Hoofdstuk 38 - De Begrafenis (verbeterd)

Bericht door **Syll** » wo jul 05, 2006 3:27 pm

De dagen vliegen voorbij, terwijl er tevergeefs gezocht wordt naar het derde amulet. De meeste dorpelingen bereiden zich er al op voor dat de Koning der Volbloeden zal herrijzen, terwijl zich over hen (vooral de Volbloeden) ook een naar voorgevoel over een 'Koning der Halfbloeden' uitstrekt. Want wie is die Koning der Halfbloeden? Wat kan hij? En, wat misschien nog wel het belangrijkste is, is er ook een Koning der Modderbloeden? Afgezien van dat, is er nog een andere kwestie die aandacht verdient. Het is nu 10 dagen later, 2 dagen voor de deadline van de amuletten, en nadat alles geregeld is voor de begravenis van Lana, zal ze vandaag begraven worden, wat ongetwijfeld gemengde gevoelens te weeg brengt. <img title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" border="0" /> Hij wordt die morgen wakker met gemengde gevoelens. Hij kijkt op zijn horloge en ziet dat het 9 uur is, om half 11 zal de begrafenis plaatsvinden bij de Appelboomgaard. Hij kijkt naar degene die in het andere bed in de kamer nog ligt te slapen - Mike. Ze zijn allebei tijdelijk ingetrokken bij Sarah, omdat ze geen onderdak hebben. Olivier staat op en rekt zich uit. Hij loopt naar beneden waar hij Sarah aantreft aan de keukentafel. "Heb je een beetje kunnen slapen?" vraagt hij haar vriendelijk. "Ryan vroeg gisteren trouwens of we hem komen ophalen om 10 uur, zodat we gezamelijk naar de begrafenis kunnen gaan. Of ga jij eerst nog langs Milosh?" <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" border="0" /> Sarah kijkt verrast op als ze Olivier zo vroeg beneden ziet verschijnen. Zelf zit ze al een poos beneden en heeft niet door dat ze de ene na de andere mok thee achterover slaat. Haar haar staat als een woeste struik rechtovereind op haar hoofd en de wallen onder haar ogen zijn ook niet te missen. 'Nee, ik heb nog niets van Milosh gehoord. Misschien dat Mike wel nog even langs Milosh gaat. Maar die slaapkop ligt nog in zijn bed.' Ze kijkt even naar haar mok en ziet dat hij alweer leeg is. Voor de vierde keer deze ochtend vult ze hem met extra sterk gezette thee. Ondertussen ratelt ze gewoon door, blij dat ze eindelijk weer tegen iemand kan praten na twee uur alleen beneden te hebben gezeten, 'Ik zal hem zo wel even wakker gaan maken als we om 10 uur bij Ryan moeten zijn. Dan vraag ik hem gelijk ook wel even naar zíjn plannen. Wil jij eerst douchen? Dan zet ik de ontbijtboel vast klaar.' Zonder verder nog op antwoord te wachten drinkt ze in één teug haar thee op en verdwijnt naar boven waar ze verwoede pogingen doet om Mike wakker te maken die érg diep in slaap blijkt te zijn. <img title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" border="0" /> "Oke prima," zegt hij terwijl hij maar de helft heeft gevolgd. Hij gaapt nog eens flink en sjokt dan weer naar boven om een warme douche te nemen. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border="0" /> Hij ligt lekker te slapen en droomt over hoe hij samen met zijn twee dochters gezellig aan het picknicken is in een mooi groot bos, zonder last te hebben van Volbloeden. Als hij door elkaar wordt geschudt doet hij langzaam zijn ogen open. "Nog een lekker stukje cake Sarah?" zegt hij slaperig. Dan knippert hij met zijn ogen, kijkt op en ziet dat hij gewoon bij Sarah thuis is. "Ooh..blijkbaar gedroomd." En vervolgens gaat hij weer liggen op zijn kussen, binnen 5 seconden slaapt hij weer. <img title="Image" alt="Image" src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border="0" /> *Is al een aantal kwartier wakker en heeft zich volledig verfrist* *Wandelt naar de slaapkamer terug* *Gooit de deur van de kamer open en ziet Will nog in z'n bed liggen, slapend, met z'n gezicht van haar weggedraaid* *Sluipt stilletjes op hem af* *Buift zich over hem heen en brengt haar mond naar z'n oor, waarna ze fluistert:* "Willy, wakker worden... Vandaag is het de grote dag..." <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border="0" /> *staart naar het plafond van zijn kamer* *zucht diep, maar staat dan op* *kleedt zich volledig in het zwart, en loopt dan naar beneden* *zet een kop thee, wetende dat het niet intelligent is om zich nu al te bezuipen* *nipt zwijgend van zijn thee, erg tegen de begravenis opziend* <img title="Image" alt="Image" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" border="0" /> Aisha kijkt even in de spiegel. Haar gezicht ziet witjes en slaperig. Ze zucht even en kijkt naar de kleding die over een stoel hangt. Ze loopt er naar toe en pakt ze en loopt dan naar de badkamer. Als Aisha zich heeft omgekleed pakt ze een borstel en haalt ze die vlug door haar haren. In plaats van er een snel staartje in te doen, pakt ze een zwarte knip en zet ze haar haren daarmee vast. Ze kijkt weer in de spiegel en trekt de conclusie dat het haar wel staat, dit kapsel. Voordat ze de badkamer verlaat gooit ze nog een plens water in haar gezicht, vervolgens loopt ze de trap af naar het kleine keukentje. Aisha smeert een boterham met kaas en begint die langzaam te eten. Af en toe neemt ze een slok van de thee die ze gezet heeft. Haar gedachten gaan even terug naar de afgelopen dagen, de dagen waarin ze nauwelijks haar bed uitgekomen is en enkel nagedacht heeft over wat er allemaal gebeurd is. "Gaia?" Roept ze en Aisha staat op. "Thee is klaar hoor, we moeten zo gaan." Haar gevoelens zijn gemengd, iedereen zal er zijn straks. <img title="Image" alt="Image" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" border="0" /> Hij mompelt wat als Grace hem wakkerschudt en slaat haar van zich af. "Je bent toch niet echt van plan om er heen te gaan, he?" zegt hij op een geïrriteerd toontje. "Laat ze gewoon rustig afscheid van haar nemen." Hij kruipt uit bed en kijkt Grace niet eens aan. Het eerste wat hij doet, net als iedere dag, is naar de kast lopen om een paar boterhammen met kaas te smeren. Vervolgens gaat hij aan tafel zitten en begint ze op te eten. "Blijf nou maar gewoon hier!" zegt hij met volle mond. <img title="Image" alt="Image" src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border="0" /> *Reageert niet op het feit dat Will haar wegslaat maar trekt haar wenkbrauw op als hij vraagt of ze werkelijk gaat* "Ook een goede morgen... Waarom zou ik wel thuisblijven?" *Kijkt Will aan die linea recta naar de kast met kaas loopt* *Vraagt dan, terwijl de ironie van haar stem druipt:* "Waarom zou ik niet als enig ander m'n steun en medeleven mogen overbrengen op de familie?" <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" border="0" /> Verbaast kijkt Sarah naar Mike die gewoon weer terug in slaap gesukkeld is. 