Hoofdstuk 43 - De terugkeer (verbeterd)

Bericht door **Syll** » wo jul 05, 2006 3:42 pm

t/m pagina 44, post 11 (Will)

Beknopte geschiedenis van sado In de vroegere tijden, waarin Sado nog niet meer dan een vlak stukje gras met hier en daar een boom en een rivier was, omringd door vier bergen, waren er 3 koningen en 3 koninginnen. Zij, die bestonden uit een ‘mudblood’ koning en koningin, een ‘halflood’ koning en koningin en een ‘fullblood’ koning en koningin, hadden hun rijk verloren aan de oorlogen en veroveringen die in die tijd plaatsvonden. Tijdens die oorlogen waren zij, al hun bezittingen achterlatend, gevlucht richting het nu zo gehete Schotland. Het eerst was zij daar aantroffen, waren bergen. Enorme bergen die vanboven met ijs bedekt waren en tot aan de wolken reken. Ze vonden het ongetwijfeld de mooiste ‘dingen’ die ze ooit waren tegengekomen en besloten ze te beklimmen. Het echtpaar ‘mudblood’, wat uit het Zuiden kwam, begon aan de zuidkant en het echtpaar ‘halfblood’, uit het westen begon in het westen. Tenslotte was er ook het echtpaar ‘fullblood’ die met een roeiboot van een eiland uit het Noorden waren gevlucht. Zij begonnen met berg beklimmen in het Noorden. Ongetwijfeld hebben ze het allen als de meest fantastische tijd van hun leven evaren. Ze waren immers allemaal midden in het leven, nog vollop ‘in de fleur’. Maar aan het mooie berguizicht en de vrijheid kwam zoals aan alles, ook een eind. Want toen zij aan de andere kant van de berg naar beneden klommen, zagen zij tot grote verbazing van hen allen bloemen, een enorm grasveld vol van oranje, blauwe en rode bloemen. Af en toe stond er een boom met goudgele blaadjes tussen en liep er een helderblauwe rivier door alles heen. Dit is het paradijs, dachten ze. Hier was nog nooit iemand geweest en dit moest en zou hun nieuwe koninkrijk worden, dachten ze allen, zonder het besef dat ze hier niet alleen waren… Maar het meeste viel toch de enorme treurwilg op. Hij stond in het middelpunt van de uitgestrekte vlakte, met lange slingers van goudgele bladeren. Rondom hem stonden bloemen, honderden bloemen, in de kleuren oranje, rood en blauw. Alsof een ontzichtbare kracht hen aantrok, liepen ze allen naar de treurwilg toe, waar ze dus na enige tijd met z’n zessen omheen stonden. Het was toevallig, dat ze allemaal van dezelfde stand waren, allemaal een verloren koninkrijk hadden en allemaal rond dezelfde boom op dezelfde plaats stonden. Het leek wel voorbestemd. Het is daarom, dat ze ondanks hun – af en toe – grote bloedverschillen met elkaar overeen kwamen. Ze hadden hetzelfde lot ondergaan en dit zou hun nieuwe koninkrijk worden, van hun zessen en niemand anders. Er werd een vloek okver het dorp uitgesproken, die inhield dat, pas als de bevolking, die erg verschilde van elkaar een opdracht volledig zou uitvoeren, zou het rijk ten onder kunnen gaan (aan bijvoorbeeld een oorlog, maar het kan ook zijn dat het rijk gewoon ‘rustig’ verder blijft bestaan). Dat was natuurlijk een erg goed idee, aangezien de bevolking die opdrachten toch niet zouden kunnen als hun ze te moeilijk zouden maken. En de bevolking zou er samen voor moeten kunnen werken… Tot de grote vreugde van de koningsstand lukte dit de bevolking steeds minder goed en leek het erop dat Sado eeuwig zou bestaan, terwijl de koningsstand steeds aan hun kinderen, de afstammelingen zou worden doorgegeven. Natuurlijk verliep dit niet helemaal vlekkeloos. Er waren een paar koningen en konginnen die de bevolking wilden probeerden te laten samenwerken – met weinig succes. Dat, omdat het verschrikkelijk was om te zien hoe de bevolking tegen elkaar deed. En wat zou een eeuwig koninkrijk zijn met een bevolking die elkaar niet zou kunnen luchten? Een paar koningen vonden de bevolking dus belangrijker dan de zekerheid voor een eeuwig koninkrijk. Er was immers niemand die zei dat het koninkrijk gelijk ten onder zou gaan als de vloek opgeheven werd… Zo ging dit jaren aan een stuk door. Afstammelingen namen het koninsschap over en gaven de bevolking nieuwe opdrachten, die hen tot op heden nog nooit gelukt zijn. Omdat die opdrachten toch niet lukten en verschillende koningen en koninginnen wel eens wat meer van de wereld wilden zien dan alleen Sado, besloten zij te gaan reizen. Maar natuurlijk bleven er altijd wel koningen in Sado achter om de boel onder controle te houden. Tot op heden zijn hij niet teruggekeerd. Men wacht nog steeds op de heriniging van de afstammelingen van de 6 koningen… Hoe zal het zijn als alle koningen en koninginnen terug zijn? Van achter de treurwilg begint iemand te spreken. Niemand die ziet wie of wat het is, ze kunnen alleen nog maar luisteren. Slechts luisteren… ‘Inmiddels al bijna een jaar geleden, liep ik hier nog in Sado rond. Alleen wist niemand wie ik echt was, op een paar mensen na. Ik had me onder de bevolking gevoegd, zodat ik hen zou kunnen helpen om te samenwerken om de opdracht te laten voltooien die toen bezig was,’ zegt ze, en ze zwijgt even. ‘Zodat Sado – na de opheffing van de vloek - verder zou kunnen gaan met een bevolking die elkaar kon uitstaan. Want het is het een of het ander. Als je de bevolking samenwerkt, kan de vloek opgeheven worden en de bevolking fijn verder leven. Als de bevolking dat niet doet, wordt de vloek niet opgeheven, maar leeft de bevolking helemaal niet fijn verder. Ik koos voor het eerste, wat ik het meest waardig vond’ ‘Echter, de verschillen die ik opmerkte tussen de 3 bloedsoorten, waren verschrikkelijk. Het was zo hevig, dat ik al gauw geneigd was er zelf ook in mee te doen en mijn samenwerken zo ongeveer vergat. Het is hier verschrikkelijk, hoe de bevolking elkaar uitscheld, om nog maar niet van de vervloekingen te spreken. Van mijn pogingen tot samenwerken is dan ook niets terecht gekomen…’ Ze zwijgt even en denkt terug aan de keer waarop het gebeurde, het was een mooie dag, ze stond alleen en plotseling verscheen er iemand voor haar neus, verschijnseld. Ze had hem vrijwel meteen herkend. ‘Maar er was ook iemand die niet wilde dat, ondanks ik mijn pogingen had gestaakt, toch nooit een ‘samenwerkend Sado’ zou creëren. Zoals jullie hebben gelezen aan het briefje hier aan de treurwilg – bedankt Dizn, dat je het had laten liggen in de fabriek, zou bij een samenwerkend Sado het rijk ten onder kunnen gaan. Maar wie zegt dat dat zou gaan gebeuren? Ik denk dat er helemaal niets gebeurt als de vloek opgeheven is.. Die persoon dacht dat echter wel, verschijnselde voor me en vermoordde me.’ Ze draait zich om en loopt vanachter de boom, als geest. Tot haar grote verbazing ziet ze veel bekende gezichten, waarvan sommige haar ook lijken te herkennen, maar ook nieuwe gezichten. Haar blik blijft even hangen op Dizn – die jongen die haar dus indirect dat briefje had verschaft, Gaia en Aisha, die wel 2 zussen lijken, Mitch, Linda, Mara en nog een paar anderen. Ze mist alleen wat mensen. Isa, Sio, Lauren.. en Lana. Dan begint ze weer te spreken. ‘Ja, zoals sommigen waarschijnlijk al gezien hebben, ben ik het. Lieke, de Koningin der Mudbloods.’ Denkt: Waarom Mudbloods? En betere naam was niet eens zo gek geweest.. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img54.imageshack.us/img54/4177/lieke1mu.jpg" /> ’En ja, ik ben een geest. Dat is ook een apart verhaaltje wat ik jullie even zal uitleggen. In principe zijn de Koningen en Koninginnen onsterfelijk. Jullie kunnen ons vermoorden, maar wij zullen bij de volgende opdracht toch herrijzen. De enigste manier waarop wij ‘gedood’ kunnen worden, is vermoord worden door eigen stand. Zoals ik dus. In dat geval komt men terug zoals mij, als geest, omdat ik vermoord ben door de Koning der Fullbloods. Als geest, omdat ik mijn taak moet behouden en nog een opdracht te vervullen heb.’ Ze zwijgt even en kijkt rond. Zoals het er naar uitziet, zijn de verschillen tussen de bevolking nog groter geworden. De fullbloods staan aan een kant, de halfbloods aan de andere en de mudbloods ertussenin. Ergens aan haar voeten, lag de stoffelijke overschot van de Koning der Fullbloods een paar minuten geleden nog, die straks zal herrijzen. ‘En dit mannetje dat hier daarnet nog lag..,’ zegt ze, met een ijzige uitdrukking op haar gezicht terwijl ze naar de grond kijkt waar de KdV ligt, ‘die zo aardig is geweest om mij te vermoorden, zal straks herrijzen, aangezien julie opdracht over enkele minuten/seconden voorbij is en jullie gefaald hebben’ Zij, die door eigen stand werd vermoord Zal terug verschijnen, wanneer anderen voor haar zullen wijken Hij, vermoord door zusters Zal terug herrijzen en haar in de ogen kijken Denkt: En zo gaat er nog veel meer gebeuren. Ze zullen eens zien. En ook ik zal zien… <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> *leest het briefje, en denkt dat hij het begrijpt* *denkt: "Dus zo zit het in elkaar..."* *hoort dan een stem, een stem die redelijk familiair klinkt* *luistert zwijgend, totdat Lieke vertelt de ze de Koningin van de Modderbloeden is* *denkt: "Dus dan moet er ook een Koning zijn..."* *fronst zijn wenkbrauwen, en kijkt Lieke verbaasd aan* *denkt: "Gefaald? We hebben de amuletten toch bij een gekregen door middel van... nou ja... samenwerken?"