Hoofdstuk 32 - Nadenken en Praten (verbeterd)

Bericht door **Syll** » wo jul 05, 2006 3:02 pm

<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> *ziet Mitch weglopen* *is opgelucht, hoewel dat maar van korte duur is* *ziet Lana op hem aflopen, waarna ze hem met een veelbetekenende blik aankijkt* *wordt een beetje bleek* *staart, niet wetend wat te zeggen, naar de grond*
<IMG title=Image alt=Image src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" border=0> Dizn sluit zijn ogen, hij ziet het beeld weer. Het meisje, het bloed. Er rolt een traan over z'n wang, naar beneden en spat uiteen op de grond, die eerst rood word en dan weer normaal. Vreemd.. Ook als is het vreemd maakt hij zich er niet echt druk over, alles is hier raar. Hij ziet mensen nadenken. Denkend of ze zich willen opofferen. Voor een deel denkt Dizn daar aan en voor een deel aan z'n herrineringen. Hij zucht en laat opnieuw een traan vallen, weer kleurt de vloer rood en dan weer normaal. Hij begrijpt er niets meer van.. Zal wel een neveneffect van iets zijn ofzo.. Hij zucht en sluit z'n ogen, hij probeert zich van z'n gedachten af te zetten, al lukt dat heel moeilijk.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" border=0> *Ziet dat Milosh niet echt van plan is om van wal te steken ondanks haar blik* *Besluit dan toch maar iets te zeggen* "Euhm..." *Kijkt even naar haar handen* *Zegt dan, hoewel ze nog geen moeite moet doen om haar eventuele woede te verbergen met een zachte en kalme stem:* "Ik had graag met je gesproken nu, vooraleer het niet meer kan..."
<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> *hoort Lana praten* *voelt zich, ondanks alles wat er gebeurt is, zich door haar stem toch enigszins kalmeren* *kijkt op, hoewel hij nog steeds Lana's blik min of meer ontwijkt* *zegt, met een lichte trilling in zijn stem:* "Ja, dat zouden we maar moeten doen, ja..."
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" border=0> *Kijkt even om zich heen en beseft eigenlijk dat dit niet de correcte plaats is om te praten met al die anderen rondom hen, maar het moet maar* *Twijfelt een tijdje en weet niet tegoei hoe ze het moet vragen, maar zegt dan uiteindelijk, om mee te starten:* "Hoelang ben je al in het bezit van dat amulet?"
<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> *merkt dat het stil is, maar weet niets om de stilte mee op te vullen* *is haast opgelucht als Lana begint te praten* *zegt, wat aarzelend:* "Nog niet zo vreselijk l-" *zwijgt, omdat meer dan 2 weken voor Lana wel lang kan zijn* *zegt uiteindelijk:* "Misschien een dag na mijn... 'dood'... ik weet het niet precies meer..."
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" border=0> *Hoort wat Milosh antwoordt en kijkt op* *Beseft dat het al meer dan twee weken geleden is als hij over z'n dood vertelt* *Vult z'n antwoord dan toonloos aan* "Nuja... In ieder geval te lang, dus..." *Merkt dat ze al onrustig begint te worden nog voor ze een zinnig woord heeft gezegd en kruist haar armen over mekaar* "Waarom heb je ze niet direct gegeven? Je wist toch dat we ze nodig hebben?"
<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> *beseft dat dit nog wel eens op ruzie uit zou kunnen lopen* *weerhoudt zich er van om te zeggen dat dit erg op een kruisverhoor lijkt, aangezien dat de situatie er waarschijnlijk niet veel beter op zou maken* *wriemelt even wat met zijn vingers, omdat hij niet precies weet hoe hij het uit moet leggen* *zegt uiteindelijk:* "De dag na mijn 'dood' vond ik het amulet. En ik wist wat voor consequenties het zou hebben mocht iemand het stelen. Dan zou ik sterven... niet dat ik nu niet ga sterven, maar ja..." *bijt even op zijn onderlip* "En als ik het bekend zou maken, zou het gestolen worden... dat is eerder in de geschiedenis ook al gebeurt..." *mompelt er haast onhoorbaar achteraan:* "Om nog maar te zwijgen dat er vroeger ook al om werd gemoord..."
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" border=0> *Luistert naar Milosh als hij z'n uitleg doet en negeert z'n woorden wanneer hij zegt dat hij nu toch zal sterven* *Verplaatst haar gewicht van haar ene been op het andere terwijl ze haar armen gekruisd houdt* "Dus daar was je dan bang voor, dat iemand het zou stelen en dat je dan zou sterven? Of is het nog wat anders?" *Zwijgt even maar zegt dan een beetje geïrriteerd:* "Toch fijn om te weten hoe groot je vertrouwen is in mij... En dat van een paar anderen... Je had het op z'n minst toch kunnen zeggen tegen me, of dacht je dat ik je daar het hoekje mee om zou helpen?" *Kijkt Milosh even aan, om adem te halen* "Was je überhaupt van plan om het ooit te zeggen, als Thorn je er niet toe gedwongen had?"
