeslingerd. Ze kijkt even moeilijk op naar Roxan, maar laat haar hoofd dan weer zakken, waarna ze dan pas beseft dat Roxan er weer is. <span style="font-style: italic;">Ze is er nog!</span> Als ze iets wilt zeggen, hoort ze Milosh' woorden. Lana moet moeite doen om hem aan te durven kijken als hij dat vraagt. Een flauwe glimlach verschijnt op haar gezicht. <span style="font-style: italic;">Hij is toch zo lief voor me...</span> Als Milosh uitgesproken is, zwijgt ze en aarzelt ze even. Hij had gelijk dat z'n ouders haar karakters niet maakten, maar... <br /><br />"Stel dat het er al in zit?" vraagt ze dan plots zacht. "Bij haar is het ook begonnen bij één moord en... en..." Ze kijkt even naar de KDV. "Ik vermoordde hem wel..." Ze zwijgt even maar bedenkt zich dan nog twee zaken die haar gevoel nog erger maken. <br /><br />"Ik deed het met Sarah. Ze is m'n zus, en ik deed het uit vrije wil!" Lana kijkt weer even naar de grond. "Ik voel me gewoon onzeker, dat is alles..." zegt ze dan gauw. Dan kijkt ze op naar Mike die nogal verbaasd is bij het nieuws van Milosh. Hij hoort de manier waarop hij reageert, maar weet niet meteen iets terug te zeggen, misschien omdat hij het zo aarzelend zegt.<br /> <br /> </span><span style="color: darkorange;"><img border="0" src="http://img487.imageshack.us/img487/6265/nicof6eh.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /><br />Nico's lippen krullen omhoog wanneer Grace hem een passionele blik toewerpt. <br /><br />'Wat ruikt het hier lekker schat! Je hebt je wel erg uitgesloofd hoor.' Nico buldert van het lachen en trekt zijn gezicht dan weer in een plooi maar weet de lachende ondertoon in zijn stem moeilijk te onderdrukken. 'Als je nu nog eventjes je ogen dicht doet dan sloof ik mezelf ook nog eventjes uit.' <br /><br />Nico draait zich om en zet het dienblad vast op de grond, dan draait hij zich razendsnel terug om en steekt zijn wijsvinger naar haar uit. <br /><br />'En niet stiekem door je wimpers heen gluren schat, het moet wel spannend blijven...' zegt hij met een schoolmeesterstem. <br /><br />Dan gaat hij verder met zijn voorbereidingen. Nico zet in alle hoekjes en op de rand van het bad wat kaarsen neer. Hij doet erg zijn best, maar zijn gevoel voor romantiek is niet bepaald meer wat het vroeger geweest was. Hij zwiept even met zijn toverstaf zodat de kaarsjes gaan branden. Vervolgens pakt hij de rozenblaadjes en strooit er een paar op de rand van het bad en de rest in het bad. <br /><br />Hij zet het dienblad bij het bad neer, kleedt zichzelf dan razensnel uit en stapt in bad. <br /><br />'Open je ogen maar, liefste.' En om zijn zin wat kracht bij te zetten zet Nico zijn meest oogverblindende glimlach op. <br /><br /><img border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /><br />Sarah weet niet hoe ze het heeft na Mike's monoloog. <br /><br /><span style="font-style: italic;">Eerst vertelt Mike dat hij ons de waarheid moet vertellen en dan blijkt de waarheid niet de waarheid te zijn?</span> <br /><br />'Papa.. Mike.. Ach wat.. wie je ook bent, <span style="font-style: italic;">wat</span> je ook bent.. ik gelóóf dat we beide een andere defenitie van waarheid geleerd hebben. De waarheid ís de waarheid en níet één of ander verzinsel omdat dat je op dat moment goeddunkt. Sorry, maar dit vind ik laag, heel laag. Ik had wel wat beters van je verwacht.' <br /><br />Na haar zegje draait Sarah haar hoofd weg en gunt Mike geen blik meer waardig. <br /><br />Als Sarah hoort wie Grace is stort haar wereld in. Niet zíj! Sarah stoot van afgrijzen een oerkreet uit en weet met moeite de drang om haar armen tot bloedens toe open te krabben te onderdrukken. Het is Grace d'r bloed wat door Sarah's aderen stroomt. Bloed van een Volbloed. Bloed van een Modderbloedjeshater. <br /><br /><span style="font-style: italic;">Grace.. ze haatte Lana en mij. Daarom is ze natuurlijk weggegaan. Ze haatte gewoon haar bloedeigen kinderen.