Hoofdstuk 43 - De terugkeer (verbeterd)
Geplaatst: wo jul 05, 2006 3:42 pm
t/m pagina 44, post 11 (Will)
<span style="COLOR: purple"><span style="FONT-WEIGHT: bold">Beknopte geschiedenis van sado</span> <br /><br /><span style="FONT-STYLE: italic">In de vroegere tijden, waarin Sado nog niet meer dan een vlak stukje gras met hier en daar een boom en een rivier was, omringd door vier bergen, waren er 3 koningen en 3 koninginnen. Zij, die bestonden uit een ‘mudblood’ koning en koningin, een ‘halflood’ koning en koningin en een ‘fullblood’ koning en koningin, hadden hun rijk verloren aan de oorlogen en veroveringen die in die tijd plaatsvonden. Tijdens die oorlogen waren zij, al hun bezittingen achterlatend, gevlucht richting het nu zo gehete Schotland. <br /><br />Het eerst was zij daar aantroffen, waren bergen. Enorme bergen die vanboven met ijs bedekt waren en tot aan de wolken reken. Ze vonden het ongetwijfeld de mooiste ‘dingen’ die ze ooit waren tegengekomen en besloten ze te beklimmen. Het echtpaar ‘mudblood’, wat uit het Zuiden kwam, begon aan de zuidkant en het echtpaar ‘halfblood’, uit het westen begon in het westen. Tenslotte was er ook het echtpaar ‘fullblood’ die met een roeiboot van een eiland uit het Noorden waren gevlucht. Zij begonnen met berg beklimmen in het Noorden. <br /><br />Ongetwijfeld hebben ze het allen als de meest fantastische tijd van hun leven evaren. Ze waren immers allemaal midden in het leven, nog vollop ‘in de fleur’. Maar aan het mooie berguizicht en de vrijheid kwam zoals aan alles, ook een eind. Want toen zij aan de andere kant van de berg naar beneden klommen, zagen zij tot grote verbazing van hen allen bloemen, een enorm grasveld vol van oranje, blauwe en rode bloemen. Af en toe stond er een boom met goudgele blaadjes tussen en liep er een helderblauwe rivier door alles heen. Dit is het paradijs, dachten ze. Hier was nog nooit iemand geweest en dit moest en zou hun nieuwe koninkrijk worden, dachten ze allen, zonder het besef dat ze hier niet alleen waren… <br /><br />Maar het meeste viel toch de enorme treurwilg op. Hij stond in het middelpunt van de uitgestrekte vlakte, met lange slingers van goudgele bladeren. Rondom hem stonden bloemen, honderden bloemen, in de kleuren oranje, rood en blauw. <br /><br />Alsof een ontzichtbare kracht hen aantrok, liepen ze allen naar de treurwilg toe, waar ze dus na enige tijd met z’n zessen omheen stonden. Het was toevallig, dat ze allemaal van dezelfde stand waren, allemaal een verloren koninkrijk hadden en allemaal rond dezelfde boom op dezelfde plaats stonden. Het leek wel voorbestemd. <br /><br />Het is daarom, dat ze ondanks hun – af en toe – grote bloedverschillen met elkaar overeen kwamen. Ze hadden hetzelfde lot ondergaan en dit zou hun nieuwe koninkrijk worden, van hun zessen en niemand anders. <br /><br />Er werd een vloek okver het dorp uitgesproken, die inhield dat, pas als de bevolking, die erg verschilde van elkaar een opdracht volledig zou uitvoeren, zou het rijk ten onder kunnen gaan (aan bijvoorbeeld een oorlog, maar het kan ook zijn dat het rijk gewoon ‘rustig’ verder blijft bestaan). Dat was natuurlijk een erg goed idee, aangezien de bevolking die opdrachten toch niet zouden kunnen als hun ze te moeilijk zouden maken. En de bevolking zou er samen voor moeten kunnen werken… <br /><br />Tot de grote vreugde van de koningsstand lukte dit de bevolking steeds minder goed en leek het erop dat Sado eeuwig zou bestaan, terwijl de koningsstand steeds aan hun kinderen, de afstammelingen zou worden doorgegeven. <br /><br />Natuurlijk verliep dit niet helemaal vlekkeloos. Er waren een paar koningen en konginnen die de bevolking wilden probeerden te laten samenwerken – met weinig succes. Dat, omdat het verschrikkelijk was om te zien hoe de bevolking tegen elkaar deed. En wat zou een eeuwig koninkrijk zijn met een bevolking die elkaar niet zou kunnen luchten? Een paar koningen vonden de bevolking dus belangrijker dan de zekerheid voor een eeuwig koninkrijk. Er was immers niemand die zei dat het koninkrijk gelijk ten onder zou gaan als de vloek opgeheven werd… <br /><br />Zo ging dit jaren aan een stuk door. Afstammelingen namen het koninsschap over en gaven de bevolking nieuwe opdrachten, die hen tot op heden nog nooit gelukt zijn. <br /><br />Omdat die opdrachten toch niet lukten en verschillende koningen en koninginnen wel eens wat meer van de wereld wilden zien dan alleen Sado, besloten zij te gaan reizen. Maar natuurlijk bleven er altijd wel koningen in Sado achter om de boel onder controle te houden. <br /><br />Tot op heden zijn hij niet teruggekeerd. Men wacht nog steeds op de heriniging van de afstammelingen van de 6 koningen… Hoe zal het zijn als alle koningen en koninginnen terug zijn? </span></span><br /><br /><br /><span style="COLOR: thistle"><span style="FONT-STYLE: italic">Van achter de treurwilg begint iemand te spreken. Niemand die ziet wie of wat het is, ze kunnen alleen nog maar luisteren. Slechts luisteren…</span> <br /><br />‘Inmiddels al bijna een jaar geleden, liep ik hier nog in Sado rond. Alleen wist niemand wie ik echt was, op een paar mensen na. Ik had me onder de bevolking gevoegd, zodat ik hen zou kunnen helpen om te samenwerken om de opdracht te laten voltooien die toen bezig was,’ zegt ze, en ze zwijgt even. <br /><br />‘Zodat Sado – na de opheffing van de vloek - verder zou kunnen gaan met een bevolking die elkaar kon <span style="FONT-STYLE: italic">uitstaan</span>. Want het is het een of het ander. Als je de bevolking samenwerkt, kan de vloek opgeheven worden en de bevolking fijn verder leven. Als de bevolking dat niet doet, wordt de vloek niet opgeheven, maar leeft de bevolking helemaal <span style="FONT-STYLE: italic">niet</span> fijn verder. Ik koos voor het eerste, wat ik het meest waardig vond’ <br /><br />‘Echter, de verschillen die ik opmerkte tussen de 3 bloedsoorten, waren verschrikkelijk. Het was zo hevig, dat ik al gauw geneigd was er zelf ook in mee te doen en mijn samenwerken zo ongeveer vergat. Het is hier verschrikkelijk, hoe de bevolking elkaar uitscheld, om nog maar niet van de vervloekingen te spreken. Van mijn pogingen tot samenwerken is dan ook niets terecht gekomen…’ <br /><br />Ze zwijgt even en denkt terug aan de keer waarop het gebeurde, het was een mooie dag, ze stond alleen en plotseling verscheen er iemand voor haar neus, verschijnseld. Ze had <span style="FONT-STYLE: italic">hem</span> vrijwel meteen herkend. <br /><br />‘Maar er was ook iemand die niet wilde dat, ondanks ik mijn pogingen had gestaakt, toch nooit een ‘samenwerkend Sado’ zou creëren. Zoals jullie hebben gelezen aan het briefje hier aan de treurwilg – bedankt Dizn, dat je het had laten liggen in de fabriek, zou bij een samenwerkend Sado het rijk ten onder kunnen gaan. Maar wie zegt dat dat zou gaan gebeuren? Ik denk dat er helemaal niets gebeurt als de vloek opgeheven is.. Die persoon dacht dat echter wel, verschijnselde voor me en vermoordde me.’ <br /><br />Ze draait zich om en loopt vanachter de boom, als geest. Tot haar grote verbazing ziet ze veel bekende gezichten, waarvan sommige haar ook lijken te herkennen, maar ook nieuwe gezichten. Haar blik blijft even hangen op Dizn – die jongen die haar dus indirect dat briefje had verschaft, Gaia en Aisha, die wel 2 zussen lijken, Mitch, Linda, Mara en nog een paar anderen. Ze mist alleen wat mensen. Isa, Sio, Lauren.. en Lana. Dan begint ze weer te spreken. <br /><br />‘Ja, zoals sommigen waarschijnlijk al gezien hebben, ben ik het. Lieke, de <span style="FONT-STYLE: italic">Koningin der Mudbloods</span>.’ <br /><br />Denkt: <span style="FONT-STYLE: italic">Waarom Mudbloods? En betere naam was niet eens zo gek geweest..</span></span> <br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img54.imageshack.us/img54/4177/lieke1mu.jpg" /> <br /><br /><span style="COLOR: indianred">’En ja, ik ben een geest. Dat is ook een apart verhaaltje wat ik jullie even zal uitleggen. In principe zijn de Koningen en Koninginnen onsterfelijk. Jullie kunnen ons vermoorden, maar wij zullen bij de volgende opdracht toch herrijzen. De enigste manier waarop wij ‘gedood’ kunnen worden, is vermoord worden door eigen stand. Zoals ik dus. In dat geval komt men terug zoals mij, als geest, omdat ik vermoord ben door de Koning der Fullbloods. Als geest, omdat ik mijn taak moet behouden en nog een opdracht te vervullen heb.’ <br /><br />Ze zwijgt even en kijkt rond. Zoals het er naar uitziet, zijn de verschillen tussen de bevolking nog groter geworden. De fullbloods staan aan een kant, de halfbloods aan de andere en de mudbloods ertussenin. Ergens aan haar voeten, lag de stoffelijke overschot van de Koning der Fullbloods een paar minuten geleden nog, die straks zal herrijzen. <br /><br />‘En dit mannetje dat hier daarnet nog lag..,’ zegt ze, met een ijzige uitdrukking op haar gezicht terwijl ze naar de grond kijkt waar de KdV ligt, ‘die zo aardig is geweest om mij te vermoorden, zal straks herrijzen, aangezien julie opdracht over enkele minuten/seconden voorbij is en jullie <span style="FONT-STYLE: italic">gefaald</span> hebben’</span> <br /><br /><span style="COLOR: gold">Zij, die door eigen stand werd vermoord <br />Zal terug verschijnen, wanneer anderen voor haar zullen wijken <br />Hij, vermoord door zusters <br />Zal terug herrijzen en haar in de ogen kijken</span> <br /><br /><span style="COLOR: indianred">Denkt: <span style="FONT-STYLE: italic">En zo gaat er nog veel meer gebeuren. Ze zullen eens zien. En ook ik zal zien…<br /></span></span><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> <br /><br />*leest het briefje, en denkt dat hij het begrijpt* <br />*denkt: "Dus zo zit het in elkaar..."* <br />*hoort dan een stem, een stem die redelijk familiair klinkt* <br />*luistert zwijgend, totdat Lieke vertelt de ze de Koningin van de Modderbloeden is* <br />*denkt: "Dus dan moet er ook een Koning zijn..."* <br />*fronst zijn wenkbrauwen, en kijkt Lieke verbaasd aan* <br />*denkt: "Gefaald? We hebben de amuletten toch bij een gekregen door middel van... nou ja... samenwerken?"