<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> *bijt weer op zijn onderlip* *beseft dat hij het inderdaad tenminste aan Lana had kunnen vertellen* *denkt: "Ik ben gewoon een lafaard... meer niet..."* "Uiteindelijk had ik het wel vertelt..." *denkt: "Ik ben nooit erg goed geweest om dit soort dingen verborgen te houden... het was vroeg of laat toch uitgekomen..."* *zucht even onhoorbaar* *wacht op antwoord van Lana, vrijwel zeker wetend dat die nou niet bepaald aardig zal zijn*
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" border=0> *Voelt dat ze kwaad begint te worden* [denkt]Komaan, Lana, hou je kalm... Hou je gewoon kalm...[/denkt] *Vraagt dan cynisch en wat luider:* "Ben je daar wel zeker van? Want, dat kan je nu wel zeggen..." [denkt]Doe toch kalm! Niet iedereen hoeft het te horen![/denkt] *Probeert even te kalmeren, maar dan valt haar nog wat anders te binnen waardoor ze nu niet bepaald kalm kan blijven* *Schuift het amulettengedoe even opzij en zegt dan verbitterd:* "En wat had dat met Oliviers ouders te betekenen?" *Kijkt Milosh haast waarschuwend aan*
<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> *ziet dat Lana hem haast waarschuwend aankijkt* *beseft dat hij zich in gevaarlijk gebied begeeft* *raapt zijn zelfbeheersing bij elkaar* "Mijn ouders hebben zijn ouders vermoord. In plaats van Mike en je moeder..." *vraagt zich af waarom hij dat in vredesnaam heeft verzwegen* *bereidt zich er op voor dat Lana hier waarschijnlijk woedend op zal reageren*
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" border=0> *Luistert naar wat Milosh zegt, maar dat had ze een uur geleden ook al gehoord* *Voelt dat ze het warm krijgt van zichzelf op te winden* *Zegt dan sarcastisch, maar ook kwaad:* "En dat had je na verloop van tijd ook 'uiteindelijk wel verteld', zeker? Waarom geloof ik dat nu niet?" *Zucht, maar roept dan, nog kwader als dat ze met het amulettengedoe was:* "Verdomme, Milosh!" *Draait zich om en wandelt een paar passen weg, alsof ze zich wilt kalmeren, maar ze is haar zelfbeheersing grotendeels kwijt* *Draait zich terug om en wandelt opgejaagd terug, Milosh woedend maar ook zwaar teleurgesteld aankijkend en terugdenkend aan alle doden die zijn gevallen door die moordzaak* *Roept dan:* "En het was niet nodig om dat te zeggen, he? Besef je hoeveel onnodige doden er zijn gevallen? Besef je hoeveel Sarah, Mike en i-" *Houdt dan abrupt haar mond omdat ze doorkrijgt dat ze nu alle schuld in Milosh' schoenen staat te schuiven terwijl ze zelf nog steeds vindt dat het allemaal haar schuld is, maar dat ze hierdoor ook onrechtstreeks -en dat beseft ze te laat- duidelijk maakt dat alle ellende die Sarah, Mike en zijzelf hebben moeten doorstaan eigenlijk voor Milosh bestemd was... Iets dat ze eigenlijk niemand zou toewensen* *Grijpt gefrustreerd met haar hand naar haar haar en zucht, niet wetend wat ze hier allemaal van moet denken* *Voelt dat er tranen in haar ogen springen en wendt haar blik af naar de grond; ze wil zich vooral nu niet kwetsbaar opstellen* *Laat haar arm zakken en zegt dan met een stille, bijna onverstaanbare trillerige stem, terwijl ze naar de grond kijkt:* "Waarom... Waarom zei je dat niet..."<IMG title=Image alt=Image src="http://img235.imageshack.us/img235/6074/roxan39hg.jpg" border=0> Deze kamer lijkt wel gemaakt om na te denken. Alle mensen waarnaar ze kijkt, lijken of te denken of iets uit te praten. Zelf zit ze eigenlijk ook niet veel anders te doen. Ze kijkt nog eens rond, denkend aan alles wat ze gezien heeft, tot haar blik op Dizn blijft hangen. Denkt: Wat heeft hij? Dizn lijkt zitten te huilen, maar als ze beter kijkt, ziet ze eerst roodkleurige tranen en dan normale. Ze schuifelt naar hem toe en gaat naast hem zitten. Zwijgend staart ze voor zich uit, niet wetend wat ze moet zeggen, tot ze bedenkt dat hij ook iets gezien moest hebben. 'Heb je het ook gezien..?' zegt ze tenslotte.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" border=0> Hij merkt dat Roxan naast 'm komt zitten. Hij veegt z'n tranen af. Hij hoort de vraagt, die hij eigenlijk wel verwachte te horen. ''En of ik het gezien heb'' zegt hij. Hij kan er maar geen touw aan knopen. Z'n ouders maakten ruzie en zeiden dat ze weg was. Hij kan zich niet meer herrineren wie die 'ze' dan wel was. Daarna een meisje, met bloed er naast. Dan Encyclopedie van Groot-Brittanië met een uitgescheurde pagina: Sado.. En dan die zin.. ''Ik weet niet.. Ik weet het echt niet meer'' zegt hij. ''Ik kan er maar geen touw aan vast knopen'' Die geheimzinnige zin op de pagina van Sado: 200 miles. I'll be there..Van wie was die? Hij zucht.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img13.imageshack.us/img13/312/olivier20cc.jpg" border=0> Hij kijkt Sarah nog steeds bezorgd aan, ze zegt helemaal niks. "Sarah..misschien..misschien kunnen we er beter even over praten?" zegt hij voorzichtig. Hij kijkt even naar Ryan die er ook bij staat met een wat-moeten-we-doen-blik, hij is nooit echt goed geweest in dit soort dingen. Dan kijkt hij even met een half oog naar Milosh en Lana, als hij hoort dat ze het over zijn ouders hebben spitst hij zijn oren.
