Hoofdstuk 46 - de waarheid is hard (verbeterd)

Bericht door **Syll** » wo jul 05, 2006 4:32 pm

<img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> Een herinnering vervaagt. Er komt een nieuwe te boven, wanneer Roxan al ouder is en op Zweinstein zit. Weer een nieuwe, en nog een. Ten slotte gaan haar ogen open. Ze kijkt weer recht in het gezicht van Mitch en glimlacht. Ze denkt dat ze haar krachten weer wat herwonnen heeft en krabbelt recht met veel moeite. ‘Bedankt,’ brengt ze schor uit tegen Mitch. Elmaz. Tuurlijk, daar was ze mee bezig. Ze moet terug naar Elmaz. Ze zal hem eens te pakken krijgen. Hij krijgt zijn zin niet. Deze keer niet. Ze zal terugkomen, voor z’n neus. Ze probeert op haar benen te gaan staan, vindt wat steun, grijpt ze rotswand vast met haar goede hand en komt erg langzaam vooruit. Vastbesloten om terug te gaan. Ze kijkt om naar Dizn en probeert hem te wenken. Hij moet mee. Moet. Anders gaat het niet. Ze loopt verder en verder de tunnel door, tot ze er uiteindelijk uitkomt. Even gaat ze uitgeput op de grond zitten. Eigenlijk is het helemaal niet slim wat ze doet, maar het moet toch. Naast zich ziet ze een trap. Ik wil naar boven. Een paar keer struikelend over te treden en haar been openhalend, komt ze uiteindelijk boven aan. Het duizelt haar en ze grijpt de dichtstbijzijnde boom vast. Zo gaat ze van boom tot boom, tot ze uiteindelijk veel later de treurwilg in beeld ziet. Ze glimlacht flauw. Voor de treurwilg staat Elmaz. Haar glimlach wordt breder. Ze wankelt naar de achterkant van de treurwilg en gaat er even bij zitten. Boven haar waait een takje heen een weer door de wind, die flauw waait. Er zit een druppel water op de tak, het valt recht op Roxans neus. Die kijkt omhoog en ziet de tak. Een hele lange tak, vanaf de kern in de boom, maar smal, erg smal, alsof hij nog erg veel moet leren. Ze steekt haar hand uit naar de tak en raakt hem aan. Een flits. Van Elmaz, die op het moment aan de andere kant van de boom moest staan. Het was dus een herinnering. Dizn was weg. Zij was alleen in de tuin, samen met Elmaz. Roxan was de bloemetjes water aan het geven. Elmaz had een of ander houten stokje vast, waarvan Roxan niet wist dat het een toverstok was, en hij wat ‘aan het knallen’ in Roxans ogen. ‘Elmaz, straks gaan de bloemetjes dood!’ ‘Tuurlijk! Kun je nu echt niets zinnigers uit je mond krijgen?’ ‘Nou.. sorry hoor..’ Elmaz gaat weer door met ‘knallen’ en Roxan gaat verder met bloemetjes water geven. Ze lopen allebei naar elkaar toe, en op een gegeven moment botsen ze tegen elkaar. ‘Kijk nu toch eens een keer uit!’ roept Elmaz uit frustratie. Roxan, die dit niet gehoord had, omdat ze Elmaz’ toverstok in de gaten kreeg en merkte dat het niet gewoon een stokje was, staarde met grote ogen naar Elmaz. Ze wendt haar ogen van hem af en gaat door de tuin huppelen en zingen. ‘Hihihi! Elmaz denkt dat hij kan toveren. Abracadabraaaa!!’ Zo gaat dat nog even door tot Elmaz het zat is. Hij zal eens laten zien wat hij kan. Met de punt op Roxans knie richtend, spreekt hij een spreuk uit. Roxan valt op de grond en schreeuwt het uit. Haar knie bloeit en ze kan niet op haar been staan. Woedend kijkt ze naar Elmaz. Ze heeft nog niet in de gaten dat hij getoverd heeft. Op de achtergrond verschijnt Dizn. Hij wordt boos op Elmaz en begint ook nog te huilen. Bij Roxan lopen er ook tranen over haar wangen en ze hinkt naar Dizn. ‘Stop! Dizn! Nee je m… Woede lijkt haar nieuwe kracht te geven en ze staat op. Ze kijkt naar Dizn, naast haar. Ze moet het hem vertellen. Vertellen wat ze wil. Wat ze van plan is. ‘Dizn.. we sturen hem weg.. en als hij niet wil.. dan.. dan.. v-vermoorden we hem,’ zegt ze, met in haar achterhoofd houdend dat zij hem toch niet kunnen vermoorden voor altijd, omdat hij bij de volgende opdracht waarschijnlijk gewoon terug komt. Zonder op z’n reactie te wachten, draait ze zich om en wankelt ze op Elmaz af. Voor z’n neus blijft ze staan. Herinneringen komen boven drijven. Woede en misschien een klein stukje verdriet. Waarom moest dit, wat min of meer een broeder-zuster band zou moeten zijn, uitlopen op een finaal drama.. Ze doet haar mond open en spreekt. ‘Elmaz, verdwijn. Verdwijn uit m’n leven en dat van iedereen anders. Sado is jou niet waard als koning. Ga weg, en kom nooit meer terug’ ‘Verdwijn, of ik maak er zelf een eind aan’ <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img85.imageshack.us/img85/6507/christine4kc.jpg" /> Christine loopt door de straten van Sado terwijl ze iets in doeken gewikkeld in haar armen houdt. Het was al donker. Ze blijft even staan en kijkt naar de baby in haar armen. Een vage glimlach waar ook iets pijnlijks in schuilt, verschijnt op haar gezicht als ze een stukje van de doek opheft en ziet dat de baby nietsvermoedend slaapt. Daarna kijkt ze stilstaand rond. Het was hier zo doods... Een rilling loopt over Christines rug en snel wandelt ze verder, zich niet zo enorm op haar gemak voelend. Na een minuutje of tien zoeken, is ze gearriveerd waar ze wilde zijn. Ze kijkt vlug even naar binnen om te besluiten dat er niemand aan de andere kant van het raam zit ondanks het huis toch bewoond leek en gaat met haar rug tegen de muur van het huis staan. Ze staart denkend voor zich uit. Het was allemaal relatief vlug besloten, maar nu ze hier uiteindelijk stond - haar laatste "kans" - twijfelde Christine of ze het wel degelijk zou doen. Het is de enige manier om nog een kans te kunnen maken, spookt het door haar hoofd. Uiteindelijk zucht ze diep en slaat haar hoofd neer, kijkend naar de baby. Dan begint ze zachtjes te spreken tegen het slapende kind. "Het komt allemaal goed, schatje, dat beloof ik je. Ik beloof het je..." Haar stem klinkt alsof die op het punt staat te breken en Christine streelt met haar vinger over het kind z'n zachte gezichtje. Haar ogen vullen zich met tranen, waarna ze langzaam en geluidsloos over haar wangen rollen. Even kijkt ze links en rechts om te kijken of de straat leeg is en tovert dan een korf tevoorschijn die ze op de grond voor de deur zet. Dan kust ze de baby zachtjes op z'n voorhoofdje, zegt: "Ik ga je missen..." en legt het voorzichtig in de korf, erop lettend het kind niet wakker te maken. Dan haalt ze een brief uit haar broekzak en steekt ze bij hem. Even blijft ze gehurkt zitten bij de baby, maar besluit dan met pijn in haar hart om op te staan. Ze kijkt nog even neer. "Het spijt me... Maar ik kan niet anders..." zegt ze dan hakkelend, wanneer de emoties de overhand beginnen te nemen, waarna ze zich met de grootste tegenzin omdraait, weggaat, voelt hoe het schuldgevoel bij elke pas die ze zet, groter en groter wordt. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana schrikt op en tilt haar hoofd als ze ziet en hoort hoe Will zich tegenover Gaia gedraagt. Ze staat op van de rots waar ze op was gaan zitten en gaat dichterbij de rest staan terwijl ze alles aanziet. Als Mike Will probeert te kalmeren en dat schijnt te lukken, bedaart Lana weer een beetje. Ze weet niet wat ze van Will moet denken. Als ze eventjes verder dacht, wist ze eigenlijk niet meer wat ze van ver iedereen moest denken. Als Mike naar Sarah en haar toewandelen, fronst Lana haar wenkbrauwen. Z'n houding staat haar niet echt aan en dat wordt alleen maar bevestigd wanneer hij schuldig zegt dat hij nog eens iets te bekennen heeft. Een naar voorgevoel bekruipt Lana. Wanneer ga ik eindelijk eens alles weten? Ze zegt echter niets en kijkt Mike alleen maar aan terwijl die z'n bekentenis doet en Lana's nare gevoel alleen maar groter en groter wordt. Het idee dat Mike helemaal niet in het café zat terwijl zij en Sarah bijna hun leven verloren waren voor hem, maakte haar niet bepaald blij. Als Thorns naam valt, voelt Lana zo'n groot gevoel van haat door haar heen gaan tegen hem en het feit dat Thorn van de afgrond was gedonderd, vond Lana opluchtend. Als Mike zwijgt, denkt Lana dat z'n bekentenis is afgelopen en probeert in zichzelf te zoeken wat en hoe ze moet reageren. Maar dan flapt Mike er tegen Lana's verwachting uit dat haar moeder niet dood is en hen in de steek heeft gelaten. Lana wordt van het ene op het andere ogenblik krijtwit en hoort dan ook nog eens dat Grace haar moeder is, hoewel haar dat niets meer aandoet. Het is stil. "Grace?" vraagt ze dan uiteindelijk. Ze zwijgt even en kijkt Mike aan, en Lana's blik wordt enorm achterdochtig als hij Mikes uitdrukking op z'n gezicht ziet. Dat voorspelde niet veel positiefs. Lana kijkt even naar Sarah, maar dan weer naar Mike. "En... Wie- wie is Grace?" vraagt ze hem dan onbegrijpend, terwijl ze nu lijkbleek is. Hoewel Lana al een sterk horrorvermoeden heeft, had ze nog nooit van een persoon genaamd Grace gehoord. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Hij ziet Roxan op hem afkomen. Hij werpt een vuile blik op Mitch en gaat dan samen met Roxan naar boven. Het is moeilijk, ze zijn allebei vermoeid. Uiteindelijk raken ze toch boven, waar ze Elmaz zien. Dizn ziet Roxan die de tak aanraakt, een hele smalle tak. Dizn kijkt vuil naar Elmaz. Roxan had hem net gezegd dat ze zou zeggen dat hij moest verdwijnen en anders zou ze hem vermoorden. Dat tweede leek bij Dizn het beste. Hij ziet Roxan op Elmaz aflopen. Dizn doet hetzelfde, samen staan ze voor Elmaz. Hij hoort wat Dizn zegt. Dizn kijkt vuil, recht in Elmaz' ogen. Hij voelt haat en woede. Als Elmaz niet oplet, is het straks werkelijk gedaan. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img502.imageshack.us/img502/7097/kdm8oa.jpg" /> Elmaz schrikt uit gedachten over Roxan en Dizn op. Hij ziet ze, ze komen de trap op. Ze leven nog. Dit kon niet waar zijn, wie overleeft er nu zo'n val. Dit is niet goed. Ze zijn vast woedend en - voor Elmaz kan verder denken ziet hij Roxan en Dizn op hem afstappen. Elmaz steekt z'n hand in z'n gewaad en houdt z'n wand klaar. Hij hoort wat Roxan zegt. ''Jij bent mij niet waard als broer'' zegt hij vuil en met de nadruk op het woord 'broer'. Hij kijkt nog even recht in de ogen van Roxan en Dizn. Hij trekt z'n toverstok... <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh ziet hoe Mike's houding is, en hij beseft vrijwel meteen wat er gaat volgen, aangezien hij deze houding maar al te goed kent... omdat hij deze houding 2 weken geleden heeft aangenomen, in de kaasfabriek, terwijl hij opbiechtte dat hij de amulet had en zijn ouders die van Olivier vermoord hadden. Terwijl Mike begint te praten, wordt Milosh steeds wantrouwiger. Hij kijkt Lana even min of meer bemoedigend aan, kijkt daarna weer naar Mike. Milosh voelt aan dat het belangrijkste en wellicht schokkendste gedeelte nog zal komen, en tast naar Lana's hand. Hij verstijft echter midden in de beweging als Mike zijn laatste zinnen zegt. Milosh beseft geleidelijk over wie Mike het heeft. Will noemde Duister Persoon Grace... Mike zei dat Grace niet alleen Will's leven kapot gemaakt had... en de stukjes vallen op hun plaats. Milosh voelt een enorm gevoel van walging door zich heen gaan - niet jegens Lana of Sarah omdat ze de dochters van Grace zijn, en zelfs niet jegens Mike. De walging die Milosh voelt is jegens Grace, omdat ze er voor gezorgd heeft dat haar eigen dochter vermoord werd, dat ze grijzend toekeek, dat ze Lana zo maar in de steek gelaten heeft. Als dan Roxan boven aan komt, samen met Dizn en die twee richting Elmaz lopen en hem lijken uit te dagen en tegelijkertijd Lana vraagt wie Grace is, weet Milosh even niet wat te doen. Dan kijkt Milosh Lana aan, en pakt alsnog haar hand vast. "Lana," zegt hij langzaam, "Grace is... was... Will's... metgezellin..." Milosh zwijgt even. "Grace was de vrouw die er voor zorgde dat Will de kans kreeg je te vermoorden." <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Hoewel de luiken gesloten zijn van de ramen van de kamer is het licht er fel. De witte muren, het witte plafond, de witte vloer en de witte meubels maken het er licht. Slechts een lampje verlicht de grote kamer. Op het bed in de kamer ligt Aisha. Ze kijkt naar het plafond, probeert blikken van de man te negeren. Wie is die man? De vraag spookte haar al door het hoofd sinds ze wakker werd. Ja, ze kende hem. Ze had deze man eenmaal eerder gezien, toen ze nog klein was. Nee, ze had hem zelfs twee keer gezien. Ook op die ene dag, de dag die niet in haar herrineringen moest zitten, maar er zat. Aisha treky aan de ketens en merkt voor de zoveelste keer dat het geen zin heeft. Vast. Ze zouden haar niet missen, met dat briefje. Op het eerste gezicht leek deze in wit gehulde mens, een begaafd man. Hij had hier over nagedacht. Aisha zucht en kijkt opzij, de man lijkt in gedachten. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img133.imageshack.us/img133/1253/marwan7iy.jpg" /> Marwan kijkt even naar het meisje, die op het bed naar het plafond ligt te staren. Daarna kijkt hij weg en staart hij naar zijn eigen blote voeten. Gedachten schieten hem door het hoofd. Wat nu? Will, of zijn bijnaam Cheesy, moest boeten, dat was zeker. Plots staat Marwan op en loopt hij naar het evenal witte bureau. Hij pakt een pakt een stuk perkament en gaat zitten. Met de ganzenveer begint hij te schrijven. Cheesy, je zult boeten. Een glimlacht krult om Marwans lippen. Jij mijn grote liefde, ik jouw dochter. Dacht je nu echt dat je er zo makkelijk af kon komen? Dacht je nu echt dat ik haar zo van me af liet pakken? In ruil heb ik je dochter, ze lijkt op haar. Evenals ze op jouw lijkt, Cheesy. Zelfvoldaan stond Marwan op en liep hij de kamer uit, om het berichtje onmiddelijk naar zijn oude vriend te sturen. Zijn wraak zou zoet zijn, Will moest de pijn voelen die hij had gevoeld. De pijn die sterker was geworden nadat Marwan ten oren was gekomen dat Will er wat op na hield met die lelijke secreet. Dat monster. Jessica verdiende beter. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara voelt een arm om haar schouders en weet dat het Linda moet zijn. Ze blijft stil zitten. Ze hoort iedereen praten, maar het doet haar niets. Dan hoort ze ineens zachtjes de stem van Roxan. Dat kan niet, Roxan is dood. Ze kijkt op en ziet Roxan staan, en Dizn. Voor Elmaz. Elmaz met getrokken staf. Zonder erbij na te denken springt ze op, naar haar toverstaf graaiend. Ze richt op Elmaz en schreeuwt: 'EXPELLIARMUS!' Ze ziet hoe Elmaz' staf uit zijn hand slaat. Ze blijft met bevende arm staan, en veegt met haar andere hand de tranen van haar gezicht. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch ziet dat Roxan weer voorzichtig overeind krabbelt, dan zegt ze bedankt en ziet de blik die Dizn hem toe werpt, hij denkt* Het zal hier wel nooit veranderen. Hij ziet hun weg lopen, zelf blijft hij nog even zitten in gedachten verzonken, hij ziet in gedachten weer het kleine wezentje in zijn handen, zijn zoon, het mocht niet zo zijn, hij was te zwaar gewond geweest en ze waren te ver van enige medische zorg geweest, bovendien had hij zijn wand niet bij hem. Zijn verloofde had nooit geweten dat hij een Wizard was, al die jaren dat ze hem kende, hij had het haar nooit durven te vertellen, bang voor haar reactie. Hij had hun beiden begraven, in het land waar ze zo van hielden, Egypte. Hij zucht even diep en staat dan ook op, hij loopt een paar passen en staat dan in een scherp steentje, hij haalt daarbij zijn voet open, moeizaam hinkelen vervolgt hij zijn weg, hij ziet dan de trap, hij loopt voorzichtig naar boven, glijd een paar keer uit en weet uiteindelijk boven te komen. Als hij boven is, gaat hij vermoeid tegen een boom zitten en kijkt uit over het ravijn naar de bergen <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Met gebogen hoofd wacht hij de reactie van Sarah en Lana af. Hij kan het niet. Hij kan ze niet meer recht in de ogen aankijken. "Grace," zegt hij vermoeid als hij Lana's reactie hoort, "Grace is de vrouw die Will dwong jou te vermoorden." Hij zucht. Eigenlijk was het beter geweest als de moeder van Sarah en Lana toch dood was, maar dat ze gewoon een lieve vrouw was geweest. De waarheid was hard. Mike voelde zich op dit moment heel alleen. Zijn dochters zouden hem niet meer willen zien. Hij zou weer naar huis kunnen en zijn eenzame leventje kunnen voortzetten. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Met stijgende verbazing kijkt hij naar het tafereel. Zijn oom draait compleet door. Eigenlijk wilde hij naar voor lopen en er een stokje voor steken, maar toen zag hij dat Mike het zelfde plan had. Hij zag er zeer vastberaden uit. Olivier besloot te blijven staan. Wanneer Will weer wat gekalmeerd is door Mike's verhaal, dat Olivier zeer verbaasde, denkt hij dat het weer rustig zal worden. Maar dan komt Mike naar Lana en Sarah toe. Grace is hun moeder. Ze hebben een volbloedmoeder. Maar wat voor één. Hij kan geen woord uitbrengen en staat er maar een beetje bij. Hulpeloos kijkt hij even naar Sarah die tot nu toe nog niets gezegd heeft. Wat gaat er in haar hoofd om? <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Hij luistert naar Mike's verhaal en wordt langzaam weer kalm. De 'gewone' Will keert langzaam terug doordat hij beseft dat Mike bijna hetzelfde meegemaakt heeft. Grace heeft hen beiden het leven zuur gemaakt. Will krijgt weer moed om verder te gaan, doordat hij merkt dat het Mike ook gelukt is. Hij was helemaal alleen, maar heeft zich er doorheen geslagen. Hij kijkt naar Gaia en probeert te glimlachen. "Sorry," fluistert hij, "Ik was even helemaal de weg kwijt. Het spijt me zo." Hij kijkt even naar Mike en de rest van de groep en denkt na. Dan neemt hij een besluit. "We moeten onderduiken Gaia. Grace zal niet lang wachten met haar wraak, en haar wraak zal zoet zijn. We zijn in groot gevaar. Allebei." Hij hoopt dat hij Gaia kan overtuigen. Ze zal hem immers op zijn woord moeten geloven. "Alsjeblieft, laat haar niet mijn laatste dochter afnemen." <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img354.imageshack.us/img354/2953/thorn4wr.jpg" /> Thorn loopt langzaam de gang in, behoedzaam om zich heen kijkend. Hij is nog niet geheel hersteld van zijn val, integendeel zelfs, hij komt amper voor uit. Thorn vertrouwt het hier niet helemaal. Hoe dan ook, na een tijd lopen zonder verdere ongelukken komt hij bij een hoge en steile stenen trap aan. Met gefronste wenkbrauwen bekijkt Thorn de trap, besluit dat er geen gevaar mee verbonden is, en begint de trap dan op te klauteren. Wanneer Thorn boven is, blijft hij hijgend staan, en heeft verder geen oog voor de omgeving. Thorn kijkt echter verbaasd op als hij stemmen hoort... <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana had al verwacht wat het antwoord zou zijn, maar kan het niet tegenhouden dat in haar ogen een geschokte blik schiet wanneer zowel Milosh als Mike zeggen - bevestigen - wie Grace is. Lana voelt dat het licht wordt in haar hoofd en het eerste wat ze doet is door haar knieën naar de grond zakken. Het idee dat haar moeder niet gestorven was na haar geboorte door een of andere ziekte, maar dat die hen gewoonweg verlaten heeft, zich jaren niet vertoond heeft en dan opeens terugkomt om met haar eigen dochter de vloer te vegen -want zo zag Lana het, het was Grace geweest die haar weerloos gemaakt had zodat ze geen kans meer maakte, niet Will - dat alles komt als een harde klap in Lana's gezicht aan. Lana staart in haar handen wrijvend naar het gras en schudt haar hoofd, omdat ze het niet kan geloven. "Dat is niet waar... Dat kan niet dat er zo'n perso- dat is niet waar..." mompelt Lana dan hardop in zichzelf. Maar tegelijkertijd voelt ze een enorm grote afkeer - als die er al niet was - voor Grace, maar ook voor zichzelf door haar lijf jagen. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> Gaia blijft verstijfd op dezelfde plaats staan als Wills smekende en standvastige woorden tot haar doordringen. Maar hetgene wat in haar geheugen gegrift staat is maar één ding; Aïsha is weg. Niet thuis al lezend in een van haar boeken. Niet naast haar, terwijl ze zoals altijd iets bemoedigends toefluistert. Nergens. En hetgene verliezen waar je al je hele leven erg afhankelijk aan bent, voelt aan als een enorm gemis. Zwakjes laat Gaia haar hand zakken waarin nog steeds als een soort van bescherming haar wand in gekluistert zit. Het feit dat Will op het punt staat om haar te vermoorden dringt niet tot haar door. Aïsha was er niet. Dan sluit ze haar ogen, zoals ze als kind altijd deed wanneer ze bang was en het sluiten van je ogen als een ontvluchting van de werkelijkheid zag. Daarna opende ze ze terug en ziet dan het gelaat van haar vader voor haar, met een sombere uitdrunking kijkt ze naar de grijze plukken haar die als vuile strepen in zijn haardos zitten en de vouwen in zijn gezicht. Hij was nog niet zo oud, wist ze. Maar alle gebeurtenissen hebben hem geveld. Gaia verliest zich zelf in dit moment en gilt dan duidelijk 'NEE'. 'Nee, nee, nee, nee', herhaalt ze als een kind dat haar zin niet krijgt. Elke 'nee' klinkt steeds hopelozer en langzaam loopt ze naar hem toe, terwijl ze voor hem hurkt. "Doe het niet. Daar krijg je spijt van. Spijt", fluistert ze met tranen in haar ogen die langs haar wangen parelen. "Er is maar een iemand die hier moet boeten. Je weet goed genoeg wie dat is, papa." Het gezicht van Grace flitst door haar een en met een korte knik verdwijnt dat even snel als het gekomen is. Machteloos kijkt ze hem aan, enigzins gelukkig om zijn bezorgdheid. "Ik ga niet onderduiken voordat Aïsha veilig is." <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Hij kijkt naar zijn dochter en vindt het merkwaardig dat ze nog zo rustig blijft. Hij had haar bijna vermoord. "Gaia, luister, als we niet onderduiken zal ze jou ook ontvoeren. Misschien zelfs vermoorden," zegt hij op paniekerige toon. "Grace heeft veel macht, dat blijkt wel. Ze lag dodelijk gewond in een tunnel waar normaal niemand komt, maar nu loopt ze weer doodleuk rond! We zijn in gevaar Gaia. Jij bent in gevaar." Hij denkt even terug aan de beelden van Aisha die hij gezien had. Liggend op het bed, vastgebonden. "We kunnen Aisha niet zomaar even redden, al zou ik het net als jij dolgraag willen. Het is echt beter als we onderduiken." <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh ziet Lana's geschokte blik, waarna Lana op haar knieen zakt. Haastig knielt hij naast haar neer, en luistert naar het verwarrende gemompel. Milosh kan haar gevoelens wel begrijpen - prima, zelfs. Hij kijkt Lana bemoedigend aan - of tenminste... iets dat voor bemoedigend door moet gaan. Milosh weet niet direct wat te zeggen, dus zwijgt hij maar, terwijl hij nog steeds Lana aan blijft kijken. Dan slaat Milosh zijn armen om Lana heen. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana voelt Milosh' armen om haar heen, en blijft even bewegingsloos zitten. Gedachten stromen door haar hoofd. Dan beseft ze pas tegoei dat Milosh haar vastheeft en beweegt lichtjes ongemakkelijk terwijl ze nog net de drang kan onderdrukken hem van haar af te duwen. "Milosh, alsjeblieft, laat me los..." zegt ze dan moeilijk. "Ik verdien dit niet... ik walg van mezelf..." Even flitst er in haar gedachten een vermomde Grace voorbij, die haar gezicht onthult, waarna Lana's eigen gezicht zichtbaar is. Tot voor kort had ze altijd gedacht dat ze op mama leek, was ze trots op haar geweest en had ze haar als haar grote voorbeeld genomen. "Ik ben bang dat ik op haar lijk..." zegt ze dan plots. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> 'Je bent mijn broer niet,' probeert ze hem rustig te zeggen, wat niet echt wil lukken. Er zit eigenlijk een kern van waarheid in, aangezien ze alleen dezelfde moeder delen. Gelijk als hij z'n wand trekt, trekt zij ook haar wand. Het lijkt haar duidelijk wat er moet gebeuren. Toch is er iets van aarzeling. Jaren lang hadden ze samengeleefd, min of meer samen gespeeld, dingen gedeeld.. moest daar nu een einde aan komen? Hij probeerde jou ook te vermoorden.. Dan komt Mara tussenbeide. Roxan glimlacht als ze haar ziet. Ze roept Expelliarmus. Dit horen eigenlijk zij, Dizn en Elmaz uit te vechten, Mara heeft er niets mee te maken.. maar ze lijkt het haar aan te trekken. Niet nog een onschuldige dode.. Terwijl Roxan nog met haar wand op de wand-loze Elmaz gericht staat, ziet ze uit een ooghoek Lana vallen. Er schijnt daar iets aan de hand te zijn. Hoorde ik dat nu goed? Grace haar moeder? Ze kijkt van Elmaz naar Lana naar Mara en weer opnieuw. Alle belangrijke dingen komen tegelijk. Ze had Lana nog niet eens een 'welkom terug' gezegd. Tegelijk vangt ze Lana's woorden op. 'Nee! Lana, dat meen je niet! Denk dat niet! Je mag niet op haar lijken, en je lijkt ook niet op haar!' zegt ze, even afgeleid van Elmaz, waarnaar ze haar blik naar Dizn wendt met de blik wat nu. 'Nou, ga je nog kiezen of moet ik het doen voor je,' snauwt ze Elmaz ondertussen bijna toe. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img502.imageshack.us/img502/7097/kdm8oa.jpg" /> Elmaz neemt z'n toverstok weer in z'n hand die eruit was gevallen, nadat Mara een Expelliarmus spreuk had uitgeroepen. 