* <br />*krijgt een erg naar voorgevoel*<br /><br /><font color="#000000"><font color="#ffffff">De tijd tikt langzaam weg. De laatste minuten van deze bizarre, verschrikkelijke, bloed zweet en tranen kostende opdracht tikken weg. Over 42 seconden zal het gebeuren. <br /><br />De afgelopen maand zijn de bewoners van Sado druk bezig geweest de drie amuletten te vinden. Twee mensen lieten hierbij het leven. Lana en Mike. Vader en dochter. De zus en vader van Sarah. Ze offerden zich op voor 'het hoger doel', ze wilden dat de Koning der Volbloeden nooit meer terug zou keren, en dat hun dorpsgenoten veilig verder konden leven. Maar het is ze niet gelukt. <br /><br />Over 23 seconden zal het gebeuren. <br /><br />Nog maar nauwelijks bekomen van het drama bij de treurwilg gingen Sarah en Lana met Mike mee. Ze hadden plots een vader, een vader die hen nog veel te vertellen had. Maar het leek wel alsof ze niet samen <span style="FONT-STYLE: italic">mochten</span> zijn. <br /><br />In het café waar ze wilden bijpraten brak brand uit, Sarah en Lana die hun vader wilden redden en daarbij zelf bijna omkwamen. Maar uiteindelijk deed het ze wel goed, want Sarah en Lana groeiden naar elkaar toe in het Sado Hospitaal. <br />Samen zetten ze zich in om de amuletten te vinden, en zodra ze het ziekenhuis uit mochten gingen ze naar de Kaasfabriek, waarvan ze vermoedde dat daar een amulet te vinden was. <br /><br />16 seconden, dan zou de herrijzenis plaatsvinden. Het kwaad keert terug. En ook die seconde tikte weg..nog 15 te gaan. <br /><br />Ze trotseerden allerlei gevaren, dwarsgezeten door Grace, die niet wilde dat de amuletten gevonden werden. Onverwacht vonden ze nog een amulet. Het amulet dat Milosh bezat. Lana offerde ze zich op, en zo stond het aantal amuletten al op 2. <br /><br />Het leek wel alsof de tijd stilstond. Met nog 8 seconden te gaan tikte de secondewijzer van ieders horloge zeer langzaam. <br /><br />Het laatste amulet werd ook gevonden. Maar ze moesten daarvoor iemand opofferen, Mike. Opnieuw was het Grace die dit veroorzaakte. <br /><br />Nog 4 seconden. Nu kwam het erop aan. <br /><br />Eén van de amuletten was nep. Niemand die dit door had, op 1 iemand na. Maar het was noodzakelijk, anders zouden ze er spijt van krijgen. De opdracht mocht niet slagen. Anders zouden ze ondanks dat de Koning der Volbloeden verslagen was ongelukkig blijven. <br /><br />De treurwilg begon plots luid te kraken. Hetgene wat Sado deed ontstaan begon langzaam weer samen te voegen. Als een teken dat ze nog niet van elkaar af zouden zijn. De Volbloeden, Halfbloeden en Modderbloeden moeten samen verder. <br /><br />De twee delen van de treurwilg die nu nog treurig op de grond lagen begonnen elkaar aan te trekken als de min- en pluspool van een magneet. Toen de twee delen versmolten waren, leek hij groter en statiger dan ooit. Het was het symbool van Sado, zonder deze boom was er geen Sado geweest. <br /><br />Plots een fel licht. De bewoners van Sado werden verblind. Het leek wel alsof de treurwilg in vlammen opging. Het licht nam iets af, maar er waren 4 takken die licht bleven geven, alsof het TL-buizen waren, die dreuzels gebruiken. Het was 1 grote tak met daaronder een kleintje, een klein takje in het midden en een iets grotere tak daarboven. <br /><br />Ze begonnen plots explosief te groeien. Kunstmestfabriekanten zouden er jaloers op zijn. Er werden vormen gevormd van hout. Menselijke gestaltes. In de grootste was duidelijk de Koning der Volbloeden te herkennen.</font> <br /><br /></font><span style="COLOR: gold"><font color="#000000"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /></font> <br /><br />Vanaf het moment dat de takken begonnen te groeien voelde de Koning der Volbloeden dat hij tot leven kwam. Het was alsof hij zijn hele leven in sneltreinvaart meemaakte. Van zijn geboorte tot nu. Hij keek om zich heen en zag dat er veel mensen aanwezig waren. <br /><br />Uiteindelijk liet zijn hoofd los van de tak waaraan het vast zat, als een blaadje dat van een boom valt. Hij stond langzaam op, en keek nog een beetje verward om zich heen. <br /><br />De Koning der Volbloeden is terug…</span><font color="#000000"> <br /></font><br /><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img354.imageshack.us/img354/2953/thorn4wr.jpg" /> <br /><br />Wanneer de takken beginnen te groeien, voelt Thorn een soort brandende pijn, dat zijn lichaam langzaam doorvreet - wellicht de prijs van zijn val. Echter, hij voelt zich <span style="FONT-STYLE: italic">levend</span>, en wellicht gelukkiger dan ooit. <br />Weer ziet hij zijn leven voor bij flitsen, maar hij voelt nu echter niet zo veel innerlijke pijn - die heeft Thorn al geleden toen hij gestorven is en zijn vreselijke daden zag. <br />Ook hij valt dan min of meer van de boom. Thorn komt met een dof geluid op de grond, krabbelt dan moeizaam overeind. Het wazige zicht wordt scherper, en zijn kille grijze ogen kijken zonder enig verschil de wereld in - alleen zijn ze nu niet meer kil.</span><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: gold"><font color="#000000"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img517.imageshack.us/img517/4900/kdh8lg.jpg" /></font> <br /><br />Langzaam loopt hij dichterbij, wetende dat het ogenblik daar is. De Koningen zullen elkaar na jaren weer treffen. <br />De Koning der Halfbloeden kijkt zwijgend naar de andere Koning, der Koning der Volbloeden. En hij glimlacht, een kille glimlach, doch lijkt het alsof er hoop daar in verscholen is.</span><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: dodgerblue"><font color="#000000"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /></font> <br /><br />Milosh kijkt naar de Koning der Volbloeden - er is niet echt verbazing in zijn ogen te lezen. Hoewel hij zich afvraagt waarom hij, als de Koning terug is, niet is gestorven. Die verbazing is er echter wel, als Thorn ook naar beneden valt. En dan begrijpt hij het, of hij denkt het te begrijpen. <br />Hij kijkt naar de andere gedaanten, en hoopt. Hij hoopt alsof zijn leven er van af hangt. <span style="FONT-STYLE: italic">Alstublieft... God, alstublieft... laat het waar zijn... Geeft U me haar alstublieft terug...<br /></span></span><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: darkorange">Sarah's gezicht vertoond een flipperkast aan emoties na alle verhalen, bekentenissen en ontboezemingen. Sarah voelt zich een paar minuten wereldvreemd en sluit haar ogen. Het duurt dan ook even voordat alles een beetje tot haar doorgedrongen is. <br /><br />'Dus Mike en Lana zijn voor niets gestorven?' fluistert ze voor zich uit, tegen niemand in het bijzonder. 'Dit... dit kan gewoon niet waar zijn.' <br /><br />Geschokt kijkt Sarah naar de boom en ziet twee takken...</span><font color="#000000"> <br /></font><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> <br /><br />Hij heeft de wereld nog maar net verlaten, op weg naar zijn andere dochter. Lana kan nog niet ver weg zijn. Maar hij is nog niet bij de poorten van de hemel als een onzichtbare kracht hem dwingt terug te keren. Terug naar de aarde. <br /><br />“Je moet terug,” hoort hij een stem fluisteren. Hij komt hem erg bekend voor, het lijkt wel de stem van Lana. Hij laat zich meevoeren door het gefluister en plots ziet hij een fel licht. Als het licht weg is knippert hij even met zijn ogen. Plotseling staan ze allemaal weer voor hem, de bewoners van Sado. Niet in de grot, maar buiten. Vlakbij een plek waar hij een maand geleden ook was. <br /><br />Hij kijkt naar boven en ziet dat zijn hoofd nog vast zit aan een tak. Langzaam laat het los en Mike ploft neer op de grond. De tranen springen uit zijn ogen, hij ziet Sarah staan, hij rent naar haar toe en omhelst haar, alsof hij haar jaren niet gezien heeft. Hoewel het pas 2 minuten geleden lijkt te zijn dat hij haar voor het laatst zag. <br /><br />Hij neemt zich voor om haar nooit meer uit het oog te verliezen, en om eindelijk de waarheid te vertellen…niets kan meer tussen hen in komen te staan. Niets.<br /></span><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> <br /><br />De vier takken nemen aan in volume, en de kleinste van de vier deed Lana groeien. Lana probeert adem te halen, maar het enige wat er met haar gebeurt is dat ze haar leven aan haar voorbij ziet flitsen: de momenten dat ze met Roxan speelde als kleuter, dat ze een brief kreeg van Hogwarts en Roxan achter moest laten, de Sorteerceremonie waarbij ze als verlegen meisje ingedeeld werd in Ravenclaw voor het oog van honderden anderen, het afstuderen, het moment dat ze besloot in Sado te komen wonen... <br /><br />Maar ook de duistere momenten die Lana gekend heeft sindsdien ze in Sado woonde: De moord op Isa, alle lijken die Lana gezien had, bekentenissen, zoveel bekentenissen, hoe ze tegenover Will staat en uiteindelijk smekend sterft in de armen van Milosh... <span style="FONT-STYLE: italic">Milosh...</span> <br /><br />Dan knapt de tak en komt Lana met een plof terecht op de grond. Ze haalt adem, alsof ze minutenlang zonder zuurstof heeft moeten doorbrengen onder water. Lana opent haar ogen en ziet de bladeren van de treurwilg boven haar hangen. Abrupt, alsof ze een elektrische schok ontvangt, staat ze recht. Ze kijkt om zich heen terwijl ze vanbinnen het geluk voelt borrelen en ziet alle anderen er staan. <span style="FONT-STYLE: italic">Het is gelukt...</span> Ze ziet Roxan, Mike en Sarah, en Milosh staan en voelt een onweerstaanbare drang om ernaar toe te lopen. Ze maakt oogcontact met Milosh, enigszins met een schuldige blik, maar dan begint ze naar hem toe te rennen.<br /></span><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> <br /><br />Milosh kijkt toe hoe ook Mike weer levend wordt, en voelt de hoop gewoonweg branden. <span style="FONT-STYLE: italic">Alstublieft...</span> schiet weer door hem heen, voor de zo veelste maal vandaag. Hij weet wie de volgende is, wie de volgende zou moeten zijn... <br />Hij hoort het knappende geluid; het geluid waar hij op gewacht heeft sinds de Koning herrezen is. Zijn hoop springt op, en dan herkent hij haar. <span style="FONT-STYLE: italic">Lana...</span> denkt hij, en een glimlach breekt door op zijn bleke gezicht. <br />Als Lana naar hem toe rent, blijft hij staan - hij kan het nog steeds amper geloven - maar als Milosh haar eindelijk, eindelijk in zijn armen neemt, weet hij dat ze het echt is. Tranen druppen in Lana's bruine haren, maar het zijn niet tranen van verdriet. <br />Uiteindelijk kijkt Milosh haar aan, en zegt met een stem die schor klinkt: "Lana..."<br /></span><br /><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> <br /><br />Totaal in de war kijkt Olivier toe. Het briefje. Lieke die ineens terugkeert. Zijn opa, die op één of andere manier toch herrijst. <br /><br /><span style="FONT-STYLE: italic">Hoe kan dat? Ze hadden alledrie de amuletten toch gevonden?</span> <br /><br />Hij weet niet wat hij moet denken. Van tevoren wist hij niet of hij er goed aan deed, nu ook niet. <span style="FONT-STYLE: italic">Was het beter als zijn opa er wel was, of als hij er niet was? </span><br /><br />Met stijgende verbazing kijkt hij naar de takken aan de treurwilg. Hij ziet hoe Thorn terugkeert. En Mike. En uiteindelijk ook Lana. <span style="FONT-STYLE: italic">Hoe is het mogelijk? Ze waren toch dood?</span> Hij heeft duidelijk iets van de logica gemist? <span style="FONT-STYLE: italic">Alleen zijn opa zou toch terugkeren als de amuletten niet werden gevonden? Maar het is sowieso absurd, ze hebben de amuletten toch gevonden! </span><br /><br />Deze gedachten spoken door zijn hoofd, hij kijkt toe hoe Mike naar Sarah rent en hoe Lana naar Milosh rent. Het wordt hem allemaal teveel en hij gaat weer even zitten. Hij staart voor zich uit. Hij staart naar vier bloemetjes. Een rode, een blauwe, een rode en een gele. <br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> <br /><br />Met tranen van blijdschap in zijn ogen kijkt hij toe hoe de 4 personen één voor één herrijzen. Zijn plan is geslaagd, het is geslaagd! <br /><br />Hij loopt langzaam naar Aisha en Gaia toe. Een brede glimlach staat op zijn gezicht en hij kucht even om hun aandacht te trekken. <br /><br />"Zie je.." zegt hij zacht. "Ik heb niemand vermoord. Ik wist dat dit zou gebeuren..ik heb er zelfs voor gezorgd dat dit gebeurde." <br /><br />Hij kijkt Gaia en Aisha omstebeurt aan. Hij zou ze graag in zijn armen willen sluiten, maar de vraag is of zij dat ook willen.