<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> *laat de beschuldigingen over zich heen komen* *wil zich verweren, maar beseft dat hij dit verdient heeft, of de beweringen van Lana nou juist zijn of niet* *staat daar maar te staan, niet wetend wat te zeggen terwijl hij naar Lana luistert* *ziet dan dat er tranen in Lana's ogen springen, hoewel ze probeert het te verbergen* *voelt zich hierdoor aanzienlijk slechter* "Ik weet het niet..."
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" border=0> *Hoort wat Milosh zegt en fluistert dan tegen zichzelf, Milosh woorden herhalend:* "Ik weet het niet..." *Zucht dan, en zegt dan wat luider, alsof ze nu pas doorheeft wat Milosh gezegd heeft:* "Ik weet het niet? Is dat alles wat je daarop te zeggen hebt?" *Wrijft even vermoeid met haar hand door haar ogen, waarmee ze eigenlijk in eerste instantie haar ogen mee wilt droogvegen die op het punt van overlopen staan* *Kijkt dan pas terug op en zegt mat:* "Is er nog iets wat je toevallig kwijt wilt?"
<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> *hoort Lana's vraag, maar beantwoordt hem (nog) niet* *laat zijn ogen door de ruimte glijden, en bestudeert dan even Lana's gezicht* *vraagt zich af wat hij moet zeggen* *zegt dan uiteindelijk simpel:* "Ik houd van je, Lana..." *draait zich dan om, en loopt naar de andere kant van de ruimte* *houdt zijn tranen in, totdat het donker zal zijn en niemand hem kan zien of horen*
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" border=0> *Hoort Milosh' woorden voor hij weggaat en voelt zich opeens erg raar, een koude rilling die van haar hoofd zich over haar hele lichaam verspreidt en haar vertelt dat ze hiermee uitgeruzied zijn* *Kijkt Milosh na en voelt een ontzettende leegte diep binnenin* *Zegt dan mompelend, amper voor zichzelf hoorbaar:* "Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen..." *Schrikt van haar eigen woorden en slaat een hand voor haar mond, alsof ze iets vulgairs heeft gezegd* *Voelt niet eens dat er een traan uit haar oog ontsnapt is* [denkt]Wat heb je nu gezegd, Lana? Je beseft toch dat je het nu volledig verknald hebt? Oh, hou op! Waarom zou ik dat nog geloven? Hoe kan ik dat... hem nu ooit geloven? Hij meent het misschien? Misschien? Misschien... Ja, daar zeg je het...Wat zou hij het menen? Wat bezielt me toch? We staan hier verdomme op het punt te sterven en ik loop een potje ruzie te maken... Het is zijn eigen schuld, hij had maar eerlijk met je moeten zijn... En we komen er wel uit. Nee, we komen er niet meer uit! Stop met al die valse hoop aan m'n hoofd in te pompen! Hoe... Hoe kan ik, hoe moet ik hem nu nog vertrouwen na dit? Hij heeft niet tegen je gelogen, Lana... Nee, hij heeft het verzwegen! Hij heeft het allemaal verzwegen... Ja, maar met een reden... Wat heb ik gedaan, wat heb ik in godsnaam gedaan? Je bent behoorlijk dom geweest, Lana... Je hebt alle schuld in z'n schoenen staan schuiven, terwijl hij helemaal geen schuld heeft. Je hebt hem zelfs al je ellende toegewenst zonder dat je dat doorhad met je stomme kop! Hij hoeft niet te boeten voor wat z'n ouders hebben gedaan. Je bent geen háár beter dan Olivier... Je doet nu net hetzelfde als hij met jou deed... Dat is niet waar! Je laat hem lijden, je hebt hem diep gekwetst... Ik ben niet als Olivier! Denk je?[/denkt] *Zucht en beseft dat ze toch net zo is als Olivier, terwijl er ondertussen al meerdere tranen ontsnapt zijn* *Laat zich in één van de hoeken van de kamer naar de grond zakken* [denkt]Wat moet ik nu doen?[/denkt]