'Bemoei je er niet mee!' roept hij in de richting van Mara. Z'n woede wordt hem te veel. 'SECTUSEMPRA' roept hij krachtig en duidelijk. Hij keert zich tot Roxan. Hij hoort wat ze zegt. 'Ik zal zelf wel kiezen'. Hij heft z'n wand. 'Avada -'.. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> 'AVADA KEDAVRA' roept Dizn snel. Hun spreuken raken elkaar. Ze komen in een strijd. Ze hadden immers allebei dezelfde kern. Als Dizn nu faalt is het voorgoed voorbij. Hij mag niet, hij zal niet falen, hoort hij zichzelf zeggen. Even lijkt de spreuk van Elmaz te winnen. Dizn krijgt het moeilijk. Hij ziet verschillende beelden voorbijflitsen. Elmaz. Vroeger. Roxan. Dizn is nog vermoeid van het waterongeval. Hij moet dit winnen. Voor Roxan. Dizn's straal neemt toe. Nog even.. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img502.imageshack.us/img502/7097/kdm8oa.jpg" /> Elmaz ontmoet de groene straal. Hij valt neer. Dood. Een tak van de treurwilg komt tevoorschijn, een stevige dikke tak. De tak windt zich om de voet van Elmaz, die zijn toverstok nog steeds in zijn hand heeft. Elmaz wordt de treurwilg ingetrokken. <img border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" alt="Image" title="Image" /> Mara hoort alle gesprekken om haar heen, en ziet dat Roxan naar haar glimlacht. Maar dan pakt Elmaz zijn staf weer. Dizn en hij strijden, en ze ziet tot haar grote opluchting dat Dizn wint. Elmaz wordt de treurwilg ingetrokken. Mara rent naar Roxan en Dizn toe. 'Je b- Jullie zijn terug!' Ze ziet dat Roxan bezorgd is om Lana. Ze kent Lana niet zo goed, maar zij en Roxan schijnen goede vriendinnen te zijn. Ze weet niet wat Roxan allemaal weet, hoe lang ze alweer terug is. 'Hoe lang zijn jullie alweer terug? Je was toch dood? En weet je wat er allemaal aan de hand is?' <img border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" alt="Image" title="Image" /> Milosh luistert naar Lana, zwijgend. O God... schiet door hem heen. Als Lana dan plotseling zegt dat ze bang is dat ze op Grace lijkt, volgt hij enorm veel woede jegens Grace door zijn lijf jagen. Hij zucht even diep, maar begint daarna te praten. "Lana, kijk me aan." Milosh zwijgt even, zet zijn gedachten op een rijtje, en gaat verder. "Lana... je bent absoluut niet zoals... je moeder. Dat zou iedereen in je omgeving dan wel gemerkt hebben... en... geloof me, dan zou ik je een half uur geleden niet ten huwelijk hebben gevraagd." Milosh begint nu moed te vatten, en zijn stem wordt wat standvastiger. "Lana, je bent een geweldig mens. Je karakter is prachtig, en het lijkt in niets op dat van je moeder. En Lana, je ouders maken niet je karakter. Dat doe je zelf. Je ouders zorgen misschien voor richtlijnen, maar voor voor de rest heb je je hele karakter zelf gemaakt. Grace heeft er geen invloed op gehad, noch Mike." Milosh zwijgt wederom, glimlacht even. "Lana, het kan me niets schelen wie je moeder is. Kan het feit dat Mike in 5 seconden net de naam zei van je moeder meteen je hele karakter omgooien? Nee. En het verandert voor mij niets, want de enige persoon die voor mij telt ben jij, Lana." Hierna zwijgt Milosh, die een brede glimlach op zijn gezicht heeft en Lana vol liefde aankijkt. <img border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" alt="Image" title="Image" /> Mitch kijkt langzaam op en neemt dan een besluit, hij haalt langzaam de ketting die onder zijn blouse zit te voorschijn. Hij kijkt er even naar trekt dan de ketting van zijn hals en kijkt naar de ringen die er aanhangen. Hij staat dan op en loopt naar de rand van de ravijn, hij laat de ringen in zijn hand glijden en zegt "Lisa het is nu al drie jaar, dat ik je moet missen, ik heb al die jaren om jou en de kleine getreurt, ondanks dat jullie altijd in mijn hart zullen blijven, moet ik verder, daarom neem ik op deze wijze opnieuw afscheid van jullie, vaarwel." Hij laat de ringen uit zijn handen glijden, de ringen vallen naar beneden het ravijn in, hij volgt ze zolang als het mogelijk is, kijkt dan op en ziet een prachtige lucht, hij ziet een prachtige avondrood, hij weet dat hij hier goed aan heeft gedaan, hij kan nu verder. Mitch blijft even genietend staan te kijken naar de prachtige hemel, met de handen in de zakken en er verschijnd een ontspannende berustende blik in zijn ogen en zijn gelaat verzacht. Hij draait zich dan om en hinkeld naar de rand van het `bos´ hij blijft tegen een boom geleund staan en kijkt wat er allemaal daar aan de hand is, hij ziet nog net Dizn die de KDM verslaat, dat Mara dan naar Roxan nar Dizn en roxan toe rent, verder op ziet hij zijn broers, Sarah, Milosh, Lana een Mike die in een gesprek verwikkeld zijn, Will die Gaia van iets probeert te overtuigen, ziet Linda zitten, alleen Aisha ziet hij niet. Dan ziet hij nog iemand, maar hij weet bijna zeker dat het een gezichtsbedrog is, Hij denkt* nee, dat kan Thorn niet zijn, als dat zo was hadden de anderen hem toch wel opgemerkt, Mijn verbeelding gaat weer met mij aan de haal. Hij blijft rustig tegen de boom aanstaan en wacht af, wat er verder gaat gebeuren. <img border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" alt="Image" title="Image" /> Als Lana zichzelf schuldig begint te voelen over haar eigen karakter wil hij haar tegenspreken. Maar dan hoort hij de stem van Milosh al, en besluit dat hij dit nu beter even aan hem kan overlaten. Hij weet niet of Lana hem nog wel vertrouwd. Dan hoort hij plots iets waarvan zijn ogen groot van worden. "Wablief? Jullie gaan wat?" vraagt hij verbaasd. Hij kijkt even van Lana naar Milosh en dan weer terug naar Lana. "Wat uh..leuk voor jullie!" komt er niet echt overtuigd uit. <img border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" alt="Image" title="Image" /> Lana krijgt vrijwel meteen na haar uitspraak tegenspraken naar zich toegeslingerd. Ze kijkt even moeilijk op naar Roxan, maar laat haar hoofd dan weer zakken, waarna ze dan pas beseft dat Roxan er weer is. Ze is er nog! Als ze iets wilt zeggen, hoort ze Milosh' woorden. Lana moet moeite doen om hem aan te durven kijken als hij dat vraagt. Een flauwe glimlach verschijnt op haar gezicht. Hij is toch zo lief voor me... Als Milosh uitgesproken is, zwijgt ze en aarzelt ze even. Hij had gelijk dat z'n ouders haar karakters niet maakten, maar... "Stel dat het er al in zit?" vraagt ze dan plots zacht. "Bij haar is het ook begonnen bij één moord en... en..." Ze kijkt even naar de KDV. "Ik vermoordde hem wel..." Ze zwijgt even maar bedenkt zich dan nog twee zaken die haar gevoel nog erger maken. "Ik deed het met Sarah. Ze is m'n zus, en ik deed het uit vrije wil!" Lana kijkt weer even naar de grond. "Ik voel me gewoon onzeker, dat is alles..." zegt ze dan gauw. Dan kijkt ze op naar Mike die nogal verbaasd is bij het nieuws van Milosh. Hij hoort de manier waarop hij reageert, maar weet niet meteen iets terug te zeggen, misschien omdat hij het zo aarzelend zegt. <img border="0" src="http://img487.imageshack.us/img487/6265/nicof6eh.jpg" alt="Image" title="Image" /> Nico's lippen krullen omhoog wanneer Grace hem een passionele blik toewerpt. 'Wat ruikt het hier lekker schat! Je hebt je wel erg uitgesloofd hoor.' Nico buldert van het lachen en trekt zijn gezicht dan weer in een plooi maar weet de lachende ondertoon in zijn stem moeilijk te onderdrukken. 'Als je nu nog eventjes je ogen dicht doet dan sloof ik mezelf ook nog eventjes uit.' Nico draait zich om en zet het dienblad vast op de grond, dan draait hij zich razendsnel terug om en steekt zijn wijsvinger naar haar uit. 'En niet stiekem door je wimpers heen gluren schat, het moet wel spannend blijven...' zegt hij met een schoolmeesterstem. Dan gaat hij verder met zijn voorbereidingen. Nico zet in alle hoekjes en op de rand van het bad wat kaarsen neer. Hij doet erg zijn best, maar zijn gevoel voor romantiek is niet bepaald meer wat het vroeger geweest was. Hij zwiept even met zijn toverstaf zodat de kaarsjes gaan branden. Vervolgens pakt hij de rozenblaadjes en strooit er een paar op de rand van het bad en de rest in het bad. Hij zet het dienblad bij het bad neer, kleedt zichzelf dan razensnel uit en stapt in bad. 