Hoofdstuk 45 - Vredig en Niet Vredig (verbeterd)

Bericht door **Syll** » wo jul 05, 2006 3:44 pm

<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img524.imageshack.us/img524/2329/qdm3sv.jpg" /> Dit was wel helemaal anders uitgepakt dan ze had verwacht. Bijna niemand kende elkaar meer van de Koningen en Koninginnen, ze waren vreemden voor elkaar. Als Elmaz dan ook nog Roxan lijkt te vermoorden, wordt het voor Lieke wat te veel. Ze waren hier om een opdracht te verzinnen… ‘Het lijkt me dus dat we ze Het Mysterie van Sado gaan laten oplossen’ Ze wacht niet tot de anderen knikken of een teken geven van goedkeuring. Ze wil hier weg. Weg voor altijd? Nee, misschien kom ik terug. Ooit. Ze zweeft een stukje de lucht in om overzicht te krijgen over alle bewoners. Ze zijn er wel niet allemaal, maar dit is toch het beste moment om de opdracht te openbaren. Straks liggen er misschien nog meer mensen in het ravijn… ‘Bewoners van Sado,’ zegt ze met een luide stem en ze wacht tot iedereen stil is. ‘Op deze dag krijgen jullie, zoals jullie ongetwijfeld al zullen weten, een nieuwe opdracht die jullie gaan proberen te vervullen. Zoals jullie gezien hebben, hebben we daarnet overlegd. We zijn tot een besluit gekomen’ Even valt ze stil. Eigenlijk was deze opdracht wel veel gevraagd van de bevolking. Zouden ze hem ooit kunnen vervullen? Nee, waarschijnlijk niet. Ze heft haar hoofd terug op en kijkt de bevolking aan. ‘Jullie gaan Het Mysterie van Sado oplossen, wat waarschijnlijk een opdracht is die lijkt op geen enkele opdracht hiervoor. Het is.. iets anders. Iets wat misschien wel interessant kan zijn’ ‘De bewoners van Sado hebben ooit vredig samengewerkt, al kunnen jullie je dat waarschijnlijk niet voorstellen. Over Sado bestaan verschillende legendes en verschillende theorieën die vertellen hoe die samenwerking is opgehouden. Jullie is nu de taak gegeven de waarheid te ontdekken’ ‘Jullie krijgen 47 dagen de tijd. Over precies 47 dagen behoren jullie hier terug te staan en het mysterie opgelost te hebben’ Of niet.. Ze stapt van haar steen af en zweeft naar de treurwilg, waar ze tegen gaat staan. Ze denkt na over hoe vredig en onvredig zij eigenlijk heeft samengeleefd. Ongetwijfeld zullen meer mensen dat nu gaan doen. Eigenlijk heeft ze een hoop beleefd in haar korte leven dat ze echt leefde. Ze loopt over straat. Alleen. Ze slaat de bloedbesmeurdenwijk in en gaat richting haar huis. Ze had net afscheid genomen van Roxan, nadat ze naar het café waren geweest. Haar voetstappen galmen door de straat, het is zo verlaten. Plotseling hoort ze een plop. Er verschijnselt precies iemand. Ze wil verder lopen, maar dan komt degene die verschijnselde recht voor haar staan. Hij heft zijn toverstok, zij doet hetzelfde. Ze kent hem, hij kent haar. Zij is Koningin, hij is Koning. Hij werkt haar tegen. Hij wil haar vermoorden. Hier staan ze dan, alleen. De man spreekt een spreuk uit: “Avada Kedavra”. Hij raakt Lieke recht door haar hart, er was niets tegen te doen. Ze valt. Levenloos. Dood. De man lacht, een hoge kille lach die door de straten galmt. Dan houdt het galmen op. De man is weg, verdwijnseld. Lieke staat terug op. Op de grond ziet ze haar lichaam. Zelf is ze een geest. Zelf zal ze verder moeten, om haar opdracht te vervullen, met nieuwe beperkingen. Een traan loopt over haar wang, ze veegt hem weg. Vol haat kijkt ze richting de Koning der Volbloeden. Hij had het gedaan. Hij Ze zou er goud voor willen geven met hem te kunnen duelleren, hem te vervloeken. Maar het gaat niet.. het gaat niet. Het vredige moment was moeilijker. Er waren niet zoveel vredige momenten geweest. Haar taak als Koningin was al vroeg begonnen, misschien te vroeg. Het was een zware last. Misschien.. nee, niet misschien, zou het vredigste moment nu komen. Nu meteen. Er verschijnt een brede glimlach op haar gezicht. Ze staat op en loop nog een laatste keer door het veldje voor de treurwilg. Eigenlijk is het hier erg mooi, met al die bloemetjes. Als Sado nu net zo mooi was.. dan was alles perfect! Ze loopt naar het ravijn en blijft op de rand staan. Hier is Roxan dus ingevallen. Nog een keer draait ze zich om en kijkt naar de bevolking met de treurwilg. ‘Succes, en ga eerst naar het ministerie als jullie slim zijn,’ zegt ze zacht. Na dat woord springt ze in het ravijn en gaat ze naar beneden. Ze weet precies wat ze gaat doen. Roxan, eerst Roxan, dan jij. Ze zweeft naar beneden, verder en verder. Tenslotte gaat ze de tunnel in. Ze vindt Roxan en Dizn, samen met de nieuwe jongen, Mitch. Hij lijkt hen te helpen. Weer glimlacht ze, er is dus nog een beetje samenwerking in Sado. Een beetje. Boven Roxan blijft ze hangen. Ze mag niet dood. ‘Roxan.. Roxan.. wakker worden,’ zegt ze zacht. ‘Keer terug naar Sado, samen met Dizn, ga samen verder. Het Mysterie van Sado moet opgelost worden!’ ‘.. over vredig en niet vredig samenleven,’ mompelt ze erachteraan, in de hoop dat Roxan haar ergens hoort. Ze kijkt naar Mitch en glimlacht weer. Hij zal de rest doen. Ze zullen terug naar Sado gaan. Ze spreekt Mitch wat hoop in en en verdwijnt. Ze gaat verder de tunnel door, tot ze uiteindelijk weer buiten komt en in de verte de bergen ziet. Daar wil ik zijn. Ze zweeft naar de bergen, werpt een blik op al het groen, de sneeuw en de heldere lucht. Ze was weg, weg uit Sado, voor een tijd, sinds 23 jaar gevangenschap daar. Vrijheid.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> Hij luistert als Lieke de opdracht bekendmaakt en grijnst gemeen als ze zegt dat de opdracht zeer moeilijk zal worden. Nadat Lieke heeft verteld dat het met niet-vredig en vredig samenwerken te maken heeft draait zijn hoofd zich automatisch, alsof hij onder Imperio staat, naar de treurwilg toe. Hij raakt in een soort trance en ziet zich vaag een gebeurtenis uit zijn verleden afspelen. Hij staat bij de treurwilg met zijn vrouw, ze zijn bepakt en bezakt met de enige spullen die ze nog hebben. Ze zijn alles kwijt. Een enorm imperium hadden ze veroverd met al hun onderdanen. Maar toen was het plots allemaal voorbij..voorgoed. Een enorm leger trok door de landen en zijn koninkrijk werd van drie kanten aangevallen. Totaal verrast probeerden ze zich nog te verweren, maar het had geen zin. Hij voelde zich als een kapitein op een zinkend schip. En eigenlijk moet een kapitein op zijn schip blijven, maar toen zijn hele bevolking was gevangengenomen en duizenden waren vermoord, besloot hij dat hij dit niet zomaar over zich heen liet komen. Hij verdwijnselde en vluchtte. Opweg naar een nieuw land. Opweg naar het begin van een nieuw koninkrijk. Hij zou laten zien wat hij waard was. En zo beklom hij samen met zijn vrouw een berg, om aan de andere kant weer af te dalen. Daar stond een prachtige, immens grote treurwilg die hem aantrok als een magneet. Hij besloot dat hij hier zijn nieuwe rijk wilde stichten. Hand in hand liepen ze naar de boom, door het prachtige grasveld vol kleurige bloemetjes. En alsof toeval de gewoonste zaak van de wereld is kwamen op precies hetzelfde moment twee andere koppels aangelopen. Twee modderbloedjes, twee halfbloedjes. Ondanks deze verschillen hadden ze toch een hoop gemeen. Vergane koninkrijken en de wil om opnieuw te beginnen. Samen zouden zij een nieuw koninkrijk oprichten. Samen zouden ze machtig worden. Samen. Het beeld vervaagt en hij ziet plots een stuk oudere versie van zichzelf, nog niet zo heel lang geleden. Hij loopt door de straten van het ondertussen al vrij groot geworden Sado opweg naar het huis van zijn zoon. Hij ziet meneer Brenfin langskomen en knikt beleefd, al heeft hij weinig sympathie voor hem. Hij is getrouwd met een afstammeling van één van de stichters, waar hij nu niet bepaald een goede band meer mee heeft. Vervolgens groet hij ook nog de buurvrouw van zijn zoon, die net het raam openzet om wat frisse lucht binnen te laten. Binnen hoort hij een babytje krijsen. Hij klopt op de deur van zijn zoon's huis, maar er wordt niet opengedaan. Hij klopt nog eens, tevergeefs. Dan besluit hij de sleutel maar te gebruiken die hij ooit heeft gekregen voor noodgevallen en opent de deur. Hij roept aan de trap. Geen reactie. Hij loopt naar de woonkamer en moet zich vastgrijpen aan de deur om niet te vallen... Op de grond liggen zijn zoon en zijn vrouw. Dood. Terwijl klein Oliviertje rustig ligt te slapen. Hij voelt eerst woede, dan pas verdriet. Iemand heeft zijn zoon vermoord. Die vuile bloedbesmeurden! Hij zal ze krijgen! <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> Ryan denkt ook weer eventjes terug aan hoe het vroeger was, en alles even simpel was. Vroeger was het gewoon zo klaar als een klontje, de modderbloedjes en halfbloedjes hadden hun eigen plek en wij ook. *denkt terug aan de tijd dat hij erachter kwam dat Sarah een halfbloedje was* Misschien is verandering ook wel heel goed maar het maakt de dingen er niet echt simpeler op. *zucht* Wat ik niet zou geven om eens een rustig leventje te kunnen opbouwen, al moet dat dan in harmonie met die verrekte modderbloedjes... gewoon, alleen of... *droomt weg* ... met Sarah! <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> "Rustig meisje, rustig. Mama komt niet meer terug, maar ik weet zeker dat papa binnekort voor de deur staat, echt waar. Papa moest alleen even wat doen." Aisha legt snikkend haar hoofd tegen haar oma aan, die haar sussend woorden toe fluisterd. Zachtjes knikt Aisha en ze glijdt van haar oma's schoot af. Ze loopt met nog wat tranen in haar ogen naar haar iets jongere zusje toe en glimlacht naar haar. Aisha pakt haar speelgoedtoverstokje en prikt in een muffin die op het kleine tafeltje staat. Gaia die tegenover haar zat verandert plots in een oudere man. Hem. Aisha loopt langzaam achteruit en struikelt daarbij over de rommel