</span> <br /><br />Sarah wordt gek van zichzelf. Gék, knettergek. Ze kijkt verschrikt op wanneer ze Lana hoort zeggen wat ze zelf ook al dacht. Alleen durft Lana de moed op te brengen om het écht te zeggen. <br /><br /><span style="font-style: italic;">Misschien zit het inderdaad in onze familie... in mij. Ik bedoel, Mike loog alles aan elkaar.. G-grace deed het.. en zelfs ik heb een aantal jaren over mijn afkomst gelogen. Ik ben eigenlijk net zo erg. Ik.. ben een món-ster.</span> <br /><br />Bij die laatste gedachte trekt Sarah's hele gezicht samen in een grimas. Sarah walgt van zichzelf en kan het allemaal niet meer aan. <br /><br />'Sorry jongens,' zegt ze met een blik op Olivier en Ryan. 'Ik eeh.. ik moet weg.' <br /><br />Met een ruk draait ze zich om en begint te rennen, zonder eindbestemming maar verblindt door tranen.<br /> <br /> </span><span style="color: dodgerblue;"><img border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /><br />Met een kordate knik schudt Gaia haar hoofd. Ze piekerde er gewoonweg niet over om geen helpende hand te bieden aan de speurtocht naar Aïsha. Haar lippen vormen een dunne streep. <br /><br /><span style="font-weight: bold;">"Ik begrijp dat je bezorgd bent om mij. Maar met ons bedoel je jij en ik. Grace is een machtige vrouw, maar Aïsha is even goed je dochter en ik schuif haar veiligheid op een moment zoals deze boven die van mezelf, ookal is dat een idiote keuze."</span> <br /><br />Gaia kijkt haar vader recht aan en balt haar vuisten, daarna ontspant ze zich en leest de angst in zijn ogen af. Nu konden ze samen met de angst leven om iemand te verliezen. <br /><br /><span style="font-weight: bold;">"We gaan haar zoeken. Samen</span>", zegt ze kort. <br /> <br /> </span><span style="color: darkorange;"><img border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /><br />Gespannen wacht hij op Sarah's reactie. Af en toe kijkt hij eens naar haar om te zien wat ze doet. Dan zegt ze eindelijk iets en hij luistert. <br /><br />Hij had niet echt verwacht dat ze het zo op zou vatten. <span style="font-style: italic;">Zelf had hij wel redelijk wat begrip voor Mike's keuze. Hun moeder was echt verschrikkelijk. </span><br /><br />Als Sarah wegloopt probeert hij haar nog tegen te houden. "Wacht, Sarah.." roept hij. Hij zucht als ze gewoon doorloopt. "Doe alsjeblieft niks stoms!" roept hij uiteindelijk nog wanhopig. <br /><br />Hij kijkt naar Ryan met een bezorgde blik. Waarschijnlijk heeft Ryan hetzelfde gevoel. "Denk je..denk je dat ze zichzelf iets zal aandoen?" vraagt hij voorzichtig aan Ryan. <br /><br /><img border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /><br />Hij knikt als hij Gaia's woorden hoort. Hij had het al verwacht, maar het was te proberen geweest. <span style="font-style: italic;">Dan zouden ze Aisha maar samen moeten gaan zoeken. </span><br /><br />"Oke," zegt hij uiteindelijk. "Zullen we dan maar beginnen bij jullie huis? Misschien heeft Grace haar daar wel overvallen."<br /> <br /> </span><span style="color: indianred;"><img border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /><br />Dizn kijkt naar Elmaz. Hij was dood, hij had z'n eigen halfbroer vermoord. Hij zag hoe Elmaz de boom werd ingesleept, z'n ogen stonden nog open, het was een afschuwelijke blik om hem daar zo te zien liggen. Dizn kreeg het moeilijk. Hij wist niet goed wat hij gedaan had, hij had Roxan gered, dat wel, maar om daarom iemand anders te vermoorden. Het was altijd z'n broer geweest.. <br /><br />Dizn keek naar Roxan. Hij ziet nog anderen kijken. Hij ziet nog net de hand van Elmaz en dan niets meer. Hij weet niet wat hij moet doen. Hij had een moord op z'n geweten. Niet wetend waar hij heen wil, loopt hij van de groep en van Roxan weg. Weg naar ergens waar hij alleen kan. Ergens ver weg.. <br /><br />[...] <br /><br />Hij zit aan een boom bij een klein riviertje. Hij had deze plek nog nooit gezien, maar het kon hem rustig doen denken. Hij dacht aan vroeger. Aan Elmaz en Roxan, aan z'n ouders en grootouders. Sinds hij in Sado was komen