<br /></span><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> <br /><br />Eens bij Milosh aangekomen, vliegt Lana hem in de armen en neemt hem zo stevig vast, alsof ze hem nooit meer gaat loslaten. Een gelukkig gevoel jaagt door haar aders. Tranen lopen ook over haar wangen, terwijl ze, overmand door emoties, haar stem probeert te zoeken. Als hij uiteindelijk Milosh' schorre stem hoort, schudt ze haar hoofd en legt een vinger op z'n mond om hem het zwijgen op te leggen. Ze veegt Milosh tranen zachtjes en liefdevol van z'n gezicht. <br /><br />"Het spijt me zo verschrikkelijk fel!" begint Lana plots schuldig, terwijl tranen over haar eigen wangen blijven stromen. "Ik had niet zo kwaad op je mogen worden. Ik ben zo ontzettend stom geweest. Ik heb je door zo'n... door zo'n <span style="FONT-STYLE: italic">hel</span> laten gaan de laatste twee weken, en dat spijt me zo erg dat ik het eigenlijk niet verdien nog te leven. Ik... Ik wilde het je nog zeggen waarom ik me wilde opofferen, dat ik terug zou komen, maar ik vond het te gevaarlijk in het bijzijn van al de anderen en ik... ik..." <br /><br />Lana kijkt Milosh aan en wilt nog zo vaak zeggen dat het haar spijt. Ze hoopt dat ze het hem kan vergeven, dat hij niet zo koppig is als zijzelf twee weken geleden was...<br /></span><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> <br /><br />Milosh voelt zich enorm gelukkig, maar dan begint Lana te zeggen dat het haar spijt. Hij legt, net zoals Lana net, een vinger op haar lippen om te 'zeggen' dat ze stil moet zijn, en kijkt haar dan aan. "Het geeft niet... in zekere zin heb ik het ook verdient... en het gaat om het hier en nu, dat je nu levend bent. Lana, ik houd van je. En niets kan dat veranderen." <br />Milosh zwijgt even, niet wetend wat te zeggen. Hij sluit zijn ogen even, om zijn gedachten op een rijtje te zetten. En dan doet hij de wellicht meest roekeloze en onbezonnen daad van zijn leven - Milosh laat haar los, en knielt dan neer. <br />Milosh kijkt omhoog naar Lana's gezicht, waar nog steeds tranen over heen stromen. Teder veegt hij ze weg, kijkt dan even naar de grond. Uiteindelijk begint hij te praten. <br />"Lana... ik ken je nu al vele jaren. Op Hogwarts kenden we elkaar al, en daarna in Sado. En - dat weet je ondertussen al - ik ben verliefd op je geworden. Je hebt me gelukkiger gemaakt dan ik ooit was. <br />Lana, ik heb je weinig te bieden. Ik heb geen ring voor je, amper geld, noch kan ik je veiligheid garanderen hier in Sado. Lana, het enige dat ik je kan bieden is mijn liefde... ik... ik houd van je en..." Zijn stem breekt, en Milosh zwijgt even. Dan gaat hij weer verder. <br />"Lana, wil je met me trouwen?"<br /></span><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: darkorange">Komt nu pas bij de groep aan omdat hij als laatste wegkwam bij de tunnel. Komt naast Olivier en Sarah staan en hijgt nog na. <br /><br />'Wat is er gebeurd?'<br /></span><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> <br /><br />Lana voelt de neiging tegen Milosh in te gaan als hij zegt dat het niet geeft, maar houdt haar mond. <span style="FONT-STYLE: italic">Hij is te vergevingsgezind...</span> Maar dan gaat Milosh plots op z'n knie zitten. Met grote ogen kijkt Lana naar Milosh als hij begint te spreken, het gevoel hebbend dat ze perfect weet waar dit naartoe gaat leiden. Ze luistert zwijgend naar Milosh' woorden. <span style="FONT-STYLE: italic">O jee, o jee...</span> Dan zegt Milosh z'n laatste woorden, de woorden die Lana al verwacht had, maar ze kan niet verhinderen dat een kriebelend gevoel zich alsnog door haar lichaam verspreidt. Onbewust knijpt ze bij dat gevoel lichtjes in Milosh' handen, die ze al de hele tijd vastheeft. Verbaasd kijkt ze Milosh aan, terwijl haar gedachten op topsnelheid door haar hoofd jagen. <span style="FONT-STYLE: italic">Dit is wel erg snel... Maar we kennen mekaar toch al jaren, dat telt toch ook...? Of niet?</span> <br /><br />Dan haalt Lana adem: ze had die de hele tijd ingehouden zonder dat ze het besefte. <span style="FONT-STYLE: italic">Tjonge, hij weet me wel te overvallen...</span> Dan opent ze haar mond. <br /><br />"Het enige wat ik ook van je nodig heb is je liefde, Milosh. Al de rest, dat doet er helemaal niet toe. Dat heb ik immers ook niet..." Lana glimlacht en haar ogen fonkelen. Ze knijpt opnieuw in Milosh' handen, maar deze keer bewust, om kracht achter haar woorden te zetten. "Ik hou ook van jou, Milosh, en ik wil met je trouwen..."<br /></span><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: dodgerblue">Verward kijkt Aisha naar de gebeurtenissen en vooral naar Mike. Ze kijkt naar hem en een gevoel van ongeloof maakt zich van haar meester. Verward schudt ze langzaam haar hoofd. <br /><br />Dan hoort ze dat Will naar hen toe komt en wat tegen hen zegt. Ze kijkt hem kil aan. Woede raast er door haar lichaam als Will zegt dat hij het wist. Langzaam schudt ze haar hoofd. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">En mama dan?</span>" Vraagt ze hem, terwijl ze even opzij kijkt naar Gaia, waarvan ze eigelijk verwacht dat die Will zal vergeven. Een traan rolt over haar wang, alles wat er de laatste tijd gebeurd is... Ze voelt hoe haar hart breekt en ze schudt haar hoofd. Ze kijkt Will aan, haar lichaam wil zich in zijn armen storten, maar zij wil dat niet. <br /><br />Zachtjes snikkend laat ze zich op de grond zakken en op die manier, zittend op de grond, huilt ze alle frustraties en woede, maar ook al het ongeloof en de haat eruit.<br /></span><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: indianred">Verbaasd ziet ze alles aan. Lieke, die terug verschijnt. Ze glimlacht. Wat was dat lang geleden, dat ze Lieke gezien had. <span style="FONT-STYLE: italic">Ze is niet zomaar een mudblood, Roxan</span> .. maar nu was Lieke ineens iemand anders. Ze was een koningin! Van de mudbloods! Op een of andere manier zou dit fantastisch moeten zijn, maar toch.. moet ze nu net als anders tegen Lieke doen? Het voelt raar, dat ze weer terug is. <span style="FONT-STYLE: italic">Zou ze kwaad in de zin hebben? De KdV wel waarschijnlijk. Maar Lieke?</span> <br /><br />Koning der Volbloeden, ook hij is teruggekeerd. Ergens voelt ze angst, maar er is meer blijdschap. Blijdschap voor Lieke. Blijdschap voor - LANA! Daar stond Lana! In levende lijven. Roxan knippert met haar ogen, dit kan ze niet geloven. Na al die jaren die ze met Lana doorgebracht had, was Lana overleden. En nu.. nu stond ze voor haar. Ze glimlacht breed naar Lana, die naar Milosh loopt. <br /><br />Thorn. Hem kende ze niet. Geen gevoel. Misschien toch, iets van medelijden? Voor wat hij doorstaan had? Ook Mike is terug. Gelukkig, voor zijn familie. Ze kijkt in de verte, naar de vele bloemetjes, in het rood, oranje en blauw met af en toe een gouden. Het lijkt perfect. <br /><br />Toch niet. Er komt iemand aangelopen. Iemand.. Nee! Dit kon niet waar zijn!</span><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: gold"><font color="#000000"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img502.imageshack.us/img502/7097/kdm8oa.jpg" /></font> <br /><br />Het was mislukt. <br /><span style="FONT-STYLE: italic">Helemaal</span> mislukt. <br />En dat was niet het enigste. <br />Hij is nog iets vergeten. <br />Het is tijd, tijd voor de hereniging. <br />Tijd om zijn zogenaamde <span style="FONT-STYLE: italic">vrienden</span> terug te zien. <br /><br />Kwaad stampt hij de deur uit, op weg naar de treurwilg. Tuurlijk, iedereen is er al. Vanaf de verte blijft hij staan kijken. <span style="FONT-STYLE: italic">Ligt dat nu aan mij, of is dat Lieke?</span> Hij denkt dat hij dit zich verbeeldt. Dit kan niet. Lieke terug, zijn vriendin terug? Toch is het zo. Voor het eerst sinds tijden vormt zijn mond een glimlach. Hij begint te rennen, recht op Lieke af. Voor haar neus blijft hij staan. Haar omhelzen zal helaas niet gaan. <br /><br />‘Lieke! wat ben ik blij je te zien! Waar was je nu de hele tijd?’ zegt hij, buiten adem, maar dolsgelukkig. <br /><br />'.. ik heb je zo gemist' <br /><br />Hij kan zijn blijdschap niet onder woorden brengen. Hij is al niet gewoon zoveel over zijn gevoelens te praten en hij heeft eigenlijk maar een klein hartje. Dit is even te veel voor hem. Er rolt een traan over zijn wang. Een traan, die eerst gewoon lijkt, dan rood kleurt, maar tenslotte gewoon verder rolt. <br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img524.imageshack.us/img524/2329/qdm3sv.jpg" /> <br /><br />Alsof alles nog niet genoeg was, komt daar iemand uit de verte aangelopen. Haar vriend. De Koning der Mudbloods. Hij stormt op haar af en staat ineens recht voor haar neus. Even kijkt ze hem raar aan, maar beseft dan dat ze een geest is. Dat ze dingen moet gaan missen. Dat ze hem niet kan omhelzen. Toch glimlacht ze. <br /><br />‘Ja,’ zegt ze uiteindelijk, niet wetend wat ze hem alemaal moet gaan vertellen. Er is zoveel gebeurd.. <br /><br />'Ik jou ook'<br /><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> <br /><br />Gaia draait langzaam haar hoofd om als Will terug voor haar staat en schudt dan haar hoofd, terwijl ze spijtig op haar onderlip bijt. Ze tast in een van de zakken vaan haar gewaad, terwijl ze zijn gelukkige blik tracht te ontwijken. <br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">"Ik en Aïsha... We kunnen het nooit vergeven. Of je mama nu vermoord hebt of niet, je hebt ons desondanks in de steek gelaten. Dat vergeet ik nooit meer."</span> <br /><br />Ze reikt hem zijn toverstok aan die ze nog onaangeroerd voor hem had bewaard. <br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">"Het spijt me. <span style="FONT-STYLE: italic">Het spijt me zo</span>..",</span> herhaalt ze zacht, terwijl ze haar armen rond Aïsha sluit, met de behoefte om te huilen en te schreeuwn, maar iets houdt haar tegen. Alsof al haar emoties door de commotie van daarnet geblokkeerd worden.<br /><br /></span></span><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: darkorange">*Ziet het hele gedoe met koningen en koninginnen* <br /><br />*Ziet daarna iedereen terugkeren en wat er daarna allemaal gebeurt* <br /><br /><span style="FONT-STYLE: italic">Wat een gedoe allemaal, stom dorp</span> <br /><br />*Gaat op de grond zitten en laat het allemaal maar gebeuren, ze ziet wel hoe het afloopt* <br /><br />*Kijkt om zich heen, zoekend naar Mara*<br /><br /><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> <br /><br />Mitch snapt er even niets meer van, als hij ineens al die mensen weer in levende lijven ziet verschijnen. <br /><br />Hij kijkt met gemengde gevoelens, naar de volbloedkoning, ziet dan dat Milosh op de knieën voor Lana gaat en er verschijnd een vage glimlach op zijn gezicht. <br /><br />Hij loopt dan naar Olivier, gaat naast hem zitten en vraagt <span style="FONT-STYLE: italic">"heb jij enig idee, wat er nu gebeurt is?"