die op de vloer ligt. Een misdadige grijns verschijnt op het gezicht van de man. "Meisje, meisje toch. Ik doe niets, ik moet alleen even praten. Je oma en Gaia slapen een uurtje, die zullen niets weten." Plots schieten er beelden Aisha hoofd binnen, beelden die ze niet zou moeten kunnen herrineren. Haar moeder die op de grond zakt, haar vader die verdoofd wegloopt, Oliviers vader die erachteraan loopt, en een man die haar even over haar hoofd aait, maar dan ook de kamer uitloopt. Aisha opent haar ogen langzaam, eerst ziet alles wazig, maar dan wordt het beeld scherp. Verblind door het licht, door al het wit, knijpt Aisha haar ogen weer dicht. In haar hoofd voelt ze een scherpe pijn, die ze niet verklaren kan. Aisha probeert haar ogen weer te openen en langzaam wennen haar ogen zich aan het licht. Plotseling borrelt er een gevoel van paniek op en Aisha wil overeind schieten, maar verder dan tien centimeter komt ze niet omhoog. Aisha probeert te trekken, maar haar handen zitten vast... <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img133.imageshack.us/img133/1253/marwan7iy.jpg" /> Marwan zit te doezelen, als hij plots wat geluiden hoort. Hij gaapt even en kijkt dan naar het meisje op het bed. Een grijns verschijnt er op zijn lippen. Marwan komt overeind en rekt zich even uit. Hij kijkt naar het meisje en bestudeert haar gezicht. Het is zeker weten een dochter van hem. Marwan loopt naar het bed toe. "Goeiemiddag jongedame, dit is niet de eerste keer dat ik je zonder je zus tref, is het niet?" Hogwarts, Will. De namen leken bij elkaar te horen, als Marwan aan Hogwarts dacht, dacht hij aan Will en andersom. De Quidditchwedstrijden die ze samen gewonnen hadden, aan de lessen waarvan ze samen gespijbelt hadden, aan de vriendschappelijke duels. Will die er met zijn grote liefde vandoor gaat. Will die trouwt met Jessica, waarvan kende Will Jessica eigelijk? Ze had er prachtig uitgezien, Jessica. Zo vredig en mooi in die witte jurk. Maar ze was van hem geweest. Marwan had er niets aan kunnen doen, hij had de broer van zijn vriend vervloekt, die op zijn beurt zijn broer vervloekte. Ook dood had Jessica er mooi en vredig uitgezien, doch was ze vermoordt door haar eigen man, die verraden was door zijn eigen vriend. Marwan slikte en keek naar Aisha. Ze leek ook veel op haar moeder. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch merkt dat Dizn niet wakker wordt en kijkt dan naar Roxan, hij gaat bij haar zitten en ziet dan dat ze bloed, hij scheurt zijn mouw van zijn blouse af, dompelt deze even in het water, hij veegt dan voorzichtig het haar uit haar gezicht en veegt het bloed voorzichtig weg. Hij ziet geen wond en kijkt dan naar haar hand en ziet dan dat ze een lelijke snee in haar hand heeft, hij scheurt een stukje blouse af trekt zijn sokken uit doet het stukje blouse op de snede en bind deze af met de sok. Dan hoort hij iets en denkt* Is dat Thorn of een reddingsteam, hij is best wel teleurgesteld als hij ziet dat het Lieke is, hij hoort wat ze zegt. Hij verzinkt dan in een herinnering goede samenleving, hij herinnert zich weer de dag dat zijn buurmeisje bijna verdronk omdat zijn ouders en haar ouders zoveel ruzie maakten, ze woonden in een gewoon muggle dorp en de buren vonden hen maar vreemd, ze waren anders, hij was toen negen, het meisje was elf jaar. Ze waren wild aan het spelen geweest en zij was in het water gevallen, omdat Mitch niet kon zwemmen had hij zijn vader geroepen, die had in eerste instantie geweigerd te helpen, haar vader was er bij gekomen en in plaats van zijn dochter te helpen had hij ruzie gemaakt met zijn vader. Mitch was ten einde raad ook maar in het water gesprongen en toen waren beide vaders zo geschrokken dat ze beiden in het water waren gegaan, de buurman had hem gered en zijn vader het buurmeisje. ze hadden na die tijd een goede band met elkaar gekregen en kwamen wekelijks bij elkaar over de vloer en de vaders werden beste vrienden, hij glimlacht even bij de gedachten. Nadien had hij gelijk al zijn zwemdiploma´s gehaald. Dan komt een ander beeld in zijn herinnering, de volgende dag zouden ze vertrekken ze waren klaar, op tijd voordat de baby geboren zou worden, ze waren in Egypte bij de piramide van Jagarassy, de groep waar hij bij hoorde had en vete met een andere groep, het dreigde uit de hand te lopen, maar morgen gingen ze toch naar huis. De mortiergranaat kwam uit het niet en kwam vlak bij zijn verloofde neer die vrolijk voor hem uit liep, het enigste wat hij in eerste instantie zag, was een schoen en een grote krater. Zijn verloofde was enkele meters verder weggeworpen door de druk en lag dodelijk gewond op de grond, hij rende naar haar toe en ze keek naar hem en stierf toen in zijn armen, zijn ongeboren kind had het ook niet overleefd, het was nog wel ter wereld gekomen, maar hij was even daarna gestorven, in een klap was hij zijn gezin kwijt, door een strijd waar hij niet mee te maken had. Hij had wraak willen nemen, maar besefte dat hij niet wist op wie en daardoor kreeg hij zijn gezin ook niet weer terug. Hij voelt niet dat er tranen over zijn wangen stromen, hij heeft niet door, dat hij ongemerkt Roxan, haar hoofd op zijn schoot heeft gelegd en streelt zachjes met een niets ziende blik door haar haren.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img161.imageshack.us/img161/32/qdh2ki.jpg" /> Het Mysterie van Sado. De Koningin der Halfbloeden haar gedachten dwalen langzaam af naar het moment dat alles nog vredig was, dat het helemaal niet nodig was om één of ander mysterie op te lossen. Ze lag op bed, maar geen gewoon bed. Een ziekenbed, hoewel ze toch niet ziek was. Naast haar zat haar man met een gelukzalige glimlach op z'n gezicht en een arm om haar heengeslagen. Ze waren niet alleen in de kamer: niet ver van hun verwijderd stonden vier mensen; twee mannen, twee vrouwen. Ze keken allevier neer in een klein bedje, waar een pasgeboren jongen in lag. De vrouwen kakelden opgewonden over hoe mooi het kindje was, terwijl de mannen onder mekaar en iets minder opvallend dezelfde conversatie voerden. Op haar voeteneinde sprong een jongetje van een jaar of drie hyperactief op en neer. "James, lieverd, doe eens rustig! Zo val je nog! Kom hier" zei ze, waarna ze haar armen uitstrekte en haar oudste zoon op haar schoot deed kruipen. Ondertussen had één van de andere vrouwen de jongste zoon uit de wieg genomen. Allen zagen ze hoe de baby het meisje onderboerde met melk en een gelach steeg op uit de kamer. De QDH glimlacht even. Dat waren écht vredige tijden. Iedereen verdroeg mekaar zoals ze waren... Vergeleken met hoe de toestand twintig jaar geleden begon te worden... Zij en haar man liepen door één van de straten van Sado. Ze waren nog maar enkele dagen verwijderd van het huwelijk van hun oudste zoon en hadden een uil gekregen of ze nog eens een keer zouden willen langskomen bij de tortelduifjes. 'Je weet wel, kijken of de jurk écht wel goed zit enzo...' Zo stond het in de brief van haar toekomstige schoondochter. Ze konden het goed met elkaar vinden. Ze glimlachte en wandelde met haar man de hoek van de straat om. Toen maakte de glimlach plaats voor een angstige uitdrukking, toen ze zag hoe de meeste ramen aan diggelen geslagen waren. Bang dat ze misschien ruzie gehad zouden hebben, liep ze naar de voordeur. Bezorgd klopte ze erop. "Hallo?" maar niemand opende. Ze klopte weer, maar niemand kwam. Ze trok haar toverstok, opende het slot en vervolgens de deur. En toen zag ze het. Ze trok lijkbleek weg, greep plots de hand van haar man vast en zou flauwgevallen geweest zijn, als ze zichzelf niet gewongen had zich sterk te houden. Ze zag haar zoon liggen in een grote plas bloed terwijl z'n toekomstige vrouw hem huilend in z'n armen had en heen en weer wiegde. "Nico... Het was Ni- Nico..." zei het meisje snikkend en zonder van James op te kijken. De QDH begreep er niets van. Het enige wat ze wist was dat ze een enorm gevoel van woede en verdriet voelde opkomen. Toen liep ze naar het meisje toe en sloeg haar arm om haar heen in een poging haar te troosten, terwijl ze met haar andere hand door de haren van haar zoon streek. Tranen liepen nu ook over haar wangen. De QDH schudt haar hoofd, alsof ze er niet meer aan wilt denken. Ze wist nog altijd niet waarom die Nico het gedaan had en voelt weer een enorme woede en verdriet de kop opsteken. Maar zij, als Koningin, zij mocht anderen niet haten. Ze kijkt even haar man aan. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> Hahahaha, Maaaaam! Roxan doet weer onhandig!!!’ roept Elmaz tegen zijn moeder. Inderdaad, Roxan had bij de afwas vier borden uit haar handen laten vallen. Het was kerstvakantie, Elmaz en Dizn waren beide thuis van dat ‘internaat’ en ze waren samen met Roxan de afwas aan het doen. Roxan, die gefascineerd naar de belletjes aan het kijken was, merkte dat ze opzij gingen als hij met haar ogen opzij ging. Dat was niet het enigste wat ze al gemerkt had van spontane toverkracht.. Maar ze wist niet wat het was. Ondertussen had ze dus de borden laten vallen. ‘Dat is niet waar! Ik deed helemaal niets.. Ik alleen-,’ roept ze ook naar haar moeder, terwijl ze door Elmaz afgekapt wordt. ‘Doe nu eens normaal, straks slaat jouw gestoordheid nog op mij over!’ Roxan keek Elmaz woedend aan en liep de keuken uit. Zo ging het dus altijd… Elmaz geroep vervaagt in de verte en maakt plaats voor een zachte stem. Iemand lijkt haar te roepen. Ze voelt daarna iets over haar gezicht en schrikt. Ze opent haar ogen en kijkt recht in een gezicht, het gezicht van Mitch. Even worden haar ogen groot, maar dan vallen ze terug dicht. Was Lieke hier nu daarnet? Wat is het Mysterie van Sado? Vredig samenleven? Vragen spoken door haar pijnlijke hoofd. Ze rilt. Het water was te koud geweest. Een nieuw hoofd, het hoofd van Elmaz. “Ooit gedacht mij nog terug te zien? Nou. Hier zijn we dan. Jij en ik. Alleen. Maar voor ik over ga wat ik al zolang wilde doen, moet je goed weten waarom... Jij was het” “Elmaz, je weet het.. Je weet dondersgoed dat ik het niet was. Maar je geeft het niet toe. Je kunt het niet verwerken,” antwoordt ze. “Jij was het wel. Jij zette mij onder Imperio zodat je via mij, mama kon vermoorden. Puur uit wraak. Je zal hetzelfde voelen” zegt hij. Bij de gedachte laat hij even een akelig lachje horen. “Ja. Helemaal hetzelfde. Je zal iemand verliezen. Iemand die je heel dierbaar bent en – “ Elmaz stopte zijn zin, hij zag iemand vanuit de verte aankomen – Dizn. “IMPERIO” Roxans hoofd wordt licht en ze krijgt het gevoel dat ze alles aankan. In de verte ziet ze Dizn, haargevoelens borrelen op. Elmaz geeft haar een bevel, het bevel hem te vermoorden. Ze kan er niet onderuit. “AVADA KEDAVRA” roept ze, terwijl ze haar toverstok recht op Dizn richt. Dizn, die dit al zag aankomen, spreekt Expelliarmus uit en Priori Incantatem ontstaat. Deze twee toverstokken kunnen elkaar niet vermoorden, ze hebben dezelfde kern. Als Roxan het uiteindelijk verliest, valt ze op de grond en krijgt in de gaten waar ze mee bezig is. Dit was te erg. Dit was Roxan niet. Ze verontschuldigt zich tegen Dizn, maar denkt dat dit nooit meer goed komt. Dit was het ergste, het ergste wat ze ooit had gedaan. Ze had Dizn niet eens het leven kunnen redden. Ze had gefaald, tegenover haar eigen broer. Ze schudt haar hoofd, terwijl er een traan over haar wang loopt. Ze had sterker moeten zijn, Elmaz moeten overwinnen. Ze voelt iemand door haar haar strijken, opent haar ogen weer, en kijkt weer in het gezicht van Mitch. Het was dus geen droom, Mitch zat boven haar, haar door het haar te strijken. Even wil ze hem een klap verkopen, maar beseft dan dat ze daar ten eerste veel te zwak voor is en dat hij haar ten tweede helpt. Ze voelt het water tegen haar klotsen en kreunt. Het was zo koud.. en het voelde zo scherp in de diepe snede op haar hand/arm. Ze probeert Mitch te bedanken dat hij daar zit, maar komt niet uit haar woorden. Ondertussen komt er weer een herinnering bij haar op. Een leukere. Misschien ook een zielige.. ze weet niet goed waar ze hem moet plaatsen. Een groene lichtflits komt boven de bossen uit. 'AVADA KEDAVRA' klinkt hard. Van een bekende stem. Te bekend misschien wel. Roxan loopt de bossen in en ziet het dan. Haar moeder, op de grond. Dood. Elmaz ernaast, nog met de toverstok in zijn hand en een vage uitdrukking op z'n gezicht. Ze zou willen gillen, maar het gaat niet. Voordat Elmaz haar had gezien, draait ze zich om en rent ze verder en verder het bos in. Steeds dieper.. Steeds dieper, tot ze terug thuis aankomt. Dit was het laatste. Het allerlaatste. Ze moest hier weg. De dagelijkse ruzies, de rare dingen die steeds gebeurde als ze bij iemand in de buurt was, haar vader waarmee ze niet overweg kon. Het moest afgelopen zijn. Ze rent het huis binnen, de trap op, haar kamer in. Haar benodigde spullen pakt ze bij elkaar en in haar haast laat ze een papiertje liggen. Ze hoort de achterdeur open gaan. Snel rent de de trap af, gooit haar tas op haar rug, gaat de deur uit en het bos in. Voor het bos kijkt ze nog een keer achterom naar hét huis. Ze ziet een jongen voor het raam, Dizn. Hij kwam dus binnen. Hij huilt. Het doet haar pijn hem achter te laten. Maar hij zal de reden kennen. Ze rent het bos door, steeds het beeld ziend van de huilende Dizn voor het raam. Ze probeert sneller te rennen, het beeld van zich af te schudden, maar het gaat niet. Ze zal het altijd blijven onthouden… De rest van het verhaal herinnert ze maar al te goed. Ze ging naar Sado, bij haar oma wonen. Nooit heeft ze meer contact gehad met haar familie. Ze ging naar Hogwarts, dus was alleen in de vakanties in Sado. Tot ze afgestudeerd was. Daarna kocht ze haar eigen huis en begon haar eigen leven te leiden. Een scherpe steek in haar zij herinnert haar waar ze nu is. Nog even ziet ze het beeld van Mitch voor hem en laat ze hem zijn gang gaan. Zijn bedoelingen zullen wel goed zijn. Zo niet, dan kan ze zich tot niet verdedigen. Ze sluit haar ogen weer half en probeert zo de pijn en de kou te negeren. De pijn, waarbij nu ook weer het beeld van het jongetje voor het raam opduikt. De schuldgevoelens.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img517.imageshack.us/img517/4900/kdh8lg.jpg" /> De Koning der Halfbloeden kijkt peinzend naar de mensen die hier bij de treurwilg staan. Allemaal zijn ze er, Purebloods, Halfbloods, en Mudbloods, naast elkaar. Ze hebben samengewerkt om de opdracht te laten lukken, denkt hij, en het is jammer dat het uiteindelijk toch misging... waar zijn die tijden gebleven dat Purebloods en Mudbloods elkaar vriendelijk op straat groetten, dat er geen ruzies waren? En voor de Koning der Halfbloeden het weet, wordt hij teruggeworpen in het verleden. Zwijgend, doch met een brede glimlach op zijn gezicht, staat Marquis naast Auriane, zijn vrouw. Hij heeft haar hand vast, en kijkt uit over het dorpsplein. Het plein staat vol met mensen, veel bloedsoorten staan hand in hand. Er wordt muziek gespeeld, en niet veel later beginnen alle mensen te dansen, om de trouwerij te vieren. Toen was het nog goed, mijmert de Koning der Halfbloeden. Toen werd alles en iedereen niet verscheurt door pijn en haat... Hij herinnert zich nog pijnlijk de eerste keer toen hij met deze pijn en haat in aanraking kwam. De Koning der Halfbloeden overkwam hetzelfde als Will: zijn zoon werd hem afgenomen. Marquis en zijn vrouw komen met een glimlach de straat ingelopen, maar de Koning der Halfbloeden verbleekt als hij het huis van zijn zoon en schoondochter ziet. Ze gaan het huis binnen, angstig en bezorgd. De Koning der Halfbloeden verstijft als hij het lichaam van zijn zoon ziet, dat in de armen van zijn schoondochter, Christine, wordt gehouden. Hij sluit even zijn ogen, door verdriet overmand, als de Koningin der Halfbloeden zijn hand vastpakt. Hij kijkt haar bemoedigend aan - of probeert dat in ieder geval - en ziet hoe zijn vrouw naar het meisje toeloopt. Marquis volgt, en knielt naast James' lichaam neer, terwijl tranen over zijn wangen beginnen te glijden. De Koning der Halfbloeden zucht, kijkt dan in de richting van zijn vrouw, die ook naar hem kijkt. Hij weet dat ze hetzelfde denkt - het is voor hen beiden wellicht een van de pijnlijkste momenten in hun levens geweest. Dan staart de Koning der Halfbloeden voor zich uit.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Net als Mara wil zeggen dat ze graag meegaat naar Linda's huis, beginnen de Koningen en Koninginnen te praten. Ze hoort hen over vredig samenleven. Ze speelt met haar kleine broertje in de tuin. Haar ouders staan vanuit de woonkamer te kijken. Ze loopt naar binnen om haar moeder te halen, ze wil de zandtaartjes laten zien. Haar ouders die lachend van de taartjes proeven en haar knuffelen. Jaren later krijgt ze de brief van Zweinstein. Haar ouders die nog blijer zijn dan zijzelf. Die met haar al haar spullen kopen, die haar broertje ziekmelden van school om haar met zijn allen uit te zwaaien. In de trein wordt ze verwelkomd door een groepje andere eerstejaars, met wie ze zeven fijne jaren heeft. En elke vakantie gaat ze terug naar haar ouders en broertje, waarin ze alleen leuke dingen doen en alleen lekkere dingen eten. Dan zijn de schooljaren voorbij. De plannen om met zijn zessen een reis door Engeland te maken worden stug verbroken. Ineens wordt ze uitgescholden door de Zwadderaars, keren de Griffoendors en Ravenklauwers zich tegen haar en laat haar beste vriendin, ook Huffelpuffer, haar keihard vallen. Met zijn vijven vertrekken ze, vijf volbloeds die geen mudblood kunnen gebruiken. Ze gaat naar huis, vol boosheid. De afgrijselijke ruzie met haar ouders, waarin ze woedend haar spullen pakte en vertrok. De eerste ruzie die ze ooit met haar ouders had gemaakt. Ze trekt rond, en wordt overal weggejaagd doordat ze mudblood is. Haar ouders durft ze nooit meer te schrijven. Mara heeft in korte tijd haar hele leven voorbij zien flitsen. Ze herinnert zich hoe gelukkig ze was, en hoe afschuwelijk ze de laatste jaren heeft geleefd. Ze voelt hoe een traan over haar wang loopt. Ze buigt haar hoofd voorover en ziet de traan in het gras vallen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Will luistert naar de woorden van zijn vader en zucht. Hij heeft altijd een enorme afkeer gehad van de andere bloedsoorten, iets wat hij hem ook bij heeft proberen te brengen, maar waar Will niet in meegegaan is. Hij heeft geweigerd de opvattingen van zijn vader over te nemen en sindsdien is er ook geen echte vader-zoon relatie meer. Zijn vader was woedend geworden en heeft hem verschillende malen huisarrest gegeven, heeft hem zelfs ooit het huis uit gezet, maar Will gaf niet toe. Het ging maar door totdat zijn moeder, Alice, zijn vader zover kreeg zijn pogingen te staken. Zijn vader zou er mee instemmen als Will het huis zou verlaten. En zo kwam het dat hij zijn koffer inpakte samen met zijn moeder, die hem vervolgens uitzwaaide toen hij wegging. Ze huilde en Will beloofde haar vaak op te zoeken. Met zijn vader had hij naderhand nooit meer contact. Als Lieke de opdracht bekend gaat maken wordt Will terug naar de werkelijkheid gehaald. Deze keer moeten ze de opdracht kunnen vervullen! Will zal er alles aan doen om de Heerschappij van de zes koningen en koninginnen omver te helpen. Sado moet een vrije gemeenschap worden en misschien zal de rust dan terugkeren. Hij hoort dat de opdracht zeer moeilijk zal worden, maar heeft er alle vertrouwen in. De vorige opdracht was immers ook geslaagd, als Grace hen niet had