Hoofdstuk 36 - Weg van die verschrikkelijke plek (verbeterd)

Bericht door **Syll** » wo jul 05, 2006 3:22 pm

<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border=0> Samen met Milosh en Sarah loopt hij de kamer uit, een kamer waar hij nooit meer terug wil komen. Ze lopen de gang uit, en komen uiteindelijk weer in de grote ruimte met de trap. Hij kijkt er walgend naar. Hij kijkt nog eens naar de tekst langs de trap. Had hij die maar wat serieuzer genomen. "Waar gaan we haar eigenlijk heen brengen?" vraagt hij voorzichtig.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" border=0> Mara kijkt Olivier woedend aan en draait zich om. 'Veel plezier, Linda. Het wordt vast gezellig,' zegt ze sarcastisch. Ze glimlacht even naar Linda om te laten weten dat ze niet boos is en loopt dan aarzelend naar Roxan, omdat ze de rest niet goed kent. 'Hee Roxan.. Gaat het? Wat ga jij nu doen?' vraagt ze aarzelend. Ze kijkt Roxan bezorgd aan en kijkt nog even over haar schouder naar Linda. Dan draait ze haar hoofd terug naar Roxan. 'Moet ik misschien ergens mee helpen ofzo?'<IMG title=Image alt=Image src="http://img13.imageshack.us/img13/312/olivier20cc.jpg" border=0> Hij bekijkt Mitch even keurend van onder tot boven en knikt dan. "Ja, ga ook maar mee dan." Hij volgt Sarah, Milosh en Mike op 'veilige' afstand, hij wil hen niet storen. Olivier kijkt nog even om of Ryan, Mitch en Linda volgen en loopt dan richting ingang. Eindelijk terug naar buiten, weg uit deze verschrikkelijke fabriek..
<IMG title=Image alt=Image src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" border=0> *Hoort wat Olivier tegen Mara zegt maar zegt er maar niets van* *Ziet Mara weglopen en glimlacht even snel terug* *Ziet ook dat Sarah hen een beetje in de gaten houdt maar trekt zich er niets van aan* *Loopt met Olivier mee* *Is blij dat ze hier eindelijk weg kan, al dat gedoe ook in die stomme fabriek*
<IMG title=Image alt=Image src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" border=0> Ryan kijkt even naar Sarah en er lijkt een treurige blik in zijn ogen te verschijnen, maar die is even snel weer weg, als dat die gekomen is. Hij denkt* Ze zal het even moeilijk hebben, maar ze heeft haar vader bij zich, dat is voor haar het beste op dit moment. Dan heeft ze in ieder geval nog iemand van haar familie bij zich Hij kijkt dan naar Olivier als hij twee mensen uit nodigt, gaat hij naast hem lopen en zegt sist," Waarom moest je hen, nou weer uitnodigen." <IMG title=Image alt=Image src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" border=0> Mitch ziet de keurende blik van Olivier en besluit, om die te negeren, als hij meer wil horen. Hij loopt achter hen aan en is blij dat hij naar buiten kan. Hij kijk dan naar voren en ziet de treurigestoet lopen en denkt* waarom moet het altijd zo moeilijk gaan. Hij zucht even diep
<IMG title=Image alt=Image src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" border=0> De groene lichtstraal. Het levenloze lichaam van Lana. Zij die niets kan doen. Terwijl ze nog half gebogen staat over Lana, merkt ze dat de kamer leegloopt. Ze gaat terug rechtstaan en voelt de arm van Dizn om haar schouder. Ergens is het fijn, het gevoel iemand te hebben die om je geeft en hetzelfde als je is, maar nu doet het haar niet veel. Tranen lopen over haar wangen en spatten op de grond uiteen, eerst met een rare, rode tint. 'Dankje..,' mompelt ze naar Dizn. Ze kijkt de kamer nog een keer rond. Het liefst zou ze hem nu meteen uitrennen, haar spullen pakken en voor eeuwig uit Sado gaan, maar zo werkt het niet. Ze laat haar ogen langs de muren gaan, waarvan sommigen met bloed bespat zijn. Voor een vreemdeling zou het er verschrikkelijk moeten uitzien. Terwijl ze de kamer begint uit te lopen - niet op de rest lettend, spelen er gedachten op. Denkt: Waarom gaat iedereen om mij heen dood? 4 op een dag - avond. Uur. Met een laatste blik op de kamer loopt ze eruit en loopt ze de fabriek uit. De verschrikkelijke fabriek, waar ze nooit meer in wil komen. Ze ziet Mara naast zich. 'Of het gaat.. Nee. Het gaat niet,' zegt ze, terwijl ze zich nog net kan bedwingen om Mara geen "zie-je-dat-nu-niet" blik toe te werpen. 'Je.. helpen.. nee - dankje,' zegt ze. Waar zal ze hulp mee nodig hebben? Een stukje voor de fabriek blijft ze staan. Haar benen schijnen loodzwaar aan te voelen. Ze heeft tijden niet geslapen. En dat zal er nu ook niet van komen. Tegen de eerste de beste boom die ze tegenkomt, gaat ze zitten. Naar huis gaan, wat heeft het voor zin.. met al die herinneringen.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" border=0> Dizn stapt versuft achteruit als hij de mensen overal naartoe ziet lopen. Hij weet even niet naar waar hij moet gaan. Hij hoort dat ze naar Oliviers huis gaan en dan ziet hij Roxan ook de fabriek uitlopen. Hij wil haar achterna gaan, maar kan het even niet. Hij loopt de fabriek uit. Maar blijft even tegen de muur leunen, terwijl hij verscheidene mensen ziet wegrennen. Hij probeert de gedachten van zich af te zetten, wat heel moeilijk gaat. Hij wil naar huis toe lopen, maar dat houdt niet veel in. Daardoor zou hij alleen nog maar meer gaan piekeren en dat wou hij niet. Hij loopt van de muur weg en ziet ergens verder een vaag iemand zitten. Roxan. Hij weet niet of hij er moet naartoe gaan. Hij blijft op afstand kijken.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border=0> *loopt samen met Mike, Sarah, en het lichaam van Lana de kamer uit, een gang op, en daarna de trap af* *hoort dan Mike's vraag* *voelt zich lichtelijk ongemakkelijk, maar zegt uiteindelijk:* "Nou ja - laten we haar... maar voorlopig in mijn huis - 'neerleggen'." *loopt ondertussen voorzichtig verder, en ziet dat ze nu ondertussen in de ruimte zijn waar ze de inferi tegen zijn gekomen* <IMG title=Image alt=Image src="http://img150.imageshack.us/img150/245/mysterieuzeman7jr.jpg" border=0> De oude man ziet alles gebeuren, en ziet in dat hij alsnog te laat is gekomen. Hij zucht diep, vooral als hij het verdriet van onder andere Milosh en Mike ziet. Dan draait hij zich om, en verdwijnt weer uit de fabriek.