<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> *gaat tegen de muur aan zitten* *voelt een enkele traan over zijn wang lopen, en probeert de rest in te houden* *kijkt de ruimte door, en ziet verscheidene mensen praten en nadenken* *zucht diep, het gevoel hebbend dat dit allemaal zijn schuld is* *staart omhoog, naar het plafond* *blijft dat enige tijd bestuderen, alsof er niets interessanters op de wereld is dan een plafond vol scheuren* *wendt zijn blik dan van het plafond af en kijkt naar het tegenovergestelde; de grond* *denkt: "Er moet een uitweg zijn... ik zie hem alleen nog niet... maar ik zal proberen hem te vinden... aangezien ik er niet veel voor voel om hier tot het einde van mijn dagen te zitten..."* *staat op* *denkt: "Ja, ik zal proberen hem te vinden... als schadevergoeding voor mijn fouten..."* *voelt zich om de een of andere reden nu beter, hoewel hij diep in zijn hart vrijwel zeker weet dat hij geen uitgang zal vinden*
<IMG title=Image alt=Image src="http://img235.imageshack.us/img235/6074/roxan39hg.jpg" border=0> Ze schrikt wel een beetje als Dizn zegt dat hij het niet meer weet. Dan moet hij wel iets heel heftigs gezien hebben. Hoewel ze wel een idee heeft, durft ze het hem niet te vragen. Ze denkt terug aan het steeds ergere verminkte gezicht wat ze zag, kijkt op uit haar denken en kijkt dan recht in het gezicht van Dizn. 'Ik zag.. ik zag.. euh..-' stottert ze, ze het niet over haar lippen kan krijgen. Denkt: Je zag een huis Roxan, zeg het hem.. Je zult er niets mee verliezen 'Ik zag het huis van-' even stopt ze en gaat dan verder; '.. vroeger' Nadat ze dat gezegd heeft, kijkt ze hem twijfelend aan en grijpt ze met haar hand naar haar zak, waar ze iets in vastgrijpt. Zal ze het hem laten zien, vraagt ze zich af.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" border=0> Mitch is nog steeds aan het spelen, als hij ziet dat milosh en Lana, niet erg gelukkig uit elkaar lopen, dan schiet er een liedje te binnen, zonder daar over na te denken, begint hij deze te spelen en te zingen. What can I say, she's walking away From what we've seen What can I do, still loving you It's all a dream How can we hang on to a dream How can it ever be the way it seems [enz.] Ondertussen is hij met zijn gedachten weer in één van de piramides. Mitch en zijn beste vriend Casper, waren door een tunnel, in een ruimte gekomen, waarbij het net leek of er geen uitgang was. Na drie dagen vast te hebben gezeten en bijna gek wordend van het gebrek aan eten en drinken. Hadden ze de ruimte nog maar eens onderzocht. Bij een van de muren had mitch deze keer, iets vreemd gevoelt, net of er iets niet klopte. Het bleek dat de muur helemaal geen muur was maar een illusie, doordat je ogen een muur zagen, geloofde je hersenen ook dat er een muur was, waardoor deze solide aanvoelde. Toen hij zijn geest had leeg gemaakt, zag hij wat er werkelijk was, een leeggeroofde schatkamer. Maar in iedergeval waren ze nog in leven en dat was op dat moment, het belangerijkste. Hij zucht even en denkt * zo makkelijk zal dat hier niet gaan ben ik bang, ik denk dat hier wel ergens een uitgang is, maar deze zal niet zo makelijk te vinden zijn.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img235.imageshack.us/img235/6074/roxan39hg.jpg" border=0> Ze doet haar hand terug uit haar broekzak en denkt na. Ze kan het aan Dizn laten zien, het is er tijd voor, en hij moet het weten. Eigenlijk had hij het al lang moeten weten. Maar hoe moet ze het hem ooit uitleggen? Misschien dat er toch nog iets positiefs aan die hele trap zat. Die trap heeft haar angsten en herinneringen getoond waar ze lang niet meer aan had gedacht, tot Dizn in het dorp kwam, toch. In deze kamer lijkt het net of ze gedwongen wordt om te zeggen wat ze heeft gezien, maar op welke manier? Denkt: Het is tijd. De waarheid moet gezegd worden. ‘Dizn, ik moet je wat vertellen, nu we het toch over de trap hebben. Ik heb er bepaalde dingen gezien.’ Met moeite draait ze zich om, zodat ze hem nog een keer kan zien, voor het te laat is. Als ze zich omgedraait heeft, ziet ze hem. Maar niet gewoon. Er is iets met zijn gezicht. Een grote wonde op zijn wang. Verminkt, helemaal. Steeds erger. Het was niet zomaar een gezicht, maar het gezicht van degene die nu voor haar zit, Dizn. Angst. ‘Dizn, ik zag jou.. je gezicht.. de angst om je te verliezen.. opnieuw’ Ze ziet allerlei mensen, erg veel. Ze kijken naar haar, maar zeggen niets. Ze staren. Staren. Roxan kijkt rond en herkent ze ineens. Ze had het nooit mogen doen, nooit. Maar ze heeft het gedaan. Het waren haar vrienden en bekenden, starend naar haar. De angst om ze terug te zien. Angst. ‘Dizn, ik zag ze, allemaal.. mijn familie. Familie’ zegt ze, terwijl er een traan over haar wang loopt bij die herinnering. ‘.. allemaal, op een iemand na’ Maar dan ziet ze haar huis. Haar oude huis. Door het raam kijkt iemand. Een jongen, dezelfde jongen als ze daarnet zag. Hij huilt, omdat zij het pad afloopt en het huis voor altijd de rug toekeert. De jongen, weer dezelfde jongen als die nu voor haar zit. Maar dan in het klein. Het deed haar zoveel verdriet om hem de rug toe te keren. ‘.. en het huis. Je kent het, ik weet het zeker. Voor het raam zag ik jou, als klein jongetje, terwijl ik wegliep van het huis. Ik weet niet of je het weet, maar ik weet het wel. Ik liep het pad af, het bos in, voor altijd weg, naar Sado’ Tenslotte haalt ze hetgene uit haar zak wat ze hem wilde laten zien. Het kan haar niet schelen dat half Sado het ook ziet en alles hoort. Ze komen het toch te weten. Uit haar zak haalt ze een stukje perkament met als kop Sado. Onderaan staat geschreven: 200 miles, I’ll be there. Ze haalt het uit haar zak en toont het aan Dizn. Dit zou hem iets duidelijk moeten maken. ‘Dizn, dit herken je, dat weet ik bijna zeker,’ zegt ze, terwijl ze terug dacht, aan de avond voor ze vertrok en ze het blaadje vergeten was terug in haar boek te stoppen. ‘.. Dizn, je bent mijn broer,’ zegt ze erachteraan, terwijl een nieuwe traan die over haar wangen rolt, naar beneden valt, rood kleurt, en dan weer normaal lijkt. 
<IMG title=Image alt=Image src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" border=0> Dizn luistert met moeite naar Roxan. Pas als ze haar herrinering naar voor brengt krijg hij er aandacht voor. Een huis. Een huis van vroeger. Hij denkt terug aan z'n herrinering. Hij keek naar buiten - Dizn stopt meteen met denken als hij Roxan hoort praten over haar herrinering, die blijkbaar belangrijk wordt. Blijkbaar heeft ze het moeilijk met haar gedachten. Dizn kijkt door het raam. Hij is gewond. Niet alleen z'n uiterlijk, maar ook binnenin is hij diep geraakt. Dat ziet hij iets, in het bos achter zich. Een vaag beeld van een meisje.Hetzelfde meisje als nu naast hem zit. 'Jij liep het bos in, weg.. Weg van mij' zegt hij en net als bij Roxan loopt er een traan z'n wang af. Dizn verdiept zich verder in z'n herrinering. Hij herrinert zich bloed en een uitgescheurde pagina. Met een geschreven tekst: 200 miles, I’ll be there.Een tekst die geschreven was door het meisje waar hij nu naast zat. Dan toont Roxan het briefje. Het briefje die hem naar hier heeft geleidt. Die hem bij haar heeft gebracht. Weer een traan die rood kleurt en terug normaal wordt. 'Ja... Dat herken ik' zegt hij. Hij kijkt Roxan nu recht in de ogen. Hij hoort ze iets zeggen waar hij deels bang en deels gelukkig voor was. Snel loopt er nog een traan naar beneden. 