Sado-fanfics

Plaats reactie
Milosh

Sado-fanfics

Bericht door Milosh » zo feb 19, 2006 12:39 pm

Hier kan je alle fanfics die over Sado gaan plaatsen. Let op, dit moeten wel fics zijn die AF zijn!
De meeste fics die hieronder geplaatst worden zullen op de site worden gezet.

Milosh

Bericht door Milosh » zo feb 19, 2006 2:56 pm

I'm the only one and I walk alone

I walk a lonely road
the only one that I have ever known
Don't know where it goes
But it's home to me, and I walk alone


Milosh had altijd al van de regen gehouden. Als hij somber gestemd was, hielp lopen in de regen hem altijd. Het gaf hem rust.
Zo ook nu. De 11-jarige jongen zwierf door de straten van het kleine dorpje, de tranen stil over zijn wangen glijdend. Hij dacht vaak na over wat voor zin het leven nu had… want wat was er nu goed aan zijn leven?
Milosh vroeg zich af waarom hij nu weer persee een Halfbloed had moeten zijn. Dat was de reden waarom zijn leven zo miserabel was geworden… vanwege zijn moeder.
Hij herinnerde haar nog vaag, als een soort engel in witte kleding. Haar blonde haar viel golvend naar beneden, ze had een ietwat sombere glimlach op haar gezicht – somber, maar wel een glimlach. Zijn vader glimlachte bijna nooit meer naar hem…
Met een diepe zucht, en zijn tranen wegvegend, liep Milosh door de regen heen weer naar huis.

I walk this empty street
On the Boulevard of Broken Dreams
Where the city sleeps
and I'm the only one and I walk alone


Het was stil op het terrein van Zweinstein. Het enige geluid dat te horen was, was vreemd genoeg alleen het geluid van een stel voetstappen in de ruisende regen.
Langzaam liep Milosh rond het meer, het stuk perkament enigszins krampachtig in zijn hand houdend. Nooit had hij iets gekregen, geen blijk van goedkeuren, maar ook geen blijk van afkeuren. En nu… nu zou hij willen schreeuwen. Willen vloeken, schelden. Willen huilen… maar Milosh deed het niet. Zoals altijd, kropte hij zijn gevoelens op - en hoewel hij wist dat het er vroeg of laat uit zou komen, en dat het erger zou zijn, deed hij het toch.
Milosh was er nu wel achter wat de gevoelens van Castor Brenfin voor zijn zoon waren. Zijn vader haatte hem, en zijn zoon haatte hem net zo veel. Maar diep in zijn hart, wilde hij toch een blijk van goedkeuren, een blijk dat zijn vader van hem hield. En nu… nu was definitief duidelijk dat zijn vader hem haatte, terwijl hij zijn zoon was. En dat besef pijnigde Milosh meer dan de afranselingen die zijn vader hem dikwijls gegeven had.

My shadow's the only one that walks beside me
My shallow heart's the only thing that's beating
Sometimes I wish someone out there will find me
'Til then I walk alone


Vreemd toepasselijk, op Milosh’s humeur aansluitend, regende het toen de koetsen tergend langzaam richting Zweinstein reden, hoewel het langzaam minder werd. Hij zat, zoals gewoonlijk, alleen in zijn koets.
De koetsen stopten op het bordes, en Milosh stapte uit. De meeste leerlingen renden naar binnen, met de illusie dat ze zo niet nat zouden worden, maar hij liep, rustig, naar binnen.
Het plafond van de Grote Zaal zag er grauw en grijs uit, hoewel de wolken langzaam wegtrokken en daardoor de donkerblauwe sterrenhemel zichtbaar maakten.
Milosh ging aan zijn afdelingstafel zitten, en wachtte lichtelijk ongeduldig af wanneer het eten op tafel zou verschijnen. Maar eerst kwam de sorteerceremonie, iets wat Milosh meestal wel interessant vond. Nadat de sorteerhoed zijn lied had gezongen, startte de ceremonie met “Arenhard, Matteo”, die de eerste Huffelpuf dit jaar werd.
Terwijl het assistent-schoolhoofd langzaam de lijst afwerkte - er waren veel B’s dit jaar - begon Milosh’s aandacht enigszins te verslappen. Totdat hij een bepaalde naam hoorde… “Burns, Lana!”. Hij keek op, zag een meisje enigszins verlegen naar het krukje stappen. Even maakten ze oogcontact, en Milosh glimlachte even.
Lana werd een Ravenklauw. Ze zat een paar plaatsen verderop de tafel, en beiden keken ze soms onopvallend naar elkaar.
Nog steeds met een flauwe glimlach op zijn gezicht, wetend dat op het plafond van de Grote Zaal alleen nog de met sterren bezaaide hemel zichtbaar was, boog Milosh zich over zijn bord met eten.