'Het is ook elke ochtend hetzelfde liedje,' mompelt ze tegen zichzelf. Dan krijgt ze een briljant idee en ze sluipt zo zachtjes mogelijk naar beneden waar ze op zoek gaat naar een emmer. Zodra ze die gevonden heeft in een van de keukenkastjes vult ze hem met ijskoud water en sluipt weer op haar tenen terug naar boven. Voor de deur van de kamer van Mike en Olivier moet ze even grinniken en plenst daarbij wat water op de vloer. Vurig hoopt ze dat Mike haar niet gehoord heeft. Even twijfelt Sarah nog of ze Olivier moet inlichten van haar plannetje, maar besluit dan om het niet te doen. Zachtjes opent ze de deur weer en sluipt op haar tenen naar binnen. Ze kijkt naar Mike die zich nog van geen kwaad bewust is en vraagt zich ook af hoeveel seconden het zal duren voordat Olivier in de kamer staat om te kijken waar al dat geschreeuw vandaan zal komen. Dan loopt ze naar het bed toe en keert de emmer met ijskoud water boven Mikes hoofd om... <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border="0" /> Hij ligt ondertussen weer heerlijk te dromen van de picknick met zijn dochters. Het zonnetje schijnt. "Wil je echt niet nog een plakje Saar?" vraagt hij haar. Ze schudt nee. Zo zitten ze daar met z'n drieën een tijdje, zonder iets te zeggen. Ze genieten van de natuur. Maar dan komen er donkere wolken en de zon verdwijnt... Plots een plensbui. Mike schiet overeind. "HOE KAN DAT NOU, DE ZON SCHEEN NET NOG!" schreeuwt hij tegen Sarah. Dan kijkt hij van haar naar de rode emmer in haar hand. Vervolgens naar zijn doorweekte pyjama en doorweekte bed. "SARAH! IK DACHT DAT IK JE WEL ANDERS HAD OPGEVOED!" zegt hij kwaad, maar tegelijkertijd schiet hij in de lach. <img title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" border="0" /> Hij is net klaar met douchen als hij ineens een geschreeuw hoort van de kamer ernaast. Hij trekt vlug zijn badjas aan en snelt naar de logeerkamer, waar het plasje water op hem ligt te wachten. BENG! Olivier valt achterover en schiet vooruit, met een grote vaart Sarah's voeten onder haar lichaam uittrekkend. Zo belanden ze allebei op de grond. Hij kijkt haar raar aan, maar als hij haar gezicht ziet begint hij ineens hard te lachen. "Ik heb zo'n klein vermoeden dat dit niet per ongeluk was." <img title="Image" alt="Image" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" border="0" /> "Misschien omdat je je medeleven niet meent, en zij een hekel aan je hebben?" zegt hij gemeen. "Je verstoort alleen de hele begrafenis." Hij gaat lekker lui op de bank liggen en begint aan zijn laatste boterham met kaas. "We kunnen veel beter een spelletje gaan doen ofzo," zegt hij om haar thuis te houden. <img title="Image" alt="Image" src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border="0" /> *Haalt een wenkbrauw op* "Het is niet dat als ik er ben, dat ze me daarom automatisch zullen zien, schat..." *Trekt haar truitje tegoei en frunnikt aan haar haar* *Hoort dan dat Will een spelletje voorstelt en kijkt om, alsof ze enorm geïnteresseerd is* *Vraagt dan, grijnzend:* "Welk spelletje had je dan zoal in gedachten?" <img title="Image" alt="Image" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" border="0" /> "Jaja, je gaat daar naartoe zonder dat ze je zien..geloof je het zelf?" zegt hij. Als ze inhaakt op zijn spelletjesidee, denkt hij even na. "Wat dacht je van Kaasmonopolie?" zegt hij uiteindelijk. Hij heeft dat spel nog ergens staan, hij was er vroeger altijd dol op. Hij speelde het samen met zijn broer. "Of we kunnen ook Boter, Kaas en Eieren doen," voegt hij er aan toe. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" border="0" /> Sarah schatert het uit als ze het gezicht van Mike ziet en trekt zich niets van zijn geschreeuw aan. Zijn haar druipt van het water en plakt aan zijn gezicht vast. Pretlichtjes verschijnen in haar ogen. Dan voelt ze zich plotseling heel licht worden en ze denkt even dat ze vleugeltjes gekregen heeft. Maar plotseling wordt dit plezierige gevoel afgekapt en ze komt onzacht boven op Olivier terecht. Eén moment begrijpt ze niet wat er gebeurt is, maar dat ziet ze een hele streep water staan en dan wordt alles haar duidelijk. Dan heeft haar plannetje toch nog gewerkt en ze lacht met Olivier mee. Sarah laat zich op de grond rollen en staat op. 'Kom op luiwammessen. Ontbijt wacht.' Ze wijst op Mike. 