</span> Hij mompeld er dan achter aan <span style="FONT-STYLE: italic">"er is ook nog iets, dat ik je moet vertellen, maar ik weet niet, of dit wel de juiste moment is, ach het komt later wel."</span> <br /><br />Hij kijkt dan weer naar de volbloedkoning, zucht dan even en staart dan naar de treurwilg.<br /><br /></span><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> <br /><br />Hij staart nog steeds voor zich uit als Ryan en dan Mitch naar hem toekomen. <br /><br />"Een lang verhaal..." zegt hij tegen Ryan. "En ik snap er geen snars van," laat hij er op volgen als hij hoort wat Mitch zegt. <br /><br />"Het resultaat is in ieder geval dat mijn opa, Thorn, Lana en Mike weer leven. En blijkbaar zijn er nog meer Koningen en Koninginnen. Ik dacht m'n opa die titel zelf had bedacht." <br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> <br /><br />Hij zucht. Aisha blijft koppig. Misschien ook wel terecht. <br /><br />"Oke, het is nu tijd om de waarheid te vertellen. De waarheid die ik je 2 weken geleden beloofde." <br /><br />Hij gaat op het gras zitten en gebaart dat Gaia en Aisha dat ook moeten doen. Hij denkt even na over waar hij moet beginnen en begint dan te praten. <br /><br />"Ik zweer je Aisha, ik heb jullie moeder niet vermoord. Een paar weken voordat ze werd vermoord liep ik door Sado en werd plots overvallen door een vrouw, die je ondertussen ook kent. Grace." <br /><br />Hij denkt even terug aan dat moment. Een moment dat een groot deel van zijn leven heeft verpest. <br /><br />"Ze begon me te chanteren. Ze wilde dat ik bij haar kwam wonen, ze wilde samen kinderen, kortom iemand die psychisch niet helemaal in orde is en die een te kort aan liefde heeft. <br /><br />Ze zei dat ze m'n vrouw zou vermoorden als ik niet met haar naar bed zou gaan. Ik dacht dat ze blufte. Zo ver zou iemand toch niet gaan? Maar ik vergistte me duidelijk. De grootste vergissing van mijn leven. En die wil ik ook niet goed praten," zegt hij met zijn ogen duidelijk op Aisha gericht. <br /><br />"Ik probeerde jullie moeder nog zover te krijgen om te vertrekken uit Sado, maar ze wilde per se blijven. Toen gebeurde het. Op een dag toen ik terugkwam uit de Kaasfabriek trof ik haar dood aan. Grace zat in de kamer en ze was doodleuk met jullie aan het spelen. <br /><br />Ze zei dat als ik nu niet luisterde en met haar meeging ze jullie ook zou vermoorden. Ik besefte nu dat ze het meende en ik nam het besluit dat het niet anders kon dan jullie weg te geven. Ik bracht jullie regelmatig naar jullie oma als ik moest werken, na de dood van jullie moeder. Op een dag heb ik jullie gewoonweg niet meer opgehaald. Grace nam me mee naar een ander dorp, weg van jullie." <br /><br />Hij slikt even. Nog steeds heeft hij het moeilijk met dit alles en hij heeft nooit de kans gehad het te verwerken. Maar nu is hij eindelijk van Grace af. Voorgoed hoopt hij. <br /><br />"Ze vertelde me toen dat ze al 5 maanden zwanger was. Thorn werd geboren. Ondanks dat ik walgde van de moeder, vond ik dat ik dat niet mocht afreageren op het kind. Maar Thorn begon toen hij ouder werd te merken dat zijn moeder en vader niet van elkaar hielden. Hij ging weg van huis. <br /><br />De rest van het verhaal vertel ik zo snel mogelijk, maar nu niet. Ik denk dat jullie ook wel even jullie vriendin Lana terug willen zien." <br /><br />Hij kijkt naar Aisha. "En ik geloof dat jij nog wel even met Mike wil spreken." <br /><br />"Wat jullie ook met mijn verhaal zullen doen, ik zal altijd van jullie blijven houden," zegt hij en de zoveelste traan rolt over de zoveelste wang. <br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: dodgerblue">Aisha kijkt Will met grote ogen aan. Ze luistert naar zijn verhaal en springt kwaad overeind. Tranen branden er in haar ooghoeken. Ze loopt naar Will toe kijkt hem in zijn ogen aan. Ze ziet zijn tranen en voelt die van haarzelf en schudt dan langzaam haar hoofd. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Leugenaar.</span>" Sist ze. "<span style="FONT-WEIGHT: bold">Ik haat je!</span>" Ze kijkt haar vader aan en dan kijkt ze om naar Gaia. Ze loopt naar haar zus toe en omhelst haar en weer lopen de tranen. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Kunnen we hier weg?</span>" Fluisterd ze zachtjes en ze laat Gaia los en draait zich om naar Will. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Ze was er treurig om dat jij er niet bij was, haar schoonzoon, maar ik zal het je even melden. Oma is dood.</span>" Dan draait ze zich om en kijkt naar de anderen, naar Lana en Milosh en naar Mike. Ze zucht en vraagt zich af wat ze moet doen.<br /><br /><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> <br /><br />Als hij de reactie van Aisha opmerkt breekt zijn hart. Hij dacht dat ze het zou begrijpen. Hoe moeilijk het voor hem was. Dat hij toch voor hen had gekozen, om hen in leven te houden. <br /><br />"Zeg in ieder geval tegen hen dat ik één van de amuletten heb vervalsd om te zorgen dat Thorn en Lana weer tot leven zouden komen. Ik wist dat zij allebei afstammen van de drie oerfamilies zijn, net als ik zelf. Daardoor zou de vloek van de amuletten ook voor hen gelden," zegt hij droevig. <br /><br />Hij kijkt nog een laatste keer naar het tafereel, en loopt dan langzaam weg. Richting het ravijn waar Mike een maand geleden hing te bungelen..<br /><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> <br /><br />Milosh kijkt Lana aan, wachtend tot ze ja zegt - of hem zal afwijzen. Zijn maag stuitert min of meer, hij hoopt dat ze ja zal zeggen, omdat hij het niet zou kunnen verdragen als hij haar weer zou verliezen. <br />Als Lana dan uiteindelijk zegt dat ze met hem wilt trouwen, grijnst Milosh - dit is de beste dag van zijn leven, voelt hij. Langzaam komt hij overeind, nog steeds Lana's handen vasthoudend. <br />Milosh glimlacht, en kijkt naar Lana's gezicht - voor hem het mooiste gezicht van de wereld. Hij schenkt geen aandacht aan de dingen die naast hem, of achter hem gebeuren. Dan, in een plotselinge opwelling - beseffende dat Lana zonet echt ja heeft gezegd - kust hij haar.<br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: dodgerblue">Ze hoort wat hij zegt en gelooft haar eigen oren niet. Ze kijkt even toe en voelt dan nog grotere woede op borrelen. Uit haar zak grijpt ze haar wand en ze richt die op de rug van haar vader. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Petrificus totalus!</span>" Roept ze en ze ziet hoe Will op de grond valt. Ze loopt naar hem toe en kijkt in zijn ogen. Ze schudt langzaam haar hoofd. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Wees eens een keer niet zo laf, wees een Cheesemaker. Durf je fouten onder ogen te zien, kijk naar Thorn. Hij is je zoon. Hij mag dan wel van Grace zijn, hij is je zoon en heeft je niets misdaan.</span>" Aisha zucht even en schudt haar hoofd. Ze 'ontdooid' Will en laat hem overeind komen. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Hou kun je me vragen van je te houden, na al die leugens, als je niet van je eigen zoon kunt houden die niets misdaan heeft?</span>" Aisha kijkt even naar Gaia, achterom. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Ooit zal ik je vergeven... Nu is het alleen teveel gevraagd.</span>"</span><br /></span><br /></span><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> <br /><br />Hij wandelt nog steeds verder richting het ravijn. Hij heeft zijn beslissing genomen. Er is niets meer om voor te leven. Zijn vrouw is dood, zijn dochters geloven hem niet en zijn zoon zal hem al helemaal niet meer willen zien nadat hij hem heeft vermoord. <br /><br />Dan wordt hij plots versteend door Aisha en hij luistert naar haar woorden. Als ze de spreuk terug opheft krabbelt hij overeind. <br /><br />"Ik houd wel van Thorn!" zegt hij beledigd. "Hij houdt helaas niet van mij, en jullie helaas ook niet." <br /><br />Hij kijkt even naar Thorn die in de verte staat. "Denk je werkelijk dat hij me nog wil zien nadat ik hem vermoord heb? Ik deed het dan wel omdat Grace me dwong, opnieuw omdat ze anders jullie zou vermoorden, maar hij zal de woorden net zo hopeloos vinden als jullie." <br /><br />Hij doet langzaam weer een stap richting het ravijn, om Aisha heen die tussen hem en het ravijn in staat. <br /><br />"En bovendien zal Grace me toch wel weer weten te vinden. Ze zal er wel bovenop komen en dan gaan jullie eraan als ik niet doe wat ze zegt." Hij ziet nu de positieve kant niet meer, hij kan alleen denken aan al het ongeluk. <br /><br />"Sorry Aisha, maar als er niemand is die mijn daden begrijpt en niemand is die van me houdt, dan heb ik niets meer om voor te leven."</span><font color="#000000"> <br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> <br /><br /></font><span style="COLOR: gold">Als hij eenmaal aan het licht gewend is, al het slijk van zijn kleding heeft geklopt en zijn toverstok uit zijn zak heeft gepakt kijkt hij eens rond. Hij ziet Lieke, de Koning der Modderbloeden en de Koning der Halfbloeden. Ze zijn terug, en dat maakt hem niet vrolijk. <br /><br />Dan valt zijn oog op Lana en Milosh. Ze lijken gelukkig samen. Zij is degene die hem heeft vermoord. Hij voelt plots de woede opborrelen die een maandlang vast heeft gezeten in zijn dode lichaam. Hij richt zijn toverstok. <br /><br />"AVADA KEDAVRA!" roept hij luid.<br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: darkorange">'Dus we zijn te laat?' <br /><br />Hij kijkt Olivier wanhopig aan. <br /><br />'We... we hebben het niet gered?' <br /><br />Kijkt dan naar Sarah. <br /><br />'Nee toch?'<br /><br /><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> <br /><br />Hij hoort Ryan's vraag en beseft dat hij eigenlijk het antwoord niet weet. <br /><br />"Nou..we hebben het wel gered, maar toch weer niet. De drie amuletten zaten op tijd in de boom, maar blijkbaar is er toch iets mis..ik snap het niet." <br /><br />Hij kijkt even naar Sarah en Mike die nog steeds dolgelukkig bij elkaar staan. <br /><br />"Eén dign weet ik zeker, het heeft Sarah heel erg opgepept. Ze heeft haar zus én haar vader terug. Ze is gelukkiger dan ooit," zegt hij met een glimlach op zijn gezicht. <br /><br />"Enige nadeel voor de Bloedbesmeurden is dat mijn opa ook weer terug is, ik zal hem eens duidelijk moeten maken dat hij van Sarah af moet blijven." <br /><br />Hij laat zijn ogen naar zijn opa glijden en ziet tot zijn schrik dat die alweer bezig is met moorden. De spreuk gaat op Milosh en Lana af. <br /><br />"Verdomme! Ik moet Lana dan wel niet, maar ze mag niet dood! Sarah heeft haar hard nodig!" zegt hij kwaad. <br /><br />"LANA...MILOSH..KIJK UIT!" schreeuwt hij hun kant op.<br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: darkorange">Hij kijkt naar Sarah en ziet inderdaad dat ze naast haar vader en zus staat, en er glijd iets van hem af wat hem opgelucht doet ademhalen maar als Olivier begint over zijn opa draait zijn maag gelijk om. <br /><br />Hij weet dat het niets uithaalt maar haalt toch zijn wand tevoorschijn. <br /><br />'Expelliarmus' <br /><br />Hij moet toekijken hoe zijn spreuk nauwlijks effect heeft. <br /><br />*Hij kijkt pijnlijk naar Sarah*</span></span></span></span></span></span></span><br /></span>