* *krijgt een erg naar voorgevoel* De tijd tikt langzaam weg. De laatste minuten van deze bizarre, verschrikkelijke, bloed zweet en tranen kostende opdracht tikken weg. Over 42 seconden zal het gebeuren. De afgelopen maand zijn de bewoners van Sado druk bezig geweest de drie amuletten te vinden. Twee mensen lieten hierbij het leven. Lana en Mike. Vader en dochter. De zus en vader van Sarah. Ze offerden zich op voor 'het hoger doel', ze wilden dat de Koning der Volbloeden nooit meer terug zou keren, en dat hun dorpsgenoten veilig verder konden leven. Maar het is ze niet gelukt. Over 23 seconden zal het gebeuren. Nog maar nauwelijks bekomen van het drama bij de treurwilg gingen Sarah en Lana met Mike mee. Ze hadden plots een vader, een vader die hen nog veel te vertellen had. Maar het leek wel alsof ze niet samen mochten zijn. In het café waar ze wilden bijpraten brak brand uit, Sarah en Lana die hun vader wilden redden en daarbij zelf bijna omkwamen. Maar uiteindelijk deed het ze wel goed, want Sarah en Lana groeiden naar elkaar toe in het Sado Hospitaal. Samen zetten ze zich in om de amuletten te vinden, en zodra ze het ziekenhuis uit mochten gingen ze naar de Kaasfabriek, waarvan ze vermoedde dat daar een amulet te vinden was. 16 seconden, dan zou de herrijzenis plaatsvinden. Het kwaad keert terug. En ook die seconde tikte weg..nog 15 te gaan. Ze trotseerden allerlei gevaren, dwarsgezeten door Grace, die niet wilde dat de amuletten gevonden werden. Onverwacht vonden ze nog een amulet. Het amulet dat Milosh bezat. Lana offerde ze zich op, en zo stond het aantal amuletten al op 2. Het leek wel alsof de tijd stilstond. Met nog 8 seconden te gaan tikte de secondewijzer van ieders horloge zeer langzaam. Het laatste amulet werd ook gevonden. Maar ze moesten daarvoor iemand opofferen, Mike. Opnieuw was het Grace die dit veroorzaakte. Nog 4 seconden. Nu kwam het erop aan. Eén van de amuletten was nep. Niemand die dit door had, op 1 iemand na. Maar het was noodzakelijk, anders zouden ze er spijt van krijgen. De opdracht mocht niet slagen. Anders zouden ze ondanks dat de Koning der Volbloeden verslagen was ongelukkig blijven. De treurwilg begon plots luid te kraken. Hetgene wat Sado deed ontstaan begon langzaam weer samen te voegen. Als een teken dat ze nog niet van elkaar af zouden zijn. De Volbloeden, Halfbloeden en Modderbloeden moeten samen verder. De twee delen van de treurwilg die nu nog treurig op de grond lagen begonnen elkaar aan te trekken als de min- en pluspool van een magneet. Toen de twee delen versmolten waren, leek hij groter en statiger dan ooit. Het was het symbool van Sado, zonder deze boom was er geen Sado geweest. Plots een fel licht. De bewoners van Sado werden verblind. Het leek wel alsof de treurwilg in vlammen opging. Het licht nam iets af, maar er waren 4 takken die licht bleven geven, alsof het TL-buizen waren, die dreuzels gebruiken. Het was 1 grote tak met daaronder een kleintje, een klein takje in het midden en een iets grotere tak daarboven. Ze begonnen plots explosief te groeien. Kunstmestfabriekanten zouden er jaloers op zijn. Er werden vormen gevormd van hout. Menselijke gestaltes. In de grootste was duidelijk de Koning der Volbloeden te herkennen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> Vanaf het moment dat de takken begonnen te groeien voelde de Koning der Volbloeden dat hij tot leven kwam. Het was alsof hij zijn hele leven in sneltreinvaart meemaakte. Van zijn geboorte tot nu. Hij keek om zich heen en zag dat er veel mensen aanwezig waren. Uiteindelijk liet zijn hoofd los van de tak waaraan het vast zat, als een blaadje dat van een boom valt. Hij stond langzaam op, en keek nog een beetje verward om zich heen. De Koning der Volbloeden is terug…  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img354.imageshack.us/img354/2953/thorn4wr.jpg" /> Wanneer de takken beginnen te groeien, voelt Thorn een soort brandende pijn, dat zijn lichaam langzaam doorvreet - wellicht de prijs van zijn val. Echter, hij voelt zich levend, en wellicht gelukkiger dan ooit. Weer ziet hij zijn leven voor bij flitsen, maar hij voelt nu echter niet zo veel innerlijke pijn - die heeft Thorn al geleden toen hij gestorven is en zijn vreselijke daden zag. Ook hij valt dan min of meer van de boom. Thorn komt met een dof geluid op de grond, krabbelt dan moeizaam overeind. Het wazige zicht wordt scherper, en zijn kille grijze ogen kijken zonder enig verschil de wereld in - alleen zijn ze nu niet meer kil. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img517.imageshack.us/img517/4900/kdh8lg.jpg" /> Langzaam loopt hij dichterbij, wetende dat het ogenblik daar is. De Koningen zullen elkaar na jaren weer treffen. De Koning der Halfbloeden kijkt zwijgend naar de andere Koning, der Koning der Volbloeden. En hij glimlacht, een kille glimlach, doch lijkt het alsof er hoop daar in verscholen is. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh kijkt naar de Koning der Volbloeden - er is niet echt verbazing in zijn ogen te lezen. Hoewel hij zich afvraagt waarom hij, als de Koning terug is, niet is gestorven. Die verbazing is er echter wel, als Thorn ook naar beneden valt. En dan begrijpt hij het, of hij denkt het te begrijpen. Hij kijkt naar de andere gedaanten, en hoopt. Hij hoopt alsof zijn leven er van af hangt. Alstublieft... God, alstublieft... laat het waar zijn... Geeft U me haar alstublieft terug... <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /> Sarah's gezicht vertoond een flipperkast aan emoties na alle verhalen, bekentenissen en ontboezemingen. Sarah voelt zich een paar minuten wereldvreemd en sluit haar ogen. Het duurt dan ook even voordat alles een beetje tot haar doorgedrongen is. 'Dus Mike en Lana zijn voor niets gestorven?' fluistert ze voor zich uit, tegen niemand in het bijzonder. 'Dit... dit kan gewoon niet waar zijn.' Geschokt kijkt Sarah naar de boom en ziet twee takken...  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Hij heeft de wereld nog maar net verlaten, op weg naar zijn andere dochter. Lana kan nog niet ver weg zijn. Maar hij is nog niet bij de poorten van de hemel als een onzichtbare kracht hem dwingt terug te keren. Terug naar de aarde. “Je moet terug,” hoort hij een stem fluisteren. Hij komt hem erg bekend voor, het lijkt wel de stem van Lana. Hij laat zich meevoeren door het gefluister en plots ziet hij een fel licht. Als het licht weg is knippert hij even met zijn ogen. Plotseling staan ze allemaal weer voor hem, de bewoners van Sado. Niet in de grot, maar buiten. Vlakbij een plek waar hij een maand geleden ook was. Hij kijkt naar boven en ziet dat zijn hoofd nog vast zit aan een tak. Langzaam laat het los en Mike ploft neer op de grond. De tranen springen uit zijn ogen, hij ziet Sarah staan, hij rent naar haar toe en omhelst haar, alsof hij haar jaren niet gezien heeft. Hoewel het pas 2 minuten geleden lijkt te zijn dat hij haar voor het laatst zag. Hij neemt zich voor om haar nooit meer uit het oog te verliezen, en om eindelijk de waarheid te vertellen…niets kan meer tussen hen in komen te staan. Niets. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> De vier takken nemen aan in volume, en de kleinste van de vier deed Lana groeien. Lana probeert adem te halen, maar het enige wat er met haar gebeurt is dat ze haar leven aan haar voorbij ziet flitsen: de momenten dat ze met Roxan speelde als kleuter, dat ze een brief kreeg van Hogwarts en Roxan achter moest laten, de Sorteerceremonie waarbij ze als verlegen meisje ingedeeld werd in Ravenclaw voor het oog van honderden anderen, het afstuderen, het moment dat ze besloot in Sado te komen wonen... Maar ook de duistere momenten die Lana gekend heeft sindsdien ze in Sado woonde: De moord op Isa, alle lijken die Lana gezien had, bekentenissen, zoveel bekentenissen, hoe ze tegenover Will staat en uiteindelijk smekend sterft in de armen van Milosh... Milosh... Dan knapt de tak en komt Lana met een plof terecht op de grond. Ze haalt adem, alsof ze minutenlang zonder zuurstof heeft moeten doorbrengen onder water. Lana opent haar ogen en ziet de bladeren van de treurwilg boven haar hangen. Abrupt, alsof ze een elektrische schok ontvangt, staat ze recht. Ze kijkt om zich heen terwijl ze vanbinnen het geluk voelt borrelen en ziet alle anderen er staan. Het is gelukt... Ze ziet Roxan, Mike en Sarah, en Milosh staan en voelt een onweerstaanbare drang om ernaar toe te lopen. Ze maakt oogcontact met Milosh, enigszins met een schuldige blik, maar dan begint ze naar hem toe te rennen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh kijkt toe hoe ook Mike weer levend wordt, en voelt de hoop gewoonweg branden. Alstublieft... schiet weer door hem heen, voor de zo veelste maal vandaag. Hij weet wie de volgende is, wie de volgende zou moeten zijn... Hij hoort het knappende geluid; het geluid waar hij op gewacht heeft sinds de Koning herrezen is. Zijn hoop springt op, en dan herkent hij haar. Lana... denkt hij, en een glimlach breekt door op zijn bleke gezicht. Als Lana naar hem toe rent, blijft hij staan - hij kan het nog steeds amper geloven - maar als Milosh haar eindelijk, eindelijk in zijn armen neemt, weet hij dat ze het echt is. Tranen druppen in Lana's bruine haren, maar het zijn niet tranen van verdriet. Uiteindelijk kijkt Milosh haar aan, en zegt met een stem die schor klinkt: "Lana..." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Totaal in de war kijkt Olivier toe. Het briefje. Lieke die ineens terugkeert. Zijn opa, die op één of andere manier toch herrijst. Hoe kan dat? Ze hadden alledrie de amuletten toch gevonden? Hij weet niet wat hij moet denken. Van tevoren wist hij niet of hij er goed aan deed, nu ook niet. Was het beter als zijn opa er wel was, of als hij er niet was? Met stijgende verbazing kijkt hij naar de takken aan de treurwilg. Hij ziet hoe Thorn terugkeert. En Mike. En uiteindelijk ook Lana. Hoe is het mogelijk? Ze waren toch dood? Hij heeft duidelijk iets van de logica gemist? Alleen zijn opa zou toch terugkeren als de amuletten niet werden gevonden? Maar het is sowieso absurd, ze hebben de amuletten toch gevonden! Deze gedachten spoken door zijn hoofd, hij kijkt toe hoe Mike naar Sarah rent en hoe Lana naar Milosh rent. Het wordt hem allemaal teveel en hij gaat weer even zitten. Hij staart voor zich uit. Hij staart naar vier bloemetjes. Een rode, een blauwe, een rode en een gele. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Met tranen van blijdschap in zijn ogen kijkt hij toe hoe de 4 personen één voor één herrijzen. Zijn plan is geslaagd, het is geslaagd! Hij loopt langzaam naar Aisha en Gaia toe. Een brede glimlach staat op zijn gezicht en hij kucht even om hun aandacht te trekken. "Zie je.." zegt hij zacht. "Ik heb niemand vermoord. Ik wist dat dit zou gebeuren..ik heb er zelfs voor gezorgd dat dit gebeurde." Hij kijkt Gaia en Aisha omstebeurt aan. Hij zou ze graag in zijn armen willen sluiten, maar de vraag is of zij dat ook willen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Eens bij Milosh aangekomen, vliegt Lana hem in de armen en neemt hem zo stevig vast, alsof ze hem nooit meer gaat loslaten. Een gelukkig gevoel jaagt door haar aders. Tranen lopen ook over haar wangen, terwijl ze, overmand door emoties, haar stem probeert te zoeken. Als hij uiteindelijk Milosh' schorre stem hoort, schudt ze haar hoofd en legt een vinger op z'n mond om hem het zwijgen op te leggen. Ze veegt Milosh tranen zachtjes en liefdevol van z'n gezicht. "Het spijt me zo verschrikkelijk fel!" begint Lana plots schuldig, terwijl tranen over haar eigen wangen blijven stromen. "Ik had niet zo kwaad op je mogen worden. Ik ben zo ontzettend stom geweest. Ik heb je door zo'n... door zo'n hel laten gaan de laatste twee weken, en dat spijt me zo erg dat ik het eigenlijk niet verdien nog te leven. Ik... Ik wilde het je nog zeggen waarom ik me wilde opofferen, dat ik terug zou komen, maar ik vond het te gevaarlijk in het bijzijn van al de anderen en ik... ik..." Lana kijkt Milosh aan en wilt nog zo vaak zeggen dat het haar spijt. Ze hoopt dat ze het hem kan vergeven, dat hij niet zo koppig is als zijzelf twee weken geleden was... <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh voelt zich enorm gelukkig, maar dan begint Lana te zeggen dat het haar spijt. Hij legt, net zoals Lana net, een vinger op haar lippen om te 'zeggen' dat ze stil moet zijn, en kijkt haar dan aan. "Het geeft niet... in zekere zin heb ik het ook verdient... en het gaat om het hier en nu, dat je nu levend bent. Lana, ik houd van je. En niets kan dat veranderen." Milosh zwijgt even, niet wetend wat te zeggen. Hij sluit zijn ogen even, om zijn gedachten op een rijtje te zetten. En dan doet hij de wellicht meest roekeloze en onbezonnen daad van zijn leven - Milosh laat haar los, en knielt dan neer. Milosh kijkt omhoog naar Lana's gezicht, waar nog steeds tranen over heen stromen. Teder veegt hij ze weg, kijkt dan even naar de grond. Uiteindelijk begint hij te praten. "Lana... ik ken je nu al vele jaren. Op Hogwarts kenden we elkaar al, en daarna in Sado. En - dat weet je ondertussen al - ik ben verliefd op je geworden. Je hebt me gelukkiger gemaakt dan ik ooit was. Lana, ik heb je weinig te bieden. Ik heb geen ring voor je, amper geld, noch kan ik je veiligheid garanderen hier in Sado. Lana, het enige dat ik je kan bieden is mijn liefde... ik... ik houd van je en..." Zijn stem breekt, en Milosh zwijgt even. Dan gaat hij weer verder. "Lana, wil je met me trouwen?" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> Komt nu pas bij de groep aan omdat hij als laatste wegkwam bij de tunnel. Komt naast Olivier en Sarah staan en hijgt nog na. 'Wat is er gebeurd?' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana voelt de neiging tegen Milosh in te gaan als hij zegt dat het niet geeft, maar houdt haar mond. Hij is te vergevingsgezind... Maar dan gaat Milosh plots op z'n knie zitten. Met grote ogen kijkt Lana naar Milosh als hij begint te spreken, het gevoel hebbend dat ze perfect weet waar dit naartoe gaat leiden. Ze luistert zwijgend naar Milosh' woorden. O jee, o jee... Dan zegt Milosh z'n laatste woorden, de woorden die Lana al verwacht had, maar ze kan niet verhinderen dat een kriebelend gevoel zich alsnog door haar lichaam verspreidt. Onbewust knijpt ze bij dat gevoel lichtjes in Milosh' handen, die ze al de hele tijd vastheeft. Verbaasd kijkt ze Milosh aan, terwijl haar gedachten op topsnelheid door haar hoofd jagen. Dit is wel erg snel... Maar we kennen mekaar toch al jaren, dat telt toch ook...? Of niet? Dan haalt Lana adem: ze had die de hele tijd ingehouden zonder dat ze het besefte. Tjonge, hij weet me wel te overvallen... Dan opent ze haar mond. "Het enige wat ik ook van je nodig heb is je liefde, Milosh. Al de rest, dat doet er helemaal niet toe. Dat heb ik immers ook niet..." Lana glimlacht en haar ogen fonkelen. Ze knijpt opnieuw in Milosh' handen, maar deze keer bewust, om kracht achter haar woorden te zetten. "Ik hou ook van jou, Milosh, en ik wil met je trouwen..." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Verward kijkt Aisha naar de gebeurtenissen en vooral naar Mike. Ze kijkt naar hem en een gevoel van ongeloof maakt zich van haar meester. Verward schudt ze langzaam haar hoofd. Dan hoort ze dat Will naar hen toe komt en wat tegen hen zegt. Ze kijkt hem kil aan. Woede raast er door haar lichaam als Will zegt dat hij het wist. Langzaam schudt ze haar hoofd. "En mama dan?" Vraagt ze hem, terwijl ze even opzij kijkt naar Gaia, waarvan ze eigelijk verwacht dat die Will zal vergeven. Een traan rolt over haar wang, alles wat er de laatste tijd gebeurd is... Ze voelt hoe haar hart breekt en ze schudt haar hoofd. Ze kijkt Will aan, haar lichaam wil zich in zijn armen storten, maar zij wil dat niet. Zachtjes snikkend laat ze zich op de grond zakken en op die manier, zittend op de grond, huilt ze alle frustraties en woede, maar ook al het ongeloof en de haat eruit. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> Verbaasd ziet ze alles aan. Lieke, die terug verschijnt. Ze glimlacht. Wat was dat lang geleden, dat ze Lieke gezien had. Ze is niet zomaar een mudblood, Roxan .. maar nu was Lieke ineens iemand anders. Ze was een koningin! Van de mudbloods! Op een of andere manier zou dit fantastisch moeten zijn, maar toch.. moet ze nu net als anders tegen Lieke doen? Het voelt raar, dat ze weer terug is. Zou ze kwaad in de zin hebben? De KdV wel waarschijnlijk. Maar Lieke? Koning der Volbloeden, ook hij is teruggekeerd. Ergens voelt ze angst, maar er is meer blijdschap. Blijdschap voor Lieke. Blijdschap voor - LANA! Daar stond Lana! In levende lijven. Roxan knippert met haar ogen, dit kan ze niet geloven. Na al die jaren die ze met Lana doorgebracht had, was Lana overleden. En nu.. nu stond ze voor haar. Ze glimlacht breed naar Lana, die naar Milosh loopt. Thorn. Hem kende ze niet. Geen gevoel. Misschien toch, iets van medelijden? Voor wat hij doorstaan had? Ook Mike is terug. Gelukkig, voor zijn familie. Ze kijkt in de verte, naar de vele bloemetjes, in het rood, oranje en blauw met af en toe een gouden. Het lijkt perfect. Toch niet. Er komt iemand aangelopen. Iemand.. Nee! Dit kon niet waar zijn! <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img502.imageshack.us/img502/7097/kdm8oa.jpg" /> Het was mislukt. Helemaal mislukt. En dat was niet het enigste. Hij is nog iets vergeten. Het is tijd, tijd voor de hereniging. Tijd om zijn zogenaamde vrienden terug te zien. Kwaad stampt hij de deur uit, op weg naar de treurwilg. Tuurlijk, iedereen is er al. Vanaf de verte blijft hij staan kijken. Ligt dat nu aan mij, of is dat Lieke? Hij denkt dat hij dit zich verbeeldt. Dit kan niet. Lieke terug, zijn vriendin terug? Toch is het zo. Voor het eerst sinds tijden vormt zijn mond een glimlach. Hij begint te rennen, recht op Lieke af. Voor haar neus blijft hij staan. Haar omhelzen zal helaas niet gaan. ‘Lieke! wat ben ik blij je te zien! Waar was je nu de hele tijd?’ zegt hij, buiten adem, maar dolsgelukkig. '.. ik heb je zo gemist' Hij kan zijn blijdschap niet onder woorden brengen. Hij is al niet gewoon zoveel over zijn gevoelens te praten en hij heeft eigenlijk maar een klein hartje. Dit is even te veel voor hem. Er rolt een traan over zijn wang. Een traan, die eerst gewoon lijkt, dan rood kleurt, maar tenslotte gewoon verder rolt. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img524.imageshack.us/img524/2329/qdm3sv.jpg" /> Alsof alles nog niet genoeg was, komt daar iemand uit de verte aangelopen. Haar vriend. De Koning der Mudbloods. Hij stormt op haar af en staat ineens recht voor haar neus. Even kijkt ze hem raar aan, maar beseft dan dat ze een geest is. Dat ze dingen moet gaan missen. Dat ze hem niet kan omhelzen. Toch glimlacht ze. ‘Ja,’ zegt ze uiteindelijk, niet wetend wat ze hem alemaal moet gaan vertellen. Er is zoveel gebeurd.. 'Ik jou ook' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> Gaia draait langzaam haar hoofd om als Will terug voor haar staat en schudt dan haar hoofd, terwijl ze spijtig op haar onderlip bijt. Ze tast in een van de zakken vaan haar gewaad, terwijl ze zijn gelukkige blik tracht te ontwijken. "Ik en Aïsha... We kunnen het nooit vergeven. Of je mama nu vermoord hebt of niet, je hebt ons desondanks in de steek gelaten. Dat vergeet ik nooit meer." Ze reikt hem zijn toverstok aan die ze nog onaangeroerd voor hem had bewaard. "Het spijt me. Het spijt me zo..", herhaalt ze zacht, terwijl ze haar armen rond Aïsha sluit, met de behoefte om te huilen en te schreeuwn, maar iets houdt haar tegen. Alsof al haar emoties door de commotie van daarnet geblokkeerd worden. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" /> *Ziet het hele gedoe met koningen en koninginnen* *Ziet daarna iedereen terugkeren en wat er daarna allemaal gebeurt* Wat een gedoe allemaal, stom dorp *Gaat op de grond zitten en laat het allemaal maar gebeuren, ze ziet wel hoe het afloopt* *Kijkt om zich heen, zoekend naar Mara* <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch snapt er even niets meer van, als hij ineens al die mensen weer in levende lijven ziet verschijnen. Hij kijkt met gemengde gevoelens, naar de volbloedkoning, ziet dan dat Milosh op de knieën voor Lana gaat en er verschijnd een vage glimlach op zijn gezicht. Hij loopt dan naar Olivier, gaat naast hem zitten en vraagt "heb jij enig idee, wat er nu gebeurt is?" Hij mompeld er dan achter aan "er is ook nog iets, dat ik je moet vertellen, maar ik weet niet, of dit wel de juiste moment is, ach het komt later wel." Hij kijkt dan weer naar de volbloedkoning, zucht dan even en staart dan naar de treurwilg. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Hij staart nog steeds voor zich uit als Ryan en dan Mitch naar hem toekomen. "Een lang verhaal..." zegt hij tegen Ryan. "En ik snap er geen snars van," laat hij er op volgen als hij hoort wat Mitch zegt. "Het resultaat is in ieder geval dat mijn opa, Thorn, Lana en Mike weer leven. En blijkbaar zijn er nog meer Koningen en Koninginnen. Ik dacht m'n opa die titel zelf had bedacht." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Hij zucht. Aisha blijft koppig. Misschien ook wel terecht. "Oke, het is nu tijd om de waarheid te vertellen. De waarheid die ik je 2 weken geleden beloofde." Hij gaat op het gras zitten en gebaart dat Gaia en Aisha dat ook moeten doen. Hij denkt even na over waar hij moet beginnen en begint dan te praten. "Ik zweer je Aisha, ik heb jullie moeder niet vermoord. Een paar weken voordat ze werd vermoord liep ik door Sado en werd plots overvallen door een vrouw, die je ondertussen ook kent. Grace." Hij denkt even terug aan dat moment. Een moment dat een groot deel van zijn leven heeft verpest. "Ze begon me te chanteren. Ze wilde dat ik bij haar kwam wonen, ze wilde samen kinderen, kortom iemand die psychisch niet helemaal in orde is en die een te kort aan liefde heeft. Ze zei dat ze m'n vrouw zou vermoorden als ik niet met haar naar bed zou gaan. Ik dacht dat ze blufte. Zo ver zou iemand toch niet gaan? Maar ik vergistte me duidelijk. De grootste vergissing van mijn leven. En die wil ik ook niet goed praten," zegt hij met zijn ogen duidelijk op Aisha gericht. "Ik probeerde jullie moeder nog zover te krijgen om te vertrekken uit Sado, maar ze wilde per se blijven. Toen gebeurde het. Op een dag toen ik terugkwam uit de Kaasfabriek trof ik haar dood aan. Grace zat in de kamer en ze was doodleuk met jullie aan het spelen. Ze zei dat als ik nu niet luisterde en met haar meeging ze jullie ook zou vermoorden. Ik besefte nu dat ze het meende en ik nam het besluit dat het niet anders kon dan jullie weg te geven. Ik bracht jullie regelmatig naar jullie oma als ik moest werken, na de dood van jullie moeder. Op een dag heb ik jullie gewoonweg niet meer opgehaald. Grace nam me mee naar een ander dorp, weg van jullie." Hij slikt even. Nog steeds heeft hij het moeilijk met dit alles en hij heeft nooit de kans gehad het te verwerken. Maar nu is hij eindelijk van Grace af. Voorgoed hoopt hij. "Ze vertelde me toen dat ze al 5 maanden zwanger was. Thorn werd geboren. Ondanks dat ik walgde van de moeder, vond ik dat ik dat niet mocht afreageren op het kind. Maar Thorn begon toen hij ouder werd te merken dat zijn moeder en vader niet van elkaar hielden. Hij ging weg van huis. De rest van het verhaal vertel ik zo snel mogelijk, maar nu niet. Ik denk dat jullie ook wel even jullie vriendin Lana terug willen zien." Hij kijkt naar Aisha. "En ik geloof dat jij nog wel even met Mike wil spreken." "Wat jullie ook met mijn verhaal zullen doen, ik zal altijd van jullie blijven houden," zegt hij en de zoveelste traan rolt over de zoveelste wang.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Aisha kijkt Will met grote ogen aan. Ze luistert naar zijn verhaal en springt kwaad overeind. Tranen branden er in haar ooghoeken. Ze loopt naar Will toe kijkt hem in zijn ogen aan. Ze ziet zijn tranen en voelt die van haarzelf en schudt dan langzaam haar hoofd. "Leugenaar." Sist ze. "Ik haat je!" Ze kijkt haar vader aan en dan kijkt ze om naar Gaia. Ze loopt naar haar zus toe en omhelst haar en weer lopen de tranen. "Kunnen we hier weg?" Fluisterd ze zachtjes en ze laat Gaia los en draait zich om naar Will. "Ze was er treurig om dat jij er niet bij was, haar schoonzoon, maar ik zal het je even melden. Oma is dood." Dan draait ze zich om en kijkt naar de anderen, naar Lana en Milosh en naar Mike. Ze zucht en vraagt zich af wat ze moet doen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Als hij de reactie van Aisha opmerkt breekt zijn hart. Hij dacht dat ze het zou begrijpen. Hoe moeilijk het voor hem was. Dat hij toch voor hen had gekozen, om hen in leven te houden. "Zeg in ieder geval tegen hen dat ik één van de amuletten heb vervalsd om te zorgen dat Thorn en Lana weer tot leven zouden komen. Ik wist dat zij allebei afstammen van de drie oerfamilies zijn, net als ik zelf. Daardoor zou de vloek van de amuletten ook voor hen gelden," zegt hij droevig. Hij kijkt nog een laatste keer naar het tafereel, en loopt dan langzaam weg. Richting het ravijn waar Mike een maand geleden hing te bungelen.. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh kijkt Lana aan, wachtend tot ze ja zegt - of hem zal afwijzen. Zijn maag stuitert min of meer, hij hoopt dat ze ja zal zeggen, omdat hij het niet zou kunnen verdragen als hij haar weer zou verliezen. Als Lana dan uiteindelijk zegt dat ze met hem wilt trouwen, grijnst Milosh - dit is de beste dag van zijn leven, voelt hij. Langzaam komt hij overeind, nog steeds Lana's handen vasthoudend. Milosh glimlacht, en kijkt naar Lana's gezicht - voor hem het mooiste gezicht van de wereld. Hij schenkt geen aandacht aan de dingen die naast hem, of achter hem gebeuren. Dan, in een plotselinge opwelling - beseffende dat Lana zonet echt ja heeft gezegd - kust hij haar. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Ze hoort wat hij zegt en gelooft haar eigen oren niet. Ze kijkt even toe en voelt dan nog grotere woede op borrelen. Uit haar zak grijpt ze haar wand en ze richt die op de rug van haar vader. "Petrificus totalus!" Roept ze en ze ziet hoe Will op de grond valt. Ze loopt naar hem toe en kijkt in zijn ogen. Ze schudt langzaam haar hoofd. "Wees eens een keer niet zo laf, wees een Cheesemaker. Durf je fouten onder ogen te zien, kijk naar Thorn. Hij is je zoon. Hij mag dan wel van Grace zijn, hij is je zoon en heeft je niets misdaan." Aisha zucht even en schudt haar hoofd. Ze 'ontdooid' Will en laat hem overeind komen. "Hou kun je me vragen van je te houden, na al die leugens, als je niet van je eigen zoon kunt houden die niets misdaan heeft?" Aisha kijkt even naar Gaia, achterom. "Ooit zal ik je vergeven... Nu is het alleen teveel gevraagd." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Hij wandelt nog steeds verder richting het ravijn. Hij heeft zijn beslissing genomen. Er is niets meer om voor te leven. Zijn vrouw is dood, zijn dochters geloven hem niet en zijn zoon zal hem al helemaal niet meer willen zien nadat hij hem heeft vermoord. Dan wordt hij plots versteend door Aisha en hij luistert naar haar woorden. Als ze de spreuk terug opheft krabbelt hij overeind. "Ik houd wel van Thorn!" zegt hij beledigd. "Hij houdt helaas niet van mij, en jullie helaas ook niet." Hij kijkt even naar Thorn die in de verte staat. "Denk je werkelijk dat hij me nog wil zien nadat ik hem vermoord heb? Ik deed het dan wel omdat Grace me dwong, opnieuw omdat ze anders jullie zou vermoorden, maar hij zal de woorden net zo hopeloos vinden als jullie." Hij doet langzaam weer een stap richting het ravijn, om Aisha heen die tussen hem en het ravijn in staat. "En bovendien zal Grace me toch wel weer weten te vinden. Ze zal er wel bovenop komen en dan gaan jullie eraan als ik niet doe wat ze zegt." Hij ziet nu de positieve kant niet meer, hij kan alleen denken aan al het ongeluk. "Sorry Aisha, maar als er niemand is die mijn daden begrijpt en niemand is die van me houdt, dan heb ik niets meer om voor te leven." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> Als hij eenmaal aan het licht gewend is, al het slijk van zijn kleding heeft geklopt en zijn toverstok uit zijn zak heeft gepakt kijkt hij eens rond. Hij ziet Lieke, de Koning der Modderbloeden en de Koning der Halfbloeden. Ze zijn terug, en dat maakt hem niet vrolijk. Dan valt zijn oog op Lana en Milosh. Ze lijken gelukkig samen. Zij is degene die hem heeft vermoord. Hij voelt plots de woede opborrelen die een maandlang vast heeft gezeten in zijn dode lichaam. Hij richt zijn toverstok. "AVADA KEDAVRA!" roept hij luid. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> 'Dus we zijn te laat?' Hij kijkt Olivier wanhopig aan. 'We... we hebben het niet gered?' Kijkt dan naar Sarah. 'Nee toch?' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Hij hoort Ryan's vraag en beseft dat hij eigenlijk het antwoord niet weet. "Nou..we hebben het wel gered, maar toch weer niet. De drie amuletten zaten op tijd in de boom, maar blijkbaar is er toch iets mis..ik snap het niet." Hij kijkt even naar Sarah en Mike die nog steeds dolgelukkig bij elkaar staan. "Eén dign weet ik zeker, het heeft Sarah heel erg opgepept. Ze heeft haar zus én haar vader terug. Ze is gelukkiger dan ooit," zegt hij met een glimlach op zijn gezicht. "Enige nadeel voor de Bloedbesmeurden is dat mijn opa ook weer terug is, ik zal hem eens duidelijk moeten maken dat hij van Sarah af moet blijven." Hij laat zijn ogen naar zijn opa glijden en ziet tot zijn schrik dat die alweer bezig is met moorden. De spreuk gaat op Milosh en Lana af. "Verdomme! Ik moet Lana dan wel niet, maar ze mag niet dood! Sarah heeft haar hard nodig!" zegt hij kwaad. "LANA...MILOSH..KIJK UIT!" schreeuwt hij hun kant op. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> Hij kijkt naar Sarah en ziet inderdaad dat ze naast haar vader en zus staat, en er glijd iets van hem af wat hem opgelucht doet ademhalen maar als Olivier begint over zijn opa draait zijn maag gelijk om. Hij weet dat het niets uithaalt maar haalt toch zijn wand tevoorschijn. 'Expelliarmus' Hij moet toekijken hoe zijn spreuk nauwlijks effect heeft. *Hij kijkt pijnlijk naar Sarah*

Helena · Bericht door **Helena** » za jul 08, 2006 9:27 pm

<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh breekt de kus abrupt af, als Olivier begint te schreeuwen. Hij kijkt verstoort op, maar ziet dan de KdV en begrijpt het. Bliksemsnel, zonder na te denken, duwt hij Lana tegen de grond aan, zodat hij de groene straal over hun hoofden heen ziet flitsen. Daarna staat Milosh op, helpt Lana overeind, en kijkt de KdV woedend aan. Waarom zijn er altijd mensen die andermans geluk willen verpesten? denkt hij. Milosh tast naar zijn wand zodat hij zichzelf kan verdedigen als dat nodig is, maar beseft dan dat die, heel handig, nog op de vloer van de fabriek ligt. Verdomme... schiet door hem heen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /> Sarah weet niet meer hoe ze het heeft als Lana en Mike verschijnen. Ze weet gewoon niet meer wat ze moet doen. Moet ze nu huilen, lachen, gillen of schreeuwen van geluk? 'Mike.. Papa, ben jij het echt?' stamelt ze ongelovig. Sarah kan het nog steeds niet bevatten en knijpt zachtjes in Mikes arm om te zien of hij wel echt Mike is. En als blijkt dat dat zo is vliegt ze hem om zijn hals en de tranen stromen over haar wangen van blijdschap. 'Ooh papa!' Jubelt ze door het dolle heen. 'Ik dacht dat ik je kwijt was, ik dacht dat ik Lana kwijt was!' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch luistert naar het gesprek van Olivier en Ryan en snapt het zelf ook niet helemaal meer. Als hij dan Olivier hoort roepen, kijkt hij verschrikt op, springt overeind, hij ziet dat Milosh snel reageert en dat de spreuk zijn doel heeft gemist. Zonder na te denken loopt hij recht op de KVd af en zegt woedend "Is het nu niet genoeg geweest? Zijn er nu niet genoeg mensen vermoordt? U bent net weer tot leven en begint gelijk weer te moorden. Ik verafschuw alles waar u voor staat en ik schaam me diep, dat u familie van mij bent." Mitch kijkt hem woedend aan en zijn ogen spuwen vuur. Hij heeft het helemaal gehad met dit dorp en denkt* en dan te bedenken dat ik in Genua had kunnen zitten, als ik dat verrekte boek niet had gevonden, had ik het maar nooit gevonden. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Mike glimlacht van oor tot oor. "Ooh, Sarah we hadden kunnen weten dat Lana terug zou leven!" zegt hij. "Zowel onze familie als die van Will stamt af van de oprichters van Sado, we konden elkaar dus niet zomaar vermoorden!" Hij ziet Lana en Milosh in de verte staan en wil eigenlijk naar ze toe gaan, maar ziet dan dat ze het te druk met elkaar hebben. Hij wendt zijn hoofd gauw af. "Ik besefte het toen ik Will zag aankomen met jullie. Hij heeft al die tijd geweten dat wij terug tot leven zouden komen!" Dan hoort hij Olivier plots schreeuwen en draait zich verschrikt om. Hij ziet de groene straal op Lana en Milosh afgaan, wil er naartoe rennen, maar ziet dat ze net op tijd bukken. "De Klootzak! We gaan er verslaan, zodat we voor altijd van hem af zijn!" zegt hij op een angstaanjagende toon. Zijn ogen spuwen vuur en het liefst zou hij nu naar de KdV toe lopen en hem vermoorden. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Hij ziet hoe de spreuk Lana en Milosh op een haar na raakt en staat kwaad op en loopt richting zijn opa. Hij ziet dat Mitch daar ook is, hij vangt de zin over familie net niet op. "Opa, ik ben het volkomen eens met uw ideeën over bloedbesmeurden, maar één ding staat me niet aan," zegt hij alsof hij het tegen een kind heeft waar hij de baas over is. "U moet met uw poten van Sarah en haar familie afblijven! Ik houd van Sarah en ik wil niet dat haar nog meer verdriet wordt aangedaan, begrepen?" <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> Hij kijkt met verbazing naar Mitch die ineens kwaad op hem wordt. Wie denkt hij wel niet te zijn? Als hij zijn verbazing wil uitspreken over het feit dat Mitch zegt familie van hem te zijn, komt Olivier plots aan komt lopen. Hij luistert naar wat Olivier de vertellen heeft en stoot dan een spottend lachje uit. "Zozo, jij durft nogal Olivier! Dus je wilt dat ik degene die mij vermoord hebben met rust laat? Ik dacht dat ik toch wel wat meer respect bij je had afgedwongen door jarenlang voor je te zorgen," zegt hij geïrriteerd. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> "Als U ze geen kwaad aan had gedaan, hadden ze U niet hoeven te vermoorden. En we zaten er trouwens allemaal naast. Lana's en Sarah's ouders hebben m'n vader en moeder niet vermoord. Het waren de ouders van Milosh, die woonden naast hen." Hij is blij dat hij dit gezegd heeft, het zat hem al een tijdje dwars. Hopelijk laat hij Sarah nu met rust, anders kan zijn opa zijn steun wel vergeten.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Als Milosh Lana kust, lijkt alles plots heel snel te gaan. Lana hoort Olivier ver weg wel iets roepen, maar voor ze het goed en wel beseft ligt ze verward op de grond, terwijl ze de straal kon horen voorbijsuizen. Verwilderd kijkt ze op als ze niets meer hoort en wordt overeind geholpen door Milosh. Dan kijkt ze om en begrijpt waar de straal vandaan komt. Alsjeblieft, laat ons nu voor eens met rust... Lana wilt naar haar toverstok tasten, maar voelt dan dat ze die niet in haar kleding heeft zitten. Sterker nog, ze was niet gewoon aan deze kledij. Wat heb ik in vredesnaam aan? gaat er door haar achterhoofd, terwijl ze rondzoekt naar haar staf en naar haar witte kleding kijkt. Ze beseft wat er gebeurd moet zijn en dat ze haar staf niet heeft. Geïrriteerd dat ze zich niet kan verdedigen kijkt ze kwaad op naar de KDV die nu in gesprek is met Olivier. Ze hoort niet wat ze zeggen en weet niet wat ervan te denken. Ze kijkt even naar Sarah en Mike, en naar Roxan. Dan kijkt ze naar Milosh. "Ik moest maar eens even naar hen gaan..." zegt ze dan tegen hem. Lana neemt Milosh' hand vast en neemt hem mee naar de groep, zodat hij daar niet alleen en weerloos blijft staan. Als ze bij Sarah en Mike aankomt, omhelst ze Sarah plots. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Hij ziet dat de KDV hem vreemd aan kijkt en ziet dan Olivier aan komen en hoort wat hij zegt. Als Olivier het heeft over de bloedbesmeurden, rold hij met zijn ogen en mompeld "wat een gezeur ook altijd, wie wat voor bloed heeft." Hij kijkt daarna de KVD aan en zegt "U heeft geen flauw idee wie ik ben is het niet, hij kijkt hem met een grijns aan en zegt, dus zelf u, weet niet alles van u familie." "Zal ik me dan maar voor stellen, ik ben Mitch Leith het halfbroertje van Olivier, zijn vader was mijn biologische vader". <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> Hij kijkt Mitch raar aan als hij zich voorsteld. "Heel grappig zeg. Als dat zo was had mijn zoon me dat heus wel verteld," zegt hij spottend. Hij kijkt even naar Olivier en wat hij van dit absurde idee vind. "En trouwens, mijn zoon heet geen Leith maar Cheesemaker, dus je verhaal klopt niet eens." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Als Mitch zichzelf voorsteld proest hij het uit. "Waar heb jij last van? Zonnesteekje?" Hij ziet zijn opa kijken en kijkt terug met een blik van 'wat een idioot idee'. Als zijn opa het over de familienaam heeft wordt Olivier een beetje rood en kijkt om zich heen of er niemand binnen gehoorsafstand is. "Uhm..dat kun je denk ik beter niet zeggen," zegt hij zacht. "Ome Will en zijn dochters zijn ook hier, en ik denk niet dat zijn dochters het leuk zouden vinden om te horen dat ik hun neef ben." Hij werpt even een blik op Aisha en Gaia en Will, die een eindje verderop met elkaar praten. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /> Sarah kijkt haar vader verbaasd aan wanneer hij vertelt dat hij al op de hoogte was van het feit dat ze niet vermoord konden worden. 'Dus.. alles was voor niets geweest de afgelopen weken? De begrafenis van Lana, jouw dood, álles?' Wanneer ze dat zegt beseft Sarah wat ze allemaal door heeft moeten maken de afgelopen weken, wat íedereen door heeft moeten maken. Op dat moment valt er een zware last van haar schouders en ze voelt zich weer een stuk beter. Dan ziet ze Milosh en Lana hun kant op lopen. Sarah glimlacht wanneer Lana haar omhelst en voelt zich helemaal warm worden van binnen. 'Ik heb je gemist,' zegt ze vanuit het diepst van haar hart. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Aisha kijkt Will aan en schudt nogmaals haar hoofd, maar dan hoort ze niet ver van hen vandaan de kdv praten. Ze verstijfd en draait zich om. Even kijkt ze naar Will, maar dan loopt ze langzaam naar de kdv toe. "Sorry? Uw zoon heet Cheesemaker?" Zegt ze stijfjes. Ze draait zich naar Will en kijkt hem vragend aan. Dan kijkt ze naar Gaia en ook haar kijkt ze vragend aan. Dan pas kijkt ze naar Olivier en een gevoel van afschuw kriebelt omhoog. "Dit kan niet..." Stamelt ze. "Nee..." Aisha kijkt van de kdv, naar Olivier, naar Will en uiteindelijk naar Gaia. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> "Uhm," zegt hij aarzelend en hij kijkt naar Olivier. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Hij schrikt als Aisha ineens voor hun neus staat en weet eerst niet zo goed wat hij moet zeggen. "Nou..uh.." stamelt hij. "Ik denk dat je dat verkeerd hebt verstaan. Mijn vader heet Kiesbeker." De achternaam klinkt belachelijk, maar hij kan zo gauw niks beters bedenken. Hij ziet Will achter hen staan en probeert hem onopvallend duidelijk te maken dat hij zijn mond moet houden. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Aisha luistert naar wat Olivier zegt en trekt haar toverstok. Ze beent naar Olivier toe en zet de toverstok op zijn keel. Zachtjes vloekt ze. "Wanneer, in hemelsnaam, gaat hier ook maar iemand de waarheid spreken!" Sist ze kwaad. Ze kijkt Olivier aan en daarna kijkt ze even naar de kdv. Als ze de blikken van Olivier naar Will opmerkt draait ze zich om. "Jij wist dit?!" Schreeuwt ze. "Jij wist dit en heeft ons niet verteld?! Wat hou je nog meer voor ons verborgen!" Aisha kijkt met een hulpeloze blik naar Gaia en draait zich dan naar Olivier en duwt haar toverstok harder tegen zijn keel. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana omhelst Sarah nog steeds en als ze hoort hoe ze zegt dat ze haar gemist heeft, lacht ze eventjes zacht, toch gelukkig. "Ik jou ook..." zegt ze dan waarheidsgetrouw terug. "En het spijt me zo voor wat ik je heb aangedaan..." flapt ze er dan uit. Lana staat weer haar excuses aan te bieden, maar dat kan haar niet schelen. Ze vond dat dat hard nodig was. Dan pas laat Lana Sarah los en kijkt dan Mike aan. Dan omhelst ze hem ook, zonder erbij na te denken. Een vreemd gevoel bekruipt haar als ze dat doet: het is de eerste keer in haar leven dat ze zo close met Mike doet. De keer daarvoor, bij hun ontmoeting iets meer dan een maand geleden, had Lana Mike geschrokken van zich afgeduwd. Dan laat ze hem los. "Je bent terug..." zegt ze glimlachend, terwijl ze ziet hoe Mike gezond op z'n benen staat. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitsch zucht even hij had deze reaktie wel verwacht, hij wil net een antwoord geven, als Aisha er tussen komt. Hij volgt wat er gebeurt en besluit om toch maar in te grijpen, Hij kijkt Aisha aan en zegt, "wil je eerst naar mij luisteren, voordat je hem wat gaat aandoen?" Hij kijkt haar hoopvol aan. "Hij is het niet waard om een moord voor te plegen, wat maakt het nu uit wie hij is en of hij wel of niet familie van je is en de waarheid? Ja, het is irritant als de waarheid voor je verborgen wordt gehouden." "Ik ben zestien jaar, door mijn ouders voor gelogen, ze hebben mij nooit verteld dat ik geadopteert was, maar ik haat ze er niet door, ze zullen hun redenen wel hebben gehad." Hij kijkt dan de KVD aan en zegt "Nu we het toch over geheimen hebben, denk je nu echt dat zijn vader even gaat vertellen, O ja, ik heb een kind bij een andere vrouw verwekt." "Het is verder logisch dat ik de achternaam van mijn adoptie ouders draag." Hij haalt dan iets uit zijn binnenzak en zegt,"Hier is mijn geboorte bewijs, aangezien ik jullie achternaam niet kon weten, kan ik hem dus niet vervalst hebben, mocht je dat denken en waarom zou ik dat doen", zegt hij spottend, "Het enige wat ik wil is dat het duidelijk is, wie ik ben en omdat ik het mijn oma heb belooft." Hij geeft het geboortebewijs aan de KDV en kijkt dan Aisha met een lichte glimlach aan en hoopt dat ze rustig blijft. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> "Doe even normaal Aisha!" zegt hij kwaad tegen haar als ze hem weer ergens van beschuldigd. "Ik heb je toch gezegd dat ik je de rest van het verhaal een andere keer zou vertellen. En bovendien geloof je het toch niet." Zo. Dat is eruit. Misschien moet hij maar gewoon ook kwaad worden, dan luistert ze misschien wel. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Als Aisha haar toverstok tegen zijn keel aan zet probeert hij acheruit te lopen. Hij weet nu waar ze toe in staat is. "Ik had er geen behoefte aan je het te vertellen. Ik was namelijk niet van plan gezellig neefje en nichtje te gaan spelen, een andere reden om te vertellen is er niet," zegt hij kalm. "Misschien moet je eens een keer niet iedereen overal de schuld van geven, de waarheid is soms niet het beste." Zoals in dit geval. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> Hij pakt het geboortebewijs van Mitch aan en kijkt er naar. Bizar. Er staat inderdaad Mitch Cheesemaker. "Nou..uh..welkom bij de familie," zegt hij onzeker. "Maar ik denk dat we je nog wel wat dingen moeten bijbrengen, wil je er bij horen," zegt hij als hij hoort dat ze het niet nodig vindt om de bloedbesmeurden uit te moorden. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" /> Hij schrikt even als Lana hem ook omhelst, maar de schrik wordt al snel verjaagd door het geluk. Eindelijk zijn dochter weer in zijn armen, dat is een hele lange tijd geleden. Als Lana zegt 'je bent terug', terwijl ze naar zijn benen kijkt, begrijpt hij het eerst niet. Dan begint er iets te dagen. "Ooh..m'n benen. Ja..nou..eerlijk gezegd kwam ik terug op het moment dat je werd vermoord. Ik was verdomme net te laat," zegt hij, nog steeds kwaad op zichzelf omdat hij niet eerder was gekomen.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Aisha trekt haar wenkbrauw op, als ze Will hoort. Ze schudt haar hoofd langzaam en kijkt naar haar vader. "Ja hoor, het ene moment ben je van plan het ravijn in te springen, het andere moment sta je te vertellen dat je de dingen later gaat vertellen." Ze kijkt hem aan en voelt alweer de tranen branden in haar ogen, maar ze veegt ze weg. "Sorry, ik snap het niet meer." "En misschien is de waarheid niet de beste en ik wil ook niet lief neefje en nichtje gaan spelen met jou, maar hebben mensen niet het recht te weten wie hun familieleden zijn?" Ze zucht, hij vindt toch dat het niet zo is. Aisha slaat haar ogen neer en kijkt naar Mitch. Ze glimlacht niet terug, maar bekijkt hem even. "Het perfecte moment voor een familiereunie." Mompeld ze zachtjes sarcastisch tegen zichzelf. Dan kijkt ze naar Lana, Sarah en Mike, die als familie wel gelukkig lijken. Dan kijkt ze weer naar Mitch en ze hoort alles wat hij zegt. Weer schudt ze langzaam haar hoofd. Ze draait zich weg, met haar rug naar de anderen toe. Ze staart naar het ravijn en vraagt zich af, hoe fijn ze het zou vinden daar gewoon in te springen. Hoe fijn ze het zou vinden overal vanaf te zijn. Gewoon alles laten gaan. Ze zucht en kijkt even om. "I ben het toch verdorrie niet heen gekomen om mijn familiestamboom uit te zoeken." Mompeld ze tegen zichzelf. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> "Ik krijg toch verdomme ook net te horen dat ik een halfbroer heb! Zie je mij kwaad worden?" zegt hij en hij kijkt even naar Mitch en dan terug naar Aisha. "Je moet je eens niet zo aanstellen, wees een echte Cheesemaker zegt mijn opa altijd." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> "Je wilt toch niet horen wat ik te zeggen heb, dus wat zeur je dan nog! Je hebt toch geen vader nodig?" Hij klinkt nog kwader dan bedoeld. Hij is het gewoon zat. Op iets zachtere toon vervolgt hij: "Het enige wat me al die jaren levend heeft gehouden zijn jullie, Aisha en Gaia. Maar nu blijkt dat jullie niets met me te maken willen hebben, omdat ik er jarenlang niet was. Terwijl ik het alleen deed om jullie leven te redden!" Hij stopt even zodat de woorden op Aisha door kunnen dringen. "Een beetje begrip Aisha, dat is het enige wat ik vraag."  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" /> Ze luistert, terwijl ze trillend probeert haar tranen binnen te houden. Ze kijkt naar Olivier een schudt haar hoofd, de enige aansteller hier is hij. Dan kijkt ze naar Will en ze zou willen dat ze hem vergeven kon, maar ze kan het niet. "Misschien wilden we wel niet blijven leven." Zegt ze zachtjes, gepijnigd door het geschreeuw. Ze kijkt naar haar zus Gaia, maar wil geen steun bij haar zoeken. Ze bijt op haar lip en kijkt weer naar Mike, Sarah en Lana en dan weer naar Will. "Je weet niet hoe graag ik je zou willen vergeven, maar ik kan het niet. Nog niet. Het spijt me. Echt waar." Ze kijkt hem aan en dan loopt ze weg, richting haar huis, terwijl de tranen haar over haar wangen stromen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Hij merkt dat Aisha eindelijk een beetje kalmeert, en kalmeert zelf ook. Hij luistert naar wat ze te zeggen heeft en zucht. "Dat meende je niet," zegt hij snel als ze zegt dat ze misschien wel niet wilde leven. "Jullie zijn vast gelukkig geweest bij Oma tot dat jullie terugkeerden naar dit dorp." Als Aisha wegloopt wil hij haar eigenlijk achterna lopen, maar doet dat toch maar niet. In plaats daarvan roept hij haar iets na. "Aisha, ik weet niet of ik zolang nog kan wachten, maar vergeet nooit dat ik van je houdt.." "Alstjeblieft.." zegt hij bijna smekend. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img161.imageshack.us/img161/32/qdh2ki.jpg" /> Langzaam loopt de QdH door Sado. Ze wist dat het moment nu daar was en wandelt naar de treurwilg. In de verte ziet ze aardig wat volk staan. Langzaam nadert ze dichter en bekende figuren worden zichtbaar: de KdV, KdM en QdM, en ten slotte de KdH. Ze glimlacht en nadert nog steeds. Eens aangekomen, gaat ze naast de KdH staan en kijkt hem vriendelijk aan. Daarna kijkt ze naar de anderen, met een benieuwde, maar toch voorzichtige blik. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana hoort dat Mike net te laat was op het moment dat ze vermoord werd. Eigenlijk dacht ze daar liever niet meer aan. Als hij zegt dat hij net te laat is, vraagt Lana zich af welk idee hij gehad zou hebben om het te voorkomen. "Hoez-" zegt ze nog, maar dan kapt Lana haar zin af en kijkt naar de figuur die aan komt lopen. Zich afvragend wie het is, ziet Lana dat ze zich bij andere mensen voegt, die ze niet eerder had zien staan, twee onbekende figuren en Lieke. Lieke? Lana fronst haar wenkbrauwen. "Wat moet dat voorstellen?" vraagt ze plots, met een blik op het viertal. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> Ze volgt de Koning der Mudbloods met haar ogen, die zich nog niet voorgesteld heeft. Het lijkt precies alsof hij ook een bewoner van Sado is, net als de rest. Toch weet Roxan beter. Nu wordt veel duidelijk, momenten uit het verleden. Elmaz. Elmaz is de Koning der Mudbloods. Ze wendt haar blik van Elmaz af en denkt na. Dat moesten ze hem dus vertellen. De dag nadat Elmaz bij mama en papa was geroepen, had hij een hele tijd geheimzinnig gedaan. Roxan wist niet wat hij had. Nu wel, dit was hem dus verteld. Hij- Denkt: Maar.. als hij Koning is.. waarom ben ik dan geen koningin? Ik ben immers de oudste dochter.. Tenzij hij geen echte broer is Hij was een halfbroer! Ze hadden dezelfde moeder, maar niet dezelfde vader. Om zich heen hoort ze dat er blijkbaar meer mensen familie van elkaar zijn. Op het moment kan het haar niets schelen, want om haar heen is ook een halve familiereunie bezig. Alleen eentje die nooit compleet zal zijn… ‘Dizn, Elmaz.. is onze halfbroer – en koning,’ brengt ze er met moeite uit. Niet dat ze Elmaz zo aardig vindt, maar dit… <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Hij had Elmaz ook gezien, maar hij wist het. Hij wist alles, hij had het gehoord, gezien. Op de avond zelf. Zittend op de trap. Hij had het Roxan nooit verteld, nooit kunnen vertellen. Hij zou het haar ooit nog wel eens zeggen, want het was niet belangrijk. Nog niet. Nu was het te laat. Hij beslist dat hij Roxan de waarheid zal zeggen, hij heeft immers al een keer gelogen. Een keer. ‘Roxan, ik wist het.. Hij- Trap- Ik.. ik zat op de trap toen het verteld werd. Ik wist het, ik hoorde het. Ik- Sorry’ Meer weet hij niet te zeggen. Meer durft hij niet te zeggen. Hij wil het haar niet aandoen, maar het moet toch. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" /> ‘Je wist het?!’ Dit had ze niet van hem verwacht. Of misschien ook wel, ze waren waarschijnlijk nog klein toen hij erachter kwam. Zij was jonger dan hem. Misschien had hij gelijk om het voor zichzelf te houden, maar toch.. Het was niet eerlijk. Ook niet van haar ouders, de helft wist het, de andere helft niet. Denkt: Nu vraag ik me af waar ik binnenkort nog meer achter ga komen.. Wat is er nog? En hoeveel is er nog? ‘Het.. het is goed. We weten het nu allebei.’ <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img524.imageshack.us/img524/2329/qdm3sv.jpg" /> Lieke houdt de KdV vanuit haar ooghoek in de gaten. Als hij maar niet gaat moorden Hij weet nu wat meer over zijn familie en ze denkt dat hij sommige dingen liever niet had geweten. Voor haar staat Elmaz, de KdM, nog steeds. Ze zal hem veel willen vertellen, behalve wie haar moordenaar is geweest, want zijn reactie kan ze nu al voorspellen. Voorlopig houdt ze haar mond, net als Elmaz. Allebei proberen ze de mensen om hen heen in de gaten te houden. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> Gaia kijkt hoofdschuddend naar haar vader, ze verlangde naar heel veel dingen die te ver van haar weg waren om te krijgen. Ze sluit haar ogen, ziet in een flits het glimlachende gelaat van haar moeder voor zich en kijkt dan verward naar Will. "Ik begrijp dat je je schuldig voelt en dat je niets liever wil dan dat we je vergeven, maar." Ze zucht en kijkt even de andere kant op. "Je moet het ook in onze plaats beseffen. We hebben ons hele leven lang voor ogen gehouden dat jij mama had vermoord. Dat jij ons hele leven door elkaar hebt geschudt. Ik en Aïsha moeten alles nog even op een rijtje zetten. Het begint bij mij wel te dagen dat je ons in...bescherming wou nemen, maar waarom heb je dan in hemelsnaam een kind met die vuile-... Nou je weet wel wie." Gaia verwachtte weer hetzelfde antwoord 'omwille van jullie bescherming', maar ze kon het nog steeds met moeite verwerken, het klonk allemaal zo ongeloofwaardig, hoewel ze maar al te graag instemming in wou vinden. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v446/tisjejsje/qdv1hc.jpg" /> Met een vastberaden uitdrukking baant ze zich tussen de bomen takken die haar de weg versperren en vijandig in haar gezicht prikken. Met een blik van jarenlange onrust, woede en teleurstelling, arriveert ze uiteindelijk bij de treurwilg. Vervaarlijk wendt ze haar gezicht af van de andere koningen en koninginnen, alsof ze haar emoties liever wil verbergen. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch hoort wat de KDV zegt en knikt even, als hij de opmerking hoort dat hij hem nog wat moet bijbrengen, kan hij een glimlach niet onderdrukken en denkt* Je moet van goede huize komen, wil je mij mensen laten haten, alleen om hun afkomst, hij zou eens moeten weten wie mijn verloofde was, of in zijn geval wat. Hij ziet dat Aisha zich gelukkig inhoud en hoort dan hoe Olivier op haar reageert, hij rolt met zijn ogen, zucht even en mompeld zacht tegen zich zelf "Hoe gedraag je , je dan als een echte Cheesmaker, je haat en vermoord iedereen die geen volbloed is. goede raad, ben blij dat ik niet zo ben op gevoed." Er verschijnd een lichte glimlach op zijn gezicht. Hij kijkt dan even om zich heen en ziet allemaal vreemde mensen staan, maar ziet dan ook Ryan staan, hij mompeld "één gehad nog één tegaan, we kunnen nu net zo goed alle kaarten op tafel leggen." Hij loopt naar Ryan toe en zegt," Eehhmmm, Ik ehhhmmm, moet jou ook nog iets vertellen. Nou zie je, toen ik onderzoek deed naar de familie conectie tussen ons beiden, aangezien ik dacht, dat ik een neef van jou was, kwam ik er dus achter dat Oliviers vader ook mijn vader was, tevens kwam ik er achter dat jouw", hij pauzeert even, omdat hij geen idee heeft hoe hij dit gaat opvatten. "Nou ja, jouw moeder, ook mijn moeder is, nou ja biologische moeder, wat dus inhoud dat wij even eens broers zijn, of nou ja halfbroers dan." Hij kijkt hem iets wat onzeker aan, omdat hij niet weet, hoe Ryan hier op gaat reageren. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> Ryan's adem stokt als hij deze info probeert te verwerken, hij beseft dat die vervelende Olivier dan ook aan hem gerelateerd is. Hij kijkt opzij naar Olivier die ook met grote ogen staat te kijken en daarna ook met een zelfde vuile blik naar hem kijkt. Hij had geen familie meer, dacht hij... en nu? Nu heeft hij er ineens 'one big happy family' bij. Wat denken ze wel niet, wat wil hij nou dat ik zeg.. wat ik doe? Dat ik in zijn armen spring ofzo? Zijn blik verstijft... 'Dat moet een vergissing zijn... mijn vader is een *zegt nu een heel vies woord* en mijn moeder is dood!'  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch ziet Ryans blik verstijven en als hij hoort wat hij zegt, zegt hij "het is geen vergissing, mijn oma vertelde dat, jouw moeder eerst net wilde doen, als of jouw vader mijn vader was, maar ik leek totaal niet op hem. Ik leek toen ik klein was, meer op mijn echte vader, teminste bepaalde gelaats trekken." Hij kijkt even naar Olivier en dan weer naar Ryan en vervolgt. "Wat met de weken duidelijker werd, ik weet niet of jouw vader het ooit vermoed heeft, maar oma vertelde, dat jouw moeder besloten had om mij op te geven, ik weet niet wat ze jouw vader heeft verteld, over de reden, dat ze mij afstond," hier stopt hij even , hij is nu zelf ook even in de war en kijkt Ryan even vreemd aan. "Maar om een lang verhaal kort te maken, je moeder bracht mij naar mijn adoptie ouders en heeft ze haar laten beloven, om mij nooit te vertellen wie ik werkelijk ben, wie mijn echte ouders zijn dus." "Als ik het boek niet had gevonden en de ravijn niet was afgedaalt, dan had ik het ook nooit geweten, waarschijnlijk, maar er moet een doel achter zitten en ik wil weten wat dat is, Ik verwacht niets van jullie, ik vond alleen, dat jullie de waarheid moesten weten." Hij kijkt van Ryan naar Olivier en denkt* Best grappig om naar vierenentwintig jaar ineens broers te hebben, al weet ik niet of ik er nou zo blij mee ben. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> Als Mitch klaar is valt er een stilte... Maar dan schraapt Ryan zijn keel. 'Ja... leuk, wat wil je dat ik doe met deze informatie? Ik had liever gehad dat je het voor jezelf had gehouden hoor!' *kijkt Olivier aan* 'Geweldig, dan heb ik dit als half-broer.' *hij maakt een zwakke nekbeweging richting Olivier* *dan hangt hij met zijn rug tegen de muur en zakt op zijn hurken* Hij weet het even niet meer, alles duizelt. Hij mist zijn moeder nu meer als ooit tevoren, zo veel vragen als hij altijd al had... zijn er nu alleen nog maar meer bijgekomen. Waarom moest die *denkt nu weer een vies woord* dit nou oprakelen, waarom kon ik niet gewoon onwetend blijven...  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Hij kijkt verblufd van Mitch naar Ryan. Hij weet niet of hij nog meer informatie kan verwerken. Deze dag lijkt zo onwerkelijk. Will die toch goed blijkt te zijn. Mike dood. Mike, Lana, Thorn en zijn opa weer terug levend. Aisha en Gaia die erachterkomen dat hij familie van ze is. Zijn vader ook de vader van Mitch en nu blijkt ook nog eens dat de moeder van Ryan ook de moeder van Mitch is. Het duizelt hem een beetje. "Wablief? Heeft mijn vader wat met zijn moeder gehad?" vraagt hij verbaasd aan Mitch. "Heb je soms nog sterkere verhalen te vertellen? <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img518.imageshack.us/img518/3138/kdv5vf.jpg" /> Hij volgt het tafereel en merkt dat Olivier blijkbaar niet zo heel blij is met al deze nieuwe informatie die hij krijgt en ook de informatie die hij heeft moeten prijsgeven. Hij heeft duidelijk een hoop gemist tijdens zijn afwezigheid. Dan ziet hij zijn vrouw aankomen. Dat is een lange tijd geleden. "Excuseer me," zegt hij erg beleefd voor zijn doen. "Ik moet dat gezelschap even vergezellen." Hij loopt naar de andere Koningen en Koninginnen. Het liefst zag hij hen zo weinig mogelijk, op zijn vrouw na dan. "Wel, ik denk dat het tijd is dat we een nieuwe opdracht moeten vaststellen?" vraagt hij de rest, nadat hij even zijn vrouw heeft begroet. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Hij luistert naar wat Gaia zegt. Zij lijkt meer op hem dan op haar moeder. Ze lost dingen liever rustig op. "Ook daartoe heeft ze me gedwongen. Maar even goed houdt ik van mijn zoon, net als van jullie." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch kijkt van Ryan naar Olivier en hoort hen beiden aan en denkt* Ik heb dit helemaal verkeert aangepakt. Hij schut even met het hoofd. Hij kijkt Ryan dan aan en zegt "Wat had ik dan moeten doen, het je niet vertellen, je was er binnenkort toch achter gekomen, hoe had je, je dan gevoelt." "Wie denk je dat er op de geboorteakte staat, ten tweede heb ik iets tastbaars, namelijk het dekentje waarin ik gewikkeld was toen ik werd weggegeven, daar staat een teken op en het zelfde teken hangt in jou huis." "Daardoor begon ik al te vermoeden, dat jij een familielid was, alleen wist ik niet hoe." "Als jullie echte zekerheid willen, is er nog zoiets als een DNA test en die kan je niet bedotten." Hij zucht even gefrustreerd en denkt* ik heb dit echt verkeert aangepakt, hij kijkt dan even naar de koningen en koninginen en zijn blik blijft even op Lieke hangen en denkt* Waarom heb ik het gevoel dat zij er meer van af weet. Hij kijkt haar even peinzend aan. Hij kijkt dan weer naar Ryan en Olivier. "Ik weet dat deze informatie rauw op jullie dak komt vallen, ik was compleet verbijstert, kan ik jullie zeggen, maar de feiten zijn nu eenmaal zo en ik kan het niet veranderen." Dan kijkt hij Olivier aan en zegt, "over dit soort dingen maak ik geen grapjes en heb alles naukeurig nageplozen. Zijn moeder," hij knikt naar Ryan "was een klasgenootje van mij moeder, nouja adoptiemoeder" mompeld hij dan," dus is er geen vergissing mogelijk over wie ze was." Hij zwijgt uitgeput, hij vind dat hij het duidelijk genoeg heeft uitgelegt en verder heeft hij het zelf ook nog niet helemaal verwerkt. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img487.imageshack.us/img487/6265/nicof6eh.jpg" /> Nico verschijnselt met een zachte plop in het vertrek waar Grace nogal hulpeloos op de grond ligt. Hij strijkt eens over zijn baard en kijkt geamuseerd naar Grace. Het mens ziet er op zijn zachtst gezegd verschrikkelijk uit. 'Zo, wat lig je er charmant bij. Hebben ze je eindelijk een keer te pakken gekregen?' Nico grinnikt om zijn eigen sarcatische opmerking. 'Zal ik je dan maar uit je benarde positie helpen, want op deze manier kun je weinig schadelijke dingen verrichten en dat is nou juist niet de bedoeling toch,' mompelt hij, zonder enig antwoord te verwachten. Nico heft beide spreuken op zodat Grace zich weer kan verroeren en heist haar een tikkeltje ruw overeind. Haar gezicht ziet er nu ook weer vertoonbaar uit. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> Milosh wordt min of meer meegetrokken door Lana, en blijft dan bij het groepje een beetje ongemakkelijk staan. Hij draait zijn hoofd weg van Lana die Mike omhelst, en kijkt naar het familie-gebeuren. Milosh weet niet echt wat er van te zeggen, dus hij blijft maar gewoon - nog steeds enigszins ongemakkelijk - staan. Hij is dus wel opgelucht wanneer Lana iets aan hem vraagt. "Je herinnert je de 'Koning' der Volbloeden nog wel, toch?" zegt hij, terwijl zijn blik ietwat versomberd. "Blijkbaar zijn er meer koningen, en ook nog eens koninginnen..." Milosh zwijgt weer. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img517.imageshack.us/img517/4900/kdh8lg.jpg" /> De Koning der Halfbloeden staat bij de rest, zwijgend. Als zijn vrouw aan komt lopen, glimlacht hij even flauwtjes naar haar. Ondertussen kijkt hij ook naar een ander tafereel, en hij wenst dat hij naar hen toe zou kunnen lopen en vertellen wie hij is - maar hij kan het niet. Nog niet... Als de Koning der Volbloeden aan komt lopen en vraagt of er een nieuwe opdracht vast gesteld moet worden, zucht hij even. Niet weer... Uiteindelijk zegt de Koning der Halfbloeden: "Inderdaad, het is tijd voor een nieuwe opdracht..." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" /> Mara volgt alles en raakt helemaal in de war. Wat? Er zijn ineens meerdere koningen en koninginnen en iedereen is familie van elkaar.... Ze kijkt zoekend om zich heen en loopt naar Linda toe. 'Ik voel me best stom. Ik snap er niks van, en iedereen is ineens familie ofzo?' Ze kijkt Linda even aarzelend aan. 'Jij bent toch niet ook familie van Mitch ofzo?'