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img13.imageshack.us/img13/312/olivier20cc.jpg" border=0> Hij kijkt Ryan aan die weer begint te zeuren. Daar heeft hij dus geen zin meer in. "Ik heb gewoon geen zin meer in dat gezeur, en ik wil weg uit dit hok!" snauwt hij tegen Ryan. "Laten we nou maar naar mijn huis gaan." <IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border=0> Hij kijkt Sarah even aan als Milosh zegt dat Lana wel bij hem thuis kan worden opgebaard. Hij ziet aan haar gezicht dat haar dat ook het beste lijkt. "Oke, laten we dat maar doen." Hij klimt terug door het gat in de vloer naar boven en samen manouvreren ze zich er doorheen. Dan zijn ze terug buiten. Terug in het vervloekte dorp.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border=0> *staat niet veel later buiten* *kijkt om zich heen, en wil het liefste wegrennen naar zo ver mogelijk hier vandaan* *beseft dat dat niet kan, of in ieder geval, nog niet, totdat Lana is begraven* *loopt langzaam verder, in de richting van zijn huis* *ziet bomen, huizen, en heel soms mensen voorbij komen, maar let er niet op* <IMG title=Image alt=Image src="http://img150.imageshack.us/img150/245/mysterieuzeman7jr.jpg" border=0> De mysterieuze man loopt langzaam door de straten, het groepje dat het lijk van Lana naar Milosh's huis brengt ontwijkend. Uiteindelijk staat hij voor het huis van Olivier. De oude man kijkt enige tijd peinzend naar het huis, maar trekt dan zijn wand. Het huis begint langzaam af te brokkelen, in een te storten, tot er alleen een berg puin over is. Langzaam schetst hij met zijn wand letters in de lucht, tekst, die verschijnt op een stukje parchment. De man legt het stukje parchment neer, zo dat het duidelijk zichtbaar is, draait zich dan om, en loopt langzaam de straat uit.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker3.jpg" border=0> Gaia zit op een van de metalen en beroestte tafels die achteloos voor de fabriek staan, klaar om te vergaan. Met het idee dat al het schroot dat voor de fabriek ligt nooit zal worden opgeruimd, kijkt ze in het rond, op zoek naar haar zus. Als ze Aïsha in de verte ziet aankomen, glimlacht ze een beetje pijnlijk, bij de aanblik dat haar ze ook gehuild heeft. "Wat zei hij?", vraagt ze met een schraperige stem en met haar rechterhand tegen d'r voorhoofd geklemd. Ze moet nog altijd een beetje wennen aan het zonlicht buiten, aangezien de duisternis in het fabriek ook niet alles was. Gaia schuift van de tafel af en veeg wat stof van haar gewaad, ze neemt Aïsha's onderarm beet en kijkt even naar de lucht. Het was te mooi weer, naar haar mening. Het was een schril contrast tegenover Lana's dood. "Iedereen heeft wel een vader die hun bijstaat in situaties zoals deze, alleen wij niet... Waar hebben we dit aan verdiend." Gaia voelt een brandend gevoel in haar keel, tast naar een zakdoek in een van haar jaszakken en hoest met de zakdoek tegen haar mond geklemd. Haar gezondheid ging er de laatste tijd er op achter uit, als kind was ze vaak ziek en boodt vaak weinig weerstand. Als ze Dizn een eindje verderop ziet staan, weet ze niet goed wat zeggen, zij houden waarschijnlijk ook behoefte om even alleen te zijn en ales op een rijte te zetten.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" border=0> Aisha kijkt naar Gaia, maar ze krijgt niets over haar lippen. Aisha kijkt naar de zon, die vrolijk schijnt, en naar de andere mensen die verslagen de fabriek uitlopen. Ze kijkt weer naar Gaia. Aisha zucht diep en geeft een harde schop tegen een kei die er ligt en ziet de kei wegrollen. Ze zucht nog een keer. "Hij komt pas naar ons toe als hij de waarheid gaat vertellen." Zegt ze kort en Aisha begint de weg af te lopen, richting het dorp, richting hun huis. Ze probeert de lachende zonnestralen te negeren, maar het lukt niet. Aisha denkt aan de herrinering van haar moeders dood, de herrinering van de groene lichtflits en de herrinering van de man die haar een aai over haar hoofdje gaf. Ze heeft het idee dat ze hem kent...
<IMG title=Image alt=Image src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" border=0> Roxan reageert nogal kortaf en loopt weg. Mara ziet Dizn nog tegen de muur geleund staan en besluit ook maar weg te gaan. Wat heb ik hier verder nog te zoeken... Ze loopt de fabriek uit. Het is ook wel erg ook. Zijn we eindelijk uit die afschuwelijk fabriek, heb ik niets te doen... Besluitloos loopt ze Sado in en ziet de anderen ook weglopen. Ze loopt door en merkt dan dat ze zonder erbij na te denken naar huis is gegaan. Ze gaat naar binnen en gaat zitten. Ik hoop dat Linda snel klaar is met dat stomme gesprek en hierheen komt.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border=0> Ze komen steeds verder de 'bewoonde wereld' in en Mike merkt dat hij last krijgt van zijn benen. "Sarah, zou jij misschien even.." zegt hij beschaamd. "Mijn benen..ze zijn nog niet echt wat ze geweest zijn." Hij kijkt even om zich heen en merkt nu pas hoe gehavend en oud Sado er eigenlijk wel niet uitziet. Allemaal de gevolgen van dat stomme conflict? Het liefst zou hij nu ook doodgaan, om bij Lana te zijn. Om haar alles te vertellen en nergens meer om te hoeven geven. Maar hij kan Sarah en Milosh ook niet alleen achterlaten, ze hebben zijn steun ook hard nodig.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" border=0> Sarah kijkt haar vader bezorgd aan. Hij ziet er wel erg vermoeid uit. 'Ja natuurlijk. Wil je.. weet je zeker dat je niet even wilt rusten?' Ze neemt Lana van hem over en loopt extra langzaam verder, benieuwd naar Milosh' huis en naar wat de toekomst iedereen nog te brengen heeft.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border=0> "Neenee, het gaat wel," zegt hij omdat hij niet wil toegeven dat hij nauwelijks meer op zijn benen kan staan. "Ik kom wel achter jullie aan," laat hij er op volgen en hij blijft even staan met zijn handen in zijn zij. Hij is uitgeput van dat kleine stukje lopen. Gelukkig zijn ze bijna bij Milosh's huis. <IMG title=Image alt=Image src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" border=0> *Hoort hoe Olivier uitvalt tegen Ryan* *Vindt het niet erg, het irriteerde haar ook nogal* *Loopt met de rest naar Olivier's huis* *Ziet alleen een hoop puin* 'Eh.. Olivier, is dit jouw huis? Ziet er eh.. knus uit.' 