<span style="COLOR: purple"><span style="FONT-WEIGHT: bold">Beknopte geschiedenis van sado</span> <br /><br /><span style="FONT-STYLE: italic">In de vroegere tijden, waarin Sado nog niet meer dan een vlak stukje gras met hier en daar een boom en een rivier was, omringd door vier bergen, waren er 3 koningen en 3 koninginnen. Zij, die bestonden uit een ‘mudblood’ koning en koningin, een ‘halflood’ koning en koningin en een ‘fullblood’ koning en koningin, hadden hun rijk verloren aan de oorlogen en veroveringen die in die tijd plaatsvonden. Tijdens die oorlogen waren zij, al hun bezittingen achterlatend, gevlucht richting het nu zo gehete Schotland. <br /><br />Het eerst was zij daar aantroffen, waren bergen. Enorme bergen die vanboven met ijs bedekt waren en tot aan de wolken reken. Ze vonden het ongetwijfeld de mooiste ‘dingen’ die ze ooit waren tegengekomen en besloten ze te beklimmen. Het echtpaar ‘mudblood’, wat uit het Zuiden kwam, begon aan de zuidkant en het echtpaar ‘halfblood’, uit het westen begon in het westen. Tenslotte was er ook het echtpaar ‘fullblood’ die met een roeiboot van een eiland uit het Noorden waren gevlucht. Zij begonnen met berg beklimmen in het Noorden. <br /><br />Ongetwijfeld hebben ze het allen als de meest fantastische tijd van hun leven evaren. Ze waren immers allemaal midden in het leven, nog vollop ‘in de fleur’. Maar aan het mooie berguizicht en de vrijheid kwam zoals aan alles, ook een eind. Want toen zij aan de andere kant van de berg naar beneden klommen, zagen zij tot grote verbazing van hen allen bloemen, een enorm grasveld vol van oranje, blauwe en rode bloemen. Af en toe stond er een boom met goudgele blaadjes tussen en liep er een helderblauwe rivier door alles heen. Dit is het paradijs, dachten ze. Hier was nog nooit iemand geweest en dit moest en zou hun nieuwe koninkrijk worden, dachten ze allen, zonder het besef dat ze hier niet alleen waren… <br /><br />Maar het meeste viel toch de enorme treurwilg op. Hij stond in het middelpunt van de uitgestrekte vlakte, met lange slingers van goudgele bladeren. Rondom hem stonden bloemen, honderden bloemen, in de kleuren oranje, rood en blauw. <br /><br />Alsof een ontzichtbare kracht hen aantrok, liepen ze allen naar de treurwilg toe, waar ze dus na enige tijd met z’n zessen omheen stonden. Het was toevallig, dat ze allemaal van dezelfde stand waren, allemaal een verloren koninkrijk hadden en allemaal rond dezelfde boom op dezelfde plaats stonden. Het leek wel voorbestemd. <br /><br />Het is daarom, dat ze ondanks hun – af en toe – grote bloedverschillen met elkaar overeen kwamen. Ze hadden hetzelfde lot ondergaan en dit zou hun nieuwe koninkrijk worden, van hun zessen en niemand anders. <br /><br />Er werd een vloek okver het dorp uitgesproken, die inhield dat, pas als de bevolking, die erg verschilde van elkaar een opdracht volledig zou uitvoeren, zou het rijk ten onder kunnen gaan (aan bijvoorbeeld een oorlog, maar het kan ook zijn dat het rijk gewoon ‘rustig’ verder blijft bestaan). Dat was natuurlijk een erg goed idee, aangezien de bevolking die opdrachten toch niet zouden kunnen als hun ze te moeilijk zouden maken. En de bevolking zou er samen voor moeten kunnen werken… <br /><br />Tot de grote vreugde van de koningsstand lukte dit de bevolking steeds minder goed en leek het erop dat Sado eeuwig zou bestaan, terwijl de koningsstand steeds aan hun kinderen, de afstammelingen zou worden doorgegeven. <br /><br />Natuurlijk verliep dit niet helemaal vlekkeloos. Er waren een paar koningen en konginnen die de bevolking wilden probeerden te laten samenwerken – met weinig succes. Dat, omdat het verschrikkelijk was om te zien hoe de bevolking tegen elkaar deed. En wat zou een eeuwig koninkrijk zijn met een bevolking die elkaar niet zou kunnen luchten? Een paar koningen vonden de bevolking dus belangrijker dan de zekerheid voor een eeuwig koninkrijk. Er was immers niemand die zei dat het koninkrijk gelijk ten onder zou gaan als de vloek opgeheven werd… <br /><br />Zo ging dit jaren aan een stuk door. Afstammelingen namen het koninsschap over en gaven de bevolking nieuwe opdrachten, die hen tot op heden nog nooit gelukt zijn. <br /><br />Omdat die opdrachten toch niet lukten en verschillende koningen en koninginnen wel eens wat meer van de wereld wilden zien dan alleen Sado, besloten zij te gaan reizen. Maar natuurlijk bleven er altijd wel koningen in Sado achter om de boel onder controle te houden. <br /><br />Tot op heden zijn hij niet teruggekeerd. Men wacht nog steeds op de heriniging van de afstammelingen van de 6 koningen… Hoe zal het zijn als alle koningen en koninginnen terug zijn? </span></span><br /><br /><br /><span style="COLOR: thistle"><span style="FONT-STYLE: italic">Van achter de treurwilg begint iemand te spreken. Niemand die ziet wie of wat het is, ze kunnen alleen nog maar luisteren. Slechts luisteren…</span> <br /><br />‘Inmiddels al bijna een jaar geleden, liep ik hier nog in Sado rond. Alleen wist niemand wie ik echt was, op een paar mensen na. Ik had me onder de bevolking gevoegd, zodat ik hen zou kunnen helpen om te samenwerken om de opdracht te laten voltooien die toen bezig was,’ zegt ze, en ze zwijgt even. <br /><br />‘Zodat Sado – na de opheffing van de vloek - verder zou kunnen gaan met een bevolking die elkaar kon <span style="FONT-STYLE: italic">uitstaan</span>. Want het is het een of het ander. Als je de bevolking samenwerkt, kan de vloek opgeheven worden en de bevolking fijn verder leven. Als de bevolking dat niet doet, wordt de vloek niet opgeheven, maar leeft de bevolking helemaal <span style="FONT-STYLE: italic">niet</span> fijn verder. Ik koos voor het eerste, wat ik het meest waardig vond’ <br /><br />‘Echter, de verschillen die ik opmerkte tussen de 3 bloedsoorten, waren verschrikkelijk. Het was zo hevig, dat ik al gauw geneigd was er zelf ook in mee te doen en mijn samenwerken zo ongeveer vergat. Het is hier verschrikkelijk, hoe de bevolking elkaar uitscheld, om nog maar niet van de vervloekingen te spreken. Van mijn pogingen tot samenwerken is dan ook niets terecht gekomen…’ <br /><br />Ze zwijgt even en denkt terug aan de keer waarop het gebeurde, het was een mooie dag, ze stond alleen en plotseling verscheen er iemand voor haar neus, verschijnseld. Ze had <span style="FONT-STYLE: italic">hem</span> vrijwel meteen herkend. <br /><br />‘Maar er was ook iemand die niet wilde dat, ondanks ik mijn pogingen had gestaakt, toch nooit een ‘samenwerkend Sado’ zou creëren. Zoals jullie hebben gelezen aan het briefje hier aan de treurwilg – bedankt Dizn, dat je het had laten liggen in de fabriek, zou bij een samenwerkend Sado het rijk ten onder kunnen gaan. Maar wie zegt dat dat zou gaan gebeuren? Ik denk dat er helemaal niets gebeurt als de vloek opgeheven is.. Die persoon dacht dat echter wel, verschijnselde voor me en vermoordde me.’ <br /><br />Ze draait zich om en loopt vanachter de boom, als geest. Tot haar grote verbazing ziet ze veel bekende gezichten, waarvan sommige haar ook lijken te herkennen, maar ook nieuwe gezichten. Haar blik blijft even hangen op Dizn – die jongen die haar dus indirect dat briefje had verschaft, Gaia en Aisha, die wel 2 zussen lijken, Mitch, Linda, Mara en nog een paar anderen. Ze mist alleen wat mensen. Isa, Sio, Lauren.. en Lana. Dan begint ze weer te spreken. <br /><br />‘Ja, zoals sommigen waarschijnlijk al gezien hebben, ben ik het. Lieke, de <span style="FONT-STYLE: italic">Koningin der Mudbloods</span>.’ <br /><br />Denkt: <span style="FONT-STYLE: italic">Waarom Mudbloods? En betere naam was niet eens zo gek geweest..</span></span> <br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img54.imageshack.us/img54/4177/lieke1mu.jpg" /> <br /><br /><span style="COLOR: indianred">’En ja, ik ben een geest. Dat is ook een apart verhaaltje wat ik jullie even zal uitleggen. In principe zijn de Koningen en Koninginnen onsterfelijk. Jullie kunnen ons vermoorden, maar wij zullen bij de volgende opdracht toch herrijzen. De enigste manier waarop wij ‘gedood’ kunnen worden, is vermoord worden door eigen stand. Zoals ik dus. In dat geval komt men terug zoals mij, als geest, omdat ik vermoord ben door de Koning der Fullbloods. Als geest, omdat ik mijn taak moet behouden en nog een opdracht te vervullen heb.’ <br /><br />Ze zwijgt even en kijkt rond. Zoals het er naar uitziet, zijn de verschillen tussen de bevolking nog groter geworden. De fullbloods staan aan een kant, de halfbloods aan de andere en de mudbloods ertussenin. Ergens aan haar voeten, lag de stoffelijke overschot van de Koning der Fullbloods een paar minuten geleden nog, die straks zal herrijzen. <br /><br />‘En dit mannetje dat hier daarnet nog lag..,’ zegt ze, met een ijzige uitdrukking op haar gezicht terwijl ze naar de grond kijkt waar de KdV ligt, ‘die zo aardig is geweest om mij te vermoorden, zal straks herrijzen, aangezien julie opdracht over enkele minuten/seconden voorbij is en jullie <span style="FONT-STYLE: italic">gefaald</span> hebben’</span> <br /><br /><span style="COLOR: gold">Zij, die door eigen stand werd vermoord <br />Zal terug verschijnen, wanneer anderen voor haar zullen wijken <br />Hij, vermoord door zusters <br />Zal terug herrijzen en haar in de ogen kijken</span> <br /><br /><span style="COLOR: indianred">Denkt: <span style="FONT-STYLE: italic">En zo gaat er nog veel meer gebeuren. Ze zullen eens zien. En ook ik zal zien…<br /></span></span><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> <br /><br />*leest het briefje, en denkt dat hij het begrijpt* <br />*denkt: "Dus zo zit het in elkaar..."* <br />*hoort dan een stem, een stem die redelijk familiair klinkt* <br />*luistert zwijgend, totdat Lieke vertelt de ze de Koningin van de Modderbloeden is* <br />*denkt: "Dus dan moet er ook een Koning zijn..."* <br />*fronst zijn wenkbrauwen, en kijkt Lieke verbaasd aan* <br />*denkt: "Gefaald? We hebben de amuletten toch bij een gekregen door middel van... nou ja... samenwerken?"