gedwarsboomd. Het Mysterie van Sado. Daar had hij ook wel eens van gehoord. Het had iets te maken met het vredig en niet-vredig samenleven van de bevolking. Grace was het perfecte voorbeeld. En zo worden ook Will's gedachten naar het verleden getrokken. Hij ziet het weer helemaal voor zich. Met zijn hutkoffer nog in zijn hand was hij 's avond neergestreken in Het Gemeenschappelijk Café van Sado, niet wetend waar hij naartoe zou gaan. Van de ene kant wil hij ver weg zijn van zijn vader, van de andere kant dicht bij zijn moeder en dicht bij zijn geboorteplaats. Hij had toch wel een band met Sado. Hij had nog overwogen opzoek te gaan naar Marwan, zijn oude schoolvriend, maar hij had al een aantal jaren geen contact meer met hem gehad. Het zou toch nogal raar overkomen als hij nu ineens op de stoep stond en om onderdak vroeg. Hopeloos bestelde hij een boterbiertje en overwoog wat hij zou doen. Zijn gevoel zei dat hij in Sado moest blijven, maar hij zou niet weten waar. Toen kwam het antwoord binnengelopen.. De beeldschone blonde Jessica die hij had leren kennen op Zweinstein. Will had altijd een oogje op haar gehad en ze hadden zelfs een relatie gehad tijdens hun zesde en zevende jaar op Zweinstein. Marwan was altijd een beetje jaloers geweest, al had hij dat niet willen toegeven. Will liep naar Jessica toe en glimlachte. "Jessica, wat een toeval!" zei hij vrolijk. "Wat brengt jou hier?" Ze was ook blij hem terug te zien. Ze zei dat ze een oude vriend op kwam zoeken, maar vertelde er niet bij wie. Will had het vermoeden dat ze hem wilde komen opzoeken, bij hem thuis had aangebeld en teleurgesteld naar het café was gegaan toen bleek dat Will net vertrokken was. De waarheid daarover was hij echter nooit te weten gekomen. Ze dronken samen wat en het werd heel gezellig. Van het één kwam het ander; Jessica vertelde dat ze ook opzoek naar een huis was en Will stelde lachend voor om samen een huisje te kopen. Tegen de verwachting in vond Jessica dat een goed idee en zo kwam het dat ze een week later samen een huisje hadden in Sado. De liefde bloeide terug op en daaruit ontstonden twee mooie dochters Gaia en Aisha. Dat ‘zijn vrouwen’, zoals hij ze altijd noemde, halfbloeden waren maakte hem niet uit. Ze leefden samen gelukkig, totdat Will een andere vrouw leerde kennen. Grace. Ze kwam naar hem toe en voor hij het wist had ze hem meegesleurd naar haar huis, waar ze met foto’s van zijn vrouw en kinderen zwaaide en dreigde hen te vermoorden. Will dacht dat ze blufte. Ze waarschuwde hem nog een aantal keer, maar hij weigerde naar Grace te luisteren. Wel probeerde hij Jessica over te halen te verhuizen, maar dat was bij voorbaad al verspilde moeite. En toen, toen hij op een dag terugkwam van de Kaasfabriek was het gebeurd. Zijn vrouw lag dood op de grond, zijn twee dochters lagen in hun wiegje en daar lag een briefje in. “Gehoorzaam, of deze twee smerige halfbloedjes zullen volgen.” De jaren daarna waren ellendig geweest. Will zag zich gedwongen om zijn dochters achter te laten bij hun oma en moest bij Grace intrekken. Hij walgde van haar ideeën over de verschillende bloedsoorten en begon zijn vader bijna menselijk te vinden. Jaren bracht hij zo door..en nu had hij haar eindelijk eens de les geleerd. Maar zijn gevoel zij dat ze zou terugslaan. Zijn gevoel zij dat ze niet dood was en dat maakte hem bang. Als ze inderdaad nog leefde waren zijn dochters in groot gevaar. Zeer groot gevaar. Will vroeg zich af of hij dit alles nog wel aankon.. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh glimlacht even naar Lana als ze hem overeind helpt, en kijkt dan weer naar de Koningen en Koninginnen. Hij luistert naar de Koningin der Modderbloeden, terwijl een enigszins bitter gevoel door hem heen gaat. Wel ja... Als 'vredig en niet-vredig samenleven' ten sprake komt, zucht Milosh even. Onwillekeurig moet hij terugdenken aan zijn jeugd. Milosh kijkt verlangend uit het raam, naar beneden. In de tuinen naast het huis waar hij in woont, speelt een jongen. Zonder na te denken dendert Milosh de trappen af, trekt de deur open, gaat de tuinen in, en loopt naar de jongen toe. De jongen kijkt op van wat hij aan het doen is, en bekijkt Milosh met licht gefronste wenkbrauwen. Milosh glimlacht naar hem, steekt zijn hand uit, en zegt: "Milosh." Enigszins wantrouwig bekijkt de jongen Milosh's uitgestoken hand, dan glimlacht hij, neemt de hand aan en zegt: "Olivier." Milosh's gezicht versomberd, terwijl zijn blik naar Olivier glijdt. Vroeger speelden we met elkaar, denkt hij, en nu is hij de man die ik haat... Milosh's staart even voor zich uit, nu hij bij het niet-vredige deel is aangekomen. Er zijn zo veel niet-vredige herinneringen voor hem. Milosh zou er niet zo maar een uit kunnen kiezen, omdat ze allemaal meer dan pijnlijk zijn. En zo gebeurt het dat er wazen, vluchtige, korte momenten zich voor zijn oog afspelen. Olivier kijkt Isa grijnzend aan, zijn wand geheven. Dan schreeuwt Olivier de curse - een groene straal stevent op Isa af en ze valt op de grond. Lana kijkt verstijft naar het lichaam, en niet veel later komen de Mudbloods en beschuldigen ze Lana. Een ander persoon, die op Olivier lijkt en dezelfde grijns heeft. Will richt zijn wand op Lana, die weerloos is. Weer komt er een groene straal uit de wand, en raakt Lana. De herinneringen gaan nu sneller. Zijn vader die hem probeert te wurgen, zijn moeder die het zijn vader probeert te beletten. Olivier die de Cruciatuscurse over hem uitspreekt. De Koning der Volbloeden die hem dwingt zijn vriend te vermoorden. Thorn, duivels grijnzend, terwijl hij Lana vast heeft en haar bedreigt... Milosh kreunt even. Nu ziet hij alles weer perfect voor zich, nu voelt hij alles weer. De pijn, het verdriet, haat... Milosh zucht even, en staart naar de grond. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Als Lieke eindelijk de opdracht bekend gaat maken laat hij het plan om naar Sarah’s huis te gaan snel varen en laat Sarah’s hand los. Aandachtig luistert hij naar wat ze te vertellen heeft. Nadat ze de opdracht bekend heeft gemaakt en weggezweefd is dringen haar woorden pas echt tot hem door. Deze opdracht is nog best interessant. Het Mysterie van Sado oplossen, en het is een moeilijke opdracht. Als de Volbloeden die opdracht nu eens samen oplossen kunnen ze de heerschappij van de zes koningen misschien omver werpen. En dan kunnen zij de macht grijpen. Geniaal plan eigenlijk. Als ze zegt dat het iets met het vredig en niet-vredig samenleven van de bevolking te maken heeft moet Olivier ongewild even terugdenken aan een gebeurtenis lang geleden, toen hij nog een heel klein jongetje was. Olivier speelde in de tuin. Zijn moeder zei dat hij buiten mocht gaan spelen met de tamme tuinkabouters. Olivier vond het erg leuk om ze achterna te rennen, zo snel als zijn kleine beentjes maar konden. Soms deden ze ook verstoppertje. Eigenlijk vluchtten de kabouters gewoon omdat ze bang waren van Olivier, maar Olivier dacht dat ze met hem speelden. Hij zocht uren tot hij ze gevonden had in hun holletje en nam ze dan mee naar binnen om ze trots aan zijn moeder te laten zien. Die zette hen dan allebei snel weer naar buiten. Op een dag kwam er plots een klein jongetje naar hem toe. Hij stak zijn hand uit zoals hij zijn vader en moeder dat ook wel eens had zien doen en stelde zich voor als Milosh. Olivier vond het wel grappig dat hij zo raar deed, kinderen hoeven dat toch niet te doen? “Ik ben Olivier,” zei hij vrolijk. “Wil je meehelpen kabouters zoeken?” vroeg hij. En zo kwam het dat ze samen gingen spelen, totdat zijn vader plots te tuin in kwam. Hij was woedend en jaagde het jongetje weg. Olivier keek niet-begrijpend toe hoe zijn vader hem de tuin uitschopte. Vervolgens kwam zijn vader hem ook nog eens vertellen dat hij hem verbood om met het jongetje te spelen en dat Olivier anders geen eten meer zou krijgen. Maar Olivier trok zich er niet zoveel van aan. Toen zijn vader naar zijn werk was en zijn moeder boodschappen ging doen klom hij snel over de schutting om naar het jongetje toe te gaan. Net toen hij over de volgende schutting wilde klimmen zag hij voor het raam een meisje staan. Hij keek haar aan en wenkte haar. Ze kwam naar buiten en toen klommen ze samen over de schutting. Met z’n drieën speelden ze de hele middag in het zand en ze waren supersmerig toen de vader en moeder van Milosh plots naar buiten kwamen. Zijn vader bracht het meisje, Sarah heette ze, en hem terug naar huis en zijn vader en de vader van Milosh kregen ruzie. Daarna nam zijn papa hem mee naar boven en sloot hem op op zijn kamer, hij kreeg geen eten. ‘Mogen kinderen soms niet spelen?’Vroeg Olivier zich af, niet wetend wat de ware reden was. Olivier zag de echte Milosh voor zich en keek hem even aan. Wat had hij zich toen in die familie vergist. Ze waren walgelijk. Ongelofelijk, dat hij ooit bij mensen zoals hen was geweest. Niet wetend dat ze zijn ouders later zouden vermoorden. Niet wetend wat een hekel hij later aan Milosh zou hebben. De smerige halfbloeden… De smerige halfbloeden…..plots komt er een ander beeld in zijn hoofd. De aanblik van zijn huis, nog niet zo lang geleden. Niets dan puin. Alle herinneringen aan zijn ouders in één klap weggevaagd. De Koning der Halfbloeden slaat terug. Hoe durfden ze? Eerst zijn ouders afnemen en dan ook nog eens de herinneringen aan zijn ouders. De foto’s van hen drieën, genomen door zijn opa. Ze lachten alledrie vrolijk en waren gelukkig. Maar dat was ruw verbroken met de moord op zijn ouders. Zijn opa had hem opgevoed en Olivier had nooit meer de warmte van zijn ouders kunnen voelen. Het enige tastbare wat er nog was was nu ook weg..voor niets..een domme wraakactie van de Koning der Halfbloeden. Dat zou hij hem nog betaald zetten.