I'm walking down the line
That divides me somewhere in my mind
On the border line
Of the edge and where I walk alone


Langzaam liep Milosh weer langs het meer, net als toen in het eerste jaar een stuk perkament in zijn hand houdend. De regen viel langzaam naar beneden; het miezerde.
Uiteindelijk bleef Milosh staan, trillerig ademhalend. Zijn vader was dood, en enerzijds was hij blij… gelukkig? Maar aan de andere kant… hij wilde dat alles niet zo gelopen was. Dat alles anders was geweest.
Milosh hurkte neer aan de waterkant, staarde in het water. De regen maakte kleine kringeltjes. Gedachten vlogen door Milosh hoofd, maar geen er van nam echt een vaste vorm aan. Totdat… Je bent enkel een stuk vuil. Je bent mijn zoon niet!
Milosh herinnerde zich die stem - pijnlijk goed zelfs. En langzaam drupten de eerste tranen in het water, en vermengden zich met de regen.

Read between the lines
What's fucked up and everything's alright
Check my vital signs
to know I'm still alive and I walk alone


Langzaam liep Milosh door de straten van Sado, en daarbij ook door de regen. Hij glimlachte flauwtjes, hoewel hij zich niet super goed voelde. Hij las het perkament nog eens over, voelde hoe de glimlach zich over zijn gezicht uitstrekte. Ze komt…
Milosh draaide zich om, en liep langzaam terug naar zijn huis, waar zijn voorvaderen in geleefd hadden. De regen viel nog steeds neer.

My shadow's the only one that walks beside me
My shallow heart's the only thing that's beating
Sometimes I wish someone out there will find me
'Til then I walk alone…


Het regende weer, maar Milosh had er geen last van. Een brede glimlach verspreidde zich over zijn gezicht toen hij een gedaante voor hem door de regen zag lopen.
Milosh liep naar Lana toe; hij rende bijna. “Lana!” Nu was hij bij haar - ze glimlachte toen ze hem zag.
Hij pakte haar vast, zwierde haar in het rond. “Ik ben zo blij je te zien…” Langzaam streek Milosh Lana’s natte haar uit haar gezicht.
Lana pakte zijn hand vast, en samen liepen ze terug naar Sado, hand in hand.

Someone has found him.

Helena
Berichten: 52
Lid geworden op: di jan 24, 2006 3:46 pm

Bericht door Helena » vr jul 07, 2006 2:54 pm

*Kucht* Ja, ik haal even een oude fanfic uit m'n archief boven... Verwacht er niet te veel van :P