* <br />*krijgt een erg naar voorgevoel*<br /><br /><font color="#000000"><font color="#ffffff">De tijd tikt langzaam weg. De laatste minuten van deze bizarre, verschrikkelijke, bloed zweet en tranen kostende opdracht tikken weg. Over 42 seconden zal het gebeuren. <br /><br />De afgelopen maand zijn de bewoners van Sado druk bezig geweest de drie amuletten te vinden. Twee mensen lieten hierbij het leven. Lana en Mike. Vader en dochter. De zus en vader van Sarah. Ze offerden zich op voor 'het hoger doel', ze wilden dat de Koning der Volbloeden nooit meer terug zou keren, en dat hun dorpsgenoten veilig verder konden leven. Maar het is ze niet gelukt. <br /><br />Over 23 seconden zal het gebeuren. <br /><br />Nog maar nauwelijks bekomen van het drama bij de treurwilg gingen Sarah en Lana met Mike mee. Ze hadden plots een vader, een vader die hen nog veel te vertellen had. Maar het leek wel alsof ze niet samen <span style="FONT-STYLE: italic">mochten</span> zijn. <br /><br />In het café waar ze wilden bijpraten brak brand uit, Sarah en Lana die hun vader wilden redden en daarbij zelf bijna omkwamen. Maar uiteindelijk deed het ze wel goed, want Sarah en Lana groeiden naar elkaar toe in het Sado Hospitaal. <br />Samen zetten ze zich in om de amuletten te vinden, en zodra ze het ziekenhuis uit mochten gingen ze naar de Kaasfabriek, waarvan ze vermoedde dat daar een amulet te vinden was. <br /><br />16 seconden, dan zou de herrijzenis plaatsvinden. Het kwaad keert terug. En ook die seconde tikte weg..nog 15 te gaan. <br /><br />Ze trotseerden allerlei gevaren, dwarsgezeten door Grace, die niet wilde dat de amuletten gevonden werden. Onverwacht vonden ze nog een amulet. Het amulet dat Milosh bezat. Lana offerde ze zich op, en zo stond het aantal amuletten al op 2. <br /><br />Het leek wel alsof de tijd stilstond. Met nog 8 seconden te gaan tikte de secondewijzer van ieders horloge zeer langzaam. <br /><br />Het laatste amulet werd ook gevonden. Maar ze moesten daarvoor iemand opofferen, Mike. Opnieuw was het Grace die dit veroorzaakte. <br /><br />Nog 4 seconden. Nu kwam het erop aan. <br /><br />Eén van de amuletten was nep. Niemand die dit door had, op 1 iemand na. Maar het was noodzakelijk, anders zouden ze er spijt van krijgen. De opdracht mocht niet slagen. Anders zouden ze ondanks dat de Koning der Volbloeden verslagen was ongelukkig blijven. <br /><br />De treurwilg begon plots luid te kraken. Hetgene wat Sado deed ontstaan begon langzaam weer samen te voegen. Als een teken dat ze nog niet van elkaar af zouden zijn. De Volbloeden, Halfbloeden en Modderbloeden moeten samen verder. <br /><br />De twee delen van de treurwilg die nu nog treurig op de grond lagen begonnen elkaar aan te trekken als de min- en pluspool van een magneet. Toen de twee delen versmolten waren, leek hij groter en statiger dan ooit. Het was het symbool van Sado, zonder deze boom was er geen Sado geweest. <br /><br />Plots een fel licht. De bewoners van Sado werden verblind. Het leek wel alsof de treurwilg in vlammen opging. Het licht nam iets af, maar er waren 4 takken die licht bleven geven, alsof het TL-buizen waren, die dreuzels gebruiken. Het was 1 grote tak met daaronder een kleintje, een klein takje in het midden en een iets grotere tak daarboven. <br /><br />Ze begonnen plots explosief te groeien. Kunstmestfabriekanten zouden er jaloers op zijn. Er werden vormen gevormd van hout. Menselijke gestaltes. In de grootste was duidelijk de Koning der Volbloeden te herkennen.</font> <br /><br /></font><span style="COLOR: gold"><font color="#000000"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /></font> <br /><br />Vanaf het moment dat de takken begonnen te groeien voelde de Koning der Volbloeden dat hij tot leven kwam. Het was alsof hij zijn hele leven in sneltreinvaart meemaakte. Van zijn geboorte tot nu. Hij keek om zich heen en zag dat er veel mensen aanwezig waren. <br /><br />Uiteindelijk liet zijn hoofd los van de tak waaraan het vast zat, als een blaadje dat van een boom valt. Hij stond langzaam op, en keek nog een beetje verward om zich heen. <br /><br />De Koning der Volbloeden is terug…</span><font color="#000000"> <br /></font><br /><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img354.imageshack.us/img354/2953/thorn4wr.jpg" /> <br /><br />Wanneer de takken beginnen te groeien, voelt Thorn een soort brandende pijn, dat zijn lichaam langzaam doorvreet - wellicht de prijs van zijn val. Echter, hij voelt zich <span style="FONT-STYLE: italic">levend</span>, en wellicht gelukkiger dan ooit. <br />Weer ziet hij zijn leven voor bij flitsen, maar hij voelt nu echter niet zo veel innerlijke pijn - die heeft Thorn al geleden toen hij gestorven is en zijn vreselijke daden zag. <br />Ook hij valt dan min of meer van de boom. Thorn komt met een dof geluid op de grond, krabbelt dan moeizaam overeind. Het wazige zicht wordt scherper, en zijn kille grijze ogen kijken zonder enig verschil de wereld in - alleen zijn ze nu niet meer kil.</span><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: gold"><font color="#000000"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img517.imageshack.us/img517/4900/kdh8lg.jpg" /></font> <br /><br />Langzaam loopt hij dichterbij, wetende dat het ogenblik daar is. De Koningen zullen elkaar na jaren weer treffen. <br />De Koning der Halfbloeden kijkt zwijgend naar de andere Koning, der Koning der Volbloeden. En hij glimlacht, een kille glimlach, doch lijkt het alsof er hoop daar in verscholen is.</span><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: dodgerblue"><font color="#000000"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /></font> <br /><br />Milosh kijkt naar de Koning der Volbloeden - er is niet echt verbazing in zijn ogen te lezen. Hoewel hij zich afvraagt waarom hij, als de Koning terug is, niet is gestorven. Die verbazing is er echter wel, als Thorn ook naar beneden valt. En dan begrijpt hij het, of hij denkt het te begrijpen. <br />Hij kijkt naar de andere gedaanten, en hoopt. Hij hoopt alsof zijn leven er van af hangt. <span style="FONT-STYLE: italic">Alstublieft... God, alstublieft... laat het waar zijn... Geeft U me haar alstublieft terug...<br /></span></span><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: darkorange">Sarah's gezicht vertoond een flipperkast aan emoties na alle verhalen, bekentenissen en ontboezemingen. Sarah voelt zich een paar minuten wereldvreemd en sluit haar ogen. Het duurt dan ook even voordat alles een beetje tot haar doorgedrongen is. <br /><br />'Dus Mike en Lana zijn voor niets gestorven?' fluistert ze voor zich uit, tegen niemand in het bijzonder. 'Dit... dit kan gewoon niet waar zijn.' <br /><br />Geschokt kijkt Sarah naar de boom en ziet twee takken...</span><font color="#000000"> <br /></font><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> <br /><br />Hij heeft de wereld nog maar net verlaten, op weg naar zijn andere dochter. Lana kan nog niet ver weg zijn. Maar hij is nog niet bij de poorten van de hemel als een onzichtbare kracht hem dwingt terug te keren. Terug naar de aarde. <br /><br />“Je moet terug,” hoort hij een stem fluisteren. Hij komt hem erg bekend voor, het lijkt wel de stem van Lana. Hij laat zich meevoeren door het gefluister en plots ziet hij een fel licht. Als het licht weg is knippert hij even met zijn ogen. Plotseling staan ze allemaal weer voor hem, de bewoners van Sado. Niet in de grot, maar buiten. Vlakbij een plek waar hij een maand geleden ook was. <br /><br />Hij kijkt naar boven en ziet dat zijn hoofd nog vast zit aan een tak. Langzaam laat het los en Mike ploft neer op de grond. De tranen springen uit zijn ogen, hij ziet Sarah staan, hij rent naar haar toe en omhelst haar, alsof hij haar jaren niet gezien heeft. Hoewel het pas 2 minuten geleden lijkt te zijn dat hij haar voor het laatst zag. <br /><br />Hij neemt zich voor om haar nooit meer uit het oog te verliezen, en om eindelijk de waarheid te vertellen…niets kan meer tussen hen in komen te staan. Niets.<br /></span><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> <br /><br />De vier takken nemen aan in volume, en de kleinste van de vier deed Lana groeien. Lana probeert adem te halen, maar het enige wat er met haar gebeurt is dat ze haar leven aan haar voorbij ziet flitsen: de momenten dat ze met Roxan speelde als kleuter, dat ze een brief kreeg van Hogwarts en Roxan achter moest laten, de Sorteerceremonie waarbij ze als verlegen meisje ingedeeld werd in Ravenclaw voor het oog van honderden anderen, het afstuderen, het moment dat ze besloot in Sado te komen wonen... <br /><br />Maar ook de duistere momenten die Lana gekend heeft sindsdien ze in Sado woonde: De moord op Isa, alle lijken die Lana gezien had, bekentenissen, zoveel bekentenissen, hoe ze tegenover Will staat en uiteindelijk smekend sterft in de armen van Milosh... <span style="FONT-STYLE: italic">Milosh...</span> <br /><br />Dan knapt de tak en komt Lana met een plof terecht op de grond. Ze haalt adem, alsof ze minutenlang zonder zuurstof heeft moeten doorbrengen onder water. Lana opent haar ogen en ziet de bladeren van de treurwilg boven haar hangen. Abrupt, alsof ze een elektrische schok ontvangt, staat ze recht. Ze kijkt om zich heen terwijl ze vanbinnen het geluk voelt borrelen en ziet alle anderen er staan. <span style="FONT-STYLE: italic">Het is gelukt...</span> Ze ziet Roxan, Mike en Sarah, en Milosh staan en voelt een onweerstaanbare drang om ernaar toe te lopen. Ze maakt oogcontact met Milosh, enigszins met een schuldige blik, maar dan begint ze naar hem toe te rennen.<br /></span><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> <br /><br />Milosh kijkt toe hoe ook Mike weer levend wordt, en voelt de hoop gewoonweg branden. <span style="FONT-STYLE: italic">Alstublieft...</span> schiet weer door hem heen, voor de zo veelste maal vandaag. Hij weet wie de volgende is, wie de volgende zou moeten zijn... <br />Hij hoort het knappende geluid; het geluid waar hij op gewacht heeft sinds de Koning herrezen is. Zijn hoop springt op, en dan herkent hij haar. <span style="FONT-STYLE: italic">Lana...</span> denkt hij, en een glimlach breekt door op zijn bleke gezicht. <br />Als Lana naar hem toe rent, blijft hij staan - hij kan het nog steeds amper geloven - maar als Milosh haar eindelijk, eindelijk in zijn armen neemt, weet hij dat ze het echt is. Tranen druppen in Lana's bruine haren, maar het zijn niet tranen van verdriet. <br />Uiteindelijk kijkt Milosh haar aan, en zegt met een stem die schor klinkt: "Lana..."<br /></span><br /><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> <br /><br />Totaal in de war kijkt Olivier toe. Het briefje. Lieke die ineens terugkeert. Zijn opa, die op één of andere manier toch herrijst. <br /><br /><span style="FONT-STYLE: italic">Hoe kan dat? Ze hadden alledrie de amuletten toch gevonden?</span> <br /><br />Hij weet niet wat hij moet denken. Van tevoren wist hij niet of hij er goed aan deed, nu ook niet. <span style="FONT-STYLE: italic">Was het beter als zijn opa er wel was, of als hij er niet was? </span><br /><br />Met stijgende verbazing kijkt hij naar de takken aan de treurwilg. Hij ziet hoe Thorn terugkeert. En Mike. En uiteindelijk ook Lana. <span style="FONT-STYLE: italic">Hoe is het mogelijk? Ze waren toch dood?</span> Hij heeft duidelijk iets van de logica gemist? <span style="FONT-STYLE: italic">Alleen zijn opa zou toch terugkeren als de amuletten niet werden gevonden? Maar het is sowieso absurd, ze hebben de amuletten toch gevonden! </span><br /><br />Deze gedachten spoken door zijn hoofd, hij kijkt toe hoe Mike naar Sarah rent en hoe Lana naar Milosh rent. Het wordt hem allemaal teveel en hij gaat weer even zitten. Hij staart voor zich uit. Hij staart naar vier bloemetjes. Een rode, een blauwe, een rode en een gele. <br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> <br /><br />Met tranen van blijdschap in zijn ogen kijkt hij toe hoe de 4 personen één voor één herrijzen. Zijn plan is geslaagd, het is geslaagd! <br /><br />Hij loopt langzaam naar Aisha en Gaia toe. Een brede glimlach staat op zijn gezicht en hij kucht even om hun aandacht te trekken. <br /><br />"Zie je.." zegt hij zacht. "Ik heb niemand vermoord. Ik wist dat dit zou gebeuren..ik heb er zelfs voor gezorgd dat dit gebeurde." <br /><br />Hij kijkt Gaia en Aisha omstebeurt aan. Hij zou ze graag in zijn armen willen sluiten, maar de vraag is of zij dat ook willen.