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border=0> *kijkt even bezorgd naar Mike, ondanks het feit dat hij hem niet uit kan staan* *haalt even zijn schouders op, en loopt verder* *ziet dan zijn huis, en staat niet veel later voor de deur* *wil met zijn wand de deur opendoen, als hij beseft dat hij zijn wand niet meer heeft, alweer* *schuifelt naar voren en opent dan de deur* *kijkt de lange, lege gang door, en voelt zich niet meer alsof hij hier thuis is*
<IMG title=Image alt=Image src="http://img13.imageshack.us/img13/312/olivier20cc.jpg" border=0> Hij loopt met flinke passen naar zijn huis, totdat hij de hoek van de straat om loopt. Plots blijft hij stilstaan en zijn mond valt open. "MIJN HUIS? WAT IS ER MET MIJN HUIS GEBEURD?" schreeuwt hij. Hij rent op zijn huis af en kijkt naar wat er vanover is gebleven. Niets. "WELKE SMERIGE BLOEDBESMEURDE HEEFT DAT GEDAAN? IK HEB LANA TOCH NIET VERMOORD!" zegt hij kwaad en hij springt bijna uit zijn vel. "De laatste herinneringen aan mijn ouders, hoe durven ze! Verdomme." Hij valt neer op zijn knieën. Hij had zich op deze plek toch altijd een beetje verbonden gevoeld aan zijn ouders. Het was net alsof ze een beetje bij hem waren. En nu was alles weg.. Dan valt zijn oog ineens op een stukje perkament wat in de puinhoop ligt die over is van zijn huis. Hij raapt het op en leest het met steeds groter wordende verbazing. De Koning der Halfbloeden slaat terug 
<IMG title=Image alt=Image src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" border=0> Ryan loopt een beetje mokkend achter de rest aan en denkt* wie denk hij wel niet dat hij is, om mij zo af te bekken. Als ze bij het huis van Olivier komen kijkt, hij eerst verbaast en dan komt er een lichte glimlach op zijn gezicht. Hij trekt zijn gezicht weer in een plooi, leest het briefje en zegt gemaakt vriendelijk, "hmmm zeker een grap van de een of ander, die vent is ja dood, teminste nog wel, of heb je nog een andere familielid ? Waar ik niets van weet, Hij kijkt hem even schattend aan Nou zullen we dan maar naar mijn huis gaan, hier kunnen we toch niet zo veel doen." Ryan maakt aanstalten om naar zijn huis te gaan.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img13.imageshack.us/img13/312/olivier20cc.jpg" border=0> Hij kijkt Ryan kwaad aan, het maakt hem blijkbaar niet uit dat Olivier's huis in puin ligt. "Ga toch terug naar school! Er staat Koning der HALFbloeden Ryan, niet VOLbloeden!" zegt hij bijna schreeuwend. "Laten we maar naar jou gaan dan, ja," zegt hij geïrriteerd. <IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border=0> Hij komt even na Sarah en Milosh bij Milosh's huis aangesjokt en loopt naarbinnen. Hij ziet dat ze Lana ondertussen hebben neergelegd. Haar gezicht is nog steeds afschuwelijk vernield door de Sectumsempra's, maar toch heeft ze iets moois. "Wat..wat is er nu gebeurd?" vraagt hij zacht. Het is een vraag die hij zich al de hele tijd afvraagt, maar hij durfde hem niet te stellen.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border=0> *Wandelt de trappen af en loopt een kamer binnen* *Ziet dat Will aan een tafel staat met z'n rug naar de deur toegekeerd en ergens op aan het kauwen is* [denkt]Altijd die verrekte kaas ook...[/denkt] *Wandelt zachtjes naar Will toe tot ze vlak achter hem staat* *Legt haar handen over z'n ogen en fluistert dan in Wills oor:* "Rara, wie is het?"