    <b>Stoepkrijt</b>

    Het was een mooie zomerdag, in de maand juli. De zon verlichtte het grasperkje dat zich voor één van de ramen van het weeshuis bevond, en voedde de madeliefjes met haar warme stralen. Vanuit datzelfde raam kon je een klein meisje, zittend op een stoel, naar buiten zien kijken. Ze had krullend, bruin haar dat de oppas voor haar met veel liefde in twee staartjes gevlochten had. In haar handen hield het meisje een doos met stoepkrijt geklemd, apetrots op haar nieuwste bezit. Oh, wat wilde ze er zo graag mee spelen! Maar dat mocht ze niet, nóg niet. Eerst wilde ze wachten op haar beste vriendin, zodat ze samen met haar mooie tekeningen kon maken op het pleintje. Vanaf het moment dat ze mekaar ontmoet hadden, waren ze onafscheidelijk geworden en speelden ze elke dag urenlang met elkaar. Maar vandaag was het al laat en hadden ze mekaar nog niet gezien. Hopend dat ze haar wel zou zien op deze speciale dag, wiebelden haar beentjes afwisselend op en neer, op een ongeduldige manier, terwijl ze weer een blik naar buiten wierp.

    Plots zag ze een ander meisje met kleine, maar vlugge pasjes de straathoek om komen rennen en haar hart sprong op. "Daar is ze!" riep het meisje blij, terwijl ze van haar stoel afsprong. Haastig zwaaide ze naar de oppas en rende door de deur naar buiten, de warme zomerlucht in.
    Uitgelaten en met haar stoepkrijt stevig in haar handen, huppelde ze naar het andere meisje toe, dat haar ook tegemoet gelopen kwam.
    "Hey, Lana!" riep het meisje zonder het krijt met een brede grijns op haar gezicht.
    "Hoi, Roxan!" zwaaide Lana terug. Met een lach van oor tot oor bleef ze staan en keek Roxan aan, die een stuk kleiner dan zijzelf was. "Ik ben jarig vandaag! Kijk!" Glunderend stak Lana haar kleine handje naar voren, met alle vingers wijd open, om te tonen wat een grote meid ze nu al geworden was. "Oud, he?" bracht ze geschokt uit terwijl ze met grote ogen naar haar hand keek.
    "Nietes!" zei Roxan. "Je hebt nog steeds geen stok nodig om mee te wandelen!"
    Beide meisjes schaterden het uit van het lachen. Daarna toonde Lana haar spiksplinternieuwe krijt.
    "Kijk wat ik gekregen heb!" riep ze trots, haast niet meer in staat om haar opwinding te kunnen bedwingen. "Mijn oude krijt was al heel lang op! En ik heb het speciaal voor jou nog niet gebruikt, omdat ik er met jou mee wil tekenen. Kom je mee naar het pleintje?" vroeg ze springend van ongeduld.
    Roxan keek met twinkelende oogjes naar het krijt. "Mag ik daar ook mee tekenen?" vroeg ze ongelovig.
    Lana knikte heftig. "Ja! Je mag ze allemaal gebruiken! Kom nu gauw!"

    Onmiddellijk pakte Lana Roxans hand vast en trok haar giechelend mee naar het pleintje waar ze samen al zo vaak op de grond getekend hadden. Lana’s geduld was in de verste verte niet meer te bespeuren. Daar aangekomen, keek Lana zorgvuldig uit voor een plekje waar niet te veel vuile grond was en ging voorzichtig op haar knieën zitten. Lana legde de doos krijt tussen haar en Roxan in en trok de kleurrijke deksel er vanaf. Ze voelde hoe een golf van geluk haar overspoelde toen ze naar de kleurrijke inhoud keek. Ze staarde even naar de vele verschillende kleuren en wierp toen een blik op de grond. Denkend bleef Lana naar de grond staren.

    "Wat gaan we maken?" vroeg Lana peinzend, waarna ze een vingertje in haar mond stak en er diep nadenkend op kauwde.
    "Ik weet het niet..." antwoordde Roxan zacht, na een korte stilte. Ze keek van het krijt naar de grond, weer naar het krijt en zo weer naar de grond. Toen keek ze om zich heen. Een glimlach verscheen op Roxans gezicht. "Ik weet wat ik ga tekenen..." Ze haalde het oranje en gele krijtje uit de doos en kroop wat naar voren, waarna ze met het gele krijtje een bol ter wereld bracht. Daarna trok ze er met het gele en oranje krijtje strepen rond.
    Lana besefte opeens wat ze maakte, en kreeg zelf ook een leuk idee. Ze haalde haar vinger uit haar mond, nam het roze krijtje uit de doos, en begon ook te tekenen.