<br /></span><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> <br /><br />Eens bij Milosh aangekomen, vliegt Lana hem in de armen en neemt hem zo stevig vast, alsof ze hem nooit meer gaat loslaten. Een gelukkig gevoel jaagt door haar aders. Tranen lopen ook over haar wangen, terwijl ze, overmand door emoties, haar stem probeert te zoeken. Als hij uiteindelijk Milosh' schorre stem hoort, schudt ze haar hoofd en legt een vinger op z'n mond om hem het zwijgen op te leggen. Ze veegt Milosh tranen zachtjes en liefdevol van z'n gezicht. <br /><br />"Het spijt me zo verschrikkelijk fel!" begint Lana plots schuldig, terwijl tranen over haar eigen wangen blijven stromen. "Ik had niet zo kwaad op je mogen worden. Ik ben zo ontzettend stom geweest. Ik heb je door zo'n... door zo'n <span style="FONT-STYLE: italic">hel</span> laten gaan de laatste twee weken, en dat spijt me zo erg dat ik het eigenlijk niet verdien nog te leven. Ik... Ik wilde het je nog zeggen waarom ik me wilde opofferen, dat ik terug zou komen, maar ik vond het te gevaarlijk in het bijzijn van al de anderen en ik... ik..." <br /><br />Lana kijkt Milosh aan en wilt nog zo vaak zeggen dat het haar spijt. Ze hoopt dat ze het hem kan vergeven, dat hij niet zo koppig is als zijzelf twee weken geleden was...<br /></span><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> <br /><br />Milosh voelt zich enorm gelukkig, maar dan begint Lana te zeggen dat het haar spijt. Hij legt, net zoals Lana net, een vinger op haar lippen om te 'zeggen' dat ze stil moet zijn, en kijkt haar dan aan. "Het geeft niet... in zekere zin heb ik het ook verdient... en het gaat om het hier en nu, dat je nu levend bent. Lana, ik houd van je. En niets kan dat veranderen." <br />Milosh zwijgt even, niet wetend wat te zeggen. Hij sluit zijn ogen even, om zijn gedachten op een rijtje te zetten. En dan doet hij de wellicht meest roekeloze en onbezonnen daad van zijn leven - Milosh laat haar los, en knielt dan neer. <br />Milosh kijkt omhoog naar Lana's gezicht, waar nog steeds tranen over heen stromen. Teder veegt hij ze weg, kijkt dan even naar de grond. Uiteindelijk begint hij te praten. <br />"Lana... ik ken je nu al vele jaren. Op Hogwarts kenden we elkaar al, en daarna in Sado. En - dat weet je ondertussen al - ik ben verliefd op je geworden. Je hebt me gelukkiger gemaakt dan ik ooit was. <br />Lana, ik heb je weinig te bieden. Ik heb geen ring voor je, amper geld, noch kan ik je veiligheid garanderen hier in Sado. Lana, het enige dat ik je kan bieden is mijn liefde... ik... ik houd van je en..." Zijn stem breekt, en Milosh zwijgt even. Dan gaat hij weer verder. <br />"Lana, wil je met me trouwen?"<br /></span><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: darkorange">Komt nu pas bij de groep aan omdat hij als laatste wegkwam bij de tunnel. Komt naast Olivier en Sarah staan en hijgt nog na. <br /><br />'Wat is er gebeurd?'<br /></span><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> <br /><br />Lana voelt de neiging tegen Milosh in te gaan als hij zegt dat het niet geeft, maar houdt haar mond. <span style="FONT-STYLE: italic">Hij is te vergevingsgezind...</span> Maar dan gaat Milosh plots op z'n knie zitten. Met grote ogen kijkt Lana naar Milosh als hij begint te spreken, het gevoel hebbend dat ze perfect weet waar dit naartoe gaat leiden. Ze luistert zwijgend naar Milosh' woorden. <span style="FONT-STYLE: italic">O jee, o jee...</span> Dan zegt Milosh z'n laatste woorden, de woorden die Lana al verwacht had, maar ze kan niet verhinderen dat een kriebelend gevoel zich alsnog door haar lichaam verspreidt. Onbewust knijpt ze bij dat gevoel lichtjes in Milosh' handen, die ze al de hele tijd vastheeft. Verbaasd kijkt ze Milosh aan, terwijl haar gedachten op topsnelheid door haar hoofd jagen. <span style="FONT-STYLE: italic">Dit is wel erg snel... Maar we kennen mekaar toch al jaren, dat telt toch ook...? Of niet?</span> <br /><br />Dan haalt Lana adem: ze had die de hele tijd ingehouden zonder dat ze het besefte. <span style="FONT-STYLE: italic">Tjonge, hij weet me wel te overvallen...</span> Dan opent ze haar mond. <br /><br />"Het enige wat ik ook van je nodig heb is je liefde, Milosh. Al de rest, dat doet er helemaal niet toe. Dat heb ik immers ook niet..." Lana glimlacht en haar ogen fonkelen. Ze knijpt opnieuw in Milosh' handen, maar deze keer bewust, om kracht achter haar woorden te zetten. "Ik hou ook van jou, Milosh, en ik wil met je trouwen..."<br /></span><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: dodgerblue">Verward kijkt Aisha naar de gebeurtenissen en vooral naar Mike. Ze kijkt naar hem en een gevoel van ongeloof maakt zich van haar meester. Verward schudt ze langzaam haar hoofd. <br /><br />Dan hoort ze dat Will naar hen toe komt en wat tegen hen zegt. Ze kijkt hem kil aan. Woede raast er door haar lichaam als Will zegt dat hij het wist. Langzaam schudt ze haar hoofd. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">En mama dan?</span>" Vraagt ze hem, terwijl ze even opzij kijkt naar Gaia, waarvan ze eigelijk verwacht dat die Will zal vergeven. Een traan rolt over haar wang, alles wat er de laatste tijd gebeurd is... Ze voelt hoe haar hart breekt en ze schudt haar hoofd. Ze kijkt Will aan, haar lichaam wil zich in zijn armen storten, maar zij wil dat niet. <br /><br />Zachtjes snikkend laat ze zich op de grond zakken en op die manier, zittend op de grond, huilt ze alle frustraties en woede, maar ook al het ongeloof en de haat eruit.<br /></span><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: indianred">Verbaasd ziet ze alles aan. Lieke, die terug verschijnt. Ze glimlacht. Wat was dat lang geleden, dat ze Lieke gezien had. <span style="FONT-STYLE: italic">Ze is niet zomaar een mudblood, Roxan</span> .. maar nu was Lieke ineens iemand anders. Ze was een koningin! Van de mudbloods! Op een of andere manier zou dit fantastisch moeten zijn, maar toch.. moet ze nu net als anders tegen Lieke doen? Het voelt raar, dat ze weer terug is. <span style="FONT-STYLE: italic">Zou ze kwaad in de zin hebben? De KdV wel waarschijnlijk. Maar Lieke?</span> <br /><br />Koning der Volbloeden, ook hij is teruggekeerd. Ergens voelt ze angst, maar er is meer blijdschap. Blijdschap voor Lieke. Blijdschap voor - LANA! Daar stond Lana! In levende lijven. Roxan knippert met haar ogen, dit kan ze niet geloven. Na al die jaren die ze met Lana doorgebracht had, was Lana overleden. En nu.. nu stond ze voor haar. Ze glimlacht breed naar Lana, die naar Milosh loopt. <br /><br />Thorn. Hem kende ze niet. Geen gevoel. Misschien toch, iets van medelijden? Voor wat hij doorstaan had? Ook Mike is terug. Gelukkig, voor zijn familie. Ze kijkt in de verte, naar de vele bloemetjes, in het rood, oranje en blauw met af en toe een gouden. Het lijkt perfect. <br /><br />Toch niet. Er komt iemand aangelopen. Iemand.. Nee! Dit kon niet waar zijn!</span><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: gold"><font color="#000000"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img502.imageshack.us/img502/7097/kdm8oa.jpg" /></font> <br /><br />Het was mislukt. <br /><span style="FONT-STYLE: italic">Helemaal</span> mislukt. <br />En dat was niet het enigste. <br />Hij is nog iets vergeten. <br />Het is tijd, tijd voor de hereniging. <br />Tijd om zijn zogenaamde <span style="FONT-STYLE: italic">vrienden</span> terug te zien. <br /><br />Kwaad stampt hij de deur uit, op weg naar de treurwilg. Tuurlijk, iedereen is er al. Vanaf de verte blijft hij staan kijken. <span style="FONT-STYLE: italic">Ligt dat nu aan mij, of is dat Lieke?</span> Hij denkt dat hij dit zich verbeeldt. Dit kan niet. Lieke terug, zijn vriendin terug? Toch is het zo. Voor het eerst sinds tijden vormt zijn mond een glimlach. Hij begint te rennen, recht op Lieke af. Voor haar neus blijft hij staan. Haar omhelzen zal helaas niet gaan. <br /><br />‘Lieke! wat ben ik blij je te zien! Waar was je nu de hele tijd?’ zegt hij, buiten adem, maar dolsgelukkig. <br /><br />'.. ik heb je zo gemist' <br /><br />Hij kan zijn blijdschap niet onder woorden brengen. Hij is al niet gewoon zoveel over zijn gevoelens te praten en hij heeft eigenlijk maar een klein hartje. Dit is even te veel voor hem. Er rolt een traan over zijn wang. Een traan, die eerst gewoon lijkt, dan rood kleurt, maar tenslotte gewoon verder rolt. <br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img524.imageshack.us/img524/2329/qdm3sv.jpg" /> <br /><br />Alsof alles nog niet genoeg was, komt daar iemand uit de verte aangelopen. Haar vriend. De Koning der Mudbloods. Hij stormt op haar af en staat ineens recht voor haar neus. Even kijkt ze hem raar aan, maar beseft dan dat ze een geest is. Dat ze dingen moet gaan missen. Dat ze hem niet kan omhelzen. Toch glimlacht ze. <br /><br />‘Ja,’ zegt ze uiteindelijk, niet wetend wat ze hem alemaal moet gaan vertellen. Er is zoveel gebeurd.. <br /><br />'Ik jou ook'<br /><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> <br /><br />Gaia draait langzaam haar hoofd om als Will terug voor haar staat en schudt dan haar hoofd, terwijl ze spijtig op haar onderlip bijt. Ze tast in een van de zakken vaan haar gewaad, terwijl ze zijn gelukkige blik tracht te ontwijken. <br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">"Ik en Aïsha... We kunnen het nooit vergeven. Of je mama nu vermoord hebt of niet, je hebt ons desondanks in de steek gelaten. Dat vergeet ik nooit meer."</span> <br /><br />Ze reikt hem zijn toverstok aan die ze nog onaangeroerd voor hem had bewaard. <br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">"Het spijt me. <span style="FONT-STYLE: italic">Het spijt me zo</span>..",</span> herhaalt ze zacht, terwijl ze haar armen rond Aïsha sluit, met de behoefte om te huilen en te schreeuwn, maar iets houdt haar tegen. Alsof al haar emoties door de commotie van daarnet geblokkeerd worden.<br /><br /></span></span><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: darkorange">*Ziet het hele gedoe met koningen en koninginnen* <br /><br />*Ziet daarna iedereen terugkeren en wat er daarna allemaal gebeurt* <br /><br /><span style="FONT-STYLE: italic">Wat een gedoe allemaal, stom dorp</span> <br /><br />*Gaat op de grond zitten en laat het allemaal maar gebeuren, ze ziet wel hoe het afloopt* <br /><br />*Kijkt om zich heen, zoekend naar Mara*<br /><br /><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> <br /><br />Mitch snapt er even niets meer van, als hij ineens al die mensen weer in levende lijven ziet verschijnen. <br /><br />Hij kijkt met gemengde gevoelens, naar de volbloedkoning, ziet dan dat Milosh op de knieën voor Lana gaat en er verschijnd een vage glimlach op zijn gezicht. <br /><br />Hij loopt dan naar Olivier, gaat naast hem zitten en vraagt <span style="FONT-STYLE: italic">"heb jij enig idee, wat er nu gebeurt is?"</span> Hij mompeld er dan achter aan <span style="FONT-STYLE: italic">"er is ook nog iets, dat ik je moet vertellen, maar ik weet niet, of dit wel de juiste moment is, ach het komt later wel."