'Pap, laat me niet nog een keer een emmer water boven je hoofd omkeren, je komt er nu uit.' Sarah steekt haar tong uit en zegt, 'we moeten over een uur bij Ryan zijn. Je hoeft in ieder geval niet meer te douchen.' Sarah kijkt Olivier aan en geeft hem een knipoog. Plotseling ziet ze dat hij alleen een ochtendjas aan heeft en dan weet ze niet meer waar ze kijken moet. Haar wangen worden vuurrood. Blozend mompelt ze, 'komen jullie zo?' Sneller dan normaal loopt ze de kamer uit. Meer dan dat ze eigenlijk wil beseft ze dat er daarnet niet meer dan een ochtendjas tussen Olivier en haar bevond. Sarah vergeet alleen het water dat daar nog op de grond ligt en gaat voor de tweede keer onderuit. Versuft gaat ze rechtop zitten en dan kan ze zich niet meer inhouden en begint weer te lachen. <img title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" border="0" /> Hij ziet dat Sarah naar hem kijkt en beseft plots dat zijn badjas niet helemaal meer zit zoals het hoort. Hij wil vlug opstaan, waarbij hij nog eens bijna valt. Hij wil Sarah nog iets vragen maar ziet dat ze al zo goed als weg is, maar dan valt Sarah opnieuw en hij begint hard te lachen. Hij komt niet meer bij en gaat dan ook maar weer op de grond zitten. "We kunnen zo meedoen aan een komedie!" schatert hij. Eigenlijk te idioot voor woorden. Vandaag wordt haar zus begraven en zij liggen een beetje lol te maken. "Maar wat ik wilde vragen," zegt hij als hij is uitgelachen, "Zou je wat boterhammen met kaas voor me willen smeren? Ik barst van de honger." <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border="0" /> Hij probeert zijn gezicht een beetje droog te krijgen met zijn iets minder natte kussen, maar veel helpt het niet. Dan ziet hij dat Olivier binnenkomt en 5 seconden later zowel Olivier als Sarah op de grond liggen. Hij lacht nu even hard met hen mee en al helemaal als Sarah nog eens valt. "Laten we maar snel naar beneden gaan, als je daar tenminste geen groene zeep op de vloer hebt gesmeerd," zegt hij grijnzend. <img title="Image" alt="Image" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" border="0" /> Gaia bevindt zich nog steeds in de slaapkamer terwijl ze aan een zwart gewaad frunnikt dat een van de duurdere kleren was geweest dat haar moeder bezat. Terwijl ze het vest dichtknoopt hoort ze haar zus' stem weerklinken vanuit de keuken. "Ja, ik kom zo", roept ze terug, terwijl ze schoenen met haar linkervoet vanonder het bed wegschuift. Als ze naar de keuken wandelt, trekt ze een van de houten stoelen aan de kant en plaatst zich naast haar zus neer. Terwijl ze naar de theepot tast kijkt ze naar de kaas die vredig naast het broodmandje staat. Met haar handpalm duwt ze het schoteltje met kaas weg, zodat ze haast voorovergeboen bij de tafel staat en de rand van de tafel tegen haar maag boort. Als de kaas uit gezichtsveld is neemt ze een slok van haar thee en richt zich tot Aïsha. "Gaan we rechtstreeks naar de begraafplaats, of moeten we ons bij de anderen verzamelen?", vraagt ze twijfelend. Olivier buiten beschouwing gelaten. <img title="Image" alt="Image" src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border="0" /> *Hoort wat Will zegt en raakt uitermate geïrriteerd, hoewel ze dat probeert te verbergen* *Mompelt dan hooghartig:* "Nee, dank je... Wat een Dreuzelspel..." *Hoort wat Will dan plots zegt over boter, kaas en eieren* *Neemt haar toverstok van tafel en stopt die in haar gewaad* "Ik ben er dus mee weg... Ik zie je vanavond?" *Kijkt Will aan, wachtend op antwoord* <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border="0" /> *zet zijn nu lege kop op het aanrecht* *kijkt om zich heen, zich vreemd alleen voelend* *zucht diep, en haalt even een hand door zijn haar* *kijkt op de oude klok die aan de muur hangt, en ziet dat het bijna half 10 is* *heeft een soort dof gevoel in zijn maag, en het ook koud* *fronst even zijn wenkbrauwen* *besluit dan maar een wandeling te gaan maken, het liefst zo lang mogelijk, alvorens hij naar de Appelboomgaard zal gaan* <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" border="0" /> Sarah probeert haar gezicht weer in het gareel te krijgen, wat maar half lukt. 'Kaas.. kaas.. daar vraag je me wat.' zegt ze bedenkelijk. 'Ik weet niet of ik dat nog heb. Ik geloof dat ik alleen nog maar ham heb. Lust je dat ook?' Sarah beseft ineens dat ze door alle gebeurtenissen van de laatste tijd vergeten is om boodschappen te doen. Ze mag van geluk spreken als ze ergens nog wat boterhammen vindt. 'Eeh Mike, ik geloof dat ik niet zoveel boterhammen meer in huis heb. Vind je het erg als wij wat havermoutpap eten en Olivier de laatste boterhammen opeet? Ik ben door alles van de laatste tijd vergeten om boodschappen te doen.' Schaapachtig kijkt ze Mike aan en beseft dat ze weer lekker verstrooid bezig is geweest. <img title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" border="0" /> Hij probeert ook weer normaal te kijken, maar als hij Sarah ziet begint hij toch weer te gniffelen. "Nouja, als er echt geen kaas meer is is ham ook goed," zegt hij. "Maar ik ga me even aankleden, voordat er nog meer ongelukken gebeuren," zegt hij en hij kijkt Sarah nog even aan. Hij loopt terug naar de badkamer, droogt zich opnieuw af, en trekt zijn kleren aan. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border="0" /> "Ooh, maakt niet uit hoor," zegt hij vriendelijk tegen Sarah. "Ik lust alles." Hij klautert uit zijn bed en probeert niet uit te glijden over de vloer, de derde ezel gaat zich niet tegen deze steen stoten. "Ik hoop dat je dit wel zelf gaat opruimen?" zegt hij treiterend en wijst naar zijn kletsnatte bed. Hij loopt naar de kast en pakt er een gewaad uit, dan wacht hij even tot Sarah antwoord en weg zal gaan. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" border="0" /> Sarah ontwijkt handig Oliviers blik en draait zich naar Mike toe. 'Tuurlijk pap. Voor jou altijd. Na de begrafenis zal ik met liefde je beddegoed vervangen en je bed opnieuw opmaken. Wil je ook nog ingestopt worden?' laat Sarah en plagend op volgen. Maar dan moet ze weer aan de begrafenis denken die ze het afgelopen kwartier helemaal vergeten was. Sarah vraagt zich af hoe Milosh zich op dit moment voelt en ziet wel een beetje tegen het volgende uur op. Ze loopt de kamer uit en zegt met een blik over haar schouder 'Ik zie je zo wel beneden,' tegen Mike. Beneden aangekomen begint ze in gedachten verzonken de boterhammen met ham voor Olivier te smeren.  <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border="0" /> Hij kleedt zich snel aan in zijn nette, zwarte kleding en haast zich vervolgens naar beneden. Hij gaat aan tafel zitten en leest de Ochtendprofeet die net door een uil is bezorgd. "Nou, in de rest van de wereld gebeurt ook al niet veel normaals," mompelt hij tegen zichzelf. "Sarah?" roept hij naar de keuken. "Is het onbijt al bijna klaar, lieve slavin?" roept hij er plagend achteraan. <img title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" border="0" /> Als hij zich heeft aangekleed komt hij vlak na Mike beneden en hoort hem nog net op Sarah roepen. Hij glimlacht. "Jij maakt wel lekker misbruik van de situatie, he?" zegt hij lachend. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border="0" /> "Goeiemorgen," zegt hij als Olivier ook beneden komt. "Ach..ze moet toch vast wennen voor als ik bejaard ben," zegt hij als hij Olivier hoort. <img title="Image" alt="Image" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" border="0" /> "Mij best," bromt hij, teleurgesteld dat zijn plannetje niet is gelukt. Waarom moet ze nou weer die begrafenis gaan verzieken? <img title="Image" alt="Image" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" border="0" /> Ryan was die dag vroeg opgestaan, na wat klusjes in huis te hebben gedaan, zat hij nu aan tafel te ontbijten. Hij denkt even terug, aan wat de afgelopen dagen allemaal was gebeurt. Hij kijkt op de klok en ziet dat het kwart voor tien is, hij staat op en kijkt even naar buiten Dan gaat hij naar de woonkamer, gaat rustig op de bank zitten en wacht todat Sarah, Olivier en Mike hem komen halen. <img title="Image" alt="Image" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" border="0" /> Nadat Mitch weer uit de afgrond was gekomen, besloot hij dat hij eerst antwoorden moest vinden, op de vraag wie hij werkelijk was. Hij wist dat er maar een persoon was die hem dat kom vertellen, een uur later stond hij bij zijn oma op de stoep en had haar om uitleg gevraagt, ze had hem, naar enige overtuiging verteld dat hij inderdaad geadopteerd was door zijn ouders. Mitch was nog een paar dagen bij zijn oma gebleven en had het dekentje en wat papieren mee gekregen. Daarna was hij naar Londen gegaan, omdat hij het toch vreemd vond, eigelijk te veel toeval, dat nou juist hij, dat boek had gevonden. Hij had het winkeltje weer terug gevonden en had de eigenaar gevraagt hoe hij aan het boek was gekomen, deze had hem verteld dat, er een vreemde man in de winkel was geweest, die hem een uur voordat Mitch in de winkel was, hem het boek had verkocht. De man had de persoon, niet kunnen beschrijven, alleen dat de man met een Schots accent had gepraat. Met nog meer vragen dan antwoorden, was hij nu weer terug in Sado, hij loopt naar de Zilverbeek, gaat daar tegen een boom zitten, pakt zijn gitaar, begint te spelen en neuriet zachjes mee. Mitch vraagt zich af, of de anderen al een idee hebben, waar het derde amulet is. Denkt* Mischien hebben ze hem al gevonden, ik loop straks het dorp wel in, dan zal ik het wel aan iemand vragen.  <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" border="0" /> Sarah moet ondanks de treurige dag even grinniken bij hetgeen Mike nu weer zegt. 'Natuurlijk Almachtige Grootheid. Hoe wenst u het? In een koninklijk bordje of liever een goudomrand schaaltje?' roept ze terug. Sarah tilt het dienblad met de stapel boterhammen met ham, twee bordjes met havermoutpap en drie bekertjes melk op en loopt extra voorzichtig naar de eetkamer. Hopend dat ze niet voor een derde keer deze ochtend onderuit gaat. Gelukkig komt ze heelhuids aan en kan ze zonder brokken te maken het dienblad op tafel schuiven. 'Zo, even snel ontbijten jongens want volgens mij zit Ryan al op ons te wachten. Mike, wilde jij nog langs Milosh gaan?' vraagt ze met volle mond en sproeit wat havermoutpap in het rond. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border="0" /> Hij lacht als hij Sarah's opmerking hoort. Te gek voor woorden dat ze juist op deze morgen zoveel lol hebben. "Ik kan me vergissen, maar volgens mij zag ik net Milosh al voorbijkomen, dus ik denk dat we niet meer langs hem hoeven." ls hij zijn bordje leeg heeft en zijn glas melk heeft opgedronken staat hij op van tafel. "Zo, zullen we gaan?" vraagt hij aan Sarah en Olivier. <img title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" border="0" /> Als Sarah met het ontbijt aankomt geeft hij dat zijn goedkeuring. "Zozo, ziet er lekker uit." Hij werkt snel zijn boterhammen naar binnen, zodat ze kunnen gaan. "Is goed, laten we gaan," zegt hij tegen Mike. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" border="0" /> 'Is goed. Wacht, ik zet nog even de ontbijtboel in de keuken dan wassen we dat vanavond wel af. Gaan jullie maar vast naar buiten, ik kom zo.' Sarah voegt daad bij het woord en begint de bordjes en bekers weer op het dienblad te zetten. Ze geeft een ruk aan het dienblad en is even vergeten dat het nu een stuk lichter is omdat al het eten nu in drie magen zit. Heel gevaarlijk rinkelt het serviesgoed maar met en kundige zwiep weet Sarah te voorkomen dat een beker van het dienblad afkeilt. Snel zet ze alles in de keuken op het aanrecht en loopt dan naar de hal toe waar ze haar mantel omdoet. 'Zo heren,' zegt ze en slikt even een brok in haar keel weg. 'We kunnen vertrekken.' Sarah steekt haar armen door die van Olivier en Mike en begint te lopen. <img title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" border="0" /> Hij stapt flink door, aan de arm van Sarah hangend, en al snel zijn ze bij het huis van Ryan. Olivier klopt met zijn vrije hand op de deur. "Ryan, wij zijn het, we komen je halen voor de begrafenis," roept hij. Hij kijkt even naar Sarah met een blik van het-zal-wel-weer-een-uur-duren. <img title="Image" alt="Image" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" border="0" /> Ryan zit in gedachten verzonken op de bank, als hij hoort dat er geklopt wordt en hoort dan Olivier roepen. Hij zucht even, en staat dan op, hij loopt naar de deur, opent deze en zegt "morge." Hij kijkt even naar Sarah, dan naar de andere twee en zegt dan "zullen we dan maar gaan" en trekt de deur achter zich dicht. <img title="Image" alt="Image" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" border="0" /> Ze wordt de volgende morgen wakker, na een nare droom te hebben gehad. Blij dat het allemaal niet gebeurd is, stapt ze uit bed, kleed haar aan en herinnert zich dan dat Dizn er ook nog is. Ze loopt naar hem toe. 