Helena · Bericht door **Helena** » za jul 08, 2006 9:32 pm

<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img487.imageshack.us/img487/2821/gracef8ri.jpg" /> Grace voelt dat ze zich weer terug kan bewegen en wordt wat ruw overeind getrokken. Ze trekt haar arm van Nico weg zonder wat te zeggen en kijkt met een ontzettend vieze blik naar de grond. Ze draait zich om en wendt zich op die manier af van Nico, waarna ze naar een van de wanden van de tunnel staart. Er hingen wat bloedspatten op, wat haar humeur er nu niet bepaald beter op maakt. Uiteindelijk opent ze haar mond toch maar. "Bedankt..." zegt ze kort, en nu niet zo erg beleefd, terwijl ze rotgehumeurd naar de tunnelwand blijft staren, met haar rug naar Nico gekeerd. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img161.imageshack.us/img161/32/qdh2ki.jpg" /> De QDH merkt haar mans blik op naar de anderen en begrijpt wat er in hem omgaat. Zelf deelde ze zo ongeveer hetzelfde gevoel. Ze legt haar hand even op de KDH zijn arm. "Nog eventjes..." zegt ze vriendelijk en glimlacht. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" /> Lana kijkt gefronst naar het groepje dat de Koningen en de Koninginnen genoemd wordt, als de KDV's vrouw er ook bijgekomen is. Het staat haar niet echt aan dat de KDV in vijfvoud ver tegenover hen staat en kan het niet tegenhouden dat ze er onbewust met een vieze blik naar kijkt. "Wat moeten die hier?" vraagt ze dan weer, terwijl er iets in haar stem doorklinkt dat erop wijst dat dit haar helemaal niet aanstaat. "En wat doet Lieke daarbij?" vraagt Lana vrijwel meteen erna. Ze begrijpt er helemaal niets van. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img524.imageshack.us/img524/2329/qdm3sv.jpg" /> Ze loopt ook naar de rest en gaat erbij staan. Een nieuwe opdracht, zegt de KdV. Ik voel er niet veel voor om met hem een opdracht te verzinnen... Ze denkt terug aan de blik van Mitch die peinzend op haar was blijven hangen daarnet. .. wat moest hij Ze kijkt de kring rond, eigenlijk kent ze de anderen nauwelijks, op Elmaz na. Elmaz, ook een verhaal apart. 'Een nieuwe opdracht. Maar wat?' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" /> Hij kijkt naar Mitch. Het klinkt toch wel overtuigend. "Nou Ryan, dan hebben onze ouders in ieder geval toch nog iets gemeen," zegt hij niet echt vrolijk. "We hebben het hier later nog wel even over, ik ga nu even naar Mike." Hij loopt naar hen toe en ziet dat in de verte de Koningen en Koninginnen overleggen. Als hij bij Mike, Sarah, Lana en Milosh komt glimlacht hij naar Mike. "Gelukkig, ik dacht al dat ik de gemene wordt-wakker-trucjes van Sarah nu helemaal alleen moest zien te overleven," zegt hij grijnzend. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" /> Sarah straalt helemaal na het weerzien met haar zus en haar vader. 'Oh pap, je weet niet hoe gelukkig ik nu ben,' zegt ze lachend. Dan zoekt ze oogcontact met Ryan en ziet hem een eindje verder staan bij Mitch. Ze schenkt hem haar warmste glimlach en heeft absoluut niet door wat zich vlak daarvoor bij dat groepje heeft afgespeeld. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img487.imageshack.us/img487/6265/nicof6eh.jpg" /> 'Nou nou, Grace-je toch. Wat klink je nors.' Nico loopt naar Grace toe en pakt haar bij haar schouders vast. Dan draait hij haar met veel kracht om zodat hij haar in haar ogen aan kan kijken. 'Hebben ze je trots een beetje gekrengt meissie?' Nico schudt Grace zachtjes door elkaar. 'Kom, kom, waar is die sterke, harteloze maar o zo aantrekkelijke vrouw van me gebleven?' kirt hij. 'Ga je mee naar ons knusse stulpje in de bossen of blijf je hier staan mokken schat?' Hij trekt een pruillip en zegt, 'ik heb je gemist weet je. Het was een behoorlijk eenzame tijd zonder jou.' <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img487.imageshack.us/img487/2821/gracef8ri.jpg" /> Grace kijkt Nico nog steeds nukkig aan als die haar omgedraaid heeft. Dan slaat ze haar ogen neer. "Het is allemaal de schuld van die vuile Will! De zak heeft me verdomme verraden. Er waren wel tien mensen bij! Tien! Als het er al niet meer waren..." Grace voelt een enorme wraak jegens Will oplaaien in haar lijf, zich afvragend hoe hij hiervan wist. "En dan durft hij mij nog te vervloeken, als z'n bloedeigen dochter Mike vermoord heeft, alsof het mijn schuld was! Die smerige, vuile..." Grace kapt haar zin af en zucht. Het had geen zin om erover te klagen, en als Nico haar nog complimentjes begint te maken ook, breekt er een flauwe glimlach door op haar gezicht. Ach, uiteindelijk is er weer een bloedbesmeurde dood, en dat terwijl ik het niet geweest ben... Dan trekt Nico een pruillip en kan Grace een meisjesachtig gegiechel niet onderdrukken. Ze slaat haar armen om zijn middel. "Ik heb je ook gemist." zegt ze dan, waarna ze hem een zoen geeft. Dan glimlacht ze en zegt: "Dan gaan we maar, zeker? Hier blijven staan is niet zo denderend gezellig." <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" /> Zijn hoofd rust op zijn handen en zijn blik staat op oneindig, dan ontmoet zijn blik die van Sarah en ze geeft hem zo'n lieve, warme blik dat hij een brok in zijn keel krijgt. Wat heeft hij toch een behoefte om haar in zijn armen te sluiten, zijn maag draait zich in een knoop en hij krijgt een pijnlijke steek door zijn maag. De ironie, haar wereld straalt en die van mij stort in... <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" /> Mitch kijkt even naar Olivier, hoort wat hij zegt en hij is blij, dat ze hem nu in ieder geval geloven. Hij ziet dan dan Olivier weg loopt en ziet dan de blik van Sarah naar Ryan, hij glimlacht en denkt* in ieder geval heeft hij iemand op wie hij kan terug vallen. Ik zal hem nu maar alleen laten, want ik geloof niet dat hij er, erg blij mee is. Hij kijkt dan even naar de groep koningen en koniginen en ziet dat ze aan het overleggen zijn. Hij wend zijn blik af, ziet dan Thorn alleen staan, wil op hem af lopen, maar bedenkt zich op het laatste moment. Hij denkt* net of die op mij zit te wachten, in plaats daar van loopt hij naar het ravijn, Hij gaat daar op de rand staan, staart naar beneden en denkt erover na, wat hij daar beneden heeft gezien en hoe dat de aanzet was, tot alles, wat hij tot nu toe weet, over zijn familie. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" /> Dizn kijkt rond. Hij weet niet goed wat doen. Er is zo veel gebeurd in zo'n korte tijd. Eerst Mike die stierf, dan de herrijzenis. Hij ziet Elmaz, de koning. Hij wist het al lang, maar nog nooit had hij Elmaz in dit opzicht bekeken. Het was moeilijk en verwarrend. Dizn hoort de KdV iets zeggen over een nieuwe opdracht, deze zal niet mals zijn, denkt Dizn bij zichzelf. Het liefst zou Dizn gewoon wat rust nemen.. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img502.imageshack.us/img502/7097/kdm8oa.jpg" /> Elmaz kijkt de kring rond. Een nieuwe opdracht. Hij weet het niet goed, hij glimlacht even naar Lieke als hun blikken elkaar raken. Deze opdracht zal niet mals zijn, dan weet hij. Alleen.. Wat wordt die opdracht? <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v446/tisjejsje/qdv1hc.jpg" /> De QdV schenkt haar man een korte glimlach als een soort van niet al te afstandelijke begroeting. Ze was nooit al te familiar geweest. Tegen haar man wel, allicht, maar ze wou het nooit laten tonen in het bijzijn van anderen. Iedereen beaamt het feit dat er een nieuwe opdracht zal moeten komen, maar niemand geeft een blijk van inspiratie of ideeën. Dat irriteerde haar enigzins, terwijl ze het buiten beschouwing hield dat zijzelf ook niets beters wist dan erover na te denken. Dan richt ze, met enige trots in haar ogen, haar gezicht op. "Enige suggesties?" Ze wou een harde opdracht, waar zowel fysieke kracht als logica ter beschikking zouden moeten zijn. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" /> Gaia denkt even na over Thorn, maar liet het onderwerp rusten, de herinneringen aan Wills zoon liet ze even varen. "Zou je me nog wat kunnen vertellen over mama...? Hoe ze vroeger met mij en Aïsha omging? Onze gezinssituatie? Ik weet niet echt of onze tantes over bepaalde dingen de waarheid spraken", verteld ze krampachtig, nadenkend aan de verhalen die ze over haar vader vertelden.  <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img354.imageshack.us/img354/2953/thorn4wr.jpg" /> Thorn kijkt zwijgend naar alles wat er gebeurt; haast niemand lijkt aandacht aan hem te schenken. Thorn ziet hoe Will ontzettend blij naar zijn dochters gaat, hem negeert; hij ziet hoe de Koningen en Koninginnen; hij ziet toe hoe de waarheid over Olivier's, Ryan's, en Mitch's familie uit komt; hij ziet hoe uitzinnig de mensen zijn dat de mensen van wie ze houden terug levend zijn geworden; hij ziet hoe Milosh Lana uiteindelijk ten huwelijk vraagt. Hij blijft staan, niet direct wetend wat te doen. Thorn kijkt naar zijn vader, naar zijn halfzussen. Hij zou graag bij hen willen gaan staan, met hen praten; maar hij weet dat ze hem waarschijnlijk zouden afstoten, vanwege zijn daden en zijn ouders. Thorn luistert, nog steeds niets zeggend en niet bewegend, hoe Will vertelt dat Grace hem gedwongen heeft, dat hij het niet wilde. O, dus ik ben iets dat eigenlijk niet goed is, aldus jou? Ik ben iets dat Grace je gedwongen heeft te maken, iets waar je niet mee instemde? Bij deze gedachte voelt Thorn een bitter gevoel opkomen, en voor hij het tegen kan houden heeft hij zijn wand getrokken; en hij richt zijn wand op Will. <img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" /> Hij kijkt naar Gaia en glimlacht. "Jullie moeder was altijd heel beschermend, maar ook koppig. Ik geloof dat je zus dat van haar heeft georven." Hij moet weer even denken aan het moment dat hij Jessica wilde overtuigen dat ze uit het dorp weg moesten. Maar ze wilde per se blijven. "Opzich ging het wel goed tussen ons, maar we hadden ook wel eens ruzie. Toen Grace me begon te chanteren werd dat alleen maar meer. Ze vond dat ik te vaak weg was." Hij glimlacht opnieuw naar Gaia. "Fijn dat je in ieder geval naar me wil luisteren, dat geeft me tenminste weer een beetje warmte van binnen." Dan kijkt hij op en ziet iets wat hem angst aanjaagt. Hij grijpt snel zijn toverstok vast en kijkt met grote ogen naar Thorn. "Thorn, nee! Laat me het eerst uitleggen. Alstjeblieft!"