wonen, had hij steeds aan het verleden gedacht. Dit had hij nochtans willen vermijden. Hij keek in het riviertje. Het water doet hem denken aan z'n val. Dát water daar, was speciaal geweest. Het had hem werkelijk, <span style="font-style: italic;">aangetast</span>.. <br /><br />Sinds hij uit dat water was gestapt, had hij een haat gevoeld voor de eerste die Roxan wat aandeed. Dat was Mitch geweest, daarna Elmaz en die had hij gedood. Dizn voelt zich slecht. Hij was veranderd. Hij was, hij weet niet goed, kwader geworden en slechter. Hij laat een traan, niet wetend waarom, maar hoogstwaarschijnlijk voor alle elende en pijn die hij voelt. Hij zucht en veegt daarna z'n tranen af. Hij kijkt rond. Hij weet niet hoe het komt, maar deze plek was speciaal. Hij had ze nooit eerder ontmoet, wat hij best raar vond, want deze plek was alles behalve 'normaal'. Er waren heel veel bomen en het enige stukje groen gras, was dit waarop hij zat. De rivier kronkelde erg en als hij het goed voor had zag hij op het einde een klein brugje. Hij zucht opnieuw en was van plan om niet zo rap weg te gaan van deze plek.<br /> <br /> </span><img border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /> <br /> <span style="color: indianred;">Een spreuk, een moment, en Elmaz valt levenloos dood op de grond. Dizn had het gedaan. Dizn deed wat zij niet kon. Dizn was.. <span style="font-style: italic;">Ik kon het niet. Hij wel.</span> Onwillekeurig zet ze een paar passen weg van de boom, weg van Elmaz. Ze ziet Dizn weglopen en laat hem verder, ze begrijpt het. <br /><br />Nu merkt ze pas dat ze bijna aan het einde van haar krachten is gekomen. Dat haar gewaad nat is. Dat haar haar in erg slordige slierten langs haar gezicht hangt. Ze legt haar haar weer min of meer fatsoenlijk en mompelt een spreuk om haar kleren droog te maken. Naast haar vraagt Mara vanalles. <br /><br />'Ben net terug.. ben niet echt dood en ving net iets van een gesprek op,' murmelt ze achter elkaar naar Mara - niet echt boos bedoelt, maar niet goed wetend wat ze moet doen en waar ze heen moet. <br /><br />Ze loopt tenslotte naar het ravijn - na met een zodanige blik naar Mara te hebben gekeken dat ze als ze wil wel mee mag, en kijkt naar beneden. <span style="font-style: italic;">Dat veranderde alles..</span> Ze schopt tegen een steentje en kijkt tot het in het water, ver beneden, plonst. Zelf gaat ze op een steen zitten, met haar hoofd in haar handen. Woede maakt plaats voor een vreemd leeg gevoel. <br /> <br /> </span><span style="color: indianred;"><img border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /><br />Mara hoort Roxan een beetje kortaf murmelen. <br /><span style="font-style: italic;">Je moet ook niet te veel tegelijk zeggen, laat haar gewoon met rust.</span> <br />Ze loopt achter Roxan aan naar het ravijn en gaat zwijgend naast haar staan. Ze bedenkt zich ineens iets. <br />'Hee Roxan.. Ik zat te denken... Volgens mij, volgens mij was het Elmaz... Heeft hij me ontvoerd.. En jij wist het hé? Jij wist het. Je wist het zodra ik vertelde wat er gebeurt was.' <br />Ze kijkt even opzij en kijkt dan ook het ravijn in. Ze wacht tot Roxan weer gaat praten.<br /> <br /> </span><span style="color: darkorange;"><img border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /><br />Mitch beseft kijkt naar alle gebeurtenissen en beseft dat niemand het een donder kan schelen, of hij het wel of niet overleeft heeft. <br /><br />Hij gaat weer recht opstaan , gaat dan weer richting de ravijn en strompelt dan langs de ravijn naar de rivier, gaat dan verder langs de rivier, tot hij bij de bergrand is aangekomen, hij loopt iets om hoog en ziet het bergmeertje met daarnaast zijn tent. <br /><br />Alles staat er nog net zoals hij het heeft achter gelaten, zelf de berscherming die hij geplaatst heeft tegen wilde dieren, hij ritst zijn tent open, pakt zijn rugzak, pakt er een medicijn kistje uit, schone kleren en een handdoek. <br /><br />Hij trekt dan al zijn kleren uit en loopt naar