'Open je ogen maar, liefste.' En om zijn zin wat kracht bij te zetten zet Nico zijn meest oogverblindende glimlach op. <img border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" alt="Image" title="Image" /> Sarah weet niet hoe ze het heeft na Mike's monoloog. Eerst vertelt Mike dat hij ons de waarheid moet vertellen en dan blijkt de waarheid niet de waarheid te zijn? 'Papa.. Mike.. Ach wat.. wie je ook bent, wat je ook bent.. ik gelóóf dat we beide een andere defenitie van waarheid geleerd hebben. De waarheid ís de waarheid en níet één of ander verzinsel omdat dat je op dat moment goeddunkt. Sorry, maar dit vind ik laag, heel laag. Ik had wel wat beters van je verwacht.' Na haar zegje draait Sarah haar hoofd weg en gunt Mike geen blik meer waardig. Als Sarah hoort wie Grace is stort haar wereld in. Niet zíj! Sarah stoot van afgrijzen een oerkreet uit en weet met moeite de drang om haar armen tot bloedens toe open te krabben te onderdrukken. Het is Grace d'r bloed wat door Sarah's aderen stroomt. Bloed van een Volbloed. Bloed van een Modderbloedjeshater. Grace.. ze haatte Lana en mij. Daarom is ze natuurlijk weggegaan. Ze haatte gewoon haar bloedeigen kinderen. Sarah wordt gek van zichzelf. Gék, knettergek. Ze kijkt verschrikt op wanneer ze Lana hoort zeggen wat ze zelf ook al dacht. Alleen durft Lana de moed op te brengen om het écht te zeggen. Misschien zit het inderdaad in onze familie... in mij. Ik bedoel, Mike loog alles aan elkaar.. G-grace deed het.. en zelfs ik heb een aantal jaren over mijn afkomst gelogen. Ik ben eigenlijk net zo erg. Ik.. ben een món-ster. Bij die laatste gedachte trekt Sarah's hele gezicht samen in een grimas. Sarah walgt van zichzelf en kan het allemaal niet meer aan. 'Sorry jongens,' zegt ze met een blik op Olivier en Ryan. 'Ik eeh.. ik moet weg.' Met een ruk draait ze zich om en begint te rennen, zonder eindbestemming maar verblindt door tranen. <img border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" alt="Image" title="Image" /> Met een kordate knik schudt Gaia haar hoofd. Ze piekerde er gewoonweg niet over om geen helpende hand te bieden aan de speurtocht naar Aïsha. Haar lippen vormen een dunne streep. "Ik begrijp dat je bezorgd bent om mij. Maar met ons bedoel je jij en ik. Grace is een machtige vrouw, maar Aïsha is even goed je dochter en ik schuif haar veiligheid op een moment zoals deze boven die van mezelf, ookal is dat een idiote keuze." Gaia kijkt haar vader recht aan en balt haar vuisten, daarna ontspant ze zich en leest de angst in zijn ogen af. Nu konden ze samen met de angst leven om iemand te verliezen. "We gaan haar zoeken. Samen", zegt ze kort. <img border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" alt="Image" title="Image" /> Gespannen wacht hij op Sarah's reactie. Af en toe kijkt hij eens naar haar om te zien wat ze doet. Dan zegt ze eindelijk iets en hij luistert. Hij had niet echt verwacht dat ze het zo op zou vatten. Zelf had hij wel redelijk wat begrip voor Mike's keuze. Hun moeder was echt verschrikkelijk. Als Sarah wegloopt probeert hij haar nog tegen te houden. "Wacht, Sarah.." roept hij. Hij zucht als ze gewoon doorloopt. "Doe alsjeblieft niks stoms!" roept hij uiteindelijk nog wanhopig. Hij kijkt naar Ryan met een bezorgde blik. Waarschijnlijk heeft Ryan hetzelfde gevoel. "Denk je..denk je dat ze zichzelf iets zal aandoen?" vraagt hij voorzichtig aan Ryan. <img border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" alt="Image" title="Image" /> Hij knikt als hij Gaia's woorden hoort. Hij had het al verwacht, maar het was te proberen geweest. Dan zouden ze Aisha maar samen moeten gaan zoeken. "Oke," zegt hij uiteindelijk. "Zullen we dan maar beginnen bij jullie huis? Misschien heeft Grace haar daar wel overvallen." <img border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" alt="Image" title="Image" /> Dizn kijkt naar Elmaz. Hij was dood, hij had z'n eigen halfbroer vermoord. Hij zag hoe Elmaz de boom werd ingesleept, z'n ogen stonden nog open, het was een afschuwelijke blik om hem daar zo te zien liggen. Dizn kreeg het moeilijk. Hij wist niet goed wat hij gedaan had, hij had Roxan gered, dat wel, maar om daarom iemand anders te vermoorden. Het was altijd z'n broer geweest.. Dizn keek naar Roxan. Hij ziet nog anderen kijken. Hij ziet nog net de hand van Elmaz en dan niets meer. Hij weet niet wat hij moet doen. Hij had een moord op z'n geweten. Niet wetend waar hij heen wil, loopt hij van de groep en van Roxan weg. Weg naar ergens waar hij alleen kan. Ergens ver weg.. [...] Hij zit aan een boom bij een klein riviertje. Hij had deze plek nog nooit gezien, maar het kon hem rustig doen denken. Hij dacht aan vroeger. Aan Elmaz en Roxan, aan z'n ouders en grootouders. Sinds hij in Sado was komen wonen, had hij steeds aan het verleden gedacht. Dit had hij nochtans willen vermijden. Hij keek in het riviertje. Het water doet hem denken aan z'n val. Dát water daar, was speciaal geweest. Het had hem werkelijk, aangetast.. Sinds hij uit dat water was gestapt, had hij een haat gevoeld voor de eerste die Roxan wat aandeed. Dat was Mitch geweest, daarna Elmaz en die had hij gedood. Dizn voelt zich slecht. Hij was veranderd. Hij was, hij weet niet goed, kwader geworden en slechter. Hij laat een traan, niet wetend waarom, maar hoogstwaarschijnlijk voor alle elende en pijn die hij voelt. Hij zucht en veegt daarna z'n tranen af. Hij kijkt rond. Hij weet niet hoe het komt, maar deze plek was speciaal. Hij had ze nooit eerder ontmoet, wat hij best raar vond, want deze plek was alles behalve 'normaal'. Er waren heel veel bomen en het enige stukje groen gras, was dit waarop hij zat. De rivier kronkelde erg en als hij het goed voor had zag hij op het einde een klein brugje. Hij zucht opnieuw en was van plan om niet zo rap weg te gaan van deze plek. <img border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" alt="Image" title="Image" /> Een spreuk, een moment, en Elmaz valt levenloos dood op de grond. Dizn had het gedaan. Dizn deed wat zij niet kon. Dizn was.. Ik kon het niet. Hij wel. Onwillekeurig zet ze een paar passen weg van de boom, weg van Elmaz. Ze ziet Dizn weglopen en laat hem verder, ze begrijpt het. Nu merkt ze pas dat ze bijna aan het einde van haar krachten is gekomen. Dat haar gewaad nat is. Dat haar haar in erg slordige slierten langs haar gezicht hangt. Ze legt haar haar weer min of meer fatsoenlijk en mompelt een spreuk om haar kleren droog te maken. Naast haar vraagt Mara vanalles. 'Ben net terug.. ben niet echt dood en ving net iets van een gesprek op,' murmelt ze achter elkaar naar Mara - niet echt boos bedoelt, maar niet goed wetend wat ze moet doen en waar ze heen moet. Ze loopt tenslotte naar het ravijn - na met een zodanige blik naar Mara te hebben gekeken dat ze als ze wil wel mee mag, en kijkt naar beneden. Dat veranderde alles.. Ze schopt tegen een steentje en kijkt tot het in het water, ver beneden, plonst. Zelf gaat ze op een steen zitten, met haar hoofd in haar handen. Woede maakt plaats voor een vreemd leeg gevoel. <img border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" alt="Image" title="Image" /> Mara hoort Roxan een beetje kortaf murmelen. Je moet ook niet te veel tegelijk zeggen, laat haar gewoon met rust. Ze loopt achter Roxan aan naar het ravijn en gaat zwijgend naast haar staan. Ze bedenkt zich ineens iets. 