    Niet veel later was hun geweldig kunstwerk af en keken ze er allebei trots naar. Roxan had een lachende zon, een wit wolkje en een groene boom getekend. Lana daarentegen had iets op de grond gekalkt wat Roxan en zijzelf moesten voorstellen. Afgezien van het feit dat hun armen als harken uit hun oren groeiden –want Lana had nog niet veel kaas van anatomie gegeten– waren de menselijke kenmerken toch aanwezig. Beide gezichtjes waren voorzien van ogen, een neus en een glimlach.

    “Kijk, dat ben ik!” zei Lana, waarna ze met haar linkerhand een blauw krijtje uit de doos nam, een dikke, blauwe pijl naar haar hoofd tekende en daarboven in grote drukletters LANA schreef. Trots dat ze nog steeds wist hoe ze haar eigen naam moest schrijven, keek Lana naar het resultaat. “En dat ben jij!” vertelde ze erna, wijzend op de andere, iets kleinere figuur van de twee, waarna ze met hetzelfde krijtje een dikke pijl naar het andere hoofd tekende en er ROKSAN boven schreef. Beide kleuters gierden van het lachen. Maar plots doorbrak een stem van een volwassen vrouw het kinderlijke gegiechel.

    “Roxan, kom! Het is tijd om te eten!” riep de stem. Beide meisjes keken met een verbaasde en lichtelijk verstoorde blik op. Ze zagen een vrouw op de hoek van de straat staan. Lana wist dat het Roxans moeder was, al had ze haar nog maar zelden gezien. Vervolgens keek ze Roxan een beetje beteuterd aan.

    “He, moet dat nu echt? Je bent er pas… En ik heb toch ook nog geen honger?” bracht Lana uit, alsof dat een heel erg logische verklaring was. Lana merkte Roxans sippe blik op.
    “Bah, ik wil hier blijven en verder tekenen… Ik heb ook nog geen honger…” zei Roxan, en haar blik gleed vol verlangen naar de tekening. Van plan om op te staan leek Roxan niet, maar toen klonk de stem van haar moeder weer.

    “Roxan, heb je me niet gehoord?”

    Roxan legde met tegenzin haar gebruikte krijtjes in de doos terug en stond toen terug recht. “Morgen kom ik terug!” zei ze zo vrolijk mogelijk. “Ik hoop dat de tekening er dan nog is. Daag!” Roxan zwaaide kort en beende met kleine pasjes weg.
    “Ja, daag!” zei Lana glimlachend, al verlangend naar morgen. Ze keek Roxan na, die ondertussen al in een drafje naar haar ongeduldige moeder liep. Toen ze bij haar moeder aangekomen was, zag Lana dat die Roxan op haar armen nam en zo met haar vertrok, de hoek van de straat om. Lana zag dat Roxan nog net haar arm kon bevrijden en naar haar zwaaide. Vlug wuifde Lana terug, voordat Roxan voor de rest van de dag om het hoekje verdween en Lana alleen op het plein achterbleef.

    Lana bleef enkele ogenblikken staren naar het punt waar Roxan net met haar moeder verdwenen was. Ze probeerde zich het gezicht van Roxans moeder terug voor de geest te halen. Meteen fronste ze denkend haar wenkbrauwen. Lana had er eigenlijk nog nooit eerder bij stilgestaan, maar… waar zijn haar eigen ouders? Iedereen heeft ouders! Waarom zij dan niet? Onbewust liet ze zich meevoeren in een van haar herinneringen, een herinnering uit de kleuterschool, waar ze door de vakantie al een paar weken niet meer geweest was. Ze zag levendig voor zich hoe verschillende klasgenootjes na de schoolbel met blije gezichtjes en veel kabaal naar hun moeder of vader, of beide, liepen, hoe verscheidene moeders het schooltasje van hun kind namen, waarna ze opgetild werden door hun vader en in z’n nek mochten gaan zitten, om dan gezamenlijk naar huis te wandelen. Dat gebeurde eigenlijk elke dag…