<IMG title=Image alt=Image src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" border=0> Hij is een boterham met kaas aan het eten, omdat hij niet zonder kan, als DP plots in zijn oor fluistert. Geïrriteerd duwt hij haar weg. "Rot op Grace, je weet dat ik kwaad ben." Hij loopt van haar weg en ploft in een oude zetel in de hoek van de kamer. Hij probeert Grace te negeren en neemt nog een hap van zijn boterham.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" border=0> Ryan kijkt Olivier met opgetrokken wenkbrouwen aan en zegt kwaad "als die dikke vingers van jou, niet over de eerste letters hadden gezeten, had ik beter kunnen lezen wat er stond." Hij loopt voorbij de het puin, wat eens het huis van Olivier was en loopt naar de deur van zijn huis , hij doet dan de deur open. Hij kijkt dan even om en zegt dan spotend tegen Linda en Mitch, " welkom in mijn nederige stulpje." Hij stapt over de drempel, zijn huis binnen, niet omkijkend of ze hem wel volgen.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border=0> *Merkt dat ze weggeduwd wordt en had om eerlijk te zijn niet anders verwacht* *Rolt met haar ogen en zegt dan concluderend op Wills antwoord:* "Dus je weet toch nog wie ik ben..." *Ziet dat hij in de oude zetel neerploft en haar probeert te negeren* *Doet terug de kap van haar mantel af en wandelt naar Will toe* *Doet alsof haar neus bloedt* "Ik weet niet waar je het over hebt, Will..." *Kijkt hem indringend aan*
<IMG title=Image alt=Image src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" border=0> Ze ziet Dizn ook naar buiten komen, maar gaat er nog niet naar toe. Zelf staat ze op van tegen haar boom en begint te lopen. Naar waar weet ze nog niet. Veel mensen ziet ze niet lopen, af en toe een. Iedereen die in de fabriek was, lijkt wel verdwenen. 'Laat ik een eindje gaan lopen,' zegt ze zacht en begint ze verder te lopen tot de fabriek uit zicht is verdwenen. Zonder dat ze het weet, merkt ze dat ze richting de Zilverbeek is loopt. Het is lang geleden dat ze daar is geweest. Hier lopen nog minder mensen, al ziet ze in de verte iemand aankomen.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" border=0> Dizn ziet Roxan opstaan en dan wegrennen. Hij wil haar even achterna gaan, maar blijft toch tegen de muur leunen. Hij worstelt nog steeds met verschillende gedachten. Uiteindelijk zet hij zich toch van de muur af en gaat hij Roxan achterna. Hij wil niet dat ze domme dingen doet. Dizn rent en merkt op dat de fabriek al een hele weg achter zich ligt. Dan ziet hij Roxan. Ze zijn bij de Zilverbeek. Dizn blijft achter de boom staan, hij wil niet dat Roxan 'm ziet. Hij ziet in de verte iemand aankomen..
<IMG title=Image alt=Image src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" border=0> Hij zucht als Grace naar hem toekomt en weer begint te praten. "Je weet best waar ik het over heb," zegt hij kortaf. Hij staat weer op uit de zetel en loopt terug naar de andere kant van de kamer. Hij kijkt door het raam en ziet de huizen van Sado liggen. Hopelijk willen Aisha en Gaia straks nog naar hem luisteren. 
<IMG title=Image alt=Image src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border=0> *Hoort hoe kortaf Will tegen haar reageert* *Ziet hem opstaan en naar de andere kant van de kamer lopen, maar blijft staan waar ze staat* *Zegt dan:* "Sorry, Will, maar ik heb er geen idee van... Je hebt toch gedaan wat je moest doen?"
<IMG title=Image alt=Image src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" border=0> Als Grace nog steeds onschuldig doet springt hij plots uit zijn vel. "Wat ik MOEST doen ja, niet wat ik WILDE doen!" schreeuwt hij. "Verdomme, ik ga hier weg!" En met die woorden loopt hij richting de deur, half van plan om te vertrekken.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border=0> *loopt naar Lana's lijk te kijken, als hij Mike ziet binnenkomen* *wilt iets zeggen, een begroeting, maar kan op het moment niets uit zijn keel krijgen* *hoort Mike, maar heeft niet echt de puf om te antwoorden* *zegt uiteindelijk, na een nogal ongemakkelijke stilte:* "We gingen de fabriek in, in de overtuiging dat we daar nog een amulet zouden vinden. Nou ja, uiteindelijk kwamen Will en-" *zwijgt even, maar zegt dan:* "-zijn metgezel, en ze zeiden dat we iemand moesten opofferen... dat werd Lana..." *kijkt naar de grond, en ziet hoe een traan langzaam op het tapijt drupt* <IMG title=Image alt=Image src="http://img150.imageshack.us/img150/245/mysterieuzeman7jr.jpg" border=0> Hij loopt wat rond te lopen, na te denken over hetgeen wat hij gedaan heeft. Het was nooit zijn bedoeling geweest geweld te gebruiken... "Maar het is hard tegen hard," mompelt hij. De oude man kijkt weer op, en ziet dan iemand lopen uit de tegenovergestelde richting van waar hij komt. De mysterieuze man fronst zijn wenkbrauwen, wil zich omdraaien en wegrennen, maar beseft dan dat hij daarmee alleen maar meer argwaan zal wekken. Hij denkt dat hij zich het beste voor kan doen als een oude man, die een halfblood is. Langzaam loopt de man verder.<IMG title=Image alt=Image src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border=0> *Haalt een kritische wenkbrauw op terwijl ze Will met haar blik volgt die naar de deur wandelt* *Doet geen moeite om hem tegen te houden* *Gaat zitten op de plek waar Will net zat* *Zegt alleen maar, toonloos:* "Je weet wat er dan gebeurt, schat..."
<IMG title=Image alt=Image src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" border=0> Hij legt zijn hand op de deurklink als hij Grace treiterende woorden hoort. Hij zucht opnieuw. Langzaam draait hij zich om en blijft staan. "Beleef je hier nou echt lol aan?" vraagt hij, terwijl hij het antwoord al weet. <IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border=0> Als hij hoort dat Lana zich heeft opgeofferd krijgt hij kippenvel, ze heeft zijn moed georven of geërfd! (oke, not, dat was een grapje (a)) Hij kijkt Milosh aan als hij zegt dat Lana zich heeft opgeofferd. Hij zou hem willen uitschelden en zeggen dat hij haar niet had mogen laten gaan. Maar hij heeft er de puf niet voor, en hij weet dat Lana koppig is. Dat heeft ze van haar moeder. "Dat..dat is dapper van haar. Dat ze haar leven wil geven om ons allemaal te redden. Nu moeten we alleen het derde amulet nog zien te vinden," zegt hij en hij fronst zijn wenkbrauwen.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" border=0> Terwijl de man in de verte dichterbij komt, blijft ze stil staan. Ze loopt dichter naar de Zilverbeek en kijkt in het water. Ze ziet de vrolijke zonnestralen en de heldere hemel. Op de voorgrond haar spiegelbeeld. Denkt: Eigenlijk is dit een prachtige dag.. Ze heeft niet in de gaten dat Dizn haar gevolgd heeft, ahoewel ze het niet erg zal vinden, omdat de plek nogal verlaten is. Als ze terugloopt naar het pad, kijkt ze halverwege achterom. 
Denkt: Daar was ik nog met Lana.. de vorige keer. De laatste keer. Nu ben ik hier alleen - als ik degene in de verte niet meereken dan toch..