'Zus' zegt hij kort. Hij knijpt het briefje die hij zojuist in z'n handen had genomen dicht van emotie. Blij. Bang. Ongelukkig. Verward.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img301.imageshack.us/img301/3641/mara29nb.jpg" border=0> Mara ziet Lana weglopen en met Milosh praten. Ze draait zich om naar Linda, die gelukkig weer naast haar zit. 'Hee Linda, die trap hé... Iedereen zit daarover in. Wat zag je daar?' Ze kijkt Linda vragend aan. Ze hoort iemand zingen en kijkt om. Het is Mitch, met zijn gitaar. Wat doet hij? Niemand hier doet vrolijk, gaat hij zitten zingen? Ze zucht en kijkt rond. Niemand die lacht... Ze gaat verzitten en staart stil voor zich uit.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" border=0> *Hoort eerst het gesprek tussen Lana en Milosh en daarna ook nog het gesprek tussen Roxan en Dizn* *Denkt* Wat een gedoe toch allemaal. Ligt het aan dit gebouw ofzo? *Hoort Mara dan* 'Natuurlijk zit iedereen daar over in, het is ook niet zomaar een trap. Mensen zien hun grootste angsten en sommigen blijkbaar ook zoiets als wat er in het verleden is gebeurt ofzo. Visioenen ofzoiets misschien?' *Hoort dan haar vraag* 'Ik eh.. Ik zag dat mijn moeder dood is.' *Vertelt (nog) niet dat dat niet het enige is wat zo erg is*
<IMG title=Image alt=Image src="http://img301.imageshack.us/img301/3641/mara29nb.jpg" border=0> 'Ik zag dus niets. Ik schrok van een schim en deed mijn ogen dicht. Ik heb niets gezien. Je moeder dood? Is dat echt gebeurd, of is dat je angst? Ik begreep het al niet... Roxan vond het ook al zo erg...' Ze kijkt Linda aan en ziet dat ze iets achterhoudt. 'Is er nog iets dat je kwijt wil? Straks worde we allemaal nog vermoord, je kan het beter nu zeggen.' Mara schrikt van haar eigen woorden. Hoe kom je daar nu bij? Ze schudt haar hoofd en probeert weer helder te denken.<lj-cut text="T3P8"> 
<IMG title=Image alt=Image src="http://img235.imageshack.us/img235/6074/roxan39hg.jpg" border=0> Ze kijkt naar Dizn, naar het papiertje dat hij nu in zijn hand houdt. Als ze het nooit had laten liggen, had hij nu niet naast haar gezeten. Het lot. Ze staart naar het papiertje en wenste vurig dat zo'n klein dingetje niet zo veel uit hoefde te maken. 'Ik.. weg van jou..' de herinnering komt terug. De reden. '.. nee, niet van jou' Je hebt gefaald. Een traan, die eerst roodkleurt en dan weer normaal wordt 'Sorry,' zegt ze uiteindelijk, deels om de waarheid niet te hoeven uitspreken. Misschien had ze het niet moeten doen. Het verminkte gezicht. Het is haar grootste angst, maar hij was al werkelijkheid geworden, in het verleden. Gefaald. Misschien dat die trap ergens nog gelijk had. "Zus," hoort ze hem zeggen. Ergens doet het pijn. Pijn die ze jarenlang heeft geprobeerd te negeren, maar haar nu allemaal tegelijkertijd treft. Ze kijkt hem ook recht in zijn ogen, twee dezelfde ogen, met dezelfde tranen. Verdrietig, maar ergens toch gelukkig, dat het lot het zo heeft laten lopen. 
<IMG title=Image alt=Image src="http://img234.imageshack.us/img234/1996/dizn23zt.jpg" border=0> Dizn is verward door gevoelens en hij hoort z'n zus 'Sorry' zeggen. Hij wil zeggen dat het allemaal oke is. Hij wil zeggen dat ze zich geen zorgen moet maken, dat alles nu wel goed komt, maar hij kan het niet. Dizn denkt terug aan het vage gezicht die hij het bos in zag lopen. Hij wist het, maar niet met zekerheid. Hij wil niet dat zij haar schuldig voelt. Hij weet niet waarom ze het gedaan heeft, of toch niet helemaal. Hij wil het liefst gewoon verder met haar gaan. Als broer en zus. Hij kijkt haar in de ogen, in dezelfde, waterige ogen. Door het briefje zijn ze nu samen. Hij kijkt haar aan. 'Het is in orde..' zegt hij dan. Hij wil haar omhelzen, maar hij kan het niet...