    Lana zuchtte en onttrok haar blik van de straathoek. Nu moest ze zich weer alleen gaan vermaken. Lana nam haar roze krijtje weer vast en tekende onbewust twee figuren aan de andere kant van haar zelfgetekend evenbeeld, maar dan drie keer zo groot als zij en Roxan waren. Lana keek ernaar, terwijl ze met haar rechterhand aan een van haar vlechtjes frunnikte. Ze kwam tot het besef dat ze haar eigen ouders zat te tekenen. Even glimlachte ze en boog ze zich terug over de figuurtjes met haar krijtje in de aanslag, om ze een gezicht te geven.

    Maar toen bleef Lana haperen en zette ze zich terug recht, terwijl ze peinzend naar de lege gezichtjes staarde. <i>Hoe zien mama en papa eruit?</i> Daar had ze geen flauw idee van. Voor zover Lana zich kon herinneren, had ze altijd al in het weeshuis geleefd, zonder haar ouders ooit gezien te hebben. Nieuwsgierig keek Lana terug op, met haar blik op de straathoek gericht waar Roxan met haar moeder achter verdwenen was. Plots straalde haar gezicht van hoop en opwinding. Een blijde gedachte maakte zich van haar meester. <i>Misschien zie ik ze vandaag wel! Ik ben vandaag vijf jaar geworden! Ze moeten komen! Ze zullen komen!</i> Met een gelukzalige glimlach fixeerde Lana zich op de straathoek, met de gedachte dat haar ouders daar ieder moment achteruit zouden komen springen en dan ‘Verassing!’ zouden roepen.

    Een hele poos later zat Lana nog steeds naar de straathoek te staren. Het was ondertussen al wat donkerder en kouder geworden. Lana keek even naar boven en zag dat de zon zich achter dikke, grijze wolken verstopt had. Ongeduldig wiebelde Lana heen en weer. <i>Straks is het nog vies weer… Ze moeten zich haasten, anders worden ze nog nat en ziek!</i> Lana pakte het blauwe krijtje weer vast en tekende alvast twee pijlen, een naar moeders hoofd, de andere naar vaders hoofd, waarna ze er respectievelijk MAMA en PAPA bijschreef. Ze glimlachte vaag, maar voelde toen hoe ze kippenvel kreeg op haar armpjes. Het was opeens ook harder beginnen waaien.

    Zenuwachtig keek Lana weer op, maar op de straathoek was nog steeds niemand te zien. Toen werd Lana het wachten beu en drukte ze zichzelf recht. Met kleine, snelle pasjes rende ze naar de straathoek en piepte eromheen. Ze zag niemand. Lana ging de hoek om, het pleintje verlatend, en wandelde toen de straat door. Af en toe keek ze links en rechts, voor en achter zich. Ze zag niemand. Bij elk zijstraatje stopte ze, een beetje bang, en wachtte ze even. Ze zag niemand. Met langzame en onzekere pasjes –de hoop ondertussen bijna verloren– wandelde ze naar het laatste stukje van de straat, om daar ook even te kijken. Maar weer zag ze niemand. Lana beet op haar onderlip en keek achter zich, om te kijken of er misschien nu wel iemand stond, maar nee.

    <i>Ze zijn me vergeten…</i>

    Droevig kijkend baande ze zich haar weg terug naar haar tekening. Bijna botste ze op de bewuste straathoek tegen een volwassen man aan, die ze nooit eerder gezien had. Lana’s gezichtje fleurde op.

    “Papa?”