het meertje hij gaat er in zitten, hij haalt dan de band van zijn hoofd en weekt voorzichtig het stukje blouse van zijn wond. <br /><br />Hij smeert een viesuitziende zalf op de wond, doet er een gaasje op, daarna wat vette watten en doet daar omheen een verband. <br /><br />Hij legt dan een handdoek op de rand gaat er op zitten en verzogt dan de wonden op zijn benen, waarna zijn voet aan de beurt is, als hij deze ook heeft verbonden, zoals hij bij zijn hoofdwond heeft gedaan, trekt hij een zwarte spijkerbroek aan, zijn sokken en daarna zijn cowboylaarsen. <br /><br />Hij pakt dan een kleine spiegel die hij vast klemt tussen wat rotsen, pakt zijn scheerspullen, begint zich te scheren, poetst dan zijn tanden en bekijkt zich dan in de spiegel, hij ziet dat hij er beroert uit ziet, hij grijnst even naar zijn spiegelbeeld. <br /><br />Hij trekt dan een donkerblauwe blouse aan, doet een riem om , waar een mesholster aanhangt, hij haald de mes eruit kijkt of deze scherp genoeg is en steekt hem dan terug. <br /><br />De mes is nu zijn enige verdedegingswapen, aangezien hij zijn wand is verloren in de ravijn. <br /><br />Hij doet dan een lerenjack aan, zet dan een zwartestetson op, ruimt dan zijn spullen weer op, omdat als hij weer op krachten wil komen, hij toch wat moet eten, zal hij dus naar het dorp moeten, hij voelt zich anders dan Dizn, hij voelt zich rustig, vredig, hij heeft het gevoel dat hij op dit moment alles aankan, dan loopt hij licht hinkend, weer richting het dorp.<br /> <br /> </span><img border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /> <br /> <span style="color: darkorange;">Als Ryan ziet dat Sarah weg rent werken zijn gedachten in volle toeren. Hij is erg in de war van wat hij allemaal gehoord heeft maar hij voelt pijn in zijn borstkas... pijn en leegte. <br /><br /><span style="font-style: italic;">Ze rent weg...</span> *denkt hij* <br /><br />Hij hoort wat Olivier zegt en zijn adem stokt en kijkt angstig terug naar Olivier en bedenkt zich dan niet langer meer en rent achter Sarah aan. Ze heeft een flinke voorsprong maar dan eindelijk heeft hij haar ingehaald. <br /><br />*hijgt* <br /><br />'Stop, stop alsjeblieft Sarah... ik... ' <br /><br />*hij stopt* <br /><br /><span style="font-style: italic;">Alsjeblieft stop!<br /> <br /> </span></span><img border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /> <br /> <span style="color: dodgerblue;">Lana begint nu nog harder te twijfelen. Het was niet de bedoeling geweest dat Mike het nieuws van Milosh en haar op die manier zou vernemen en Lana vraagt zich af of Mike er misschien bezwaar tegen heeft. Wat hij zei en de manier waarop klonk... raar. Lana durft niet te vragen wat Mike ervan vindt, maar dan hoort en ziet ze Sarah. Ze wilt haar nog terug roepen, maar vindt haar stem niet meer terug en als ze ziet dat Olivier en Ryan erachteraan gaan, laat ze het maar zitten. <br /><br />Maar Sarah had in een opzicht wel gelijk: Mike had de waarheid beloofd, hoewel ze die niet gekregen hadden. Maar Mike had het gedaan om hen te beschermen en... Lana weet niet meer wat ze van Mike moet denken, zowel door z'n bekentenis als door z'n reactie. Ze zucht en staart weer naar de grond. Het enige wat ze nu wil, is rustig thuis in haar bed liggen en eens zonder stress, problemen... kortom: in alle rust slapen.</span> <br /> <br /> <img border="0" src="http://img487.imageshack.us/img487/2821/gracef8ri.jpg" alt="Image" title="Image" /> <br /> <br /> <span style="color: darkorange;">Grace grijnst zo lief als ze maar kan, en sluit dan haar ogen. <br /><br />"Ik gluur niet stiekem door m'n wimpers!" zegt Grace opstandig en ze lacht eventjes. Het is lang geleden geweest dat iemand ooit nog eens zo z'n best voor haar gedaan had. Als ze dan voelt dat Nico ook in bad komt zitten, weet ze dat ze bijna terug mag kijken en opent haar ogen dan ook. Ze ziet de rozenblaadjes, de gezellige kaarsjes en Nico's glimlach die haar doet smelten. Ze kruipt naar hem toe (groot bad, he?) en legt zich tegen hem aan. <br /><br />"Jij weet je vrouw wel te charmeren, he?" fluistert ze in Nico's oor, waarna ze hem even kust op z'n kaak en in z'n hals, terwijl ze met haar hand een beetje badschuim neemt en het op Nico's neus smeert. Ze giechelt even alsof ze het keischattig vindt staan en draait zich dan naar het dienblad. <br /><br />Grace ziet er enkele boterhammen met kaas liggen en moet automatisch aan Will denken. Haar gezichtsuitdrukking straalt opeens wat kwaad uit. <span style="font-style: italic;">Bah...