<IMG title=Image alt=Image src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" border=0> Mitch stopt met spelen en legt zijn gitaar aan de kant, in zijn ogen is een vreemde schittering te zien. Hij pakt zijn rugzak en begint hier wat in te rommelen, dan haalt hij er twee boeken uit de eerste is de legende van Sado de andere lijkt op een journaal. Hij opent het journaal en pakt de vulpen die er aan vast zit en begint te schrijven, omdat hij beseft dat het daar te donker voor is, pakt hij zijn wand en zegt lumos. Bij het licht van zijn wand, schrijft hij verder. Dan pakt hij het andere boek en leest nogmaals het hoofdstuk van de trap door en mompelt "er staat niets over een ruimte achter de trap in, dus deze zal waarschijnlijk later zijn gemaakt," hij zucht even en zoekt door het boek of er nog iets anders bruikbaars in zit, dan ziet hij het verhaal over de verschillende buizen, die langs en door het gebouw lopen. Mitch bendenkt zich opeens iets, kijkt dan naar Linda en zegt "waarom achtervolgde jij mij eigelijk ?" <IMG title=Image alt=Image src="http://img13.imageshack.us/img13/4913/ryan0nc.jpg" border=0> Als Ryan door de vloer zakt, loopt hij direct naar Sarah. Hij kijkt haar aan en zegt "Gaat het met je." Dan ziet hij dat Oliver, op hen afloopt, als hij tegen Sarah zegt, dat ze er beter over kunnen, praten. kijkt hem even aan. Dan kijkt hij bezorgt naar Sarah en wacht tot ze reageert
<IMG title=Image alt=Image src="http://img74.imageshack.us/img74/2761/linda2vh.jpg" border=0> *Hoort wat Mara zegt* *Denkt even na* 'Oh eh.. Nouja het enige wat er verder nog is, is dat mijn ouders gescheiden zijn, dat is alles.' *Zwijgt even* *Zegt dan, wat zachter* 'Oké, dat is niet alles. Toen mijn ouders vertelden dat ze gingen scheiden, was ik 16, bijna 17. Toen ze het vertelden, ben ik van huis weggelopen en op mezelf gaan wonen. Ik heb geen contact meer met ze gehad sindsdien. Wat ik dus zag, was dat mijn moeder dood was, maar ook dat ik dus nooit meer de kans heb gehad op het goed te maken. Ook beschuldigden mijn vader en broer mij ervan, dat het mijn schuld was, omdat ik nooit meer iets van me heb laten horen.' *Hoort Mitch dan* *Glimlacht* 'Om te beginnen wilde ik natuurlijk naar iedereen hier toe, om meer te weten te komen en te helpen en toen ik jou zag gaan, dacht ik dat de rest daar misschien ook was. En ten tweede ben ik gewoon heel nieuwsgierig, dus kon ik het niet laten om te kijken waar jij nou heen ging.'
<IMG title=Image alt=Image src="http://img54.imageshack.us/img54/7939/nischa20lw.jpg" border=0> Nischa zet zich neer en piekert waarom ze ook weer naar dit dorp is gekomen, voor rust en minder stress toch? Je kunt het wel als een heel ontspannende uitstap zien... Als er geen inferi achter je aan zaten en je niet iemand moest offeren om hieruit te komen. Ze staat weer op en stampt tegen de muur. 
"Ik krijg hier echt genoeg van, zodra we hier uit geraken ga ik weg uit dit dorp en kom nooit meer terug! Of nee... ik heb een winkel, dat is juist ook! Zo meteen verspreiden de spinnenwebben zich nog over al mijn chanel en dior kledij uit..." moppert ze. "Weet je wat? Laten we iene miene mutte doen, degene die eraan is word geofferd."
<IMG title=Image alt=Image src="http://img74.imageshack.us/img74/6392/mitch2hu.jpg" border=0> Mitch kijkt even naar Linda en haalt dan zijn schouders op. Hij hoort dan iemand iets mopperen, maar hij kan niet verstaan wat er gezegt wordt. Hij kijkt dan nog eens de ruimte rond, Mitch beseft dat het op deze manier niet werkt, hij bergt zijn boeken weer op en inplaats daarvan, pakt hij een schets boek. Hij begint rustig de ruimte en de mensen die er instaan/zitten te schetsen. Hij tekent iedereen, zoals ze er op dat moment uitzien, Maar Mara tekent hij in een klasieke 19de eeuwse <A class=postlink href="http://members.lycos.nl/miniaturedolls/hpbimg/Eleonora%20voor.JPG" target=_blank>baljurk</A>, Hij vind dat, dit bij haar past. Hij denkt* Ze heeft er echt het uitelijk voor en dan die lange haren, gewoon perfect. Als hij de tekening af heeft, begint hij aan een nieuwe, maar dan, zonder mensen er in, dus alleen, één van de ruimte. Daardoor krijgt hij een beter overzicht en kan hij zijn gedachten focussen, op de ruimte.
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/126/lana2kw.jpg" border=0> *Zit op de grond, met haar knieën tegen zich opgetrokken en drukt haar ogen in haar knieën, terwijl ze verdrinkt in een zee van gedachten en gepieker* *Voelt een paar keer een rilling door haar lijf gaan en merkt dat de vermoeidheid de overhand begint te nemen, samen met de wanhoop en de ellende* *Fronst haar wenkbrauwen als ze Nischa hoort, waardoor ze terug tot de realiteit komt* *Antwoordt dan zacht, maar toch klaar en duidelijk, zodat iedereen het kan horen:* "Da's niet nodig..." *Heft haar hoofd van haar knieën op*
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/4631/sarah8cc.jpg" border=0> Sarah houdt haar mond stijf dicht als Olivier voor de tweede keer aan haar vraagt hoe het met haar gaat. Stuurs kijkt ze naar de grond voor haar voeten, vastbesloten om ook maar niemand aan te kijken. Maar dan houdt ze het niet meer vol en met meer kracht in haar stem dan ze eigenlijk bedoelt had zegt ze, 'weet je, ik heb spuuggenoeg van dit hele Sado. Geheim hier, geheim daar. Doden vallen hier even vaak als appels in de herst van de bomen en het lijkt wel alsof het niemand wat kan schelen.' Sarah neemt even diep adem en gaat dan verder, 'nou, als je maar weet dat ik het niet meer aan kan. Zodra we híeruit zijn, dan ben ik weg. Ik pak mijn koffers en kom niet meer terug!' Ziedend van woede perst ze haar lippen op elkaar. Haar gezicht ziet eruit alsof het net uit een staalpers komt. 'Ooh en die amuletten kunnen me ook gestolen worden! Bekijk het maar!' Boos draait ze zich om en slaat haar armen over elkaar. Dan worden haar wangen knalrood van schaamte. Wat moet Ryan wel niet denken van mijn kinderachtige gedrag? Ik kan alleen maar denken aan mezelf terwijl we eigenlijk met zijn allen een crisis op zouden moeten lossen. Sarah beseft wat ze gedaan heeft en draait zich weer om. 'Sorry, dat had ik niet moeten zeggen...'