    De man keek Lana echter aan alsof ze een stuk vuil was en bang deinsde Lana achteruit.
    “So-Sorry… I- Ik dacht dat je-“ Maar de man liet Lana niet uitspreken en beende met een norse blik weg. Zonder dat ze het doorhad, keek Lana de man na en ontsnapte een traan uit haar oog. <i>Ze zijn me echt vergeten…</i> Toen ze zich realiseerde dat ze huilde, veegde ze de traan gauw weg met de rug van haar hand en rende terug naar haar tekening, waar ze weer bij ging zitten. Enige tijd staarde ze er piekerend naar. Het begon steeds heviger te waaien en er vielen ook al een paar druppels regen. Lana kreeg het koud, zowel door het weer, als door haar gedachtegang.

    Plots, alsof de tekening haar wijzer gemaakt had, kwam Lana tot een gruwelijke ontdekking. <i>Alle kinderen in het weeshuis leven zonder mama en papa…</i> Lana bedacht zich dat ze de ouders van alle anderen ook nog nooit gezien had en staarde beteuterd voor zich uit. <i>Misschien hebben ze wel geen ouders, maar dan… dan heb ik ook geen mama en papa… Anders waren ze er toch allang?</i>

    Weer liep er een traan over Lana’s wang, maar deze keer veegde ze ze niet weg. Ze wist opeens dat ze inderdaad geen ouders had. Daar was ze zeker van. In een soort van trance, alsof de steeds heviger waaiende wind haar daartoe bracht, nam ze het groene krijtje vast en boog zich over de gezichtsloze mama en papa heen. Daarna tekende ze twee grote, groene kruizen, één over mama, de andere over papa. Geschrokken van wat ze net zelf gedaan had, hapte ze geschokt naar adem en liet ze het krijtje uit haar hand vallen, wat in twee grote stukken brak. Verschillende tranen liepen nu over haar wangen.

    Toen begon het door te regenen. Het stormde bijna. Lana bleef echter huilend zitten bij haar tekening, zich niets van het weer aantrekkend. Opeens hoorde Lana door de luide wind en regen heen een vertrouwde vrouwenstem in de verte “Lana?” roepen. De oppas. Maar Lana schonk er geen aandacht aan. Het enige wat ze deed was snikkend naar haar wegspoelende tekening kijken en rillen van de koude regen en wind.

    “Lana? Wat doe je nog buiten? Zo wordt je nog ziek!” De oppas knielde vervolgens bij Lana neer, waarna ze zag dat ze aan het huilen was. “Wat is er, meisje?” vroeg ze bezorgd. Maar Lana reageerde niet. Ze keek alleen maar snikkend naar haar tekening. De oppas volgde Lana’s blik en zag hoe twee doorstreepte figuren met het naamkaartje MAMA en PAPA wegspoelden. Ze begreep meteen wat er aan de hand was; zulke situaties had ze al vaker voorgehad met andere kinderen, maar nog nooit op deze manier.

    De oppas keek naar Lana met een blik vol medeleven. “Kom maar mee naar binnen…” zei ze sussend tegen Lana, waarna ze zich over haar ontfermde en het drijfnatte, schokkende meisje op haar arm pakte. Daarna liep ze met haar terug naar het weeshuis, terwijl ze haar troostend op haar rug wreef en kalmerende geluidjes maakte. Lana klampte zich huilend met haar armpjes om de oppas haar nek vast en begroef haar gezichtje zo ver mogelijk in de oppas haar schouder, zich schamend voor haar gedrag, beseffend met welke harde klap ze in de realiteit gekomen was.