'Dizn, wakker worden! Ik ga al naar beneden, je ontbijt staat klaar hoor!' Ze loopt naar beneden en gaat ook ontbijt maken. Snel eet ze alles op, aangezien ze al laat zijn, wacht ze op Dizn en gaat de deur uit. Ze lopen richting de Zilverbeek, waar de begravenis zal zijn. Als ze daar aangekomen zijn, kijkt ze weer in het heldere water van de beek. Deze keer spelen er herinneringen op. Roxan en Lana, als 2 kleine kleutertjes, 2 vriendinnetjes. Roxan die dagelijks naar het weeshuis liep, om Lana te halen, de tijd dat bloedverschillen nog niets uitmaakten. Samen gingen ze dan Sado doorlopen. Een tijdje later, dat ze samen naar de kleuterschool gingen, hoe blij ze waren dat ze in dezelfde klas zaten. Zo ging het steeds door, totdat ze 12 werden. Lana kreeg een brief van Hogwarts.. Roxan, die toen niets van haar heks-zijnde afwist, was diep teleurgesteld dat Lana naar een 'kostschool-ver-weg' moest. Ze bracht een jaar met anderen door en merkte de bloedverschillen in Sado, die haar eigenlijk nog nooit echt waren opgevallen. Ze begon een beetje een afkeer te krijgen tegen alles wat niet-mudblood was. Maar toen een jaar later Roxan die brief ook kreeg, en ook naar de 'kostschool-ver-weg' moest, werd alles haar duidelijk. Ze was hetzelfde als Lana, maar de band tussen hun was uit elkaar gegroeid. De tijden werden anders. Pas toen Lana duidelijk maakte dat ze Isa echt niet vermoord had, werd de band weer sterker. Verward kijkt ze op, of iemand anders het ook nog gezien heeft, maar dat lijkt niet het geval. Ze kijkt naar Dizn en twijfelt of ze hem zou vertellen wat ze ziet, of dacht? Eigenlijk weet hij het meeste wel, lijkt haar. Dus ze zegt niets en wacht af.. <img title="Image" alt="Image" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" border="0" /> *Wordt wakker en geeuwt even* 'Vandaag is die begravenis hè' *Kleedt zich aan en ontbijt* *Besluit om dan maar gelijk weg te gaan* <img title="Image" alt="Image" src="http://img90.imageshack.us/img90/5127/elmaz1fn.jpg" border="0" /> Elmaz zit alleen. Hij kijkt verwilderd om zich heen. Een beter plek dan deze grot had hij niet gevonden, hij hoopt dat het niet voor lang meer is. De inwoners van Sado hadden niet lang meer en dan zou er iets gebeuren… Hij keek even naar buiten. De put die hij had gegraven was nog steeds leeg. Waar blijft Roxan toch? Hij zag een groene lichtflits en ziet dan z’n moeder op de grond vallen. Dood. Hij keek om zich heen en zag net iemand weglopen. Hij had z’n moeder gedood. Hij wist niet hoe, maar.. Er rolde een traan over z’n gezicht. Hij had niemand meer. Elmaz denkt na over hoe Roxan zal reageren. Hij weet het gewoon. Het was.. Zij. Dan ziet hij een vaag iemand, vlakbij de put. Een gil en een val. 'Eindelijk' dacht hij. Elmaz loopt naar de put toe en haalt met een rappe spreuk haalt hij het meisje uit de put en leidt haar naar binnen. Hij gilt. Het is Roxan niet. Het meisje is bewusteloos, maar het is beslist Roxan niet! Hij voelt een drang om iemand te vermoorden. Hij moet wachten. Wachten op.. Roxan <img title="Image" alt="Image" src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" border="0" /> Dizn wordt gewekt door Roxan. Hij is blij dat er niets met haar gebeurd is. 'Kom.. Zo' zegt hij wat klagend. Hij trekt snel z'n kleren aan. Loopt dan naar beneden en eet vlug nog een hap van z'n boterham. Samen met Roxan vertrekt hij naar de begrafenis. Ze komen aan de Zilverbeek. Hij ziet dat Roxan even wat herinneringen ophaalt. Hij glimlacht, maar even later verdwijnt die weer. Bij de gedachte aan de begrafenis. <img title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" border="0" /> Na een flinke wandeltocht komen ze aan bij de Appelboomgaard. Er is nog niemand te zien. "Uhm, zijn we te vroeg ofzo? Er is nog helemaal niemand," zegt hij verbaasd. Hij kijkt om zich heen en ziet de prachtige appelbomen die vol bloesem staan. De lente begint en het is een prachtige dag. Het weer past totaal niet bij de situatie. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border="0" /> *loopt uiterlijk kalm door het dorp* *kijkt op zijn horloge, en ziet dat hij maar beter naar de Appelboomgaard kan gaan* *zucht diep, maar draait zich dan om* *begint langzaam weer terug te lopen* [..] *loopt over de brug heen, richting de plek waar Lana begraven gaat worden* *ziet daar Olivier, Mike, Sarah, en Ryan al staan* <img title="Image" alt="Image" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" border="0" /> Mitch zit nog steeds tegen een boom geleund als hij in de verte wat mensen ziet lopen, hij staat langzaam op en loopt in hun richting. Hij ziet dat het Olivier, Sarah, Ryan en de vader van Sarah zijn en stapt op hen af en zegt," goede morgen, lekker weertje hé. Wat zijn jullie allemaal vroeg op pad, Hebben jullie nog iets ondekt ?" Hij kijkt hun allemaal even aan en ziet dat Milosh ook aan komt lopen en denkt* zouden ze iets op het spoor zijn.  <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border="0" /> *staart een beetje ongemakkelijk naar de grond als Mitch aan komt lopen* *kijkt op en fronst zijn wenkbrauwen* *hoort Mitch aan, maar heeft geen zin om te antwoorden* *kijkt enige tijd naar de grond, maar zegt uiteindelijk:* "Nee." *heeft verder geen behoefte om iets meer te zeggen* <img title="Image" alt="Image" src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border="0" /> *Trekt haar kap van haar mantel terug over haar hoofd* *Knikt naar Will, ten teken van 'afscheid' en trekt de deur naar buiten open* *Sluit die weer, en Verdwijselt dan* *Verschijnselt dan weer, in de Appelboomgaard, achter een hoge, brede en dikke struik* *Ziet, tussen de bloesem en de bladeren door, dat Ryan, Sarah, Mike, Milosh, Mitch en Olivier er al zijn* *Grijnst en blijft staan waar ze staat* <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border="0" /> Hij ziet dat Mitch aan komt lopen. Hij kent hem maar heel vaag, maar heeft toch medelijden met hem als hij hoort wat Mitch zegt. "Uhm, dat kun je natuurlijk niet weten, maar we zijn hier om uh..om Lana te begraven," zegt hij uiteindelijk zachtjes. "Maakt niet uit hoor," zegt hij om hem gerust te stellen. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border="0" /> *luistert naar Mike, die tegen Mitch aan het praten is alsof het een gezellig theekransje is* *zucht diep, en wil iets zeggen* *verstard dan als hij de kist aan ziet komen* De kist is open; Lana ligt er prachtig gekleed in, een glimlach op haar gezicht. Er trekt even een spiertje in Milosh's nek, maar verder is er niets aan hem zichtbaar. Hij staart naar de grond, de grassprieten bestuderend. Het liefste zou hij willen dat de Koning der Volbloeden nu al zou herrijzen; dan kan hij bij haar zijn... Milosh vraagt zich af waar de rest blijft, hij wil dit zo snel mogelijk achter de rug hebben. <img title="Image" alt="Image" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" border="0" /> *Komt ook aanlopen en ziet dat er al wat mensen zijn* *Ziet dat de kist aan komt* *Loopt naar de rest maar weet niet zo goed wat ze moet zeggen* 'Hallo..' <img title="Image" alt="Image" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" border="0" /> Mitch kijkt eerst verbaast naar Milosh en denkt* waarom is hij zo somber, oja zijn vriendin is gedood. Als hij dan hoort wat Mike zegt, wordt hij rood en zegt hakkelend," o sorry, wat stom van mij, ik was het.... nou eeehhh......" Hij stopt omdat hij beseft dat hij het alleen maar erger maakt. Ziet dan de kist komen en ziet dat Milosh het er moelijk mee heeft, hij loopt op hem af en legt een hand op zijn schouder, maar zegt niets, hij weet immers hoe het is om een geliefde te verliezen. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border="0" /> Hij kijkt om als Linda aankomt lopen en hen begroet. "Hoi," zegt hij beleefd terug. Dan ziet hij een aantal mannen in zwart pak met de kist van Lana aankomen. Ze ligt er prachtig bij en een enorme bloemenpracht kleurt haar kist. Een traan rolt over zijn gezicht. Hoe heeft hij haar ooit weg kunnen geven? Terwijl hij het eigenlijk niet wil ziet hij het beeld weer voor zich. Hoe hij Lana in doeken gewikkeld aan de vrouw van het weeshuis gaf. Ook toen hadden er verschillende tranen over zijn wangen gerold. Het beeld vervaagd en nu ziet hij ook het afscheid van Sarah voor zich. Ze was al een flinke meid van een jaar of 15. Ze verliet het huis om opweg te gaan naar Sado, terug naar haar geboorteplaats. Ook toen rolde een traan over zijn gezicht. Hij kijkt naar Sarah en glimlacht bemoedigend naar haar. Hij gaat deze fout niet nog eens maken. Sarah wil hij nooit meer kwijtraken. Nooit. <img title="Image" alt="Image" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" border="0" /> Gaia arriveert zo te zien als laatste met haar zus, om die reden is ze een beetje beschaamd om nog entree te maken. Ze sluit zich aan bij de andere Sado'ers die rondom de kist staan, voorzichtig schuifelt ze de cafébaas voorbij om niet te opvallend een glimp op te vangen van Lana. Lana heeft een glimlach op haar gelaat, die indirect niet past bij de droeve gebeurtenis. Gaia heeft het gevoel alsof Lana voor het eerst gelukkig is en rust heeft. Ze laat de roos, die ze als een soort van laatste groet van haar en Aïsha heeft meegenomen, voorzichtig langs haar vingertoppen glijden, de doorns ontwijkend. Gaia huilt echter niet en wacht vooraleer ze haar condealances aan Milosh, Sarah en Mike (ooc. niet te vergeten ^^'') geeft. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" border="0" /> Sarah voelt een intense kou door haar heen gaan als ze de kist ziet verschijnen. Dit is dan de laatste keer... Dan vangt ze Mikes blik en ziet dat hij het ook al niet droog kan houden. Uit haar mantel diept ze wat zakdoekjes op en geeft er één aan Mike. Zelf snuit ze even luidruchtig haar neus. Sarah kijkt dan naar Milosh en vraagt zich af wat er op dit moment allemaal door hem heen gaat.  <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border="0" /> *ziet Mitch op hem aflopen, die een hand op zijn schouder legt* *schudt de hand van zich af, en kijkt weer naar de kist* *voelt hoe vele herinneringen over hem heen spoelen* Milosh gaat aan zijn afdelingstafel zitten, en wacht lichtelijk ongeduldig af wanneer het eten op tafel zal verschijnen. Maar eerst komt de sorteerceremonie. Nadat de sorteerhoed zijn lied heeft gezongen, start de ceremonie met “Arenhard, Matteo”, die een Huffelpuf wordt. Terwijl het assistent-schoolhoofd langzaam de lijst afwerkt - er zijn veel B’s dit jaar - begint Milosh’s aandacht enigszins te verslappen. Totdat hij een bepaalde naam hoort… “Burns, Lana!”