</span> Dan negeert ze de boterhammen met kaas volledig en neemt iets anders op, waarna ze zich weer keert naar Nico. <br /><br />"Een hapje?" vraagt ze stil en met een glimlach terwijl ze de boterham heen en weer voor Nico beweegt, maar onwillekeurig moet ze weer aan Will denken. <span style="font-style: italic;">Ik moet en ik zal die vent nog te pakken krijgen... En hard!</span></span><span style="color: dodgerblue;"><span style="font-style: italic;"></span></span><br /><span style="color: darkorange;"><span style="font-style: italic;"><br /><br /></span></span><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> <br /><br /><span style="color: darkorange;">Verbaasd kijkt Olivier Ryan na als deze zonder te reageren wegrent. Hij kijkt even om zich heen en rent ze dan ook snel achterna. <br />Als hij Ryan in het vizier krijgt loopt hij hijgend naar hem toe en als hij stopt stopt hij ook. <br /><br />"Had even gezegd dat je haar achterna wilde gaan," zegt hij, nog steeds hijgend. <br /><br />Hij kijkt naar Sarah en vraagt zich af of ze zal stoppen. Hij vreest van niet.<br /><br /></span><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> <br /><br /><span style="color: darkorange;">*hij kijkt om en schrikt zo van dat Olivier hem is gevolgd dat zijn ogen vuur spuwen* <br /><br />'Ga weg!' *sist hij* <br /><br />*dan neemt hij weer een sprint en als hij vlak achter haar zit roept hij nogmaals* <br /><br />'Sarah... alsjeblieft stop!' <br /><br /></span><span style="color: dodgerblue;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> <br /><br />Milosh zwijgt, terwijl Lana verder praat en Mike verbaasd en blijkbaar niet super blij is. <span style="font-style: italic;">Geweldig...</span> denkt hij, en zucht even. Uiteindelijk zegt Milosh tegen Mike: "We gaan inderdaad trouwen, ja..." Hierna weet hij niet echt wat te zeggen, dus staart hij maar naar de grond. <br />Uiteindelijk staat Milosh op, kijkt naar de grond, en steekt zijn hand naar Lana uit. "Laten we naar huis gaan..." zegt hij, terwijl hij Lana's hand vastpakt en haar voorzichtig overeind trekt. Milosh negeert voor het gemak Mike maar even.<br /><br /></span><span style="color: darkorange;"><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /> <br /><br />Sarah hoort vaag wat geroep op de achtergrond. Ze herkent de stemmen van Olivier en Ryan, maar luistert er niet naar. Vastberaden, maar tegelijkertijd verscheurd door twijfel rent ze stug door. <br /><br />Tranen vloeien nu rijkelijk over haar gezicht en kijkt bewust niet om. Sarah versnelt wat en balt haar vuisten. <br /><br /><span style="font-style: italic;">Wáarom? Waarom moet nu van alle moeders op de wereld nu net Grace míjn moeder zijn? Wat heb ik gedaan om dat te verdienen?</span> <br /><br />Als Sarah opschrikt uit haar gedachten ziet ze dat ze al in de straat rent waar haar huis staat. Ze kan de zoete geur van de bloemen uit haar tuin die in bloei staan al ruiken. <br /><br />Maar dan houdt ze haar pas in. Ze ziet iets voor haar deur liggen en vertrouwt het niet helemaal. Sarah heeft niet door dat ze op haar tenen verder loopt en nadert uiterst voorzichtig haar voordeur. De bloemengeur is nu bijna bedwelmend, maar Sarah merkt er niets van. Ongelovig knippert ze met haar ogen wanneer ze beseft wát er op de deurmat voor haar deur ligt. <br /><br />'Dit.. dit kan niet waar zijn!'<br /><br /></span><img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> <br /><br /><span style