<IMG title=Image alt=Image src="http://img235.imageshack.us/img235/6074/roxan39hg.jpg" border=0> "Het is in orde," hoort ze hem zeggen en ze glimlacht flauwtjes. Eigenlijk is er nog weinig in orde, maar voor op dit moment genoeg. Ze zijn terug bij elkaar, wie had gedacht dat dat ooit zou gaan gebeuren.. 'Het is in orde,' herhaalt ze zijn woorden zacht. Ineens wil ze eigenlijk wel te weten komen hoe het met de rest van de familie is, niet dat ze er zo'n goede band mee had, maar het blijft familie en zij maakt er deel van uit. Ze twijfelt of ze het zou vragen, maar vraagt dan toch, met erg veel moeite; 'Hoe is het met de rest, ons broertje.. en,' ze vertraagt, maar spreekt dan de woorden uit 'mama en papa,' alsof ze die, ondanks alles, toch op ene manier, onbewust gemist had. 
Denkt: Zouden ze nog.. leven? Het is zo lang geleden..
<img title="Image" alt="Image" border="0" src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" /> *stopt met hetgeen waar hij mee bezig is als Nischa begint te praten* *schudt even, nauwelijks zichtbaar, zijn hoofd* *denkt: "Dat werkt toch niet... als bijvoorbeeld Olivier door het lot zou worden uitgekozen, zou hij toch een ander vooruit duwen..."* *zucht diep* *gaat weer op de grond en tegen de muur aan zitten* *verzinkt in zijn malende gedachtenstroom* 
<IMG title=Image alt=Image src="http://img13.imageshack.us/img13/312/olivier20cc.jpg" border=0> Hij kijkt Sarah aan en hoopt dat ze eens zal zeggen wat haar dwars zit. Anders zou een tweede zelfmoordpoging niet ondenkbaar zijn. Als ze begint te praten is hij opgelucht maar naarmate ze vordert bekruipt hem een onprettig gevoel. Hij wil protesteren - Sarah mag niet vertrekken uit Sado! - maar het enige wat hij eruit kan brengen is. "Nee, doe dat niet.." Gelukkig draait ze zich uiteindelijk toch terug om. Olivier haalt opgelucht adem, loopt op haar af, en omhelst haar. "Rustig nou maar," zegt hij zacht. "Zodra we de amuletten hebben gevonden is alles voorbij. Ik zal er dan persoonlijk voor zorgen dat je de mooiste bloementuin van Sado krijgt!"
<IMG title=Image alt=Image src="http://img151.imageshack.us/img151/8896/milosh6qj.jpg" border=0> *ziet dat het op de een of andere manier donkerder begint te worden* *fronst even zijn wenkbrauwen, en vraagt zich af hoe dat kan* *voelt zich ondertussen moe worden, maar weet dat hij toch niet zal kunnen slapen* *staart naar het plafond, hoewel hij af en toe onopvallend blikken op Lana werpt* *zucht diep en sluit zijn ogen, met zijn hoofd tegen de muur leunend*

Helena · Bericht door **Helena** » vr jul 07, 2006 12:03 pm

<IMG title=Image alt=Image src="http://img13.imageshack.us/img13/312/olivier20cc.jpg" border=0> Als Sarah weer gekalmeerd is gaan ze op de vloer zitten en proberen zich het een beetje gemakkelijk te maken. Olivier is doodmoe maar weet dat hij niet zal kunnen slapen, er zijn teveel gedachten die door zijn hoofd malen. Bovendien ligt de betonnen vloer niet echt heel lekker. Hij kijkt even naar Lana die in een hoekje zit en Milosh die zijn ogen al dicht heeft. Zouden de ouders van Milosh zijn ouders echt hebben ontvoerd, vraagt hij zich af. Langzaam vallen zijn ogen dicht...