. Hij kijkt op, ziet een meisje enigszins verlegen naar het krukje stappen. Even maken ze oogcontact, en Milosh glimlacht even. Lana wordt een Ravenklauw. Ze zit een paar plaatsen verderop de tafel, en beiden kijken ze soms onopvallend naar elkaar. Nog steeds met een flauwe glimlach op zijn gezicht, wetend dat op het plafond van de Grote Zaal alleen nog de met sterren bezaaide hemel zichtbaar is, buigt Milosh zich over zijn bord met eten. Dat was de eerste keer dat Milosh haar had gezien. Maar er volgden nog vele keren daarna. Milosh kijkt met een flauwe glimlach naar de kist, echter van binnen gebroken. Hij weet niet wat te zeggen, hij kan enkel zwijgen, en zichzelf in herinneringen verliezen. De leerlingen stappen uit, maar Milosh blijft zitten. Deze keer zit Milosh niet alleen. Een ietwat pijnlijke stilte hangt tussen hen beiden. Wanneer zal hij haar weer zien? Met moeite kijkt hij Lana aan. "Ik zal je schrijven, ok?" Zijn woorden blijven hangen, maar uiteindelijk knikt Lana. Hij pakt haar hand een laatste keer vast, staat dan op. Milosh loopt de trein uit, niet achteromkijkend - vrezend voor het beeld dat hij zal zien. Milosh voelt intens verdriet, maar hij staat niet toe dat het de overhand neemt. Hij herinnert zich dat hij nadat hij was afgestudeerd in Sado ging wonen. Hoe hij uiteindelijk een brief van Lana kreeg; dat ze weer naar hem zou komen... Het regent weer, maar Milosh heeft er geen last van. Een brede glimlach verspreidt zich over zijn gezicht als hij een gedaante voor hem door de regen ziet lopen. Milosh loopt naar Lana toe; hij rent bijna. “Lana!” Nu is hij bij haar - ze glimlacht als ze hem ziet. Hij pakt haar vast, zwiert haar in het rond. “Ik ben zo blij je te zien…” Langzaam strijkt Milosh Lana’s natte haar uit haar gezicht, glimlacht. Lana pakt zijn hand vast, en samen lopen ze terug naar Sado, hand in hand. <img title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" border="0" /> Hij kijkt ook naar hoe Lana in haar kist naar de plek onder de appelboomgaard wordt gebracht. Olivier merkt dat Milosh, Mike en Sarah het er erg moeilijk mee hebben. Hij legt een arm om Sarah heen. "Zijn die bloemen er niet prachtig bij?" vraagt hij aan Sarah, wetend dat ze dol is op bloemen. Hij merkt dat er ondertussen steeds meer mensen zijn gekomen, ook mensen die hij nog nooit gezien heeft. Wie zou er nu eigenlijk iets gaan zeggen? <img title="Image" alt="Image" src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" border="0" /> 'Kom, we gaan wat dichter bij de kist staan,' zegt ze zacht tegen Dizn. Ze loopt wat verder, en gaat ook om de kist heen staan. Ze ziet Lana liggen, met een glimlach die eigenlijk helemaal niet bij de gebeurtenis past. Eigenlijk weet ze niet zo goed wat ze moet zeggen. Denkt: Ze heeft nu eeuwige rust.. Ze beseft dat dit de laatste keer is dat ze Lana ziet. Eigenlijk is die keer veel te vroeg gekomen. De eerste keer dat ze Lana zag, verliep zoveel anders. Toen kenden ze elkaar nog niet. Ze draait haar hoofd naar Dizn, wat zou hij denken? Eigenlijk kende hij Lana helemaal niet. <img title="Image" alt="Image" src="http://img90.imageshack.us/img90/5127/elmaz1fn.jpg" border="0" /> Hij loopt wat rondjes door z'n iets te kleine kamer. Hoe krijgt hij Roxan ooit te pakken? Of zal hij Dizn pakken, nee, hij deed het niet. Allebei.. Hij kan toch moeilijk wachten tot ze langskomt? En dat meisje wat in z'n put was gevallen, wat moet hij daar weer mee? Denkt: Roxan.. Dizn.. Allebei.. Als ik nu iets met ze allebei doe.. Dat brengt hem op een idee. Alleen de manier waarop.. Hoe krijgt hij Dizn te pakken? Hij is immers bijna nooit alleen. Denkend gaat hij door met ijsberen. Er moet een manier zijn... <img title="Image" alt="Image" src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" border="0" /> Als milosh, Mitsh zijn hand van zijn schouder shut, loopt hij een paar passen achteruit en besluit dat hij hier niets te zoeken heeft. Hij draait zich om en loopt naar de brug. hij gaat daar staan en staart in gedachten verzonken in het water. Hij denkt aan alles wat hij de laatste paar dagen heeft gehoort en probeert hier voor zichzelf enig wijs uit te worden. Vooral het waarom vraagt hij zich af, waarom hij, wat waren zijn biologische ouders voor mensen, hoe kon het dat die vreemde man één uur voordat hij aan kwam, dat boek verkocht. Zocht hij er niet teveel achter en was het allemaal mischien gewoon toeval, Hij weet het niet meer, hij steek zijn hand al uit om zijn gitaar te pakken maar weet dat, dat niet zo gepast is. Hij zucht nog eens diep. <img title="Image" alt="Image" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" border="0" /> Ryan kijkt ongeïnteresseerd naar de kist, zonder dat te laten merken. Hij kijkt naar Sarah en ziet dan dat Olivier een arm om haar heenslaat, als hij dat ziet zucht hij even, hij vindt het niet leuk dat Olivier dat doet. Hij vraagt zich af hoelang dit alles nog gaat duren, iedereen staat naar de kist, of naar elkaar te staren, er gebeurt niets, als hij Mitsh weg ziet gaan, zou hij willen dat hij ook weg kon, hij had een hekel aan dit soort dingen. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border="0" /> *beseft dat men waarschijnlijk van hem verwacht dat hij een toespraak over Lana gaat houden* *schraapt even zijn keel, maar weet echter niet wat te zeggen, wat te doen* *staat daar maar een beetje, verscheidene gedachten door zijn hoofd schietend* *zou zo veel willen zeggen over Lana; hoe hij van haar hield, hoe geweldig ze was, maar weet gewoon niet hoe* *zucht diep, maar schraapt dan weer zijn keel en zegt:* "Lana was een geweldig mens. Ze was moedig, behulpzaam, stond altijd voor alles en iedereen klaar... ik hield van haar. En ik hoop dat ze mag rusten in vrede." *staart naar de grond, niet wetend wat hij verder kan zeggen* <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" border="0" /> Sarah wordt overmand door emoties als ze Milosh hoort spreken. Als ze merkt dat hij niet meer weet wat hij moet zeggen loopt ze naar hem toe, pakt zijn hand en knijpt er even in. 'Kom maar, jij hebt genoeg gezegd voor vandaag,' fluistert ze hem toe. Sarah schraapt haar keel en zoekt naar de juiste woorden. 