</span> <br /><br />Hij kijkt dan weer naar de volbloedkoning, zucht dan even en staart dan naar de treurwilg.<br /><br /></span><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> <br /><br />Hij staart nog steeds voor zich uit als Ryan en dan Mitch naar hem toekomen. <br /><br />"Een lang verhaal..." zegt hij tegen Ryan. "En ik snap er geen snars van," laat hij er op volgen als hij hoort wat Mitch zegt. <br /><br />"Het resultaat is in ieder geval dat mijn opa, Thorn, Lana en Mike weer leven. En blijkbaar zijn er nog meer Koningen en Koninginnen. Ik dacht m'n opa die titel zelf had bedacht." <br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> <br /><br />Hij zucht. Aisha blijft koppig. Misschien ook wel terecht. <br /><br />"Oke, het is nu tijd om de waarheid te vertellen. De waarheid die ik je 2 weken geleden beloofde." <br /><br />Hij gaat op het gras zitten en gebaart dat Gaia en Aisha dat ook moeten doen. Hij denkt even na over waar hij moet beginnen en begint dan te praten. <br /><br />"Ik zweer je Aisha, ik heb jullie moeder niet vermoord. Een paar weken voordat ze werd vermoord liep ik door Sado en werd plots overvallen door een vrouw, die je ondertussen ook kent. Grace." <br /><br />Hij denkt even terug aan dat moment. Een moment dat een groot deel van zijn leven heeft verpest. <br /><br />"Ze begon me te chanteren. Ze wilde dat ik bij haar kwam wonen, ze wilde samen kinderen, kortom iemand die psychisch niet helemaal in orde is en die een te kort aan liefde heeft. <br /><br />Ze zei dat ze m'n vrouw zou vermoorden als ik niet met haar naar bed zou gaan. Ik dacht dat ze blufte. Zo ver zou iemand toch niet gaan? Maar ik vergistte me duidelijk. De grootste vergissing van mijn leven. En die wil ik ook niet goed praten," zegt hij met zijn ogen duidelijk op Aisha gericht. <br /><br />"Ik probeerde jullie moeder nog zover te krijgen om te vertrekken uit Sado, maar ze wilde per se blijven. Toen gebeurde het. Op een dag toen ik terugkwam uit de Kaasfabriek trof ik haar dood aan. Grace zat in de kamer en ze was doodleuk met jullie aan het spelen. <br /><br />Ze zei dat als ik nu niet luisterde en met haar meeging ze jullie ook zou vermoorden. Ik besefte nu dat ze het meende en ik nam het besluit dat het niet anders kon dan jullie weg te geven. Ik bracht jullie regelmatig naar jullie oma als ik moest werken, na de dood van jullie moeder. Op een dag heb ik jullie gewoonweg niet meer opgehaald. Grace nam me mee naar een ander dorp, weg van jullie." <br /><br />Hij slikt even. Nog steeds heeft hij het moeilijk met dit alles en hij heeft nooit de kans gehad het te verwerken. Maar nu is hij eindelijk van Grace af. Voorgoed hoopt hij. <br /><br />"Ze vertelde me toen dat ze al 5 maanden zwanger was. Thorn werd geboren. Ondanks dat ik walgde van de moeder, vond ik dat ik dat niet mocht afreageren op het kind. Maar Thorn begon toen hij ouder werd te merken dat zijn moeder en vader niet van elkaar hielden. Hij ging weg van huis. <br /><br />De rest van het verhaal vertel ik zo snel mogelijk, maar nu niet. Ik denk dat jullie ook wel even jullie vriendin Lana terug willen zien." <br /><br />Hij kijkt naar Aisha. "En ik geloof dat jij nog wel even met Mike wil spreken." <br /><br />"Wat jullie ook met mijn verhaal zullen doen, ik zal altijd van jullie blijven houden," zegt hij en de zoveelste traan rolt over de zoveelste wang. <br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: dodgerblue">Aisha kijkt Will met grote ogen aan. Ze luistert naar zijn verhaal en springt kwaad overeind. Tranen branden er in haar ooghoeken. Ze loopt naar Will toe kijkt hem in zijn ogen aan. Ze ziet zijn tranen en voelt die van haarzelf en schudt dan langzaam haar hoofd. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Leugenaar.</span>" Sist ze. "<span style="FONT-WEIGHT: bold">Ik haat je!</span>" Ze kijkt haar vader aan en dan kijkt ze om naar Gaia. Ze loopt naar haar zus toe en omhelst haar en weer lopen de tranen. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Kunnen we hier weg?</span>" Fluisterd ze zachtjes en ze laat Gaia los en draait zich om naar Will. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Ze was er treurig om dat jij er niet bij was, haar schoonzoon, maar ik zal het je even melden. Oma is dood.</span>" Dan draait ze zich om en kijkt naar de anderen, naar Lana en Milosh en naar Mike. Ze zucht en vraagt zich af wat ze moet doen.<br /><br /><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> <br /><br />Als hij de reactie van Aisha opmerkt breekt zijn hart. Hij dacht dat ze het zou begrijpen. Hoe moeilijk het voor hem was. Dat hij toch voor hen had gekozen, om hen in leven te houden. <br /><br />"Zeg in ieder geval tegen hen dat ik één van de amuletten heb vervalsd om te zorgen dat Thorn en Lana weer tot leven zouden komen. Ik wist dat zij allebei afstammen van de drie oerfamilies zijn, net als ik zelf. Daardoor zou de vloek van de amuletten ook voor hen gelden," zegt hij droevig. <br /><br />Hij kijkt nog een laatste keer naar het tafereel, en loopt dan langzaam weg. Richting het ravijn waar Mike een maand geleden hing te bungelen..<br /><br /><span style="COLOR: dodgerblue"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> <br /><br />Milosh kijkt Lana aan, wachtend tot ze ja zegt - of hem zal afwijzen. Zijn maag stuitert min of meer, hij hoopt dat ze ja zal zeggen, omdat hij het niet zou kunnen verdragen als hij haar weer zou verliezen. <br />Als Lana dan uiteindelijk zegt dat ze met hem wilt trouwen, grijnst Milosh - dit is de beste dag van zijn leven, voelt hij. Langzaam komt hij overeind, nog steeds Lana's handen vasthoudend. <br />Milosh glimlacht, en kijkt naar Lana's gezicht - voor hem het mooiste gezicht van de wereld. Hij schenkt geen aandacht aan de dingen die naast hem, of achter hem gebeuren. Dan, in een plotselinge opwelling - beseffende dat Lana zonet echt ja heeft gezegd - kust hij haar.<br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: dodgerblue">Ze hoort wat hij zegt en gelooft haar eigen oren niet. Ze kijkt even toe en voelt dan nog grotere woede op borrelen. Uit haar zak grijpt ze haar wand en ze richt die op de rug van haar vader. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Petrificus totalus!</span>" Roept ze en ze ziet hoe Will op de grond valt. Ze loopt naar hem toe en kijkt in zijn ogen. Ze schudt langzaam haar hoofd. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Wees eens een keer niet zo laf, wees een Cheesemaker. Durf je fouten onder ogen te zien, kijk naar Thorn. Hij is je zoon. Hij mag dan wel van Grace zijn, hij is je zoon en heeft je niets misdaan.</span>" Aisha zucht even en schudt haar hoofd. Ze 'ontdooid' Will en laat hem overeind komen. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Hou kun je me vragen van je te houden, na al die leugens, als je niet van je eigen zoon kunt houden die niets misdaan heeft?</span>" Aisha kijkt even naar Gaia, achterom. <br /><br />"<span style="FONT-WEIGHT: bold">Ooit zal ik je vergeven... Nu is het alleen teveel gevraagd.</span>"</span><br /></span><br /></span><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> <br /><br />Hij wandelt nog steeds verder richting het ravijn. Hij heeft zijn beslissing genomen. Er is niets meer om voor te leven. Zijn vrouw is dood, zijn dochters geloven hem niet en zijn zoon zal hem al helemaal niet meer willen zien nadat hij hem heeft vermoord. <br /><br />Dan wordt hij plots versteend door Aisha en hij luistert naar haar woorden. Als ze de spreuk terug opheft krabbelt hij overeind. <br /><br />"Ik houd wel van Thorn!" zegt hij beledigd. "Hij houdt helaas niet van mij, en jullie helaas ook niet." <br /><br />Hij kijkt even naar Thorn die in de verte staat. "Denk je werkelijk dat hij me nog wil zien nadat ik hem vermoord heb? Ik deed het dan wel omdat Grace me dwong, opnieuw omdat ze anders jullie zou vermoorden, maar hij zal de woorden net zo hopeloos vinden als jullie." <br /><br />Hij doet langzaam weer een stap richting het ravijn, om Aisha heen die tussen hem en het ravijn in staat. <br /><br />"En bovendien zal Grace me toch wel weer weten te vinden. Ze zal er wel bovenop komen en dan gaan jullie eraan als ik niet doe wat ze zegt." Hij ziet nu de positieve kant niet meer, hij kan alleen denken aan al het ongeluk. <br /><br />"Sorry Aisha, maar als er niemand is die mijn daden begrijpt en niemand is die van me houdt, dan heb ik niets meer om voor te leven."</span><font color="#000000"> <br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> <br /><br /></font><span style="COLOR: gold">Als hij eenmaal aan het licht gewend is, al het slijk van zijn kleding heeft geklopt en zijn toverstok uit zijn zak heeft gepakt kijkt hij eens rond. Hij ziet Lieke, de Koning der Modderbloeden en de Koning der Halfbloeden. Ze zijn terug, en dat maakt hem niet vrolijk. <br /><br />Dan valt zijn oog op Lana en Milosh. Ze lijken gelukkig samen. Zij is degene die hem heeft vermoord. Hij voelt plots de woede opborrelen die een maandlang vast heeft gezeten in zijn dode lichaam. Hij richt zijn toverstok. <br /><br />"AVADA KEDAVRA!" roept hij luid.<br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: darkorange">'Dus we zijn te laat?' <br /><br />Hij kijkt Olivier wanhopig aan. <br /><br />'We... we hebben het niet gered?' <br /><br />Kijkt dan naar Sarah. <br /><br />'Nee toch?'<br /><br /><span style="COLOR: darkorange"><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> <br /><br />Hij hoort Ryan's vraag en beseft dat hij eigenlijk het antwoord niet weet. <br /><br />"Nou..we hebben het wel gered, maar toch weer niet. De drie amuletten zaten op tijd in de boom, maar blijkbaar is er toch iets mis..ik snap het niet." <br /><br />Hij kijkt even naar Sarah en Mike die nog steeds dolgelukkig bij elkaar staan. <br /><br />"Eén dign weet ik zeker, het heeft Sarah heel erg opgepept. Ze heeft haar zus én haar vader terug. Ze is gelukkiger dan ooit," zegt hij met een glimlach op zijn gezicht. <br /><br />"Enige nadeel voor de Bloedbesmeurden is dat mijn opa ook weer terug is, ik zal hem eens duidelijk moeten maken dat hij van Sarah af moet blijven." <br /><br />Hij laat zijn ogen naar zijn opa glijden en ziet tot zijn schrik dat die alweer bezig is met moorden. De spreuk gaat op Milosh en Lana af. <br /><br />"Verdomme! Ik moet Lana dan wel niet, maar ze mag niet dood! Sarah heeft haar hard nodig!" zegt hij kwaad. <br /><br />"LANA...MILOSH..KIJK UIT!" schreeuwt hij hun kant op.<br /><br /><img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /><font color="#000000"> <br /><br /></font><span style="COLOR: darkorange">Hij kijkt naar Sarah en ziet inderdaad dat ze naast haar vader en zus staat, en er glijd iets van hem af wat hem opgelucht doet ademhalen maar als Olivier begint over zijn opa draait zijn maag gelijk om. <br /><br />Hij weet dat het niets uithaalt maar haalt toch zijn wand tevoorschijn. <br /><br />'Expelliarmus' <br /><br />Hij moet toekijken hoe zijn spreuk nauwlijks effect heeft. <br /><br />*Hij kijkt pijnlijk naar Sarah*</span></span></span></span></span></span></span><br /></span>