Mairi
Berichten: 18
Lid geworden op: do feb 02, 2006 5:10 pm

Bericht door Mairi » za jul 08, 2006 9:10 pm

[[Met medewerking van Gaia en Lana, het is niet echt een verhaal... Meer een uhw.. Tja:P]]

Eerlijkheid - KDV
(eerst over Klaus, Chantal en Olivier en daarna over Will, Grace en Thorn)

Aah weet je?
Als je maar eerlijk en pure bent he, dat is het belangrijkste he
Dat je eerlijk en pure bent, recht door kaas, nergens kaas om winden
Maja!
Da kan niet altijd he
Neeh!
Smeerkaas, Oude kaas, komijnenkaas, Jonge kaas.
Soms moet je gewoon, ja, rekening houwe, ja heh jah
Ma als het kan, vind ik, moe je eerlijk zijn, moe je gewoon huppakaas zegge wat je denkt.
Soms een beetje moeilijk he
Hmm
Laatst bijvoorbeeld,
Was ik bij een zoon van mij
Klaus en Chantal
En..die hadden net een kind gehad
En die moeder laat mij heel trots dat kind zien
En ik zie dat kind...
nouuuu..man k schrok me het mudblood
Nee echt maar echt een kaaslelijk kind, weetjewel?
Kaaslelijk!
Nouja tuurlijk, op zulke momenten, snap ik heel goed, moet je gewoon zeggen wat je denkt.
Eh
Heb ik dus ook gedaan
Die moeder staat bij die wieg zo..
'Nou Sander eh...Say cheese!'
En ik kijk:
GATVERDAMME
WAT EEN STANK
Die lijkt wel 80!
Een soort gesmolten leerdammer!
BLEEHHHH
Schaam jij je niet kapot???
Ik bedoel, jij ruikt ook niet lekker, maar dit is tog werkelijk dat je zegt...
GATVER, alle mudbloods nog aan toe!
't Is maar goed dat moeder liefde geurloos is anders had ie eh bij de schimmelkaas gelegen hoor!
GATVERDAMME
Blabla
Nou, je zult zien dat mensen je daarom respecteren
Want ze weten wat ze aan je hebben
Maar dat maredsouse gedoe man..
Sonst...iedereen is zo
Dat is het grote probleem
Hoe mensen kinderen opvoeden bijvoorbeeld, veel te maredsous man
Veel te maredsous
Die kinderen zijn straks weerloos, ten dode opgeschreven
Die kinderen kunnen zich niet handhaven in het kaasharde Sado
Weet je, mijn zoon Will zou een goede vader zijn
Weet ik zeker
Zou een hele goeie vader zijn
Komt z'n zoontje bij hem
'Papa, papa, ik heb een tekening voor je gemaakt'
*zucht*
Ik sta kaas te maken man!
Wat tekening?
wat is 't, laat es zien
PFFFLSZZ
Wat is dit voor la vache kiri?
Ey squib, wat is dit?
Hier dit, wat is dit?
KIJK DAN
Wat zijn dit?
Wat z... Handen?
Dit zijn handen!
Dit zijn harken!
Ja, en dit is een Maaslander neem ik aan, jah?
Waarom lacht ie?
Een Maaslander is een kaassoort, jonge light Maaslander kaas lacht niet, lul!
Sjonge, sjonge, sjonge
Ben ik dat?
Ben IK DAT?
Oh ja, pappa is net zo groot als de kaasfabriek
Tuurlijk
Och kijk, en mamma is moddervet
Is niet leuk he? Mamma's lelijkheid belachelijk maken
Zal ik jou eens wat vertellen?
Ik denk, dat mamma lelijk geworden is, door jou tekening
Ja, jij hebt geen gevoel
Jij bent een sado masochist
Ik zal je zeggen, pappa en mamma wilden alleen seks en kaas
En toen kwam jij en alles ging mis!
Ga maar naar je kamer en maak er nog maar een
Nou, dit kind red zich, want het is weerbaar, snap je?
IS heel belangrijk
Maar je moet, je moet die kinderen niet zo serieus nemen, dat gezeik van die kinderen ook man
'Kijk pappa mijn eerste bezem!'
Ja man, je gaat niet hoger dan een meter, flikker toch op man!