'Zoals iedereen weet heeft Lana haar leven opgeofferd voor dat van iedereen hier in Sado. Dat bewijst een enorme hoeveelheid moed. Iets waar menig inwoner van Sado jaloers op kan zijn. Ook bewijst het de liefde die Lana voor haar vrienden en familie had. Vrienden die ze al haar hele leven kende en waar ze letterlijk alles voor over had. En een familie die pas sinds kort in haar leven is gekomen, iets wat ze een groot deel van haar leven heeft moeten missen.' Sarah neemt even een pauze en kijkt naar iedereen die bij de begrafenis aanwezig is. Dan hervat ze haar toespraak weer. 'Ik hoop dat iedereen Lana herinnert als een moedig, liefdevol persoon. Ze bevond zich midden in haar leven en had nog een hele toekomst in het verschiet liggen...' Maar dan merkt Sarah dat woorden te kort schieten. Ze heeft het boven haar verwachtingen droog kunnen houden tijdens de toespraak, maar nu vloeien de tranen rijkelijk. Nog één keer wil ze Lana de laatste eer bewijzen. 'Accio bloemen,' mompelt ze zachtjes. Als de mooiste bloemen uit haar bloementuin door de lucht aan zijn komen vliegen vangt Sarah ze op. Ze loopt naar de kist toe en stopt de bloemen in Lana's handen en vouwt ze weer dicht. Ze loopt weer naar Milosh toe en gaat naast hem staan. 'Dag lieve Lana.' <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border="0" /> Hij luistert ontroerd naar de woorden van Milosh en Sarah. Als Sarah bloemen uit haar tuin naar hier tovert rolt een traan over zijn wang. Hij weet ondertussen wat voor waarde bloemen hebben voor Sarah, en dat ze ze niet zomaar afgeeft. Als Sarah terug gaat staan, beseft hij dat het nu zijn beurt is. Dat hij ook iets moet zeggen. Aarzelend loopt hij naar voor. "Ik sluit me volledig aan bij de woorden van mijn dochter en die van Milosh," zegt hij en hij glimlacht even naar haar. "In de korte tijd dat ik Lana als volwassene mee heb gemaakt heeft ze diepe indruk op me gemaakt. Nog steeds twijfel ik of ik er wel goed aan heb gedaan om haar weg te geven, maar het was een moeilijke situatie." Hij pauzeert even, opnieuw moet hij terugdenken aan deze moeilijke beslissing. Het heeft hem altijd dwars gezeten. "Na een lange tijd van denken hakte ik de moeilijke knoop door en besloot dat ik beter al mijn aandacht op één kind te richten. Anders zouden twee kinderen aandacht te kort te komen. Ik was dan ook trots toen ik zag dat Lana goed terecht is gekomen," zegt hij met een brede glimlach en terwijl de tranen nog steeds over zijn gezicht rollen. "Lana was ook heel erg dapper en we moeten vooral niet vergeten waarvoor ze is gestorven," zegt hij ineens met een veel krachtigere stem. "Ze is gestorven zodat wij de Koning der Volbloeden kunnen verslaan en de rust weer terug kan keren in het dorp! We hebben nog twee dagen te gaan en in die tijd MOETEN we het amulet vinden, anders is zij voor niets gestorven." Hij kijkt de aanwezigen één voor één aan, maar ontwijkt de blik van Milosh. De discussie hierover hebben ze al gehad. "Daarom heb ik besloten dat ik jullie nog iets moet vertellen.." zegt hij, maar stopt dan plots. Hij kijkt even over de hoofden van de dorpbewoners heen en slikt dan. "Uhm..ik...ik vertel het later wel..niet belangrijk..ik voel me niet zo lekker..ga even naar het Sado Hospitaal," zegt hij plots stotterend en duidelijk in de war. Dan verdwijnseld hij met een ploppend geluid, de aanwezigen verbaasd achterlatend. <img title="Image" alt="Image" src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border="0" /> *Staat nog steeds op haar goede schuilplaats achter de struiken verborgen* *Hoort de weeklagen van Milosh en Sarah aan* [denkt]Jajaja... Kappen, maar weer... Ze hoort jullie odes toch niet meer. Hadden jullie maar eerder duidelijk moeten maken hoe en wat je van het arme schepsel dacht...[/denkt] *Rolt met haar ogen maar kijkt dan weer, plots geïnteresseerd, wanneer Mike z'n ode aanvat* *Trekt een tak een stukje opzij, zodat ze zichtbaar zou zijn* *Hoort dat Mike nog iets kwijt moet en grijnst; daarop had ze gewacht* *Ziet dat Mike haar opgemerkt heeft en grijpt haar kans; ze heft haar hand op, en gaat met haar vinger langs haar keel* *Ziet Mikes verwarde blik, wat het teken is dat hij de boodschap begrepen heeft, en laat de tak los* *Hoort wat hij zegt en Verdwijnselt na hem; ze heeft het hier wel weer gezien* *Verschijnselt dan in het huis van Sarah zonder geluid en ziet dat Mike verwoed z'n spullen aan het pakken is* *Sluipt geruisloos naar hem toe, tot ze vlak achter hem staat en over z'n schouder kan zien hoe hij een mantel aan z'n koffer in propt* *Zegt dan plots, zonder waarschuw

Helena · Bericht door **Helena** » vr jul 07, 2006 11:30 am

ing:* "Wel WEL! Dit is een mooi hospitaal, moet ik zeggen..." *Kijkt even rond in Sarah's huis met een blik of ze alles aan het keuren is* "Chique, jong... En zo functioneel..." <img title="Image" alt="Image" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" border="0" /> Gaia luistert naar de woorden van Milosh, Sarah en tenslotte ook Mike. Al die herinneringen van vroeger, die ze altijd wegdrukte tussen haar andere zorgen en hersenspinsels. Mama's begravenis en toen ze Aïsha en haar voor altijd verliet. Een beetje twijfelend kijkt ze naar de kist, neemt dan Aïsha's hand vast en zet een stapje naar voren. "We- we zijn nog niet lang woonachtig in Sado en hebben Lana nooit zo goed gekend als anderen. Maar al van de eerste dag dat we hier zijn gearriveerd, leerden we je kennen als een dapper persoon, die zielsveel om haar vrienden gaf." Gaia slikt even en vervolgt dan: "Die zich zelfs opofferde voor haar geliefden. Lana, je zal altijd een belangrijke plek in ons hart hebben en je bent een persoon die we nooit zullen en kunnen vergeten, wat er ook allemaal in dit dorp nog mag gebeuren." Gaia bukt zich en legt de roos bij de andere kransen en bloemen. "Ik hoop dat je nu rust zal hebben, en dat deze gebeurtenis anderen laat zien dat de vrede moet terugkeren." Gaia gaat voorzichitg terug op haar plaats staan en kijkt naar de grond, haar blik afwendend van de kist.