Helena · Bericht door **Helena** » za jul 08, 2006 10:30 pm

<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana staat met open mond en grote ogen te kijken naar de plek waar Lieke verdwenen is. Het Mysterie van Sado oplossen in 47 dagen? Vredig samengeleefd? Hier? In de Oertijd, zeker... En naar het ministerie gaan? Lana slikt en kijkt even naar Milosh, maar dan kijkt ze weer voor zich uit. Hoe moeten we hieraan beginnen? Lana kijkt om zich heen en bemerkt hoe stil het is. Je kon zo de krekels horen. Iedereen leek wel in gedachten verzonken te zijn, aan de geconcentreerde, glimlachende maar ook pijnlijke gelaatsuitdrukkingen van de anderen te zien. Iedereen was aan het denken, van Modderbloed tot Koning. Lana wandelt bij Milosh weg en gaat op een grote steen zitten een paar meter verder. Dan legt ze haar hoofd in haar handen en wordt ze meegevoerd door gedachten en herinneringen, beginnend bij haar zorgeloze kleuterjaartjes. Lana ziet zichzelf, niet ouder dan vijf jaar, met twee vlechtjes in haar haar en rent lachend en met haar armpjes uitgestoken achter een ander meisje aan dat wat kleiner dan haar is. Dat meisje is Roxan. Lana moest en zou haar pakken, alleen kon Roxan verdomd hard lopen in vergelijking met haar. Uitgeput blijft Lana staan. "O- OK, ji- jij, jij wint..." roept ze hijgend naar Roxan, ver voor haar. "Kun- Kunnen we dan nu verstoppertje gaan spelen? Alsjeblieft?" De beelden vervagen en Lana krijgt een uil. Met vele leugens heeft ze Roxan kunnen duidelijk maken dat ze mekaar amper nog zouden zien. "Ik moet naar een kostschool ver weg... Ik schrijf je wel!" Zo nemen ze afscheid en Lana vertrekt, maar op den duur beseft ze dat ze nogal debiel zou overkomen als ze een uil naar haar beste vriendin zou sturen en beslist met pijn in haar hart haar belofte te verbreken. Een jaar later komt Roxan - tot Lana's grote verassing - echter naar dezelfde school, maar de relatie tussen hen was zo vertroebeld dat er niets meer van terecht zou komen. Bovendien zat ze in een andere afdeling als zij en schaamde Lana zich voor het verbreken van haar belofte. Jaren flitsen voorbij alsof ze niets betekenen, tot Lana's vijfde jaar op Zweinstein. Lana wordt tegen haar verwachtingen in klasseoudste. Ze herinnert zich dat ze het vaak moeilijk had om sommige Zwadderaars in toom te houden, maar ze komt ook in contact met de zevendejaars Milosh, iemand waar ze om héél eerlijk te zijn eerst wat schrik voor had omwille van alle roddels die over hem de ronde deden, maar achteraf heeft ze het zich nooit beklaagd, integendeel... Lana glimlacht bij die gedachte en schudt even haar hoofd, terwijl ze zich afvraagt waarom ze zo'n verlegen, bang prullemieke was. Uiteindelijk is ze toch naar Sado gekomen, en nu Lana er wat dieper over nadenkt, was het in eerste instantie voor Milosh te zien. Maar zoals alles z'n voordelen heeft, had de intrek in Sado ook z'n nadelen. Lana fronst haar voorhoofd en wordt weer meegevoerd door gedachten, of eigenlijk zijn het meer flitsen van alle verschrikkelijke gebeurtenissen. Een stelletje Volbloeden vervloeken en pijnigen mensen die 'minderwaardig' zijn, de burgemeesterverkiezingen, de uiteindelijke samenwerking tussen haar en Isa, waarbij die laatste vlak voor Lana's ogen vermoord wordt door Olivier, terwijl zij zelf niets kon doen en bovendien nog de schuld krijgt van alle Modderbloeden. Haar huis dat in puin ligt, het ene lijk na het andere dat gevonden wordt, de ontmoeting met de KDV die een dodelijke straal op Sarah afvuurt maar tot Lana's opluchting mist... Háár mist, maar Milosh die er nietsvermoedend achter staat vol raakt. Ontelbare en ontelbare gevechten, ruzies en woordenwisselingen tussen haar en de anderen, Thorn die Milosh op een wel erg lage manier dwingt alles op te biechten, de gemene grijns van Will die tegenover de groep staat, samen met zijn vermomde hulpje. Drie stralen die op haar afkomen en haar vol raken... Lana breekt haar gedachtengang af. Het was genoeg geweest. Ze krimpt ineen en slaat haar handen over haar hoofd, terwijl ze zichzelf dwingt er niet meer aan te denken. Het is voorbij... Er valt niets aan te doen... Ze moest zich nu volop concentreren op het Mysterie... <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" /> *Ziet Lieke en luistert naar haar* Het mysterie van Sado? Heeft Sado een mysterie dan? *Moet onwillekeurig weer terugdenken aan het verleden* Ze staan er met de hele klas. Een klasgenoot vertelt dat hij van Zweinstein af wil en naar Klammfels wil. Ze zijn geschokt, waarom? Hij legt uit dat niemand ooit aandacht aan hem besteedde en ze dachten na. Het was waar, hij was zo anders dan iedereen, niemand had ooit zin om aandacht aan hem te besteden. Dan ineens begint iemand te proberen hem over te halen. Voor ze het weten doet de hele klas mee en de jongen lijkt wat op te klaren. Hij besloot te blijven en heeft later veel vrienden gekregen, het bleek achteraf toch wel een aardig iemand te zijn... Dan vervaagt het beeld en er komt een andere. Ze liep door een bos. Voor haar zag ze nog een groepje mensen. Opeens sprong er een beest uit de bosjes. Het beest viel één van de mensen aan aan, de anderen lachten en keken ernaar. Ze liep er naar toe. De man schreeuwde, het beest hapte zijn hand eraf. De mensen haalden hun schouders op en liepen weer verder, de man alleen achterlatend met het beest. Niet veel later ging het beest weer weg. Ze kwam bij de man aan, hij zat onder het bloed. Dood. Ze keek naar het groepje mensen dat een eindje verderop gewoon doorliep. Ze hoorde gelach en gefluit. Alsof ze al waren vergeten wat er was gebeurd, ze hadden niet eens een poging gedaan hem te helpen. Dan vervaagt het beeld weer. *Ze kijkt opzij naar Mara en ziet een traan* *Ze legt een arm om haar heen, maar zegt niks* <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> Toen Jessica stierf scheen de zon weer. Na al die regenachtige dagen, wanneer Gaia en haar zus enkel hoopvol uit het raam mochten kijken, brak op de beruchte dag toch de zon door de wolken heen. Het schril contrast met weeromstandigheden en begrafenissen drong nooit goed tot haar door, dat kwam later pas. Alles viel later pas op zijn plaats. Kinderlevens hoeven nog niet gedwarsboomd worden met verwijten en ellende, vond oma altijd, maar toch Gaia hield grootmoeders hand stevig vastgeklemd, alsof ze de angst had om anders weggeblazen te worden. De drukte voor mama’s graf schrikte haar ook daadwerkelijk af. Tal van dorpsbewoners waren op de begrafenis aanwezig. Met een jammerend, maar bedrieglijk gezicht verklaarde een buurvrouw, die altijd wel een geschikt moment vond om te roddelen, dat Jessica een memorabele vrouw was. Zwijgend oogt het meisje naar het bleke gelaat van haar moeder. Oma herhaalde misschien wel honderd maal dat dit werkelijk waar de meest vreselijke dag van haar leven was. Een tante verklaarde wat tactvoller aan de zusjes dat hun moeder gewoon in een diepe slaap was verzeild. Enigszins gerustgesteld, probeerde Gaia haar grootmoeder te volgen die met grote passen van het graf weg beende. In zichzelf mompelend vraagt de vrouw zich af wie hier nu eigenlijk het grootste slachtoffer is. De rouwende menigte droop ook af, gevangen in hun wereld waar nu weer nieuwe problemen zijn opgedoken. Begrafenissen waren maar bijzaak. Gaia deed haar duit in het zakje en vroeg of ze nu naar papa konden gaan. Grootmoeder stopte abrupt waardoor Aïsha geschrokken opkijkt. De oude vrouw herhaalde het woord ‘papa’ zachtjes. Emotieloos. Neemt Gaia’s schouders vast en schudt haar heen en weer en roept met een krampachtige blik: “Welke volstrekt idiote smeerlap stuurt dat soort vuiligheid als hem de wereld in?!” Gaia kijkt rillend rond of ze Aïsha nergens kan bespeuren. De laatste tijd heeft ze het gevoel alsof ze volledig afhankelijk wordt van haar zus. Er was iets mis, ze was niet thuis. Niet bij de wilg, maar ergens anders.. Met een verbeten blik drentelt ze rond de boom en sluit haar ogen, er verschijnt een oude schoolfoto van vroeger. Het moment dat ze voor het eerst mee mocht naar Hogwarts was een van de meest fantastische en onvergetelijke momenten die ze zich van haar jeugd kan haar herinneren. Eindelijk weg van de ellende en haat die er in haar dorp heerste. Het beeld dat het kasteel weer nader tot haar geheugen komt, vervaagt weer en maakt plaats voor ongerustheid en verlies. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /> Sarah zucht diep. Niet weer een opdracht. Die opdrachten worden nog eens onze dood. Letterlijk. Sarah denkt terug. Aan haar leven. Sado. Alles. Als een rode draad loopt haat door haar leven heen. En niet eens omdat ze zelf haatdragend is, nee, de mensen om haar heen dragen. Haat. Heel haar leven stond staat Sarah, staat in het teken van haat. Haar familie is door haat uit Sado verjaagd. Maar Sarah liet zichzelf niet op de kop zitten. Mike mocht zich dan wel als de zwakste tonen, maar Sarah gaf niet op. Sarah is een vechtertje. Sarah keerde terug naar Sado, vermomd natuurlijk. Ze trok in bij Lauren en haar familie. Volbloeds. Sarah was ook een volbloed. Dacht ze. Geloofde ze. Maar de waarheid laat nooit lang op zich wachten. Althans, niet in Sado. Het is moeilijk iets te verzwijgen in dit dorp. Dingen, je kunt ze niet achterhouden. Er is iets, het trekt aan je, het trekt geheimen uít je. Zeg Sado maar eens hardop. Fluister het. De lucht knettert zodra iemand Sado noemt. Je kúnt er gewoon niet omheen. Sado, het zit in je. Je kúnt er niet van weg vluchten. Ze zeggen wel eens, je kunt het kind uit Sado halen, maar niet Sado uit het kind. Dát kind is Sarah. Zweinstein. Wat was Sarah daar gelukkig. De harmonie van Zweinstein staat in schril contrast met de haat in Sado. Niemand wist wie Sarah was, niemand wist wie ze werkelijk was. Mike kwam haar nooit opzoeken, stuurde hooguit een oudbakken muffin met kerst. Had het te druk met zaakjes zei hij. Het deerde Sarah na verloop van tijd niet meer. Ze had een nieuwe familie gevonden, nieuwe vrienden. Sarah vergat wie ze was. Diep van binnen wist ze wel dat ze halfbloed was, maar ze kon de waarheid niet onder ogen komen. Ze eiste van zichzelf dat ze ging geloven dat ze een Volbloed was zodat ze haar vrienden niet verloor. Eenmaal afgestudeerd keerde Sarah terug naar Sado. De klap was groot, liet de tijd even stil staan. Maar de tijd had niet stil gestaan. Sado knettert niet alleen, het klopt ook. Of niet. Het leeft. Haat had zich uitgespreid. Drong door tot ieder hoekje, wortelde zich in elk hart. De haat was nu bijna tastbaar. Verschillende mensen hadden haat verspreiden als dagtaak gekozen, misschien wel als levensdoel. De Kvd was doordrenkt met haat. Door hem werd de haat tastbaar. Hij was zelfs bereid ervoor te ‘sterven’ als het moest. En dat deed hij dan ook. Lana en Sarah waren doordrenkt met haat jegens hém. De haatdrager. Vredig samenleven was inmiddels ver te zoeken in Sado. Wist íemand nog wel wat het betekende? Met een schok komt Sarah terug in de werkelijkheid. In een flits ziet ze verschillende gebeurtenissen langs zich heen gaan. Lauren, vermoord door de Kvd. Sarah snikt. Ryan, ooh Ryan. Wat zou ze er alles voor willen geven om samen met hem weg te gaan uit Sado. Maar ze kan niet iedereen achterlaten, niet nu want in korte tijd zijn een heleboel mensen Sarah heel erg dierbaar geworden. Maar niemand kan Sado verlaten. Niet voordat de haat plaats heeft gemaakt voor vrede. Tot die tijd sluit eenieder die een voet in Sado zet een onzichtbaar verbond met het dorp. Sado heeft je in zijn greep. Eerst moet de opdracht uitgevoerd worden. Sarah zucht diep.