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border=0> *kijkt Mike lichtelijk verbaasd aan, maar ook geirriteerd* *denkt: "Alsof de amuletten me wat nog kunnen schelen... we vinden het derde toch niet... misschien is dat wel beter... dan ga ik dood..."* *glimlacht even dunnetjes, maar zegt dan:* "Maar eerst - eerst moeten we Lana het afscheid geven dat ze verdient... ik wil dat we haar begraven." *voelt, na deze woorden, hoe alles min of meer definitief wordt* *slikt even, zich nu pas echt miserabel voelend* *voelt de aandrang om weg te rennen, ergens heen, maakt niet uit waar heen, maar voelt dat dat niet kan... nog niet* <IMG title=Image alt=Image src="http://img150.imageshack.us/img150/245/mysterieuzeman7jr.jpg" border=0> Hij ziet dat Roxan blijft staan, en geen aandacht aan hem schenkt. De man vraagt zich af of het wel met haar gaat - misschien kende ze degene die dood is gegaan goed... Aarzelend loopt de man naar haar toe, blijft dan naast haar staan. Hij wil zich omdraaien, maar doet dat niet. Nog niet. Uiteindelijk zegt hij zacht: "Gaat het wel?"
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border=0> Hij kijkt Milosh opnieuw even aan. Het lijkt hem ook het beste. "Had ze nog een speciaal plekje waar ze vaak kwam?" vraagt hij aan Sarah. "Misschien dat we haar daar..uh..kunnen begraven." "En willen jullie dan dat er mensen bij zijn, of doe je het liever alleen?"
<IMG title=Image alt=Image src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border=0> "Lol? Welke lol?" *Zet zich wat rechter en laat haar toverstok tussen haar vingers glijden* *Weigert Will aan te kijken, en staart geconcentreerd naar haar toverstok* *Zegt dan stil, terwijl er dreiging en waarschuwing in haar stem doorklinkt:* "Probeer je van mij nu een boeman te maken? Of je zondebok?"
<IMG title=Image alt=Image src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" border=0> "Je weet goed wat ik bedoel Grace," zegt hij kalm. Hij kijkt haar aan en ziet haar gemaakte verbaasheid. Waarom doet ze nu die moeite voor niets. "Je bent geen zondebok, je bent de duivel zelf!" zegt hij tegen haar. Hij loopt een stukje richting haar toe. "Verdwijn verdomme gewoon uit mijn leven!" Hij pakt zijn toverstok beet en staat op het punt haar aan te vallen. In een fractie van een seconde wil hij dat ook echt doen, maar dan beseft hij dat ze een veel te goede duelleerster is. Hij stopt zijn toverstok terug, rent op haar af en pakt haar bij de keel. "Ver-dwijn uit mijn leven!" zegt hij opnieuw. "En laat mijn familie met rust!"
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border=0> *denkt even na, hoewel hij het eigenlijk meteen weet* "Een bepaalde appelboom in de Appelboomgaard... langs de Zilverbeek." *zwijgt even, en moet denken aan wat er toen destijds gebeurt is* *hoort dan Mike's andere vraag, en haalt zijn schouders op* "Ik weet het niet..."
<IMG title=Image alt=Image src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" border=0> Ze draait zich met een ruk om als ze ineens "gaat het wel" tegen haar hoort. Ze kijkt recht in het gezicht van een oude man die daarnet nog een hele afstand van haar verwijderd was. Ze weet niet goed wat ze ervan moet denken, ze heeft hem nog nooit gezien. Denkt: Wie is dat?! Moet ik hem antwoorden.. alles uit gaan.. leggen? Hij is vreemd! 'Het.. euh.. gaat wel,' zegt ze uiteindelijk, terwijl ze de man aankijkt. '.. hoezo?'
<IMG title=Image alt=Image src="http://img150.imageshack.us/img150/245/mysterieuzeman7jr.jpg" border=0> Hij hoort haar antwoord, maar gelooft haar niet. Op haar vraag zegt hij: "Je ziet er niet echt goed uit... maar ja..." De man zwijgt even, zegt dan: "Nou ja, dan zal ik maar verder lopen naar het dorp..." Hij maakt aanstalten weg te lopen, maar draait zich dan weer om. "Wil je mee gaan?" De man kijkt haar vriendelijk aan, en wacht op antwoord.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border=0> "De appelboomgaard? Hmm, lijkt me een mooie plek," zegt hij. Als Milosh's zegt dat hij niet weet wie hij bij de begrafenis wil hebben raakt hij een beetje geïrriteerd. "We zullen toch beslissingen moeten nemen. Als je er mensen bij wil hebben moet er vanalles geregeld worden. Je wilt niet weten hoe het ging toen Lana's moeder werd begraven," zegt hij en hij denkt er weer even aan terug. 
<IMG title=Image alt=Image src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border=0> *Heeft geen zin om in te gaan op hetgeen wat Will zegt dat ze het maar al te goed weet* *Hoort wat hij nog zegt als hij dichterbij komt en kijkt dan op, met een opgetrokken wenkbrauw* *Merkt dan dat hij woedend wordt en z'n toverstok op haar gericht heeft, maar reageert er alleen maar op door waarschuwend te zeggen:* "Stop dat weg voor je nog meer domme dingen doet!" *Schrikt dan als ze opeens bij de keel gepakt wordt* *Grijpt Wills handen vast en trekt ze van zich af, waarna ze snel opstaat en Will van zich afduwt, die tegen de grond smakt* *Zegt dan, wat opgelucht dat ze sterker is dan een doorsnee vrouw, maar met dreiging in haar stem:* "Blijf met je smerige halfbloedpoten van m'n lijf!" *Kijkt naar Will die op de grond ligt* "Jij hebt Thorn van de toren afgegooid, niet ik!"
<IMG title=Image alt=Image src="http://img352.imageshack.us/img352/6489/roxan41mj.jpg" border=0> Misschien heeft die man wel gelijk, denkt ze. Maar ze heeft ook geen zin om het verhaal uit te gaan leggen. Ze ziet dat hij aanstalten maakt om weg te lopen, terwijl hij vraagt of ze meegaat. 'Ik, meegaan?' Denkt: Ga nooit met vreemden mee.. Straks is hij nog een fullblood. Ahoewel, dan had hij me vast nooit aangesproken? Nja, ik heb m'n wand bij.. Ze kijkt even naar de andere kant, waar het dorp eindigt. Als ze de andere kant op zou lopen, zou ze Sado uitgaan.. Eigenlijk moet ze precies dezelfde kant op als hem. 'Ik- Ja, ik loop wel een stukje mee,' zegt ze uiteindelijk, hopend dat het stuk waar hij naartoe loopt niet zo verlaten is als dit. 