Eerlijkheid – Hans Teeuwen
't orgineel

Aah weet je?
Als je maar eerlijk bent he, dat is het belangrijk he
Dat je eerlijk bent, recht door zee, nergens doekjes om winden
Maja!
Da kan niet altijd he
Neeh!
Helaas, helaas, helaas, helaas.
Soms moet je gewoon, ja, rekening houwe, jahehjah
Ma als het kan, vind ik, moe je eerlijk zijn, moe je gewoon huppakee zegge wat je denkt.
Soms een beetje moeilijk he
Hmm
Laatst bijvoorbeeld,
Was ik bij vrienden van mij
Een jongen en een meisje
En..die hadden net een kind gehad
En die moeder laat mij heel trots dat kind zien
En ik zie dat kind...
nouuuu..man k schrok me kapot!
Nee echt maar echt een hondslelijk kind, weetjewel?
Hondslelijk!
Nouja tuurlijk, op zulke momenten, snap ik heel goed, moet je gewoon zeggen wat je denkt.
Eh
Heb ik dus ook gedaan
Die moeder staat bij die wieg zo..
'Nou Hans eh...TADAA'
En ik kijk:
GATVERDAMME
WAT EEN GEDROCHT
Die lijkt wel 80!
Een soort gesmolten E.T
BLEEHHHH
Schaam jij je niet kapot???
Ik bedoel, jij jij bent ook niet mooi, maar dit is tog werkelijk dat je zegt...
GATVER
't Is maar goed dat moeder Liefde blind is anders had ie eh bij eht grofvuil gelegen hoor!
GATVERDAMME
blabla
Nou, je zult zien dat mensen je daarom respecteren
Want ze weten wat ze aan je hebben
Maar dat softe gedoe man..
Sonst...iedereen is zo
Dat is het grote probleem
Hoe mensen kinderen opvoeden bijvoorbeeld, veel te soft man
Veel te soft
Die kinderen zijn straks weerloos, ten dode opgeschreven
Die kinderen kunnen zich niet handhaven in een keiharde wereld
Weet je, ik zou een goede vader zijn
Weet ik zeker
Zou een hele goeie vader zijn
Komt m'n zoontje bij mij
'Papa, papa, ik heb een tekening voor je gemaakt'
*zucht*
Ik sta uit het raam te kijken man!
Wat tekening?
wat is 't, laat es zien
PFFFLSZZ
Wat is dit voor shit?
Ey loser, wat is dit?
Hier dit, wat is dit?
KIJK DAN
Wat zijn dit?
Wat z... Handen?
Dit zijn handen!
Dit zijn harken
Ja, en dit is de zon neem ik aan, jah?
Waarom lacht ie?
De zon is een bal met lava, lava lacht niet, lul!
Sjonge, sjonge, sjonge
Ben ik dat?
Ben IK DAT?
Oh ja, pappa is net zo groot als het huis
Tuurlijk
Och kijk, en mamma is kaal
Is niet leuk he? Mamma's ziekte belachelijk maken
Zal ik jou eens wat vertellen?
Ik denk, dat mamma ziek geworden is, door jou tekening
Ja, jij hebt geen gevoel
Jij bent een sadist
Ik zal je zeggen, pappa en mamma wilde helemaal geen kind
En toen kwam jij en alles ging mis!
Ga maar naar je kamer en maak er nog maar een
Nou, dit kind red zich, want het is weerbaar, snap je?
IS heel belangrijk
Maar je moet, je moet die kinderen niet zo ser, dat gezeik van die kinderen ook man
'Kijk pappa zonder handen'
Ja man, is een driewieler, flikker toch op man!

Donovan
Berichten: 31
Lid geworden op: di jan 24, 2006 3:52 pm

Bericht door Donovan » zo jul 09, 2006 10:22 am


Syll
Admin
Berichten: 134
Lid geworden op: di jan 24, 2006 3:40 pm

Bericht door Syll » zo jul 09, 2006 10:24 am

Whahahaha..ik heb hier serieus even platgelegen :') Hij is geweldig ^^

Plaats reactie