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img502.imageshack.us/img502/7097/kdm8oa.jpg" /> Elmaz kijkt rond. Lieke had de bewoners net ingelicht. Ze moesten het Mysterie van Sado oplossen, helemaal niet simpel, nee dat was het zeker niet. Elmaz kijkt bedroefd. Dat was heel lang geleden. Elmaz was vroeger altijd gevoelloos geweest. Of toch, dat beweerde Roxan vaak. Roxan. Hij ziet haar vaag voor zich. Hij had haar van een veel te hoge plaats naar beneden laten vallen. Ze verdiende het, dat had hij gezegd. En dat was ook zo. Ze verdiende het. Elmaz denkt terug aan de woorden Mysterie van Sado. Dit was onmogelijk, en dat wisten ze maar al te goed. Het was niet eerlijk om hen zo'n taak op te leggen. Een taak. Die had Elmaz ook gekregen. Niet zo'n moeilijke als deze, maar toch was hij er nooit in geslaagd. Elmaz zat op een bankje. In de verte hoorde hij Dizn en Roxan. Ze waren gelukkig en blij. Dat waren ze altijd als ze alleen waren. Alleen. Zonder hem. Elmaz keek naar de bloemen die zich rond het bankje hadden geplaatst. Ze waren mooi. Elmaz kreeg enig gevoel van blijheid, maar die stierf als sneeuw voor de zon, toen Dizn en Roxan naar hem kwamen toegelopen. Ze wilden iets uithalen, dat zag je gewoon op hun gezicht. Dizn kwam links van Elmaz zitten, Roxan rechts. Roxan grinnikte. Elmaz stond met een vurig hoofd op en keek ze allebei aan. ''Jullie, jullie..'' begon hij. ''Waarom kunnen jullie me gewoon niet alleen laten. Jullie stelletje -'', maar hij kon z'n zin niet afmaken. Z'n moeder die de ganse tijd door het raam van het huis had staan kijken, kwam naar buiten lopen. ''Elmaz, meekomen'' zei ze. Dat zei ze heel kort. Zo zei ze het altijd, als Elmaz iets had misgedaan. Het was altijd zijn fout geweest.. Steeds weer opnieuw. Altijd maar weer.. Elmaz zet enkele stappen naar achter. Hij zondert zich af. Net als altijd. En net als altijd kreeg hij de schuld van het voorval. Hij slaakte een diepe zucht, een zucht van ellende en vermoeidheid, een zucht voor wat hij had misdaan. Hij had Lieke gekwetst, die heel goed kon opschieten met Roxan. Lieke kwetsten was nooit z'n bedoeling geweest. Helemaal niet, maar het was dan toch weer gebeurd. Hij wist niet of Roxan nu nog leefde. Hij had gehoord dat Dizn ook in het water was gevallen. Dat was maar goed ook. Twee vliegen in één klap, zou perfect geweest zijn. Elmaz zat nog steeds vol met woede. Hij had het vroeger niet alleen verpest, ook nu had hij het verpest. Weer. Opnieuw.. Zoals steeds. Elmaz zag Roxan voor hem staan. ''IMPERIO'' riep hij. Hij voelde heel wat woede opkomen. Haat van zoveel jaren terug. Elmaz deed het gewoon. Hij liet Roxan de ''AVADA KEDAVRA'' zeggen. Dizn was altijd slim en oplettend geweest, er onstond een Priori Incantetem, doordat Dizn een Expelliarmus had uitgesproken en aangezien de kernen van de hele familie Ravogn dezelfde was. Elmaz werd rood, rood van woede. Als deze zet mislukte, dan, dan.. Het gebeurde. De Expelliarmus won en Elmaz z'n zet mislukte. Alles mislukte steeds opnieuw, altijd weer opnieuw. Elmaz liet een traan van woede en tergelijkertijd van ontgoocheling. Hij had gefaald. Het was hem dan wel gelukt om Roxan de diepte in te duwen, maar z'n band met Lieke was niet meer heel...  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v446/tisjejsje/qdv1hc.jpg" /> Alice ontwijkt de blikken van de andere koningen en koninginnen en laat haar hand over de schors van de oude treurwilg glijden. Daarna laat ze haar oog vallen op op de dorre omgeving dat de boom omringt. Ooit. Ooit was het hier een prachtige plek. Een die ze niet snel vergeet en voor altijd in haar geheugen gegrift zal zijn als een van de mooiste en rustieke plaatsen waar je voor even je zorgen langzaam kan laten wegebben. Hoewel het rijk niet van haar alleen was kon ze gerust leven met het idee om het te delen, vroeger besteedde ze erg veel belang aan de waarden en normen die er in een gemeenschap bekend zijn. Voorzichtig een tikkeltje langzaam beklimt ze de berg waar de wilg staat, de kleine haast onzichtbare hindernissen zoals takken ontwijkend en met een verontschuldigende blik op de rug van haar man gevestigd die al een heel stuk verder is dan haar. Voor de derde keer blijft hij even stil staan, met een vragende blik ter controle of alles goed met haar gaat. Hij daalt enkele passen naar beneden en neemt dan haar hand stevig vast. Plots had ze geen moeite meer met wandelen en belandde ze eerder bij de wilg dan ze had kunnen denken. Glimlachend verteld hij dat deze plek voor altijd bekend zal staan als de meest vredige, waar volkeren kunnen samenleven zonder conflicten. Waar hun kinderen later kunnen opgroeien tot vredelievende individuen en Sado met veel ijver zullen regeren. Ondertussen, bij de wortels van de boom, herhaalt hij dit nog enkele keren, steeds hoopvoller en zelfverzekerder. Alice veegt haar blonde lokken achteloos op zij en luistert met een innige tevredenheid naar haar man en kan niets anders dan zijn lof over het dorp beamen en genieten van deze kleine, gelukkige momenten. De gelukkige momenten die er nog zouden resten. ~ Alice kijkt met een benepen blik door het raam als haar man niet op het beloofde tijdstip is teruggekeerd. Ongerust wrijft ze door haar handen en neemt plaats aan een van de gestoffeerde stoelen, terwijl ze teneergeslagen naar haar spiegelbeeld oogt, die haast fier en onoverwinnelijk aan de wand hangt als een soort pronkstuk. Moeizaam raakt ze het glas aan dat nog geen halve meter van haar verwijderd is en laat dan haar hand over d’r voorhoofd glijden. Dat moment wordt onbewust verstoord als haar man het huis binnenstormt. Met zijn handen voor zijn gezicht geslagen, jammerend. Schreeuwend. Alice beweegt niet en luistert naar woorden van haar man die ze in flarden opvangt en steeds dieper in haar hoofd dringen. Alsof elk woord een verwijt toefluistert. Met nog steeds een emotieloos gezicht voelt ze de armen van haar echtgenoot rond zich sluiten en merkt dat hij zijn gezicht verbergt alsof hij zijn woede en verdriet over het verlies van zijn zoon niet met haar wil confronteren. Alice kijkt nogmaals naar de spiegel, knippert met haar ogen en een stem herhaalt als een stoffige radio in haar hoofd dat Sado de mooiste plek is. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn wordt wakker. Hij is in de war. Hij had een lange weg afgelegt, of dat dacht hij tenminste. Heel de tijd had hij herrineringen ontmoet, maar hij was niet bij bewustzijn. Dizn kijkt rond. Hij ziet Mitch en Roxan. Roxan haar hoofd ligt op z'n schoot, hij gaat met z'n hand door haar haren. Er gaat een raar gevoel door Dizn heen, alsof hij jaloers is. Dat gevoel had hij nog nooit eerder gehad, of tenminste niet bij Roxan. Hij kijkt rond. ''Waar zijn we?'' vraagt hij stil. Hij weet niet goed wat er gebeurd is. Er schiet weer iets naar boven. Elmaz. Roxan valt. Hij daalt trap af. Valt. Water. Zwart. ''Aah!'' roept hij, wanneer de gedachten hem te veel worden. Hij voelt een heel erge woede voor Elmaz, een woede die hij nog nooit eerder zo had voelen doordringen. Dizn speelt met Roxan. Elmaz is weg, hij weet niet waar naartoe, het kan hem ook niet veel schelen. Hij is samen met Roxan, ze zijn gelukkig en dat waren ze altijd als Elmaz er niet was. ''Weet je nog die keer, met de slagroom op z'n stoel'' zegt Dizn plots. Ze hadden Elmaz meerdere malen beetgenomen en aan die fratsen terugenken was ontiegelijk leuk en vooral grappig. Hij hoort Roxan zeggen dat dat echt de beste was ooit. Hij glimlacht naar Roxan. Dizn ziet Elmaz het huis binnenstappen. Niemand let op hem, behalve z'n moeder. Mama was altijd opgewekt om Elmaz te zien, maar daar tegenover stond dat ze wel meteen heel erg boos was als hij iets had misdaan. En dat gebeurde wel vaker. Elmaz was de boosdoener, Roxan en Dizn de lievelingen. Dizn kijkt naar Roxan. Hij glimlacht. Ze leeft nog. Hij leeft nog. Samen konden ze Elmaz wreken, of was dat geen goed idee. Meer herrineringen komen boven. Dizn kijkt van Roxan naar Mitch en dan terug. Hij voelt weer die drang van jaloezie. Hij kan er niet zo goed tegen, maar hij wil zich niet te veel vermoeien. Het was een lange en vermoeiende reis, Dizn wist niet goed hoe het kon dat die reis vermoeiend was, maar dat was ze wel. Het lichaam van Dizn was moe en dat was Roxan blijkbaar ook. Van Thorn was geen spoor. Tenminste, Dizn zag hem niet meteen. Een herrinering.. Dizn kwam aanrennen, hij was naar de bakker geweest. Dizn had met dreuzelgeld betaalt en dan nog volledig juist, daar was hij best fier op. Hij loopt naar de tuin, waar hij z'n fierheid meteen smelt als sneeuw voor de zon. Elmaz was er. Met Roxan. Roxan bloedde aan haar knie en Elmaz had een steen in z'n hand. ''Wat heb je gedaan!!'' riep Dizn heel luid. Hij wilde eerst naar Roxan toe lopen, maar loopt dan naar Elmaz. Hij duwt hem op de grond. Dizn gaat boven op hem zitten. Hij slaat. Opnieuw. Hij hoort op de achtergrond Roxan roepen. De neus van Elmaz bloed. Hij slaat opnieuw. Z'n moeder was niet thuis, niemand kon hem stoppen. Elmaz zei iets, het was niet duidelijk wat. Het kon Dizn ook niet veel schelen. Toen kwam Roxan aan hinken. Ze trok Dizn van Elmaz af. Haar gezicht blonk, door de vele tranen. Ook Dizn z'n gezicht blonk. Elmaz lag alleen. Dizn