<IMG title=Image alt=Image src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" border=0> Mitch loopt achter de anderen aan en ziet dat Ryan geirriteert is. Als hij het huis van Olivier ziet kan hij met moeite een glimlach onderdrukken en denkt* Dit zal hij vast verdient hebben. hij hoort waar Olivier en Ryan ruzie over maken en mompelt "het was toch een volbloed koning, wie is nu weer de halfbloed koning. Hoe langer ik hier ben, hoe minder ik er van snap." Zijn ogen beginnen dan te glinsteren en denkt* in iedergeval wordt dit een leuke uitdaging, eerst maar eens horen, wat die Olivier te zeggen heeft, over de amuletten, mischien is daar nog een aanwijzing uit te halen. Hij loopt dan achter Ryan aan, naar zijn huis en gaat naar binnen. dan ziet hij iets aan de muur hangen en kijkt er met ongeloof naar en mompelt "betekent dit ? nee dat kan niet, niet hij, in vredesnaam, dit is toch niet waar."
<IMG title=Image alt=Image src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" border=0> Dizn ziet dat de man uit te verte steeds dichterbij komt. Hij ziet Roxan in het water kijken. Hij glimlacht, want hij ziet een lichte lach op haar gezicht. Hij merkt op dat de man steeds dichterbij komt en voor hij het weet staat de man vlakbij Roxan. Ze praten blijkbaar. Dizn verstaat ze niet en even later ziet hij ze samen weg gaan. 'Wat is die man van plan' denkt hij. Hij vertrouwd 'm niet. Een oude man loopt toch niet zomaar even rond een meer en vraagt dan aan een wildvreemde om even mee te gaan? Zeker niet in Sado. Dizn blijft Roxan en de man stil achtervolgen. Hij wil niet dat er iets met haar gebeurd. Zeker nu niet.
 <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border="0" /> *hoort Mike aan, maar is er niet super met zijn gedachtes bij* *zegt uiteindelijk:* "Er zijn niet echt mensen die ik zou willen uitnodigen... ik denk dat jullie 2 daar beter over kunnen beslissen..." *kijkt naar Lana, zich ontzettend slecht voelend* *neemt dan, zonder dat hij het door heeft, haar hand vast* <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border="0" /> Als Milosh Lana bij de hand pakt wordt hij ineens kwaad. "Je geeft niet eens om haar! Waarom pak je haar hand vast? Als je om haar gaf was je allang opzoek naar die stomme amulet!" schreeuwt hij. Hij duwt Milosh bij Lana weg. "Schiet op, ga iets doen!" laat hij er op volgen. Dan kalmeert hij weer een beetje. De situatie is ook zo raar. <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border="0" /> *kijkt Mike woedend aan* "O, dus ik geef niet om haar? Wel ja, laten we meteen maar zeggen dat ik niet om haar geef..." *haalt nogal trillerig adem, maar kijkt Mike dan aan* "Nou, weet je, ik ben hier weg! Ik ben het spuugzat... altijd moet je je er mee bemoeien, altijd moet je op- en aanmerkingen tegen iedereen maken..." *voelt hoe hij langzaamaan zijn zelfbeheersing verliest, als dat al niet het geval was* "JE LIJKT MIJN VADER WEL! HIJ MOEST OOK ALTIJD IEDEREEN IN DE GROND STAMPEN!" *draait zich om, en loopt zo kalm als hij kan de kamer uit, de lange gang door, en de deur uit* *rent weg, zo hard hij kan, en hoort zijn voetstappen op de stenen van de straat roffelen* <img title="Image" alt="Image" src="http://img.photobucket.com/albums/v251/reflexie/cheesemaker.jpg" border="0" /> Aisha draait zich om en kijkt terug naar waar ze net vandaan kwam. Ze fronst een beetje, maar kijkt dan even terug naar Gaia. Ze denkt even vluchtig na. "Ik uh... Ik moet nog wat doen." Zeg

Helena · Bericht door **Helena** » vr jul 07, 2006 11:49 am

t ze een beetje nerveus en ze probeert oogcontact met haar zus te vermijden. Aisha friemelt zenuwachtig aan haar haren. "Zie je later." Zegt ze een beetje ontwijkend en Aisha loopt weg van Gaia, terug naar waar ze vandaan kwamen. <img title="Image" alt="Image" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" border="0" /> *Volgt de discussie tussen Olivier en Ryan* *Vraagt zich af waarom deze twee eigenlijk met elkaar omgaan, ze schijnen nou niet bepaald vrienden te zijn* *Denkt dat dit waarschijnlijk is wegens gebrek aan betere 'vrienden', omdat zij twee van de weinige volbloeden zijn in Sado* *Loopt met de rest mee naar het huis van Ryan* *Hoort het spottende toontje van Ryan maar negeert die* *Stapt het huis binnen* <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border="0" /> *blijft rennen, hoewel hij zo langzamerhand wat moeilijker begint te ademen* *is nu al het dorp uit, en ziet de Appelboomgaard liggen* *ziet dan Roxan en een oude man in de verte, maar let niet op hen* *rent de brug over, de Appelboomgaard in* *blijft na enkele minuten hijgend staan, en beseft dat hij weer is weggerend* *kijkt omhoog, en ziet dat dit de plek is waar hij en Lana al vaak samen zijn geweest* *merkt niet hoe zijn tranen langzaam op het gras druppen, en gaat tegen de appelboom zitten, starend naar het water van de zilverbeek, en zichzelf verliezend in herinneringen* Lana vertelt over haar zorgen, terwijl een traan over haar wang glijdt. Ze veegt hem weg, maar Milosh heeft het al gezien. Aarzelend, zich afvragend of hij het wel moet doen, slaat hij een arm om haar heen. Lana voelt zijn arm om haar heen, legt haar hoofd onbewust tegen zijn schouder. Milosh glimlacht even, en begint haar dan langzaam hoop in te zingen. Kijkend naar de appelboom, voelt Milosh hoe de herinneringen steeds meer rondwervelen. Nog meer tranen druppen op het gras, blijven even liggen, zinken dan langzaam