'Hee Roxan.. Ik zat te denken... Volgens mij, volgens mij was het Elmaz... Heeft hij me ontvoerd.. En jij wist het hé? Jij wist het. Je wist het zodra ik vertelde wat er gebeurt was.' Ze kijkt even opzij en kijkt dan ook het ravijn in. Ze wacht tot Roxan weer gaat praten. <img border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" alt="Image" title="Image" /> Mitch beseft kijkt naar alle gebeurtenissen en beseft dat niemand het een donder kan schelen, of hij het wel of niet overleeft heeft. Hij gaat weer recht opstaan , gaat dan weer richting de ravijn en strompelt dan langs de ravijn naar de rivier, gaat dan verder langs de rivier, tot hij bij de bergrand is aangekomen, hij loopt iets om hoog en ziet het bergmeertje met daarnaast zijn tent. Alles staat er nog net zoals hij het heeft achter gelaten, zelf de berscherming die hij geplaatst heeft tegen wilde dieren, hij ritst zijn tent open, pakt zijn rugzak, pakt er een medicijn kistje uit, schone kleren en een handdoek. Hij trekt dan al zijn kleren uit en loopt naar het meertje hij gaat er in zitten, hij haalt dan de band van zijn hoofd en weekt voorzichtig het stukje blouse van zijn wond. Hij smeert een viesuitziende zalf op de wond, doet er een gaasje op, daarna wat vette watten en doet daar omheen een verband. Hij legt dan een handdoek op de rand gaat er op zitten en verzogt dan de wonden op zijn benen, waarna zijn voet aan de beurt is, als hij deze ook heeft verbonden, zoals hij bij zijn hoofdwond heeft gedaan, trekt hij een zwarte spijkerbroek aan, zijn sokken en daarna zijn cowboylaarsen. Hij pakt dan een kleine spiegel die hij vast klemt tussen wat rotsen, pakt zijn scheerspullen, begint zich te scheren, poetst dan zijn tanden en bekijkt zich dan in de spiegel, hij ziet dat hij er beroert uit ziet, hij grijnst even naar zijn spiegelbeeld. Hij trekt dan een donkerblauwe blouse aan, doet een riem om , waar een mesholster aanhangt, hij haald de mes eruit kijkt of deze scherp genoeg is en steekt hem dan terug. De mes is nu zijn enige verdedegingswapen, aangezien hij zijn wand is verloren in de ravijn. Hij doet dan een lerenjack aan, zet dan een zwartestetson op, ruimt dan zijn spullen weer op, omdat als hij weer op krachten wil komen, hij toch wat moet eten, zal hij dus naar het dorp moeten, hij voelt zich anders dan Dizn, hij voelt zich rustig, vredig, hij heeft het gevoel dat hij op dit moment alles aankan, dan loopt hij licht hinkend, weer richting het dorp. <img border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" alt="Image" title="Image" /> Als Ryan ziet dat Sarah weg rent werken zijn gedachten in volle toeren. Hij is erg in de war van wat hij allemaal gehoord heeft maar hij voelt pijn in zijn borstkas... pijn en leegte. Ze rent weg... *denkt hij* Hij hoort wat Olivier zegt en zijn adem stokt en kijkt angstig terug naar Olivier en bedenkt zich dan niet langer meer en rent achter Sarah aan. Ze heeft een flinke voorsprong maar dan eindelijk heeft hij haar ingehaald. *hijgt* 'Stop, stop alsjeblieft Sarah... ik... ' *hij stopt* Alsjeblieft stop! <img border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" alt="Image" title="Image" /> Lana begint nu nog harder te twijfelen. Het was niet de bedoeling geweest dat Mike het nieuws van Milosh en haar op die manier zou vernemen en Lana vraagt zich af of Mike er misschien bezwaar tegen heeft. Wat hij zei en de manier waarop klonk... raar. Lana durft niet te vragen wat Mike ervan vindt, maar dan hoort en ziet ze Sarah. Ze wilt haar nog terug roepen, maar vindt haar stem niet meer terug en als ze ziet dat Olivier en Ryan erachteraan gaan, laat ze het maar zitten. Maar Sarah had in een opzicht wel gelijk: Mike had de waarheid beloofd, hoewel ze die niet gekregen hadden. Maar Mike had het gedaan om hen te beschermen en... Lana weet niet meer wat ze van Mike moet denken, zowel door z'n bekentenis als door z'n reactie. Ze zucht en staart weer naar de grond. Het enige wat ze nu wil, is rustig thuis in haar bed liggen en eens zonder stress, problemen... kortom: in alle rust slapen. <img border="0" src="http://img487.imageshack.us/img487/2821/gracef8ri.jpg" alt="Image" title="Image" /> Grace grijnst zo lief als ze maar kan, en sluit dan haar ogen. "Ik gluur niet stiekem door m'n wimpers!" zegt Grace opstandig en ze lacht eventjes. Het is lang geleden geweest dat iemand ooit nog eens zo z'n best voor haar gedaan had. Als ze dan voelt dat Nico ook in bad komt zitten, weet ze dat ze bijna terug mag kijken en opent haar ogen dan ook. Ze ziet de rozenblaadjes, de gezellige kaarsjes en Nico's glimlach die haar doet smelten. Ze kruipt naar hem toe (groot bad, he?) en legt zich tegen hem aan. "Jij weet je vrouw wel te charmeren, he?" fluistert ze in Nico's oor, waarna ze hem even kust op z'n kaak en in z'n hals, terwijl ze met haar hand een beetje badschuim neemt en het op Nico's neus smeert. Ze giechelt even alsof ze het keischattig vindt staan en draait zich dan naar het dienblad. Grace ziet er enkele boterhammen met kaas liggen en moet automatisch aan Will denken. Haar gezichtsuitdrukking straalt opeens wat kwaad uit. Bah... Dan negeert ze de boterhammen met kaas volledig en neemt iets anders op, waarna ze zich weer keert naar Nico. "Een hapje?" vraagt ze stil en met een glimlach terwijl ze de boterham heen en weer voor Nico beweegt, maar onwillekeurig moet ze weer aan Will denken. Ik moet en ik zal die vent nog te pakken krijgen... En hard! <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Verbaasd kijkt Olivier Ryan na als deze zonder te reageren wegrent. Hij kijkt even om zich heen en rent ze dan ook snel achterna. Als hij Ryan in het vizier krijgt loopt hij hijgend naar hem toe en als hij stopt stopt hij ook. "Had even gezegd dat je haar achterna wilde gaan," zegt hij, nog steeds hijgend. Hij kijkt naar Sarah en vraagt zich af of ze zal stoppen. Hij vreest van niet. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> *hij kijkt om en schrikt zo van dat Olivier hem is gevolgd dat zijn ogen vuur spuwen* 'Ga weg!' *sist hij* *dan neemt hij weer een sprint en als hij vlak achter haar zit roept hij nogmaals* 'Sarah... alsjeblieft stop!' <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh zwijgt, terwijl Lana verder praat en Mike verbaasd en blijkbaar niet super blij is. Geweldig... denkt hij, en zucht even. Uiteindelijk zegt Milosh tegen Mike: "We gaan inderdaad trouwen, ja..." Hierna weet hij niet echt wat te zeggen, dus staart hij maar naar de grond. Uiteindelijk staat Milosh op, kijkt naar de grond, en steekt zijn hand naar Lana uit. "Laten we naar huis gaan..." zegt hij, terwijl hij Lana's hand vastpakt en haar voorzichtig overeind trekt. Milosh negeert voor het gemak Mike maar even. <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /> Sarah hoort vaag wat geroep op de achtergrond. Ze herkent de stemmen van Olivier en Ryan, maar luistert er niet naar. Vastberaden, maar tegelijkertijd verscheurd door twijfel rent ze stug door. Tranen vloeien nu rijkelijk over haar gezicht en kijkt bewust niet om. Sarah versnelt wat en balt haar vuisten. Wáarom? Waarom moet nu van alle moeders op de wereld nu net Grace míjn moeder zijn? Wat heb ik gedaan om dat te verdienen? Als Sarah opschrikt uit haar gedachten ziet ze dat ze al in de straat rent waar haar huis staat. Ze kan de zoete geur van de bloemen uit haar tuin die in bloei staan al ruiken. Maar dan houdt ze haar pas in. Ze ziet iets voor haar deur liggen en vertrouwt het niet helemaal. Sarah heeft niet door dat ze op haar tenen verder loopt en nadert uiterst voorzichtig haar voordeur. De bloemengeur is nu bijna bedwelmend, maar Sarah merkt er niets van. Ongelovig knippert ze met haar ogen wanneer ze beseft wát er op de deurmat voor haar deur ligt. 'Dit.. dit kan niet waar zijn!' <img border="0" title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> <span style

Helena · Bericht door **Helena** » vr jul 07, 2006 11:06 am

="COLOR: dodgerblue">Als Milosh voorstelt om naar huis te gaan, knikt Lana eventjes en amper zichtbaar. Ze had het maar amper begrepen aangezien ze nog steeds in gedachten verzonken is. Lana neemt Milosh' hand aan en staat op. Ze kijkt even zwijgend rond, ziet dat er al een aantal mensen weg zijn en gaat uit automatisme dichter bij Milosh staan. "Ja..." reageert ze dan pas schor met woorden op wat Milosh zei. "Ik wil vandaag niets verrassends meer meemaken..." Ze denkt even terug aan vandaag, de dag die voor Lana maar een halfuur had geduurd. Het lijkt wel alsof die twee weken van haar afwezigheid er helemaal niet waren geweest. Ze was in ellendige toestanden gestorven en diezelfde toestanden gingen grotendeels nu opnieuw verder. Een mens zou haast verkiezen om dood te blijven... Lana schudt haar hoofd bij die gedachte en begint dan, zwijgend en in gedachten verzonken, naar het dorp te stappen. Na een paar stappen, draait ze zich even om. "Heeft iemand van jullie mijn staf?" vraagt ze bijna toonloos. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img85.imageshack.us/img85/6507/christine4kc.jpg" /> Christine staat in een andere straat wanneer ze één figuur, verderop gevolgd door twee andere figuren de straat ziet inlopen waar zij net was geweest. Ze gluurt de hoek van de straat om en ziet dat de eerste persoon, een vrouw, de baby heeft ontdekt. Ze glimlacht even pijnlijk, maar er zit ook opluchting aan. Hij is nu veilig... Christine blijft staan om er zeker van te zijn dat ze de baby ook werkelijk mee naar binnen nemen. Ze kijkt even naar de met sterren bezaaide hemel, alsof ze wilt vragen of ze juist gehandeld heeft. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> Ryan ziet dat ze vlak voor haar huis de pas inhoudt en haalt haar dan in, hij hoort niet direct wat ze zegt omdat hij teveel in zijn eigen gevoelens dwarrelt. Ik moet haar nu vertellen wat ik voor haar voel, dat moet... Sarah... *hijgt* ... ik, ik... hou van je! Ik weet dat dit niet het goede moment is, maar anders doe ik het nooit meer en daar zou ik spijt van krijgen. *ongemerkt pakt hij zijn wand en poked daarmee over zijn oude rugwond* <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> Als Mara begint over Elmaz keert het lege gevoel weer terug. Je moet er overheen komen.. hij komt terug. En hij kan nu jou niet vermoorden.. Zwijgend kijkt ze rond tot ze de ogen van Mara vindt. Wist ze het? Nee, ze wist het niet. Het was een gok geweest. 'Nee, ik wist het niet. Ik dacht het. Ontvoeringen worden of door familieleden of foute vrienden gepleegd - jij was maar pas in Sado, of door een Koning - de KdV was dood, of door een moordenaar - maar dat leek me niet echt.. dus ik dacht dat het Elmaz was. Hij was op zoek naar mij en had me tijden niet meer gezien. En jij hebt ongeveer dezelfde kleur haren als mij, alleen zijn je haren langer..' 'Dus daarom..' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara staat nog steeds zwijgend naast Roxan aan de ravijnrand. Ze luistert naar wat Roxan zegt en kijkt haar aan. 'Weet je Roxan, Elmaz is een moordenaar.' Ze schopt tegen een steen, die met wat lawaai naar beneden stort, de diepte van het ravijn in. 'Mag ik vragen waarom Elmaz zo'n hekel aan jou, en aan Dizn, heeft? Ik bedoel, het is toch je halfbroer?' Die vraag spookt al door haar hoofd sinds ze zag hoe Elmaz Roxan het ravijn ingooide. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> "Weet je Roxan, Elmaz is een moordenaar", hoort ze en de zin blijft door haar hoofd spoken. Misschien was het waar, hij had haar immers bijna vermoord. Maar toch bleef het haar broer - halfbroer. Familie. 'Ja, misschien wel' Mara vraagt om de reden. De reden voor alles. Ze wist er natuurlijk niets van. Even twijfelt ze of ze het haar zou vertellen, maar ze besluit het maar te doen. Het kan geen kwaad. 'Het is mijn halfbroer, ja. We delen dezelfde moeder - deelden. We hebben nooit goed met elkaar overweg gekunnen. Elmaz is sowieso al veel ouder dan mij en dacht dat hij beter was. Hij uit zijn gevoelens niet en kon moeilijk aanzien hoe Dizn en ik samenspeelden. Er gebeurde altijd wel iets. Toen viel het nog mee.. het was gewoon een iets andere broer-zus relatie. Maar Elmaz vermoorde mama..' zegt ze, terugdenkend aan het moment. '.. onder Imperio. Hij wist niet wat hij deed. Ik zag een groene straal en ben gaan kijken en daarna weer weggerend van die vreselijke plek. Elmaz zag me wegrennen en dacht dat ik het had gedaan. Sindsdien wil hij wraak..' Hoewel hij beter weet.. 'Dat is het.. in het kort zegmaar' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Als Milosh bevestigd dat ze inderdaad gaan trouwen probeert hij te glimlachen. "Nou, gefeliciteerd!" zegt hij geforceerd. Hij wil natuurlijk het beste voor zijn dochter, maar Milosh en hij liggen elkaar niet zo. Tenminste, dat is wel gebleken bij de ruzie na Lana's dood. Hij slaakt een zucht, voor de zoveelste keer die dag. Als Lana en Milosh besluiten terug naar huis te gaan zegt hij niets. Hij aarzelt, hij weet niet of hij nog iets tegen Lana moet zeggen. Als ze vraagt wie haar toverstok heeft besluit hij het toch maar doen. "Sarah heeft hem geloof ik," zegt hij vriendelijk. "En..kom je alsjeblief een keertje langs om te praten als alles goed tot je doorgedrongen is. Dat is het enige wat ik vraag, ik vraag je niet om me te vergeven," vervolgt hij op een medelijdenwekkende toon. Dan draait hij zich om en loopt richting zijn ouders die daar al die tijd al staan. Hij glimlacht naar zijn moeder en kijkt even naar zijn vader. "Mam, pap, wat fijn dat jullie er weer zijn. Eindelijk weer eens wat meer familie om me heen." Het klinkt niet echt vrolijk, maar Mike probeert optimistisch te blijven. 'Lana en Sarah trekken wel weer bij', spookt er door zijn hoofd. "Waar zijn jullie al die tijd geweest?" vraagt hij zijn ouders. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Olivier kijkt Ryan met een blik vol walging aan als deze tegen hem schreeuwt dat hij weg moet gaan. "Ik dacht dat we op dit soort momenten op één lijn stonden!" roept hij hem kwaad achterna. Hij besluit Ryan niet achterna te rennen, maar verstopt zich in een tuintje niet ver van Sarah's huis. Vanaf daar ziet hij hoe Sarah naar iets kijkt op de grond voor haar huis en hoe Ryan iets tegen haar zegt. Gespannen wacht hij af. Olivier heeft niet in de gaten dat aan de andere kant van de straat ook iemand staat die Ryan en Sarah bespioneerd. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch loopt verder langs de rivier en komt dan weer langs de afgrond en loopt dan verder langs de rivier, hij ziet dan de treurwilg. Hij ziet dat er nog mensen staan/zitten, hij loopt ze gewoon voorbij, in de wetenschap dat ze hem toch niet herkenen, hij tikt nog even met zijn hand tegen zijn stetson, en loopt dan door. Hij loopt verder en is ongemerkt bij het standbeeld aangekomen, hij kijkt naar het standbeeld en gaat dan op het bankje zitten, hij kijkt peinzend naar het beeld en zegt dan, "Ik ben benieuwd wat u nu zou zeggen, als u kon zien, hoe het er met dit dorp aan toe is." "U had vast een beeld voor ogen, van een vredig en gelukkig dorp en niet zoals het nu is, vol van haat en nijd." "Waar jullie geen rekening mee gehouden hebben is het menselijk karakter, zet een groep, ook al zijn het vredelievende mensen bij elkaar en je krijgt afgunst, jaloezie, daar ontkom je niet aan." "Het probleem ligt hier alleen dieper denk ik, ik geloof er ook niet in dat dit ooit nog een vreedzaam dorp wordt, ik weet dat er nu ook goede dingen gebeuren, Milosh en Lana die gaan trouwen," er verschijnt een glimlach op zijn gezicht," Alleen denk ik dat ze gelukkiger met zijn tweeën worden, als ze ergens anders gaan wonen," zegt hij nadenkend. Hij kijkt weer naar het beeld, leunt dan relaxt achterover en zegt", we moeten nu weer één of andere opdracht doen naar het schijnt, of terwijl de anderen, ik besef namelijk meer en meer dat ik hier niet hoor, ik ben er niet eens welkom, heb ontdek dat ik hier familie heb, daar heb ik eens over na gedacht," zegt hij een beetje treurig. "Familie wat zegt dat nu eigelijk, je deelt de zelfde DNA, daar houd het toch mee op, Kijk hier maar eens om je heen, de één vermoord zijn dochter de ander zijn zoon en weer een ander vermoord zijn broer." Hij zucht diep, trekt zijn stetson wat meer over zijn voorhoofd, kijkt dan het standbeeld weer aan", waar ik toch wel nieuwsgierig naar ben, is waarom en wanneer het mis is gegaan." "Ergens moet daar toch een aanleiding voor zijn geweest, al geloof ik niet dat er iemand is die dat nog weet, zo gaan dit soort dingen," zegt hij vaag grijnzend. Hij schut dan zachjes zijn hoofd en mompelt "Zit ik hier een beetje een betoog tegen een beeld te houden, nou vraag ik je toch?" hij grinnikt even," nou ja ik heb in ieder geval het eens hard op gezegd en hij luistert in ieder geval." Er verschijnt een tevreden glimlach op zijn gezicht, hij trekt zijn stetson verder over zijn ogen en leunt weer achter over en hij sluit even zijn ogen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img133.imageshack.us/img133/1253/marwan7iy.jpg" /> Marwan loopt zenuwachtig door het donkere gangetje. In tegenstelling tot de witte kamer, is hier alles zwart. Zijn handen haalt hij door zijn lange donkere haren. Wanneer zou de uil aankomen? In de kamer kan hij het meisje horen sjorren aan het bed. Marwan besefte dat ze onschuldig was, maar hoe moest hij Will anders terugpakken. Moedeloos geeft hij een dreun tegen de muur. "Die serpent." Mompeld hij in zichzelf, denkend aan Grace. Zou ze het doen? Zou ze hem helpen, na al die jaren. Hun contact was verwaterd, hij had haar in geen jaren gezien. Alleen gehoord van hoe ze was, van wat ze deed. Kon het nu echt? Als klein meisje, was ze toen zo geweest? Hij kon het zich niet herrineren, ja misschien wel tegen anderen. Kreunend liet Marwan zich tegen de muur naar beneden zakken. De uil moet er nu onderhand zijn. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Even hoort ze de man een dreun tegen de muur geven, hem lopen door de gang, daarna wordt het stil. Aisha probeert aan de ketens te sjorren, maar ze krijgt zich niet los. Uitgeput laat ze zich liggen en kijkt ze weer naar het plafond. "Wat moet die man?" Fluisterd ze voor zich uit. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Als Mike zegt dat haar toverstok waarschijnlijk bij Sarah is, knikt ze alleen maar. Ze wilt zich al omdraaien als Mike nog wat meer zegt. Ze luistert naar hem zonder hem aan te kijken. Alsof het nog niet tot me doorgedrongen is... gaat er dan door haar heen. Ze vraagt zich af waarom ze moet komen om te praten. Had hij dan nog meer te verbergen voor haar wat ze nu nog niet mocht weten, omdat ze het anders niet zou overleven? Was Mike van het 'alles in stukjes en beetjes'-principe? "We zullen wel zien..." zegt Lana dan uiteindelijk. Meer zegt ze niet, en ze kijkt Mike ook niet aan. In plaats daarvan kijkt ze even naar de overige Koningen en Koninginnen. Ze ziet dat Mike naar de KDH en QDH gaan en vraagt zich af wat hij daar te zoeken heeft. Dan draait ze zich om en wandelt peinzend verder. "Milosh, kunnen we even vlug bij Sarah langs voor we naar huis gaan?" vraagt ze hem dan schor. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img161.imageshack.us/img161/32/qdh2ki.jpg" /> Auriane bekijkt de hele toestand en ziet dat Sarah en Lana weggaan. De manier waarop Lana tegen haar uitgevallen was dat ze allemaal ziek waren, stond haar niet aan, maar ze had besloten te zwijgen. Ze wist trouwens niet wie ze was. Auriane glimlacht even als haar zoon naar haar en haar man toestappen. Hij hoort dat Mike niet vrolijk klinkt, maar gaat er nog niet op in. "Dag Mike..." zegt ze dan terug. Ze kijkt hem even onderzoekend aan en laat de vraag over waar ze uitgehangen hebben maar aan haar man over om te beantwoorden. "Ze vertrouwen het zaakje niet echt, blijkbaar..." zegt ze wat verbitterd. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> Gaia knikt bevestigend naar Will en is tevreden dat hij toch heeft toegegeven. Nadenkend en ok een tikkeltje beangstig om wat voor ravage ze thuis misschien zal tegenkomen wandelt ze langzaam van de wilg weg. Ze oogt afwachtend naar haar vader, die misschien nog niet op de hoogte was over de woonplaats van zijn dochters. Het huis lag echter niet zo ver van de wilg en de fabriek af, en was tamelijk centraal in het dorp te vinden. Gaia vouwt haar armen over elkaar en loopt met snelle passen naar het huis toe en steekt de hoofdstraat van het dorp over zonder domstanders een blik waardig te keuren. Een beetje nerveus als ze voor het huis staan, veegt ze een pluk van haar voorhoofd weg. De kleine woonst was niet bepaald een paleis, tijd zat om het op te knappen, maar niet echt het geld en de benodigheden. "Kom je?", vraagt ze stil. Ze had het idee dat er nog iemand in het huis zat, tegenwoordig keek Gaia van niets meer op. Als ze de houten deur krakend openduwt, laat ze haar hoofd argwanend door de kier zien en zet dan de eerste stap naar binnen. Er zijn niet veel tekens van een ontvoering te bespeuren, enkel een briefje. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Een beetje onzeker loopt hij achter Gaia aan. Hij vraagt zich af of ze zichzelf en Aisha hierdoor niet alleen maar meer in gevaar brengen. Wanneer hij bij het huis van zijn dochters aankomt voelt hij zich toch even gelukkig van binnen. Ze hebben het toch al ver geschopt voor meiden die nog zo jong zijn. "Mooi huisje," zegt hij en vervolgens gaat hij achter Gaia aan naar binnen. Hij ziet ook het briefje liggen en pakt het op. Hij leest het voor aan Gaia. "Dat is absolute onzin!" zegt hij nadat hij het briefje helemaal heeft gelezen. "Grace heeft haar gewoon gedwongen dat te schrijven!" Dan hoort hij ineens iets met een holle klank vallen in de kamer ernaast. Iemand laat iets omvallen. Er is nog iemand in het huis! <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Hij kijkt zijn moeder een beetje verbaasd aan als hij hoort wat ze zegt. "Ik mag toch wel weten wat mijn eigen ouders gedurende bijna 20 jaar hebben gedaan?" Een beetje wantrouwig kijkt hij hen nu aan. Zouden ze nou werkelijk precies hetzelfde zijn geworden als de andere Koningen en Koninginnen? <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch schuift dan zijn stetson weer recht op zijn hoofd rekt zich uit, staat dan op en gaat opzoek naar een winkel waar hij iets te eten kan kopen. Hij staat op en begint te lopen, hij ziet dan een groot gebouw met een plein er voor hij blijft even staan en kijkt naar het gebouw, schut zijn hoofd en ziet dan een winkel. Hij loopt naar binnen, loopt door de winkel pakt wat broodjes, kaas en wat te drinken uit de schappen, loopt naar de kassa en rekend dan af. Hij loopt de winkel weer uit, ziet een boom staan op het plein loopt er heen en gaat tegen de boom aanzitten en eet zijn eten op. Mitch kijkt dan om zich heen en ziet verschillende mensen lopen, die hem allemaal vreemd en enigsinds angstig aankijken. Hij zucht diep, denkt* dat het in een dorp zo moet lopen, dat als je er ander uitziet, of vreemd bent, dat je dan argwanend wordt aangekeken. Hij staat dan op en loopt weer richting de treurwilg, "Ben benieuwd of daar nog mensen zijn," mompeld hij zachjes <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh kijkt Mike enigszins geirriteerd aan. Wel ja... schiet door hem heen. Dan haalt hij in gedachten zijn schouders op, en kijkt weer naar Lana. Mike komt later wel... Als Lana vraagt of ze nog even vlug bij Sarah langs kunnen gaan, weet Milosh een glimlach op te brengen en knikt hij. "Ja, natuurlijk." zegt hij. Dus begint Milosh samen met Lana in de richting van Sarah's huis te lopen, weg van de treurwilg. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana wandelt richting het dorp. Erg veel zegt ze niet, aangezien ze terugdenkt aan alle gebeurtenissen van vandaag. Ze kijkt Milosh even aan als haar iets te binnen schiet. "Waar is jouw toverstok?" vraagt Lana. Dan slaat ze een hoek om van de straat en ziet Sarah en Ryan voor hun deur staan, blijkbaar niet direct van plan om naar binnen te gaan. Lana blijft staan en twijfelt of ze verder moet gaan. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /> Sarah kijkt Ryan verbaasd aan en trekt een gek gezicht. 'Ik.. Ryan.. wat.. kijk nou,' stamelt ze en wijst op het mandje dat voor haar deur staat. Pas dan dringt het tot haar door wát Ryan zei en ze vliegt hem om zijn hals. De baby staat nog steeds een beetje verloren bij de voordeur. 'Ooh Ryan, maar ik hou ook van jou gekkie!' Glimlachend woelt Sarah even door zijn haar en geeft en hem dan een kus. 'Ik hou ook van jou!' 'Maar.. eeh, nu je hier toch bent, kun je me wel even helpen. Ik bedoel, er staat volgens mij een baby zonder moeder voor mijn deur en ik weet niet echt wat ik er mee aan moet.' Niet wetend wat te doen wijst ze nogmaals naar het mandje. Je kunt nu duidelijk de diepe, zachte ademhaling van een baby'tje in slaap horen. Een warm gevoel vult Sarah wanneer ze dat hoort. 'Ryan.. vind jij het ook niet erg vreemd dat er zomaar een baby op de deurmat gedropt wordt? Waar is de moeder van het kindje?' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Nog steeds staat hij te kijken wat Sarah en Ryan doen. Zijn ogen worden groot wanneer hij Sarah Ryan om de nek ziet vliegen. Een tijd lang staart hij voor zich uit en gaat dan op de grond zitten. Diepe teleurstelling gaat door hem heen. Wat heb ik fout gedaan? Ik heb haar altijd gesteund! Hij herinnert zich het moment dat Sarah er uitflapte dat ze een halfbloed was. Waar was Ryan toen geweest? Hij was kwaad geweest, maar Olivier had haar gesteund! Hij zucht. Het was vast omdat hij Sarah's zus niet moest ofzo. Of vanwege zijn opa. Of omdat Ryan gewoon leuker was. Ryan was gewoon leuker dan hij.. "Nu heb je niemand meer Olivier," mompelt hij. "Ik kan maar beter vertrekken. Ik zal Sarah bedanken voor haar gastvrijheid en dan vertrek ik uit Sado," zegt hij op beslissende toon tegen zichzelf.