zat verbeisterd op de grond. Hij wist niet wat hij gedaan had. Het ging allemaal zo vlug, hij had zoveel woede gevoelt. Hij mocht Roxan geen pijn doen! Hij mocht haar niet kwetsen. Niemand mocht dat! Roxan legde een arm op Dizn z'n schouder. Ze wist niet goed wat er gebeurd was, evenmin wist Dizn goed wat er gebeurd was. Er rollen tranen over Dizn z'n wang als hij terugdenkt aan wat hij had gedaan. Hij had Elmaz duidelijk gemaakt dat er niets met Roxan mocht gebeuren. Niets, helemaal niets. Vanaf dan wilde hij helemaal niet meer dat er ook maar iets of iemand Roxan kwetste of pijn deed. Niemand mocht dat. Helemaal niemand. Opnieuw een traan, een traan die bedoeld was voor Roxan. Hij gaf om haar, als broer en zus, en daar mocht niemand tussenkomen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Hij knikt instemmend als Sarah voorstelt om een bakje thee te gaan drinken, daar heeft hij ondertussen wel behoefte aan. Grace heeft hem de afgelopen dagen maar weinig eten en drinken gegeven en daar is zijn maag het niet mee eens. Hij hoopt ook dat Lana nog even zal blijven, dan kan Mike Sarah en Lana hopelijk nog even samen spreken als de rest weg is. Zodra de Koningin der Modderbloeden begint te praten richt hij zijn aandacht op haar, dat bakje thee zal toch nog even moeten wachten ziet hij aan de gezichten van de anderen. Hij kijkt even naar zijn vader en moeder die er ook bij staan. Zouden ze nu werkelijk genieten van het geven van deze opdrachten? Eigenlijk zijn zij helemaal niet zo. Hij luistert naar wat de opdracht is en kijkt dan terug naar Olivier, Milosh, Lana en Sarah. Een herinnering komt in hem op en hij raakt in gedachten verzonken.. Een hoop geschreeuw bij de buren. Wat zou er toch aan de hand zijn? Hij loopt naar het raam toe en ziet zijn buren, meneer Brenfin en meneer Cheesemaker in de tuin staan ruziën. Hij heeft Olivier aan zijn ene hand en blokkeert zijn pogingen om bij de kleine Milosh te komen met zijn andere hand. ‘Het is weer eens zover,’ denkt hij. ‘De kinderen mogen niet eens samen spelen.’ Hij zucht. Nieuwsgierig naar waarom Cheesemaker Brenfin staat uit te schelden zet hij het raam een stukje open. Hij kan nog net de laatste woorden van hun ruzie horen. Opvallend genoeg is het niet de vader van Olivier maar de vader van Milosh die kwaad reageert. ‘Uw kind is mijn tuin binnengekomen, niet andersom! Als hij nog eens in de buurt van mijn zoontje komt zorg ik er persoonlijk voor dat ik nooit meer last heb van jullie! Nooit!’ De woorden echoën in Mike’s hoofd. Hij is deze situatie op één of andere manier toch nooit vergeten, maar de laatste woorden herinnert hij zich nu pas weer. Hij denkt aan wat Sarah hem afgelopen week had verteld. Milosh’s ouders hebben de ouders van Olivier vermoord, ze hebben geen zelfmoord gepleegd om ons gezin het leven zuur te maken. Met een schok dringt het tot hem door en onwillekeurig kijkt hij even naar Milosh. De waarheid van iets waar hij achttien jaar geleden met zijn neus bovenop heeft gezeten dringt nu pas tot hem door. Eigenlijk kan hij alleen aan deze gruwelijke werkelijkheid denken, maar iets dwingt hem dat niet te doen. Iets zuigt de herinneringen daaraan weg en er komen nieuwe voor in de plaats. Herinneringen van langer geleden. Er tikt een uil op het raam. Uit nieuwsgierigheid loopt Mike snel naar het raam en zet hem open. De uil fladdert de woonkamer in en landt op de tafel. ‘Wie stuurt mij nou weer een uil?’ vraagt hij zich verbaasd af. Snel pakt hij de brief uit de poten van de uil en kijkt nog even hoe de uil terug naar buiten vliegt. Dan richt hij zijn aandacht snel weer op de brief. Hij scheurt de envelop open en merkt dat er een stukje perkament in zit wat een beetje vochtig is. Een angstig voorgevoel bekruipt hem. Hij leest het briefje. Eén keer. Twee keer. Drie keer. ‘Kom snel naar het huis van James en Christine. James is dood.’ Mike staart droevig naar een punt in de kamer waar hij eigenlijk niet naar kijkt. Hoe kan dat nou? Hoe kan zijn oudere broer nu ineens dood zijn? Honderden vragen komen in hem op, maar hij heeft de energie niet om op te staan en informatie te gaan inlichten bij zijn ouders. Morgen zou de bruiloft zijn. James en Christine zouden gaan trouwen en ondanks dat Mike stiekem een beetje jaloers was, was hij erg blij voor hen. Ze hadden hem gevraagd om te getuigen en hij had daar natuurlijk mee ingestemd. Hij voelde zich vereerd. Alles was geregeld; ze zouden eerst naar het gemeentehuis gaan en daarna was er een prachtig feest georganiseerd waar iedereen naartoe mocht komen en er was eten en drinken voor iedereen, zoveel als je wilde. Maar nu veranderde dat feest plots in een droevige begrafenis. Christine was heel erg overstuur en tijdens de begrafenis kon ze alleen maar huilen. Het blaadje met haar oespraak raakte zo doorweekt dat ze hem niet eens meer kon lezen, maar ze wilde doorzetten. Na vijf minuten was Mike opgestaan en had haar mee terug naar de rest genomen. De woorden zouden er toch niet uitkomen, en ondanks dat begreep iedereen wat ze wilde zeggen. Mike steunde haar in de moeilijke periode die daarna nog volgde. Ze had verder geen familie meer in Sado, dus Mike was de enige bij wie ze terecht kon. Na ongeveer een jaar ging het steeds beter met haar en ze begon de zonnige kant van haar leven terug in te zien dankzij Mike. Ze hadden het heel erg gezellig samen en Mike werd smoorverliefd op haar. Hij durfde het niet te zeggen uit angst voor haar reactie, en hij wilde de nagedachtenis van James niet kapotmaken, hij was immers de broer van James. Hij kon het toch niet maken om er nu met Christine vandoor te gaan? Een tijdje lang worstelde hij met dit dilemma, maar uiteindelijk besloot hij dat hij het Christine toch moest vertellen. Hij besefte dat dit ook hun goede band zou kunnen verpesten, maar hij waagde het erop. Alleen een relatie met haar kon hem nog gelukkig maken. Tot zijn grote verbazing was Christine na zijn bekentenis in lachen uitgebarsten. Ze had een tijdje lang dubbel gelegen van het lachen en niet geantwoord toen Mike vroeg wat er aan de hand is. Toen kwam ze langzaam weer recht zitten en keek ineens weer serieus. ‘Mike,’ had ze gezegd. ‘Ik voel precies hetzelfde, ik maak precies hetzelfde mee. Alleen…ik durfde het niet te zeggen.’ Even was het doodstil geweest. Beiden waren ze in gedachten en vroegen zich af wat te doen. ‘Maar mijn gevoel zegt dat ik er toch nog niet klaar voor ben,’ zei ze uiteindelijk. ‘Ik vind dit zo moeilijk Mike…ik kan er niet tegen.’ Hij had zijn teleurstelling moeilijk kunnen verbergen, maar toch had hij haar getroost. Christine had het in deze situatie veel moeilijker dan hij. Ze wilde James niet verraden. Al had hij vast gevonden dat ze het hadden moeten doen, ze konden het gewoon niet aan. En zo kwam het dat ze besloten om uit elkaars buurt te gaan, voorlopig dan toch. Christine pakte haar spullen en de volgende avond stond Mike haar uit te zwaaien toen ze de straat uit liep. Weg uit Sado, opweg naar het onbekende.Het modderbloedje waar hij zoveel van hield, en waar hij nu nog steeds zeer vredig mee had kunnen samenleven…wat was zijn leven toch totaal anders gelopen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Will begon een beetje rond te lopen. Nog steeds diep in gedachten verzonken werd hij alleen maar pessimistischer. Hij had het gevoel dat er alleen maar nare herinneringen waren uit zijn leven, alles liep mis. Het gevoel dat er iets mis was werd ook steeds sterker. Het liefst wilde hij in een hoekje kruipen omdat het voelde alsof er ieder moment iets groots zou kunnen komen wat hem mee zou nemen. Iets wat het kleine beetje van zijn leven dat nog te verpesten viel zou verpesten. Langzaam wandelde hij richting de treurwilg. Hij bekeek hem nog eens goed. Verwonderlijk toch dat Thorn, Mike, Lana en zijn vader zomaar uit de takken van die boom konden komen? Het was echt een speciale boom, dat was wel duidelijk. Hij bezat een soort aantrekkingskracht, in feite was dat ook de reden dat Sado was ontstaan, als hij zijn vader mocht geloven. De boom was echt iets speciaals. Will liep er heel dicht naartoe en hij twijfelde nog even. Zou het echt zo zijn dat-? Zou dat nou werkelijk kunnen? Hij wilde een tak aanraken, maar raakte daarbij per ongeluk een andere tak aan. Flits. Het beeld van een klein babytje in de armen van zijn moeder, lopend door de straat. Opgewonden liep Will een stukje verder en schatte in waar hij ongeveer moest zijn. Toen hij twee kleine takjes zag wist hij dat hij goed zat. Langzaam beweegt hij zijn arm richting het takje en raakte het voorzichtig aan. Opnieuw een flits. Hij ziet beelden voor zich waar hij hevig van schrikt, terwijl hij het toch verwacht had. Een donkere kamer, de vage contouren van zijn dochter Aisha. Hetgene wat hem het meest zorgen baarde was dat haar handen waren vastgebonden en haar benen aan het bed vastzaten. Hij voelde langzaam een woede opborrelen en liet de tak weer los. Snel dacht hij na en vroeg zich af of zijn vermoeden klopte. De tak kon ook heel ergens anders zitten. Toen pakte hij langzaam het afgebroken takje vlak boven het takje wat hij net aan had geraakt vast. Meteen wist hij dat hij gelijk had. Wat hij zag deed hem werkelijk koken van woede. De aanblik van Grace in bad, lachend en pratend tegen iemand anders die hij niet kon zien. Hij had het geweten. Grace was niet dood. Ze had connecties, dat moest wel. Iemand had haar gered. Hij had zoveel spreuken op haar afgevoerd en toch zat ze daar nu doodleuk in bad. Tegelijkertijd met zijn woede kwam ook de angst terug op. Hij had haar verraden aan de rest in de weet dat hij nu ook eindelijk van haar af zou zijn, dat hij eindelijk kon gaan en staan waar hij wilde. Maar nu…Grace zou het er niet bij laten zitten. Ze zou hem genadeloos hard straffen en misschien waren zijn dochters nog wel in groter gevaar dan hijzelf. Ze had Aisha nu al ontvoerd en wie weet wat ze met Gaia van plan was. De angst om zijn dochters kwijt te raken was nu groter dan ooit, de haat voor Grace was groter dan grootst. Langzaam deed hij een paar passen van de treurwilg weg, maar met zijn gezicht nog steeds naar de boom gekeerd. De boom die had gezorgd dat de zes koningen en koninginnen bij elkaar kwamen. De boom die had gezorgd voor het ontstaan van dit vervloekte dorp. De boom waarbij iedereen bijeenkwam bij iedere nieuwe opdracht. De boom waar hij de verschrikkelijkste vrouw die hij