in de grond. Milosh kijkt om zich heen, glimlacht dunnetjes door zijn tranen heen. O, hoe vaak heeft hij Lana niet hoop ingesproken, en zij hem...? Opdat ze er samen door heen zouden komen? Het magische moment wordt verbroken; een enorme hond springt uit de struiken, en gromt. Milosh en Lana springen overeind, kijken verontrust naar de hond. De hond springt grommend op hen af, en Milosh wordt door hem achteruit gesmeten. De hond staat op hem, wilt hem bijten, maar Milosh blaast hem achteruit. Moeizaam krabbelt hij overeind, vrijwel meteen daarna gevolgd door de hond. Milosh springt op de hond af, wordt verscheidene malen gebeten en gekrabd. Milosh rolt met hem over de grond, Lana probeert de hond te raken met een lamstraal. Milosh zoekt naar een wapen, omdat zijn wand in twee stukken is gebroken; zijn hand vindt een steen. Hij heft de steen op, drukt die tegen de keel van de hond; hij voelt het bloed over zich heen druipen, gevolgd door het zware lichaam van de hond dat nu geheel levenloos is. Nog meer tranen druppen op de grond. Iedere traan bevat een verhaal; een herinnering. Herinneringen en verhalen die zich nu voor Milosh's gezicht lijken te voltrekken... Lana ziet de wonden in Milosh's lichaam, veroorzaakt door de hond. Haastig loopt ze naar de Zilverbeek, en schept een kom met water. Daarna knielt ze bij hem neer. Ze dept doeken in het water, en begint langzaam maar zorgvuldig zijn wonden te verzorgen. "Ik herinner me je gezicht toen nog... je maakte me verwijten, zei dat ik het niet had moeten doen... maar ik was toen gelukkiger dan ik ooit was geweest." Iets dat een glimlach moet voorstellen trekt over het gezicht van Milosh, valt dan weg. "Hoewel er ook herinneringen zijn die vreselijk waren... en nog steeds zijn..." Langzaam loopt Milosh door het dorp. Mike en Lana zitten op een bankje, maar hij herkent ze niet. Lana hoort zijn voetstappen, kijkt op, en voelt gedachtes in zich opkomen. Nog langzamer loopt Milosh naar het huis van zijn vriend, komt daar aan, en belt aan. Hij houdt zijn wand achter zijn rug, als zijn vriend open doet. De vriend is verrast, maar glimlacht, totdat Milosh zijn wand te voorschijn haalt. Hij wil iets zeggen, maar ziet dan Milosh's kille glimlach, die niet tot zijn ogen reikt. Milosh schreeuwt een spell, en langzaam, als in slow-motion, valt zijn Mudbloodvriend neer. "Wat heb ik gedaan? Waarom heb ik me toen niet meer verzet tegen de curse?" Milosh kijkt naar de grond, als hij weer het bekende schuldgevoel voelt opborrelen. "En de nasleep was nog erger... toen ik mijzelf werd..." Een traan drupt weer neer, voegt zich bij de anderen. Lana loopt door het dorp, richting haar huis, als ze Milosh voor een huis ziet staan. Ze loopt naar hem toe, wilt hem begroeten, als ze het bloed op zijn handen ziet en het lijk. Ze stamelt iets, "Wat? Wat is er? Wat heb je?" maar dan wordt alles licht in haar hoofd en alles zwart voor haar ogen. Milosh ziet Lana's geschokte blik, voelt zich van binnen helemaal koud worden. Hij vangt haar op als ze valt, en voelt een vlaag van herkenning. Hij kijkt naar het lijk, en herkent hem ook. Hij beseft wat hij gedaan heeft, en de tranen lopen over zijn wangen. Milosh schreeuwt 1 woord, telkens weer: "NEE!" Lana komt bij, opent haar ogen. Ze ziet Milosh's gezicht, en probeert zo snel uit zijn armen te komen als ze kan. Milosh kijkt Lana triest aan, laat haar dan voorzichtig los. Daarna staat hij op en rent zo snel hij kan de Dorpsstraat uit. Milosh ziet het allemaal weer levendig voor zich. De pijn, zijn schuldgevoel, zijn angst. Hij weet nog dat hij naar de Appelboomgaard rende, zoals nu, en dat hij daar aan de rand van de Zilverbeek stond te treuren. Dat Lana toen bij hem kwam, besefte dat hij niet zichzelf was geweest. Dat ze hem wilde troosten, dat hij haar zijn geschiedenis vertelde; hoe hij was geweest, hoe zijn vader hem in de grond had getrapt, steeds weer, net zoals vele anderen nu. Hoe hij uiteindelijk wegging, en weer terugkwam dankzij de dreigbrief... Hij is net zijn huis weer binnengekomen, en Lana barst uit. Milosh kijkt haar aan, laat haar uitpraten. Uiteindelijk begint hij zelf te praten, hij probeert het uit te leggen. "Lana, ik was bang! Bang voor wat je zou overkomen, toen ik die brief kreeg! Ik was mijlen ver weg... Besef je wel hoe pijn het je kan doen als je beseft dat degenen waar je van - van - verdorie, Lana, ik houd van je!" Lana kijkt hem aan, omhelst hem dan, zegt: "Ik houd ook van jou, Milosh... enorm veel." Mike komt binnen, stoort hen, maar Roxan grijpt in. En uiteindelijk, Milosh's dromen gerealiseerd, delen hij en Lana een kus. Milosh staat moeizaam op, om de een of andere reden ouder geworden; de lijnen staan dieper in zijn gezicht geetst dan eerst. Langzaam loopt hij naar de Zilverbeek, knielt weer neer, en kijkt in het water. Hij ziet een gezicht, zijn eigen gezicht, met een trieste blik die in het water kijkt. Even ziet hij een ander gezicht - dat van Lana? - naast het zijne, met een glimlach. Dan is het weer verdwenen. De laatste traan drupt in het water, maakt een klein golfje, waarna het wateroppervlak weer glad wordt. <img title="Image" alt="Image" src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" border="0" /> Ryan loopt voor hun aan, het huis binnen en loopt naar de woonkamer. Hij kijkt hun aan en zegt, "Wat willen jullie te drinken ?" Hij denkt* heb ik dat nu net, echt gevraagt. hij haalt even zijn schouders op. Dan kijkt hij naar Olivier en zegt "Aan jou de eer, om het verhaal te vertellen," Er verschijnt een lichte glimlach op zijn gezicht en hij zakt moe op een stoel neer. <img title="Image" alt="Image" src="http://img370.imageshack.us/img370/3658/marabanner3mk.jpg" border="0" /> Mara loopt rusteloos door haar huis. Uiteindelijk gaat ze naar buiten. Ze begint gewoon te lopen. Ze komt bij de rand van Sado aan, en ziet de Zilverbeek al liggen. Ze loopt er naartoe en begint langzaam langs de rand te lopen. Ze gaat over de brug en loopt een stukje de boomgaard in, maar keert dan weer om. Hier ben ik nog niet vaak geweest... Het is hier mooi. Ze ziet dat Roxan en een oude man langslopen. Ze loopt de tegengestelde richting in. Het liefst zou ik zo ver mogelijk weglopen, ver weg van Sado en die stomme amuletten. Ze loopt door en kijkt naar het water. Na een tijdje ziet ze iets verderop golfjes. Ze kijkt naar de kant en ziet Milosh zitten. 'Milosh? Gaat het?' vraagt ze aarzelend. 'Ik wil ook wel doorlopen hoor, als je me weg wilt hebben.' Ze kijkt even naar hem en dan naar haar voeten. 'Zoals iedereen dat altijd wil.' <img title="Image" alt="Image" src="http://img391.imageshack.us/img391/8316/will9wy.jpg" border="0" /> "Ik heb Thorn van de toren afgegooid ja, maar dat was niet bepaald vrijwillig en dat weet je best!" zegt hij nog steeds met een luidere stem als normaal. Hij krabbelt weer overeind en neemt niet de moeite het stof van zijn kleren te vegen. "Nog even, en ik ben hier echt weg!" <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/4001/mike5ke.jpg" border="0" /> Als Milosh plots wegrent zucht hij. Waarom gaat nu alles fout vandaag? Hij kijkt even naar Sarah en kijkt haar hulpeloos aan. "Ik ben een slechte vader, he?" zegt hij plots. "Laat staan dat ik een schoonvader kan zijn." Even is het stil en Mike ziet door de raam hoe Milosh de straat uitrent. "Die jongen heeft het zo moeilijk, en ik zit hem nog een beetje uit te kafferen." <img title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" border="0" /> Als Ryan vraagt of ze wat drinken willen kijkt hij hem raar aan. "Nou, ik weet niet wat jou maag vindt, maar mijn maag vindt dat het tijd is voor eten. We hebben al 30 uur niet meer gegeten!" zegt hij een beetje geïrriteerd. "Een lekkere pizza ofzo zou er wel ingaan." Hij loopt naar de kamer en gaat zitten op een stoel. Hij kijkt even naar Mitch en Linda. Die kan hij nog heel wat bijbrengen in de kneepjes van het 'volbloed-vak'. "Nou, wat willen jullie weten?" vraagt hij niet bepaald enthousiast. <img title="Image" alt="Image" src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" border="0" /> *Is verbaasd als Ryan ineens vraagt of ze wat willen drinken* 'Ehm.. Nee dankje ik hoef niks.' *Gaat ook zitten* 'Nouja.. Zo'n beetje alles. Het enige dat ik weet is dat jullie op zoek gingen naar een amulet, maar ik weet niet waarom ofzo.' <img title="Image" alt="Image" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border="0" /> *kijkt nog steeds in het wateroppervlak, met een vreemde glimlach op zijn bleke gezicht, als hij Mara hoort* *kijkt op, even verward kijkend, alsof hij ergens anders zat* *hoort de rest van wat Mara zegt, en heeft onwillekeurig een beetje medelijden met haar* *zegt uiteindelijk:* "Ja, het gaat wel... eh - nou ja... kom er bij zitten, zou ik zeggen." *glimlacht even, maar niet geheel gemeend* <img title="Image" alt="Image" src="http://img350.imageshack.us/img350/431/olivier24bd.jpg" border="0" /> Olivier zucht. Als hij het hele verhaal moet houden is hij nog wel even bezig. Hij besluit het dus maar kort te houden. "Er zijn 3 amuletten, waarvan we er nu 2 gevonden hebben. Als we ze niet alledrie hebben binnen de nog 12 resterende dagen, komt mijn opa weer tot leven dankzij één of andere vloek die op het dorp rust. De bloedbesmeurden vinden mijn opa niet zo aardig, dus proberen te voorkomen dat hij herrijst." Hij gaat lui achterover in zijn stoel zitten. Eigenlijk is het te idioot voor woorden dat hij heeft geholpen met de amulet zoeken, beseft hij ineens. Zijn opa heeft hem toch niks misdaan? Oke, dat hij Sarah wilde vermoorden was een grote vergissing. Maar verder? Zo discussiëren Olivier's engeltje op zijn rechterschouder en het duiveltje op zijn linkerschouder nog even verder. Ondertussen wacht Olivier af of Linda of Mitch nog vragen heeft.  <img title="Image" alt="Image" src="http://img487.imageshack.us/img487/5549/duisterpersoon6ul.jpg" border="0" /> *Hoort hoe Will haar 'aanvalt'* *Herhaalt hem dan, met ongeloof in haar stem:* "Niet bepaald vrijwillig? Hoe wilde je het dan wel noemen? Ik had het ook zelf kunnen doen, hoor, ik geef niet om een moord meer of minder..." *Kijkt even triomfantelijk* *Hoort Will opnieuw dreigen dat hij weg wilt gaan en reageert geïrriteerd:* "Och, denk eens na! Waar zou je wel heen gaan? Eén stap hierbuiten en je bent eraan voor de moeite! Enfin, ja... 'Moeite'..." *Moet eventjes lachen*

abidammica · Bericht door **abidammica** » za jul 27, 2013 1:02 pm

hier op de bovenstaande website bevat een grote collectie van nieuws over установить гугл хром

abidammica · Bericht door **abidammica** » za jul 27, 2013 1:03 pm

op deze website vindt u een enorm scala aan artikelen te zien op smart гугл хром бесплатно

Het Conflict van Sado

Hoofdstuk 36 - Weg van die verschrikkelijke plek (verbeterd)

Hoofdstuk 36 - Weg van die verschrikkelijke plek (verbeterd)

google chrome яндекс

обновить google chrome