kende voor het eerst had gezien. De boom die zijn hele leven had verpest. Als deze boom weg was zou alles opgelost zijn. Iedereen in Sado zou vrij zijn, de vloek zou niet meer werken, het mysterie van Sado zou nooit meer hoeven te worden opgelost. Zijn vader zou zijn macht eindelijk kwijtraken. Will trekt zijn toverstok en richt die op de boom. “INCENDIO!” schreeuwt hij. De spreuk heeft geen enkel effect op de boom. “INCENDIO..INCENDIO..INCENDIO!” Totaal gefrustreerd blijft hij spreuken afvuren, maar het werkt niet. De boom is te krachtig om zomaar te worden verslagen. “VERDOMME! ZITTEN WE WEER 47 DAGEN VAST IN DIT KLOTEDORP!” schreeuwt hij tegen de boom. Uit frustratie schopt hij ook nog eens tegen de treurwilg, wat hem alleen maar pijn aan zijn voet oplevert ‘Waarom val je niet lekker om?” Hij draait totaal door van angst en woede, je zou hem zo ontoerekeningsvatbaar verklaren. Plots draait Will zich om en loopt terug richting de groep. Richting Gaia. Hij houdt zijn toverstok recht voor zich. Zijn gezicht is rood aangelopen en zijn arm trilt een beetje. “Gaia,” zegt hij op een onnatuurlijke toon. Het lijkt wel alsof iemand anders door de mond van Will praat. “Je bent in groot gevaar.” Hij kijkt even terug naar de treurwilg. “Ik had een visioen. Grace leeft nog. Ze heeft Aisha gevangengenomen.” Hij doet nog een stap in de richting van Gaia, zijn toverstok wijst nog steeds naar haar. “Ze zal je pijn doen,” zegt hij en zijn gezicht ziet eruit alsof hij de pijn zelf al voelt. Op dramatische toon gaat hij verder: “Gaia, ik moet je dit leed besparen!” Zijn ogen rollen in zijn kassen en zijn hoofd loopt nog roder aan dan het al was. Hij ziet eruit alsof hij gek geworden is en begint nog net geen stoom te blazen uit zijn oren. “Gaia, ik moet je vermoorden! De enige manier om je al deze ellende te besparen is door naar je moeder te gaan! Ik zal met je meegaan! Samen zullen we naar het licht gaan en Aisha zal ook spoedig komen. We zullen weer gelukkig met zijn vieren samen zijn.” Het lijkt alsof hij zijn laatste beetje energie bij elkaar moet rapen om nog iets te kunnen doen. Hij trilt ondertussen niet meer alleen met zijn arm; zijn hele lichaam staat hevig te schudden. ‘A-A-AVADA KEDAVRA!’ <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Met stijgende ongerustheid volgden Mike’s ogen de acties van Will. Al snel beseft Mike dat het niet helemaal goed met hem gaat, en hij kan dat natuurlijk begrijpen. Zijn dochters stonden nu niet echt te springen om hem te zien en zijn zoon is opnieuw dood. Die man was diep ongelukkig. Als Will probeert om de treurwilg in brand te steken gaat er bij Mike echter een alarmbelletje rinkelen. Het gaat echt niet goed. Wanneer Will op Gaia afloopt en Mike zijn gezicht weer kan zien merkt hij dat hij buiten zichzelf is van woede. Van Will’s woorden schrikt hij zich dood. Grace leeft nog. Ze heeft Aisha gevangen genomen. Hij ziet dat hij zijn toverstok op Gaia richt en hevig begint te trillen. Mike loopt snel om de groep heen en loopt van achteren langzaam op Will af. Gaia, ik moet je vermoorden. Die woorden, gesproken door een vreemde stem, galmen door Mike’s hoofd. Will is gek geworden! Grace heeft hem gek gemaakt! ‘Avada Kedavra’. Mike twijfelt geen seconde en rent op Will af. In volle vaart duwt hij Will naar beneden en ziet hoe de groene lichtflits totaal de verkeerde richting in schiet. Godzijdank. Will had bijna de grootste fout van zijn leven gemaakt, een nog grotere fout dan het ontmoeten van Grace. Mike probeert Will’s toverstok uit zijn hand te trekken, maar deze spartelt hevig tegen. “Wil..Will luister,” zegt hij en hij probeert kalm te blijven. Hij heeft al zijn aandacht nodig om Will in bedwang te houden. “Laat je leven niet verpesten door Grace, ik weet wat je voelt, maar je moet je er doorheen slaan!” <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Hij verwacht dat de straal Gaia zal raken en wil zijn toverstok al op zichzelf richten om het af maken. Dan wordt hij opeens omvergeworpen. Tot zijn woede ziet hij de groene straal de lucht in schieten. Als hij merkt dat Mike hem in bedwang houdt probeert hij los te komen. “Laat me los,” zegt hij kil. “Laat me mijn gezin herenigen.” Wanneer Mike zegt dat hij weet wat Will voelt lacht hij spottend. “Rot toch op man! Je hebt geen flauw idee hoe ik me voel, wat ik allemaal heb doorgemaakt.” Hij besluit even rustig op de grond te blijven liggen om daarna plots weer in actie te komen. Hij kijkt Mike met een boze blik aan. “Grace heeft mijn hele gezin geruïneerd en ik ben niet van plan dat nog langer toe te laten. We moeten weer allemaal bij elkaar komen!” Hij gooit al zijn gewicht in de strijd en duwt de verraste Mike van zich af. Hij loopt snel een eind van de groep weg en richt zijn toverstok langzaam op zijn slaap. “Blijf uit mijn buurt!” zegt hij dreigend. “Blijf uit mijn buurt of jullie gaan er allemaal aan!” Hij richt zijn toverstok op de groep om zijn woorden extra kracht bij te zetten. “Gaia, kom maar hier, we gaan naar mama,” zegt hij ineens op een vriendelijke toon, als een vader tegen een klein kind. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Als Will zijn toverstok dreigend op de groep richt kijkt Mike om naar de rest met een angstige blik, niet wetend wat te doen. Hij besluit dat hij op Will moet proberen in te praten en neemt een, voor hem, moeilijke beslissing. Hij had dit liever op een ander moment gedaan. “Will, luister. Ik weet wel wat je doormaakt,” zegt hij onzeker. “Ik…ik heb precies hetzelfde doorgemaakt als jij.” Even is het stil, dan begint Mike zijn verhaal. “Een heel aantal jaren geleden, ontmoette ik een vrouw. Het was liefde op het eerste gezicht en al gauw trok ze bij me in. Ze zei dat ze aan het rondtrekken was geweest en toevallig door Sado kwam.” Mike’s onzekerheid verdwijnt langzaam en hij krijgt meer moed om het hele verhaal te vertellen, snel vervolgd hij dan ook zijn verhaal. “We waren nog maar kort bij elkaar, maar wisten zeker dat we voor elkaar geschapen waren. Drie maanden nadat ik haar ontmoette trouwden we, op een bijzonder mooie zomerdag. Zo leefden we een aantal jaren, en alles ging goed, op wat ruzie met onze buren na dan. Deze ruzie begon echter uit de hand te lopen, de ruzie met jouw broer en zijn vrouw, Will.” Hij kijkt even om naar de Koning en Koningin der Volbloeden. “Op een dag werden onze buren dood aangetroffen in hun huis. Wij werden beschuldigd van de moord omdat we elkaar haatte…hoewel we nu allemaal weten dat het onze andere buren waren die hen hebben vermoord,” zegt hij zuchtend en hij noemt expres geen namen. “Noodgedwongen vertrokken we naar een ander dorp en langzaam veranderde mijn leven in een hel. Mijn vrouw vertelde dat ze me haatte. Ze had al die tijd gezegd dat ze een halfbloed was, maar ze was een volbloed. En nu werd ze daar voor gestraft, omdat onze buren ons niet moesten omdat we halfbloeden waren.” Op een wat droevigere toon gaat hij verder; “Ik schrok me dood van die bekentenis, en werd kwaad op haar. Maar ze gaf er niets om. Ze pakte haar spullen bijeen, nam stiekem ook mijn amulet mee, en vertrok. Ze vertrok, en nog geen week later ving ik geruchten op dat ze al bij een andere man was. Jarenlang leefde ik alleen, terwijl zijn nog steeds bij haar man was en ze een kind kregen. Ik haatte haar. Ze had me gedumpt als een stuk vuil en had me altijd voorgelogen.” Hij kijkt Will, die nog steeds trillend met zijn toverstok voor zich uit staat, recht in zijn ogen aan en ziet dat Will onder de indruk is en zijn moordpogingen even vergeten is. “Will, die vrouw was Grace. Die man was jij. Dat kind was Thorn.” Ook Mike had dat nog maar kort geleden beseft en was zeer verbaasd geweest dat hij het nooit had doorzien. “Ik wist niet dat je onder dwang bij haar woonde. Dit verklaart een hele hoop.” “Ik hoorde niets meer van haar, tot voorkort, vlak nadat ik weg was gegaan naar Sado. Haar zoon Thorn kwam me de groeten van haar doen. Hij moest iets doen waar Grace goed in was. Hij kwam me chanteren. Als ik de anderen zou vertellen dat ik wist waar het derde amulet was, zouden mijn twee kinderen eraan gaan.” Hij is nog steeds bang als hij er aan terugdenkt, de gedachte om zijn dochters te verliezen is verschrikkelijk, hij kan zich precies voorstellen hoe Will zich voelt. “Grace heeft het leven van ons allebei verpest, dat van jou nog meer dan dat van mij. Ik weet dat het moeilijk is, maar je moet verder met je leven. Je vrouw zal dat ook vinden, ze wil niet dat je nu al naar ‘boven’ komt,” probeert hij overtuigend te brengen. “Met z’n allen zullen we haar verslaan en dan zullen we eindelijk gelukkig verder kunnen leven. Wij allebei.” Dan draait hij zich om, naar de groep. Hij ziet Sarah en Lana staan en glimlacht naar hen. “Jullie heb ik ook nog iets te vertellen,” zegt hij op schuldige toon. “Ik had het eerder moeten vertellen, maar ik wilde jullie beschermen.” Hij is even stil en denkt na over wat hij zal zeggen. “Als ik jullie de waarheid had verteld, hadden jullie meer willen weten en waren jullie in gevaar geweest. Het was beter zo.” “Sarah, Lana. Jullie herinneren jullie denk ik ons gesprek in het cafë nog wel?” vraagt hij, maar er is geen twijfel over mogelijk dat ze dat nog weten. “Na het gesprek voelde ik me slecht, ik voelde me een bedrieger. Ik ging niet naar de WC, ik vluchtte door het WC-raampje. Ik vluchtte voor de waarheid.” Mike richt zijn hoofd naar de grond en durft zijn dochters niet aan te kijken. Ze waren bijna dood geweest omdat ze iemand wilde redden die niet meer in het gebouw was. “Mijn benen zijn niet verlamd geraakt door de brand. Vlak nadat ik uit het cafë vluchtte, opweg naar mijn oude huis, kwam ik Thorn tegen. Toen bedreigde hij me en zei dat ik in het dorp moest blijven. Ik moest hen voorzien van informatie. Om zijn woorden extra kracht bij te zetten heeft hij me toen flink verwond en daarna naar het cafë toe gedragen.” Nu zwijgt Mike. Hij raapt al zijn moet bij elkaar om de laatste woorden eruit te krijgen. De woorden die al weken door zijn hoofd spoken. Hij besluit dat hij niet terug kan, en dat het ook beter is als ze de waarheid kennen. Anders zal het alleen tussen hen in staan. “Jullie moeder is niet dood,” zegt hij snel. “Jullie moeder heeft jullie in de steek gelaten, ze gaf niets om jullie.” Opnieuw is het even stil, voor de laatste keer, voordat zijn verhaal voorbij is. “Het is Grace. Grace is jullie moeder.”